Originally Posted by
marian_m
Για μένα το θέμα δεν είναι τι θα πούμε ή δεν θα πούμε στον σύντροφό μας ή και σε κάποιον φίλο μας, αλλά για ποιους λόγους θα το κάνουμε ή δεν θα το κάνουμε.
Αυτό που είμαστε καθορίζεται από αυτά που ζήσαμε κάποτε, καλά και άσχημα, άσχετα αν τα έχουμε αφήσει πίσω μας.
Οπότε, το να φοβόμαστε μην αποκαλυφθούν κάποια γεγονότα του παρελθόντος σημαίνει ότι δεν έχουμε συμφιλιωθεί με ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Επίσης σημαίνει, ότι δε νιώθουμε αρκετά δυνατοί, ώστε να υποστηρίξουμε αυτή την πτυχή του εαυτού μας, ακόμη κι αν πλέον την έχουμε αποκηρύξει και να υποστούμε τις συνέπειες, εφόσον υπάρξουν, από την άλλη πλευρά.
Είναι δηλαδή, σα να θεωρούμε ότι πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτά που ο άλλος θα'θελε να είμαστε ή ακόμη καλύτερα να ήμασταν.
Από την άλλη, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε αναφορά για κάθε τι που έχουμε κάνει στο παρελθόν, σα να δίνουμε εξετάσεις και πρέπει να περάσουμε από την έγκριση του άλλου. Το τι θα πούμε και με ποιον τρόπο, είναι στην ευχέρειά μας να το αποφασίσουμε.
Πολλές φορές θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα μας φαινόταν αν ακούγαμε κάτι ανάλογο από το άλλο άτομο και πόσο θα μας επηρέαζε.
Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να είμαι με κάποιον άνθρωπο που θα είχε πρόβλημα με το παρελθόν μου (χωρίς να σημαίνει ότι θα ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τι έχω ζήσει), γιατί αυτό σημαίνει ότι θα είχε πρόβλημα και με το παρόν μου!
Και προφανώς θα είχαμε μεγάλες διαφορές στο πώς βλέπουμε τη ζωή.
Είναι βέβαια τελείως άλλο να μην αποκαλύψουμε κάτι από το να πούμε ψέματα.