Originally posted by olorou
Quote:
dustuxos otan kapoios niwthei paidi:
skeftetai k san paidi
(εγωκεντρικά, χωρίς ευθύνες, με υποχρεώσεις των μεγάλων, κρίνοντας και κατηγορώντας τους μεγάλους αυστηρά αλλά όχι τον ίδιο τον εαυτό του κ.λ.π.)
k sumperiferetai sa paidi όμοια
k diekdikei sa paidi όμοια
k pligwnetai sa paidi
(αφου δεν εχει ενσυναίσθηση και δεν αντιλαμβάνεται τα πράγματα σφαιρικά)
k den mporei na upostirixei ton eauto tou opws k ena paidi
(δεν νιώθει αρκετά δυνατός για να σταθεί ισότιμα απέναντι σε έναν μεγάλο και να αντιμετωπίσει τα πράγματα στηριζόμενος στα πόδια του)
k den mporei na prostatepsei ton eauto tou opws k ena paidi όμοια
k einai ektethimenos opws einai k ena paidi όμοια
k einai exartimenos opws einai k ena paidi......... όμοια
Ένας μεγάλος σε τι (πρέπει να) διαφέρει σε όλα αυτά από ένα παιδί;
ευθύνη και υποχρεώσεις, συναισθηματική νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, αυτοκριτική, κοινωνική ωριμότητα, σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων, υπευθυνότητα, δυνατή προσωπικότητα κ.α. Πράγματα που πρέπει να βοηθήσουν οι μεγαλύτεροι τα παιδιά να διαμορφώσουν, ώστε οταν είναι ελεύθεροι ενήλικες να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με ωριμότητα και οχι αποκλειστικά εγωκεντρικότητα και πείσματα και ανεύθυνες πράξεις.
Από ένα παιδί που το άφησαν ήσυχο, να σκέφτεται, να συμπεριφέρεται, να διεκδικεί, να πληγώνεται, να υποστηρίζει και να προστατεύει τον εαυτό του, να είναι εκτεθειμένο σε ό,τι θέλει και να εξαρτάται από ό,τι εκείνο κρίνει, χωρίς να του το υπο-/ επι- βάλλουν διαρκώς και παντοιοτρόπως, χωρίς να το «υποστηρίζουν» και να το «προστατεύουν», μόνο και μόνο για να το κρατάν υποταγμένο;
Κατα αρχήν το παιδί χρειαζεται υποστήριξη και προστασία, γιατί αν το αφήσουμε τελείως ελεύθερο δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Ομως με το να το προστατεύουμε μόνο και να το υποστηρίζουμε μόνο, δημιουργούμε για αυτό ενα πλασματικό κοινωνικό περιβάλλον και δεν το βοηθάμε να ωριμάσει.
Πρέπει να του δίνονται και άλλα ερεθίσματα, για να αποκτήσει τα εφόδια ενός ώριμου ενήλικα.
Η αλήθεια είναι οτι οι γονείς τις γενιάς μας, μην εχοντας καθόλου παιδαγωγικές γνώσεις, το μόνο που κατάφερναν είναι να μας πληγώνουν και να μας καταπιέζουν ωστε να μην ενοχλούμε ! Κατα κάποιον τρόπο \'\'μας πατουσανε\'\', \'\'μας υπονόμευαν\'\', \'\'δεν μας σεβόντουσαν\'\'
Προφανώς δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση! Αλλα είναι σωστή αντιμετώπιση , η πλήρης υποστήριξη και προστασία, no matter what ? Τι ανθρωπος διαμορφώνεται τότε ? Οι επιπτώσεις των πράξεων μας, έχουν πολύ σημαντικό παιδευτικό ρόλο και δεν πρέπει να αφαιρούνται απο την διαπαιδαγώγιση.
Πολλές αντιρρήσεις μπορούν ασφαλώς να υπάρξουν για όλα αυτά, όπως και για όποια άλλα μπορεί να πει κανείς. Το γεγονός είναι ότι η διαμορφωμένη κατάσταση στις σχέσεις γονιών – παιδιών στην εποχή και την κοινωνία μας δεν επιτρέπει στην πλειονότητα των περιπτώσεων να υπάρχουν ίσες
(αδύνατον να είναι ίσες) και κατά συνέπεια
καλές, υγιείς και δημιουργικές σχέσεις μεταξύ τους. (σε αυτό συμφωνώ)