Originally Posted by
Γάτος
Πιστεύεις πως μονάχα η διακοπή του φαρμάκου μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάθλιψη; Η δουλειά που έχεις ρίξει γιατί να μην αποτελέσει ένα γερό βαρίδιο ώστε να μην τουμπάρεις προς την κατάθλιψη; Επίσης, δεν παίζουν ρόλο κι οι συγκυρίες; Αν δηλαδή έκοβες την αγωγή και σου συνέβαιναν μια σειρά από ατυχή γεγονότα δεν θα ήταν απόλυτα λογικό αν το βάρος σε οδηγούσε ξανά σε κατάθλιψη;; Όμως, πιθανά να μην σε οδηγούσε κιόλας, μιας και θα είχες μάθει από διαχείριση καταστάσεων.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν φοβάσαι ως τέρας την κατάθλιψη. Θυμάσαι όμως τι γινόταν με την λερναία ύδρα; Όσο της έκοβαν τα κεφάλια τόσο περισσότερα έβγαζε. Ίσως το τελευταίο και πιο δύσκολο βήμα, είναι να αποδεχτείς πως έχεις δικαίωμα να βιώσεις την κατάθλιψη αν ξαναερχόταν, πως είσαι έτοιμη να αγκαλιάσεις τους φόβους σου, τα συναισθήματα που σου προκαλούν τρόμο. Ο φόβος, η στεναχώρια δημιουργούνται όταν πας κόντρα σε αυτό που φοβάσαι. Αντί να λες λοιπόν "Αν πάθω κατάθλιψη ξανά τι θα κάνω; Αν λυγίσω μόλις κόψω τα φάρμακα;; Όχι δεν θα λυγίσω αποκλείεται, μα όμως όταν τα έκοψα έπαθα ξανά κατάθλιψη άρα τέλος, θα πάθω πάλι κατάθλιψη!" να λες κάτι περισσότερο λειτουργικό: Γνωρίζω πως ο φόβος μου αυτός προκύπτει από την αγωνία μου να μην οδηγηθώ εκ νέου στην κατάθλιψη. Γνωρίζω πως έχω ήδη εμπειραθεί μια φορά την διακοπή των φαρμάκων μου. Αποδέχομαι τον φόβο μου, αποδέχομαι την εμπειρία μου, αποδέχομαι το γεγονός πως μπορεί να οδηγηθώ ξανά στην κατάθλιψη. Αγκαλιάζω τα συναισθήματα μου, θετικά ή αρνητικά.". Δεν είναι εύκολο αυτό, σε νιώθω, για να ψιλολειτουργήσει, δουλεύω τις φράσεις αυτές χρόνια, βλέπω όμως αποτέλεσμα. Στην αρχή δεν της πιστεύεις, μα όσο της λες θα ενισχύεται μέσα σου η πίστη για ένα καλύτερο αύριο. :)