μαμα..

θα μου πεις πως σου δίνω κουράγιο τώρα e?

Σου εξήγησα ότι αυτές οι μέρες θα υπάρχουν τον πρώτο καιρό και πρέπει να προσπαθήσεις να τις περάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες... :)

Κάτι άλλο που ήθελα να σου πω είναι ότι οποιος και να είναι διπλα σου,όσο στήριξη και παρηγοριά να σου δώσει,αν δε το ξεκαθαρίσεις μονη σου και στο μυαλό σου,τότε δεν γίνεται τίποτα.Θα γίνεται απλά ένας φαύλος κύκλος.Μην ψάχνεις για παρηγοριές απλά προσπάθησε να βρείς την λύση,σιγά σιγά.Πάρε τον χρόνο σου,όλα θα γίνουν :)

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Και το τραγικό ξέρεις πιο είναι?Ότι πέρα από το ότι συνεχώς το έχεις μονος σου στο μυαλό,σου το θυμίζουν κι άλλες καταστάσεις.
Για "παρεδειγμα",ο πατέρας μου έφυγε 26 οκτωβρίου,μέσα στο νοέμβριο είχε τη γιορτή του και κάποιοι που δε το είχαν μάθει,έπαιρναν τηλέφωνο για χρονια πολλά.Στη συνεχεια γιορτές,πρώτη χρονια χωρίς την συντροφια του,όσο να ναι είναι δύσκολο.Και το κερασάκι στην τούρτα,τώρα την καθαρά δευτερα,θα είχε τα γενέθλια του και θα γινόταν 58.

Ξέρεις ποσο πονάω αυτή τι στιγμή?Βασικά όχι για μένα,εγώ προσπαθώ να μη το δείχνω.Πονάω γιατί πονάει η μητέρα μου κι η αδερφή μου,επειδή κι αυτές σκέφτονται έτσι.Είναι πολύ δυνατές όμως θα αντέξουν :)

Εντάξει έβαλα τα κλάματα τώρα.Και ξέρεις γιατί?Γιατί με τον πατέρα μου μαλώναμε στο χαβαλέ για την ηλικία.Θεωρούσε ότι μόλις μπει άλλη χρονια τότε μεγαλώνεις 1 χρόνο. :) Άρα με το σκεπτικό του μεγάλωνες 2 χρονιες σε μια.Μια όταν άλλαζε ο χρόνος και μια στα γενέθλια σου.Επίσης αν τον ρωτούσες στα προηγούμενα γενέθλια του ποσο είναι θα σου έλεγε 58.Ενώ ήταν 57 και 1 μέρα.xexexe..

Τελικά δε τα έφτασε τα 58.
A ρε πατέρα μου λείπεις πολύ...
θα ξανανταμώσουμε όμως
Σ'αγαπώ

---

Εχεις δικιο ακομα το τηλεφωνο χτυπαει και στον ηχο του ''κρυβομαι'' για να μην αναγκαστω να πω τι εγινε.Αυτες τις ομορφες γλυκιες,αστειες στιγμες τις ειχα με τη μαμα μου καθε μερα σχετικα με ηλικια και γενικοτερα,οποτε σε καταλαβαινω απολυτα.Ριχναμε πολυ γελιο ειχαμε τη δικη μας μερα οπου τρωγαμε ο,τι θελαμε και ξεφευγαμε απο τη σωστη διατροφη,οπως καθε κυριακη,παραγγελναμε κρεπες,αγοραζαμε πατατακια σοκολατες και γελουσαμε.Τι να πρωτοθυμηθω.

Τις γιορτες που θα ερθουν τις σκεφτομαι απο τωρα..νομιζω δεν θα ξανακανω χριστουγεννα,δεν θα στολισω δεντρο,δεν θελω να ξανακουσω χρονια πολλα,αλλα στα δικα της γενεθλια παντα θα εχω μια τουρτα με κερακια οπως εκανα μεχρι τωρα.

Οσο για το αν θα ανταμωσουμε μια ευχη εχω κανει,οταν φυγω να ερθει να με παρει εκεινη..με αυτη τη σκεψη δεν φοβαμαι

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

θα μου πεις πως σου δίνω κουράγιο τώρα e?

