Printable View
Δεν έχει σημασία πόσο μπορούν να μας αγαπήσουν οι άλλοι αλλά πόσο μπορούμε να τους αγαπήσουμε εμείς.
Αυτό είναι πραγματική αγάπη, αλλίως μιλάμε για ανταπόδοση, ίσως δικαιοσύνη.
Τι να πει κανείς για την αγάπη;
Είναι αυτό που δεν ονομάζεται, δεν κατανοήται νοητικά, δεν είναι λογικό.
Είναι τρέλα.
...ίσως και κάτι παραπάνω
αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....
νομίζω ...
οσο για την αγαπη....ειναι ολα...
Συμφωνώ και θα προσυπέγραφα όλα όσα γράφεις.Quote:
Originally posted by Adzik
αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....
νομίζω ...
οσο για την αγαπη....ειναι ολα...
Εάν και μόνον εάν ένας «μεγάλος» αισθάνεται και φέρεται έτσι, μόνο τότε θα «πάρουν ένα καλό μάθημα» κι οι μικρότεροι που βρίσκονται γύρω του. Και θα ʽναι καλό και αποτελεσματικό, εάν και μόνον εάν το κάνει επειδή έτσι θέλει κι έτσι νιώθει, όχι επειδή θέλει να «διδάξει» ή να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε άλλο οσοδήποτε «ευγενή» σκοπό.
Σωστά αυτά που λέτε. Ακόμα νομίζω πως πολλές φορές λειτουργούμε έτσι ωστε να αισθανόμαστε και εμείς καλά με τον εαυτό μας. Δηλαδή, αν νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη για αγάπη μπορεί να μας βγεί συμπεριφορά είτε καταπίεσης των συναισθημάτων είτε αυτοπροβολή των συναισθημάτων σε μεγαλύτερο βαθμό. Η σταθερότητα νομίζω πως θα ήταν να αγαπάμε εκεί που πρέπει αλλά μπορεί εγώ λόγου χάρη να δυσκολεύομαι μερικές φορές να κατανοήσω τη σωστή συμπεριφορά.Quote:
Originally posted by olorou
Συμφωνώ και θα προσυπέγραφα όλα όσα γράφεις.Quote:
Originally posted by Adzik
αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....
νομίζω ...
οσο για την αγαπη....ειναι ολα...
Εάν και μόνον εάν ένας «μεγάλος» αισθάνεται και φέρεται έτσι, μόνο τότε θα «πάρουν ένα καλό μάθημα» κι οι μικρότεροι που βρίσκονται γύρω του. Και θα ʽναι καλό και αποτελεσματικό, εάν και μόνον εάν το κάνει επειδή έτσι θέλει κι έτσι νιώθει, όχι επειδή θέλει να «διδάξει» ή να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε άλλο οσοδήποτε «ευγενή» σκοπό.
Αν βρεις τον τρόπο που πετυχαίνεται αυτό, σε παρακαλώ να μου τον πεις κι εμένα. Θα σου είμαι υπόχρεος.Quote:
Originally posted by vince
Σωστά αυτά που λέτε. Ακόμα νομίζω πως πολλές φορές λειτουργούμε έτσι ωστε να αισθανόμαστε και εμείς καλά με τον εαυτό μας. Δηλαδή, αν νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη για αγάπη μπορεί να μας βγεί συμπεριφορά είτε καταπίεσης των συναισθημάτων είτε αυτοπροβολή των συναισθημάτων σε μεγαλύτερο βαθμό. Η σταθερότητα νομίζω πως θα ήταν να αγαπάμε εκεί που πρέπει αλλά μπορεί εγώ λόγου χάρη να δυσκολεύομαι μερικές φορές να κατανοήσω τη σωστή συμπεριφορά.
Για εκείνους δεν έχει σημασία;Quote:
Originally posted by Andy
Δεν έχει σημασία πόσο μπορούν να μας αγαπήσουν οι άλλοι αλλά πόσο μπορούμε να τους αγαπήσουμε εμείς.
Αυτό είναι πραγματική αγάπη, αλλίως μιλάμε για ανταπόδοση, ίσως δικαιοσύνη.
