Έρωτας και Θάνατος

Φωτεινή εγώ πάλι θα σου γράψω την αρνητική πλευρά,
αύριο συμπληρώνονται έξι μήνες από την ημέρα που έχασα τον άντρα μου ,νομίζω ότι είναι το
πιο ανυπόφορο ,σκοτεινό και κενό διάστημα της ζωής μου ,έχω μια κόρη που μας ¨ενώνει ¨ όπως λες
και εσύ ,6χρονών.Ο μπαμπάς της δεν ήταν στα γενέθλια της (που ήταν την ίδια μέρα με την γιορτή του Πρωτοχρονιά.)
δεν ήταν στα δικά μου γενέθλια (στις σαράντα μέρες από το χάσιμο του)
δεν πρόλαβε να την δεί να διαβάζει και να γράφει και εκείνη έχει τόσο θυμό μέσα της που μπορεί να
σπάσει ακόμα και τα τζάμια με τις κραυγές της,.
Έφτασαν κάποιες μέρες που θα ήθελα να ήμουν μόνη,να μπορούσα να τον είχα ακολουθήσει ή έστω να βίωνα την θλίψη χωρίς αναγκαστικούς περιορισμούς για το παιδί μου. Θεωρώ ότι αυτό που κάνεις με την βοήθεια στο μικρό ¨ίδρυμα¨ που έχεις φτιάξει είναι υπέροχο και για την ώρα θα σου πρότεινα να παραμείνεις σε αυτό.
Βέβαια δεν είσαι στην Ελλάδα οπού οι μονογονεϊκές οικογένειες τιμωρούνται- γιατι εγώ έτσι νοιώθω -
και ίσως εκει που βρίσκεσαι τα πράγματα είναι πιο εύκολα , πάντως εδώ είναι πολύ δύσκολο να επιβιώνει κάποιος μόνος με ένα
ανήλικο παιδί .Φαντάσου ότι πια δεν θα είσαι εσύ η Φωτεινή σαν οντότητα αφού κάποια μικρή ψυχούλα θα εξαρτάται από εσένα και εσύ θα χαθείς για να μπορέσεις να προσφέρεις αυτή την αγάπη που θα χρειάζεται ένα παιδί , ανιδιοτελή με ολη την παρουσία σου .
Επειδή πιστέυω ότι ο χαμός του συντρόφου δεν μπορεί να ξεχαστεί μέσα σε δύο χρόνια θα σου προτεινα να διαχειριστείς πρώτα αυτό το κομμάτι και όταν θα νοιώθεις πιο ανάλαφρη από αυτό νομίζω ότι τα υπόλοιπα θα έρθουν.....

Αγαπητή μου Φωτεινή,η ταπεινή μου άποψη πάνω κάτω από τα λεγομενα σου είναι ότι θέλεις ένα παιδάκι για να γεμίσεις το κενό σου...
Δεν είναι αυτή η μόνη λύση..εφόσον ο Θεός δεν σας έστειλε ένα παιδί πριν πεθάνει ο σύζυγος σου τους λόγους του θα είχε...Μην παίρνεις βιαστικές αποφάσεις και μην κολλάς σε αυτή την εμμονή.
Είσαι νεότατη και κάποια στιγμή να είσαι σίγουρη ότι θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.

Συμφωνώ παρα πολύ με τις 2 προλαλήσασες Φωτεινή,τελικά και εγώ αυτό νομίζω ότι θέλεις να καλύψεις το κενό που σου έχει δημιουργήσει ο χαμός του αγαπημένου σου....πίστεψέ μας καταλαβαίνουμε την θέση σου και το πένθος σου,αλλά δεν είσαι μόνη σε αυτό,έχουμε περάσει πολλοί από αυτό το σημείο....
Εγώ πάντως σαν υιοθετημένη με ακόμα μία αδερφή επαναλαμβάνω,θε πρέπει να σου πω ότι μεγάλωσα άσχημα σε μονογονεϊκή οικογένεια-αυτό μπορεί να μην συμβεί και σε σένα,που είσαι μορφωμένη και πολύ νέα(σε αντίθεση με τη μάνα μου) αλλά άσε λίγο χρόνο πρώτα να διαχειριστείς την απώλεια και θα σου πρότεινα την ψυχολογία σου να την κοινωνήσεις και με μία καλή ψυχολόγο που θα βρεις,αυτή θα σου πει ακόμα καλύτερα αυτά που προσπαθούμε εμείς να σου περάσουμε-γιατί άλλο ιντερνετ-άλλο ανθρώπινη επαφή.!

Παρ'όλα αυτά είναι ένας υπέροχος ιστότοπος αυτός εδώ,θα βρεις πολύ καλούς και σοβαρούς συνομιλητές εδώ μέσα....πολλή αγάπη σου στέλνω <3

Quote:

---

Originally Posted by nefelirene

έχω μια κόρη που μας ¨ενώνει ¨

---

Να χαίρεσαι την κορούλα σας.. Είσαι πολύ τυχερή που την έχεις. Με όλα τα προαναφερθείσαντα "αρνητικά".

Το ξέρω είναι πολύ εγωιστικό να ήθελα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο και να σκέφτομαι μόνο εμένα, παρά το πώς θα ένιωθε το ιδιο το παιδί. Ίσως αυτό να ναι το μόνο παρήγορο τη δεδομένη στιγμή. Εσύ ναι, ζεις την "άλλη πλευρά".
Σου έυχομαι Δύναμη nefelirene. Ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά θα παίρνεις κουράγιο και δύναμη να συνεχίσεις απτα μάτια της κορούλας σου..

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

....είσαι απο τους λίγους ανθρώπους που μιλάνε για αγάπη και ξέρουνε τη σημασία της λέξης :)

---

Δυστυχώς άργησα πολύ να το καταλάβω.. Κάποιος ποιητής είπε: "Ονειρεύτηκα πολύ, έτσι ξέχασα να ζήσω". Και γω αυτό έκανα: Ονειρευόμουνα, οικονομική άνεση, καριέρα, μαστερ.. Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά.. Κλαίω συνέχεια, δε μπορώ να συνεχίσω. Ξεκίνησα σαυτό το φόρουμ κάνοντας όνειρα για ένα παιδάκι. Τώρα πάλι πίσω.

Έχετε δίκαιο και ευχαριστώ για τις συμβουλές. Δεν είμαι έτοιμη ψυχολογικά ακόμα για ένα παιδί. Ξεκίνησα τη διαδικασία ξέροντας πως αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνια και ήλπιζα πως ο χρόνος θα με βοηθούσε. Παλι πίσω όμως. Θελω να παω να τον βρω. Δε μπορώ να ζήσω άλλο χωρις τον άντρα μου. :'(