Originally Posted by
Ο Σελτζούκος
Καλησπέρα σας
Δυστυχώς απο τις 10 Μαρτίου έχω μπει στρατό. Πριν μπω, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Μου άρεσε που θα ασχοληθώ με όπλα, ασκήσεις και άλλα αντίστοιχα. Όταν όμως μπήκα, όχι μόνο τα απομυθοποιησα όλα αυτά, γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε "νοικοκυρες σε απόγνωση", (κοινως αγγαρειες και υπηρεσιες) δηλαδή πράγματα που δεν έχουν σχέση με το ατρατό, αλλά επίσης βλέπω οτι δε μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα στη ζωη αυτή και με αγχώνει πολύ ο τρόπος ζωής.
Το γεγονός οτι πρέπει να ξυπνάω στις 5, να είναι όλα "προβλεπόμενα" και να είμαι σε εγρήγορση, να είμαι στην ώρα μου στις αναφορές λόχου, να ξέρω πως πρέπει να χαιρετώ σωστά και ποιον, να με κρίνουν απο το πόσο καλά έχω φτιαξει το κρεβατι μου και να φοράω συνεχώς τα ίδια ρούχα και αρβυλες, μου εχουν σπασει τελειως το ηθικο, την καθε διαθεση και ορεξη για τη ζωη και τα βλέπω όλα πολύ μελαγχολικά.
Συναισθηματικά έχω "λυγίσει" τόσο πολύ που νιωθω σαν να είμαι φυλακισμένος. Νόμιζα οτι είμαι απο τη φύση μου αισιόδοξο άτομο, αλλά απο τότε που μπήκα στο κέντρο νεοσυλλεκτων αδυνατώ να σκεφτώ θετικά, να κάνω έστω και την ελάχιστη αισιόδοξη σκέψη. Έχω γίνει συναισθηματικά αδύναμος, συντηρητικός, νιώθω πολυ καταπιεσμένος και με πιάνει κατάθλιψη εύκολα. Είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει στη ζωή μου-τουλάχιστον απο την ενηλικίωση και μετά- και αδυνατώ να το διαχειριστώ. Ίσως να υπερβαλλω λίγο, αλλά αυτό που ξερω ειναι οτι απο τοτε που μπηκα στρατο ειμαι δυστυχισμένος. Δε το θελω αυτο το καλουπι που προσπαθουν να με βάλουν. Θελω πισω την ελευθερία μου.