Quote:
Τι να πει κανείς για την αγάπη;
Είναι αυτό που δεν ονομάζεται, δεν κατανοήται νοητικά, δεν είναι λογικό.
Είναι τρέλα.
Καθόλου. Και \"όνομα έχει και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία.\"
Καθένας μπορεί να καταλάβει τι εννοεί η λέξη και να νιώσει το συναίσθημα. Μπορεί να επιλέξει όμως να το νιώσει ή όχι. Η διαφορά όμως είναι ότι αυτή η \"επιλογή\" μάλλον δεν είναι εξολοκλήρου συνειδητή διαδικασία, όπως θα \'ταν καλύτερα να είναι, ώστε να μπορεί και να εκλογικευτεί.
Θα επιστρέψω λίγο στο αρχικό θέμα, αν και βλέπω οτι έχει πάρει άλλο μονοπάτι. Ο λόγος ? Μου άρεσε μια απάντηση :
Quote:
Originally posted by Paprika
Είναι καλό να μπαίνει ένα όριο όταν ο αυθορμητισμός αυτός ξεφεύγει σε αγένια. Στην οποία περίπτωση, αν οι γονείς εξηγούν στο παιδί γιατί δεν πρέπει να κάνει ή να λέει κάτι (αντί απλά να το μαλώσουν) με τον καιρό αρχίζει από μόνο του και ζυγίζει τις καταστάσεις και τη συμπεριφορά του.
Να συμπληρώσω οτι λογικό είναι κάποια πράγματα να τα αφήσουν να πέσουν κάτω και να μην του κάνουν με το παραμικρό παρατήρηση! Οφείλουν όμως να μιλάνε με το παιδί τους(ήρεμα,χωρίς να μαλώνουν), ωστε να μπαίνει σε διαδικασία σκέψης-κρίσης , ωστε κάποια στιγμή στο μέλλον να ζυγίζει τις καταστάσεις και την συμπεριφορά του ! (αντιγράφω γιατί μου άρεσε)
Αυτό που βλέπω συνέχεια γύρω μου είναι παιδιά που είναι απλά παιδιά, οι γονείς τους τα μαλώνουν, \"μη κάνεις αυτό, μη λες εκείνο, μη μη μη\" χωρίς όμως να μπαίνουν στο κόπο να πουν το γιατί. Έτσι γίνονται ενήλικες που δεν έχουν δική τους κρίση. Άλλο να πεις \"μη φωνάζεις\" κι άλλο \"μη φωνάζεις γιατί ενοχλούνται οι γύρω\" για παράδειγμα.
Τα παιδιά λόγω και επιπέδου γνωστικής ανάπτυξης λειτουργούν εγωκεντρικά, με την έννοια ότι αδυνατούν μέχρι μια ηλικία να μπουν στη θέση του άλλου, να κατανοήσουν ότι μπορεί να έχει άλλες σκέψεις, συναισθήματα κλπ από τα ίδια.
Στη συνέχεια τα πράγματα αλλάζουν, αλλά η στάση των γονιών είναι πολύ σημαντική σε όλο αυτό.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Είναι γεγονός οτι τα παιδιά θα περάσουν την εγωκεντρική φάση και εκεί τον γονιό δεν πρέπει να τον πιάσει πανικός! Το οτι οι δικοί μας γονείς μας μαλώνανε για το παραμικρό παράπτωμα, πράγμα λάθος, δεν σημαίνει οτι τα παιδιά πρέπει να αφήνονται χωρίς την παραμικρή καθοδήγηση! Μόνο μέσα απο την συζήτηση (και γιατί οχι παιχνίδι ρόλων), θα αποκτήσουν ενσυναίσθηση και συναισθηματική νοημοσύνη, ωστε να καταλαβαίνουν τους άλλους και να συμπεριφέρονται με περισσότερη ωριμότητα.
Συμφωνώ μαζί σου Adzik ως προς το περιστατικό. Κι εμένα θα με ενοχλούσε κάτι τέτοιο ακόμα και αν δε συνέβαινε προς εμένα. Δε μου αρέσει να βλέπω γύρω μου κακή συμπεριφορά, αδιαφορία προς τα συναισθήματα των άλλων.
