Από κάπου θα πρέπει να ξεκινησεις φίλε. Η απομονωση ειναι ότι χειροτερο για καποιον που βιώνει απογοήτευση, λύπη, απαισιοδοξια για τη ζωη κλπ. Η απομονωση ωθει το ατομο να κλεινεται όλο και περισσότερο στις σκεψεις του, ετσι, παγιωνεται μεσα του ενας αρνητικος τροπος σκεψης, οι απλες σκεψεις μετατρεπονται σε πεποιθήσεις τις οποιες πλεον κρινει ως σωστες. Επίσης, κάποτε το ένα συμπαρασύρει τα υπόλοιπα, μια ατυχία, μια λάθος επιλογη σε κανουν σιγα σιγα να χασεις το ενδιαφερον για τα υπόλοιπα.
Οι ατυχίες που σχετικα προσφατα ειχες στη ζωη σου, σου προκάλεσαν αυτά τα αισθήματα. Σημαντικο το ότι πριν τα 20 σου όπως λες ήσουν μια χαρα, αρα μπορεις να ελπίζεις κατά πολύ περισσοτερο σε σχεση με καποιον που κουβαλαει βαρυ φορτιο ασχημων εμπειριων απο πριν τα 20 του, επειδη υπάρχει αρκετη θετικη εμπειρια μέσα σου ασχέτως αν τα τελυεταια χρονια ηταν αδρανης και αναξιοποίητη. Σημασία έχει οτι υπάρχει μέσα σου κι εκει θα αναζητησεις τις δυναμεις που θα σε σπρωξουν να βγεις απο το αδιεξοδο. Χρειαζονται πρωτα στοχοι και μεθοδος εργασίας στο πως ξεικινας. Ενας καλος ψυχολογος θα μπορουσε να σε βοηθησει προς αυτη την κατευθυνση.