Originally Posted by
ΓΑΤΑ
ο έρωτας και το πάθος σε μια σχέση ίσως ελαττώνεται με τον καιρό. η ρουτίνα και οι ρυθμοί της ζωής σε οδηγούν σε αποπροσανατολίζουν. πιστεύω ότι ο γάμος, η σχέση, είναι κάτι που δουλεύεται μέρα με τη μέρα. δεν υπάρχει το ίδιο πάθος για τον άνθρωπό σου αλλά μια βαθιά κατασταλαγμένη αγάπη.
θα το πω πιο απλά. οι γονείς μου είναι 70-75 χρόνων. έχουν περάσει στη ζωή τους καλές και κακές στιγμές. δυσκολίες, αρρώστιες, γκρίνιες, πειρασμούς, ρουτίνα. τώρα η μητέρα μου έχει άνοια.δεν έχει μεγάλη επικοινωνία με το περιβάλλον. ο πατέρας μου τη φροντίζει σα να ειναι μωρό. πέρα από τη φροντίδα ενός αρρώστου, της φέρεται με μεγάλη τρυφερότητα και αγάπη. ναι. τώρα φαίνεται η αγάπη. τόσα χρόνια ο ρυθμός της ζωής, η καθημερινότητα, η ρουτίνα, τα προβλήματα, δεν τους άφηναν ενδεχομένως να παραδεχτούν και να ομολογήσουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλο.νόμιζα ότι είναι ένα ακόμα ΄΄συμβατικό΄΄ ζευγάρι. τώρα όμως τους κοιτάζω και βλέπω τα μάτια της μητέρας μου πως τον κοιτάζει. βλέπω τον πατέρα μου πως τη φροντίζει και τρέμει μην του πάθει κάτι κακό. τους καμαρώνω και τους ζηλεύω. έχτισαν μια σχέση που κράτησε 48 χρόνια. και όσο κρατήσει. είναι κάτι που έχουν οι δυο τους, μεταξύ τους. ούτε κι εγώ που είμαι παιδί τους, δεν χωράω σε αυτό.
άραγε πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να ζήσουν κάτι τέτοιο;
