Παντως ειναι κατι συνηθισμενο αυτο που εχεις παθει, δηλαδη και η καταθλιψη και οι ιδεοληψιες. Απλα η διαρκεια διαφερει. Απο σχεσεις πως εισαι?
Printable View
Παντως ειναι κατι συνηθισμενο αυτο που εχεις παθει, δηλαδη και η καταθλιψη και οι ιδεοληψιες. Απλα η διαρκεια διαφερει. Απο σχεσεις πως εισαι?
kerasi απλά για κάποιο λόγο δε μπορώ να το δεχτώ :( Τη διάγνωση της κατάθλιψης τη δέχτηκα, αυτό όχι… Δεν ξέρω γιατί. Στο μεταξύ όπως έγραψα έχω υποψιαστεί σχεδόν τα πάντα και δύο από αυτά τα έθεσα και στον ψυχολόγο και απ’ ό, τι κατάλαβα δε συμφώνησε (έχω κατά νου –ίσως και λανθασμένα- ότι ίσως θεωρεί καλύτερο να μην μού τα λέει όλα… ή να μη μού πει κάτι μέχρι να σιγουρευτεί). Το ένα δε με πείραζε καθόλου ως διάγνωση, το άλλο δεν το άντεχα και ευτυχώς με διέψευσε. Και τώρα βλέπω ότι ίσως έχω ΙΔΨ ή έστω συμπτώματα και δε μού αρέσει καθόλου… :( Δεν ξέρω αν το σκέφτηκε κανείς άλλος έτσι αλλά εγώ νιώθω πολύ άσχημα και μόνο με τον «τίτλο» :(
Από σχέσεις είμαι στο μηδέν.
Τι δε μπορεις να δεχτεις? δεν καταλαβα.
Δε μπορώ να δεχτώ ότι μού συμβαίνει αυτό, δηλ. ιδεοληψίες, ψυχαναγκασμοί. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω. Δε μπορώ να δεχτώ ότι παραλογίζομαι ίσως… Δεν το περίμενα.
Μαρα πως θα χαρακτηριζες το οικογενειακο περιβαλλον που μεγαλωσες?
Ακατάλληλο. Καταπιεστικό, εκφοβιστικό, χειριστικό, μπορώ να πω πως τα είχαν όλα εκτός από βαριά σωματική κακοποίηση, ξύλο μεταξύ γονιών και βιασμό. Με δυο λέξεις ήταν ακατάλληλοι για γονείς.
Mαλιστα. Να σε ρωτησω κατι αλλο, οταν μιλας με καποιον στο τηλεφωνο, συμβαινει να του επαναλαμβανεις τα ιδια με αλλα λογια? Να ξαναλες το ιδιο πραγμα δηλαδη με λιγο διαφορετικα λογια?
Δε νομίζω, γιατί;
Απλα ρωταω μηπως το εχεις.Τωρα με τους γονεις τι σχεση εχεις?
Δεν κατάλαβα, είναι κάποιο σύμπτωμα δηλαδή;
Απόμακρη σχέση. Τα τυπικά.
Οχι απλα εχω παρατηρησει οτι πολλα ατομα το κανουν και ακομα δεν ειμαι σιγουρος για την ερμηνεια.
Παντως ολα αυτα που περιγραφεις ειναι απο αγχος και αν ψαξουμε σε βαθυτερο επιπεδο θα βρουμε και τις γενεσιουργες αιτιες. Ενδεικτικα ας πουμε ενα οικογενειακο περιβαλλον που αναχαιτιζει την αυτοπεποιθηση απο την παιδικη ηλικια πιστευω οτι εχει φταιξει. Γενικοτερα ειναι ενα λουκι που ο,τι και να σου λεμε απ εξω ακομα και να τα αναγνωριζεις δε μπορεις ευκολα να ξεφυγεις. Γινεται ομως εστω και αν παρει το χρονο του. Απο αγωγη παιρνεις κατι?
Μακάρι να γίνεται τουλάχιστον… Κάποια πράγματα αναγνωρίζω και κάποια όχι (τα αναγνωρίζει ο ψυχ αλλά εγώ όχι). Πραγματικά είναι λούκι. Δεν παίρνω αγωγή, φοβάμαι. Δε μπορώ να το αποκλείσω για το μέλλον, όμως.
Oποτε θελησεις λοιπον γραψε την εξελιξη πως πας και το συζηταμε παλι. Προσωπικα θα σου προτεινα να αποφυγεις τα φαρμακα εκτος αν δε γινεται αλλιως. Το συζηταμε βεβαια γιατι ειναι μεγαλο θεμα αλλη φορα.
Εντάξει, kerasi :) Σε ευχαριστώ! Καλή ξεκούραση!
Το θέμα παραμένει ανοιχτό για όποιον/α άλλο/η θα ήθελε να συνεισφέρει με τις γνώσεις ή την εμπειρία του :) Ευχαριστώ.
Quote:
Originally Posted by Μαράλ
Mara, τη πρωτη φορα που πηγα σε ψυχιατρο ημουν ετοιμη να ακουσω οτι πρεπει να κλειστω σε φρενοκομειο για το υπολοιπο της ζωης μου καθως πιστευα πως εχω κατι πολυ σοβαρο και οτι ειμαι επικινδυνη για τους αλλους . Ο ψυχιατρος λοιπον αφου με ακουσε με κοιταξε , γελασε λιγακι και μου ειπε πως αυτο που εχω ( ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη ) ειναι απλα αγχος , δεν τρελαινομαι οπως νομιζα .
Και να φανταστεις οτι πανω απο ενα χρονο καθυστερουσα την επισκεψη σε ειδικο γιατι φοβομουν την διαγνωση. Αν ειχα παει νωριτερα θα ειχα γλυτωσει πολυ αγχος και κοπο.
Σκεψου το αλλιως , οτι και να εχεις καλυτερα να το ξερεις με σιγουρια , παρα να αμφιβαλλεις .