Τα παιδιά διαμορφώνουν χαρακτήρα από τις εμπειρίες τους είτε το θέλουμε είτε όχι. Ακόμα και αν δεν επέμβεις και τα αφήσεις έτσι ελεύθερα, ακόμα και η απουσία της επέμβασής σου έχει τη σημειολογία της και διαμορφώνει το χαρακτήρα του παιδιού σου. Συμφωνώ ότι η γαλούχηση πρέπει να συνοδεύεται από αιτιολόγηση διαφορετικά το παιδί δε θα καταλάβει τους λόγους που η συμπεριφορά του δεν είναι καλή. Φυσικά πρέπει και η στάση των γονιών να είναι ανάλογη για να έχουν ισχύ και τα όσα λένε. Τι να το κάνεις να έχεις γονείς που μαλώνουν το παιδί τους αν πει μια κακή λέξη αν οι ίδιοι βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μπορεί βέβαια οι γονείς να επιλέξουν να διαχειρίζονται τη γαλούχησή τους εντός των τειχών, αλλά η ουσία είναι να μη βρίσκονται δίπλα τους απλά αμέτοχοι.
Ακόμα και αν δεν επέμβεις και τα αφήσεις έτσι ελεύθερα, ακόμα και η απουσία της επέμβασής σου έχει τη σημειολογία της και διαμορφώνει το χαρακτήρα του παιδιού σου.
--- Ακριβώς έτσι πρέπει για να μη καταλήξουν αργότερα στον ψυχίατρο.
Μπορεί βέβαια οι γονείς να επιλέξουν να διαχειρίζονται τη γαλούχησή τους εντός των τειχών, αλλά η ουσία είναι να μη βρίσκονται δίπλα τους απλά αμέτοχοι.
---Είναι πιο σημαντικό να γαλουχηθεί στο να υποστηρίζει τη γνώμη του ελεύθερα απο το να εκπαιδευτεί νάναι ευγενικό προς τους άλλους.
Αυτή η γνώμη δεν είναι θεωρία έχει γίνει και πράξη. Με επιτυχία.
Άλλο να υποστηρίζει τη γνώμη του κάποιος και άλλο να είναι αγενής. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στη ζωή μου να πω τη γνώμη μου, ακόμα και στις περιπτώσεις που κανένας άλλος δε τολμούσε, στο σχολείο, στη δουλειά ακόμα και σε φάσεις που μπορώ να βρεθώ μπλεγμένη σε κάτι που δε με αφορά.
Αλλά ενώ π.χ. οι καθηγητές μου όταν μιλάγανε με τη μητέρα μου ξεκινάγανε όλοι με τις λέξεις \"Είναι αντιδραστική\" δε με έβρισαν ποτέ όπως κάνανε σε άλλους μαθητές, δεν είχα καμία επίπτωση για το ότι λέω τη γνώμη μου γιατί ήταν τέτοιος ο τρόπος μου που δε τους άφηνε περιθώρια.
Δεν καταλαβαίνω πως προκύπτει η εξίσωση \"γαλουχείς τα παιδιά σου=ψυχίατρος\". Φυσικά υπάρχουν τα άκρα αλλά υπάρχουν και πολλές διαβαθμίσεις ανάμεσα.
Και μπορεί να μην έχω παιδιά αλλά ζω μαζί με τη μητέρα μου και τον δεκάχρονο αδελφό μου και παίρνω και γω μέρος στη διαπαιδαγώγησή του. Δεν έχω ξαναδεί άλλο πιτσιρίκι με τόσο ισχυρή προσωπικότητα, που να μπορεί να σου εξηγήσει με λογικές και συναισθηματικές έννοιες τις σκέψεις του, τις πράξεις του, να διεκδικεί τόσο δυναμικά τα θέλω του.
