Originally Posted by
kokkinoskoufitsa
Δε με νοιάζει να με αποδεχτούν, δεν είναι αυτό στο οποίο στοχεύω. Γιατί γίνομαι πάντα αποδεκτή και συμπαθής από τον κόσμο πριν καν προλάβω να το επιδιώξω.
Απλά νιώθω την ανάγκη να εκπληρώνω τα θέλω κ τις επιθυμίες των γύρω μου. Είτε μιλάμε για άντρες, είτε για φίλους,είτε για συγγενείς. Το βλέπω σαν υποχρέωσή μου κ στις λίγες περιπτώσεις που δεν το κάνω με τρελαίνουν οι ενοχές και οι τύψεις.
Όσο για το δεύτερο που λες, δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα ακόμα. Δεν ξέρω αν πιστεύω ότι στο συναισθηματικό κομμάτι θεωρώ ότι μου αξίζει το χειρότερο, επειδήσχεδόν πάντα αυτό παίρνω, ή αν παίρνω το χειρότερο σχεδόν πάντα, επειδή εξ αρχής πιστεύω ότι αυτό αξίζω και φαίνεται....