Σου εξήγησα ότι αυτές οι μέρες θα υπάρχουν τον πρώτο καιρό και πρέπει να προσπαθήσεις να τις περάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες... :)

Κάτι άλλο που ήθελα να σου πω είναι ότι οποιος και να είναι διπλα σου,όσο στήριξη και παρηγοριά να σου δώσει,αν δε το ξεκαθαρίσεις μονη σου και στο μυαλό σου,τότε δεν γίνεται τίποτα.Θα γίνεται απλά ένας φαύλος κύκλος.Μην ψάχνεις για παρηγοριές απλά προσπάθησε να βρείς την λύση,σιγά σιγά.Πάρε τον χρόνο σου,όλα θα γίνουν :)

---

Με τον εαυτο μου παλευω να τα βρω πρωτα,εχεις δικιο αλλα πως να με παρηγορησω,τι εξηγηση να βρω δεν ξερω..λενε οτι ολα που γινονται στη ζωη ειναι γραμμενα καπου.Ομως αν αυτο δεν ισχυει?αν εγιναν λαθη,αν εκανα λαθη η δεν ειχα δει τα σημαδια να το προλαβω,ολα αυτα δεν σταματουν.

Την αναζητω την παρηγορια ομως ελαχιστοι γνωστοι μου εχουν χασει γονιο,και μην ξεχνας εγω εχω χασει και τους δυο,ειλικρινα ψαχνω να βρω τη λυση αλλα απο που να αρχισω.

Παντως χαιρομαι που εισαι αισιοδοξος αυτο με βοηθαει,ισως καποτε και γω να μπορω να συμβουλεψω καποιον ανθρωπο στην αντιστοιχη περιπτωση μετα απο καιρο.Προς το παρον προσπαθω να δωσω δυναμη στην αδερφη μου οπως μπορω και και να παρω απο αυτην οση μπορει εκεινη.Ευχομαι και η οικογενεια σου να σταθει στα ποδια της γρηγορα.Γιατι αυτο δεν ειναι το ζητουμενο..?Να ΖΗΣΟΥΜΕ μεχρι να πεθανουμε..

Quote:

---

Originally Posted by sot86

.Γιατι αυτο δεν ειναι το ζητουμενο..?Να ΖΗΣΟΥΜΕ μεχρι να πεθανουμε..

---

Όχι,να ζήσουμε όμορφα μέχρι να πεθάνουμε.
Και το όμορφα περιλαμβάνει πολλά κι όχι τα χρήματα και τέτοια χαζά.

Γι αυτό προσπάθησε να κανεις και τώρα όμορφη τη ζωή σου,όπως όταν ήσουν με τη μαμά σου :)
Να έχεις στο μυαλό σου,ότι αυτό θα ήθελε και αν ισχύουν όλα αυτά που μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί,ότι μας βλέπουν από εκεί πάνω,να ξέρεις ότι θα στεναχωριέται περισσότερο από εσένα να σε βλέπει χαλια.
:)

Το ποσο μας βλεπουν απο κει πανω το ψαχνω πολυ.Θελω να πιστευω οτι ισχυει αλλα απο οσα εχω διαβασει η ψυχες ξεχνανε...και αυτο με κανει να νοιωθω πολυ πιο μονη.Δεν εχω παρει κανενα σημαδι μετα τις 40 μερες,απο κει καταλαβαινω οτι εχει προχωρησει.Μου λενε ολοι η μαμα σου ''προχωρησε'' γιατι δεν προχωρας και εσυ?Ποσο λιγο καταλαβαινουν.Δεν θελω να την προδωσω προχωρωντας μπροστα οσο χαζο και αν ακουγεται.Φοβαμαι μην κανω λαθη και δεν ζησω ολα αυτα που ειχε ονειρευτει για μενα.Απο την αλλη λεω,ομως γιατι εφυγε και με παρατησε μονη?Γιατι δεν ειναι εδω να με καθοδηγησει να μην κανω λαθη?Οπως καταλαβαινεις οι σκεψεις μου δεν βγαζουν νοημα.Κοντευω να τρελαθω

Ισως πρεπει να επισκεφτω και ενα forum παραψυχολογιας μαλλον!