Όταν όμως φερθεί σκληρά σε ένα άλλο παιδί θα κάτσουμε μετά και θα του εξηγήσουμε τις επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις του. Γιατί ένα παιδί πάσχει πολύ σε αυτό τον τομέα. Σκέφτεται μόνο το τώρα και δε μπορεί να διανοηθεί σε βάθος τι επιφέρει η συμπεριφορά του, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι που θέλει.
Τι επιπτώσεις λοιπόν μπορεί να έχει μια σκληρή συμπεριφορά ενός παιδιού προς ένα άλλο παιδί?
η θα νικήσει ή θα νικηθεί το πολύ πολύ να παίξει και λίγο ξύλο. Ο γονιός δεν κατάλαβα γιατί να παίξει τον ενδιάμεσο γαλουχητή. Η εμπειρία που θάχει αποκομίσει ο πιτσιρικάς θάναι αρκετή. Αν σπάσει τα μούτρα του θα μάθει οτι αυτό ήταν η επίπτωση της συμπεριφοράς του. Και άν μάθει μόνος του αυτό θάχει περισσότερη αξία απο το τράβηγμα του αυτιού ή τα περιττά λόγια.
Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις που αφορούν ξύλο. Το να κοροϊδέψει όμως ένα παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα, να φωνάξει ένα παιδί \"Αλβανάκι\" αντί με το όνομά του επειδή όλοι οι άλλοι συνηθίζουν να το φωνάζουν έτσι, να φερθεί ανέντιμα σε ένα άλλο παιδί π.χ. να του έχει υποσχεθεί ότι θα παίξει μαζί του και να προτιμήσει να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου χωρίς να ειδοποιήσει καν το πρώτο, να φέρεται όπως το συμφέρει, μία να το καλεί να παίξουν αν είναι μόνος του και την άλλη να το αποφεύγει ή να το κοροϊδεύει, αυτή είναι σκληρή συμπεριφορά.
Δε περιμένουμε να διορθωθεί η συμπεριφορά του μόνο παρατηρώντας το, περιμένοντας ότι θα καταλάβει τις επιπτώσεις από μόνος του ή ότι κάποιο παιδί θα το τιμωρήσει για τη συμπεριφορά του και θα μάθει μόνος του. Πολλά παιδιά δεν είναι ικανά να προστατέψουν τον εαυτό τους από τέτοιες συμπεριφορές, εδώ πολλοί ενήλικες δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Άσε που κάποιοι άνθρωποι έχουν μια χαρισματική προσωπικότητα (π.χ. ο αδελφός μου) που μπορούν να ξεφεύγουν με χάρη από τις περισσότερες επιπτώσεις ή είναι τέτοιες οι καταστάσεις που να μη το βοηθούν να καταλάβει, π.χ. είναι πολύ αδύναμο το άλλο παιδάκι ή έχει την ανάγκη του. Δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα το αφήσουμε να βασανίζει ένα παιδί χωρίς να λέμε τίποτα; Σκέψου αυτό το παιδί να μη βρει τον τρόπο να αντιδράσει ή να μη το κάνει με τον κατάλληλο τρόπο. Το μάθημα θα πάρει ο αδελφός μου; Ότι μπορεί να ξεφεύγει από ότι κάνει ή να σκέφτεται εγωκεντρικά ότι η δική του συμπεριφορά είναι μια χαρά και όταν συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή του αντίδραση να θεωρήσει ότι ο άλλος είναι λάθος γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε αντιδράσει;
Διαφωνώ κάθετα με το θέμα της νουθεσίας και των συμβουλών. Ενα παιδί - τουλάχιστον τα δικά μου- είχαν απόλυτη ενσυναίσθηση του τι είναι σωστό και τι όχι απο μικρή ηλικία, όπως πιστεύω και όλα τα παιδιά αν τ αφήσεις ελεύθερα με τον εαυτό τους. Δεν είναι σκυλάκια ή γατάκια, είναι μικροί άνθρωποι. Επαιζαν με αλβανάκια, τιμούσαν τα φιλαράκια τους και όλα τα συναφή που αναφέρεις χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Ο,τι άλλο είναι υπερβολή και χειραγώγηση. Κι αν κάτι απεχθάνομαι είναι αυτό ακριβώς.Quote:
Originally posted by Aphelia
Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις που αφορούν ξύλο. Το να κοροϊδέψει όμως ένα παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα, να φωνάξει ένα παιδί \"Αλβανάκι\" αντί με το όνομά του επειδή όλοι οι άλλοι συνηθίζουν να το φωνάζουν έτσι, να φερθεί ανέντιμα σε ένα άλλο παιδί π.χ. να του έχει υποσχεθεί ότι θα παίξει μαζί του και να προτιμήσει να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου χωρίς να ειδοποιήσει καν το πρώτο, να φέρεται όπως το συμφέρει, μία να το καλεί να παίξουν αν είναι μόνος του και την άλλη να το αποφεύγει ή να το κοροϊδεύει, αυτή είναι σκληρή συμπεριφορά.
Δε περιμένουμε να διορθωθεί η συμπεριφορά του μόνο παρατηρώντας το, περιμένοντας ότι θα καταλάβει τις επιπτώσεις από μόνος του ή ότι κάποιο παιδί θα το τιμωρήσει για τη συμπεριφορά του και θα μάθει μόνος του. Πολλά παιδιά δεν είναι ικανά να προστατέψουν τον εαυτό τους από τέτοιες συμπεριφορές, εδώ πολλοί ενήλικες δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Άσε που κάποιοι άνθρωποι έχουν μια χαρισματική προσωπικότητα (π.χ. ο αδελφός μου) που μπορούν να ξεφεύγουν με χάρη από τις περισσότερες επιπτώσεις ή είναι τέτοιες οι καταστάσεις που να μη το βοηθούν να καταλάβει, π.χ. είναι πολύ αδύναμο το άλλο παιδάκι ή έχει την ανάγκη του. Δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα το αφήσουμε να βασανίζει ένα παιδί χωρίς να λέμε τίποτα; Σκέψου αυτό το παιδί να μη βρει τον τρόπο να αντιδράσει ή να μη το κάνει με τον κατάλληλο τρόπο. Το μάθημα θα πάρει ο αδελφός μου; Ότι μπορεί να ξεφεύγει από ότι κάνει ή να σκέφτεται εγωκεντρικά ότι η δική του συμπεριφορά είναι μια χαρά και όταν συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή του αντίδραση να θεωρήσει ότι ο άλλος είναι λάθος γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε αντιδράσει;
Πόσο χρονών είναι τα παιδιά σου τώρα ?
Απολυτη ενσυναίσθηση του τι ειναι σωστο και τι οχι απο μικρή ηλικία ? Και πιστεύεις οτι είναι ο κανόνας ?
Θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μαθήτρια ! Υπήρχαν παιδιά πολύ σκληρά ! \'\' Χτυπούσαν \'\' τους αδύνατους ! Καμιά υπευθυνότητα στο σχολείο ! Κανανε φασαρία και δεν παρακολουθούσαν το μάθημα οταν ο καθηγητής ήταν ελαστικός και την επόμενη χρονιά τον κατηγορούσαν που δεν μάθανε τίποτα !
Που την βλέπεις εσύ την ενσυναίσθηση ?
Τα παιδιά μου είναι μεγάλα 21 και 22 και σπουδάζουν αυτή τη στιγμη. Οσο κι αν σου φαίνεται παράξενο ήξεραν κι αυτά αλλά κι οι φίλοι τους το σωστό από το λάθος. Ποτέ δεν φέρθηκαν σκληρά ούτε τους φέρθηκαν με τον τρόπο που το θέτεις ώστε να αποτελεί πρόβλημα. Αλλά ακόμα κι αν είχαν μια εμπειρία σαν τη δική σου ε τι να γίνει? έτσι είναι τα πράγματα. Ισως ήσουν υπερβολικά ευαίσθητη σε σκληρές συμπεριφορές εντός εισαγωγικών. Τα δικά μου αν και τις συναντούσαν κατά καιρούς ή δεν έδιναν σημασία ή χόρευαν. Το ίδιο κάνουν και μεγάλα που είναι. Απλά είναι τα πράγματα.