MANA - ΚΟΡΗ ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ!

Οσο παιρνανεοι μερες νιωθει καλυτερα η μανα εφικα ο απογευμα.το πρωι ειναι πολυ δυσκολο..βαραει κρισεις αγχους .τα απογευματα ειναι πολυ καλα κ αυτο δειχνει οτι υπαρχει βελτιωση.ειμαι κ γω λιγο πιο ψυχραιμη τωρα.σιγουρα κανει τα ναζια της.δεν το συζητω..αλλα πιστεψτε με , ειναι ανθρωπος που δεν εχει παρει ποτε απο κανεναν ενα χαδι..μονο απο τ παιδια της τωρα.περασε πολλες κακοποιησεις κ ειναι λογικο να ειναι ετσι η γυναικα.
το λεει κ η ιδια οτι δεν θελει να με επιβαρυνει.ομως μια ζωη ηταν βραχος..δεν δικαιουται κ αυτη να αρρωστησει βρε παιδια?αυτο σκεφτομαι.
εγω κανω ο.τι μπορω κ οσα μπορω..μεχρι εκει..πανε λιγο καλυτερα τα πραγματα κ το οτι συνερχεται τα απογευματα δειχνει οτι ειναι σε καλο δρομο.
η αδερφη μου ειχε δυσπνοια σημερα κ μου πε πως ειναι χαλια κ αυτη ψυχολογικα, ζαλιζοταν κ τετοια...ολα τα παιδιαεχουμε ταραχτει.δεν το συζητω.

BOOM επειδή οι περισσότεροι εδώ μέσα εχουμε περάσει δυσκολες φάσεις καταλαβαινόμαστε πάνω κάτω.
Οταν ένας άνθρωπος δεν είναι καλά μέσα στο σπίτι επηρεάζει και τους άλλους....

Αν δεν είναι καλά η πλειοψηφία-τότε το σπίτι καταρρέει
εκτός και αν είναι καλά ο δυνατότερος ψυχικά-οπότε συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους στο να είναι κάπως καλά!

Κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να είναι ο πιο ψύχραιμος για να ισορροπει την κατασταση και επειδή βλέπω εσένα να αναζητείς βοήθεια-με κάνει να καταλαβαίνω ότι είσαι η πιο δεκτική,άρα και η πιο "ισορροπημένη"
Γι αυτό μην κάνεις BOOM απλά έλεγξε την κατάσταση!

xaax καλο! εχεις δικιο .δεν πρεπει να κανω BOOM!
κοιτα..οσο δειχνει σημαδια βελτιωσης κ παιρνει τα φαρμακα της εγω γινομαι ολο κ πιο ψυχραιμη και αισιοδοξη.σημερα εκανε λεει δουλιτσες.βγηκε εξω για να αγορασει καποια φαγητα για το σπιτι κ εχτες ειχε παει βολτα με τις φιλες της.
ενιωσα κ γω να μου φευγει ενα βαρος.
οσο παιρνει το αντικαταθλιπτικο της νιωθω πιο σιγουρη.το παιρνει 10 μερες τωρα κ ηδη εχει το προσωπο της ηρεμησει.2 χρονια τωρα το προσωπο της ηταν αγριεμενο κ ολο αναστεναζε απο στρες.
αντε να δουμε ρε παιδια...

Ευχόμαστε τα καλύτερα BOOM......
Μερικές φορές τα φάρμακα είναι αναπόφευκτα....
τουλάχιστον ανταποκρίνεται θετικά και αυτό είναι πολύ καλό για όλους σας...

Και πάλι πάντα τα καλύτερα εύχομαι BOOM.......:)

εκει που ειπαμε οτι ανταποκρινεται θετικα.παλι μας εφαγε το νοσοκομειο χτες! της κανανε ολες τις εξετασεις κ ειναι οκ.τιποτα παθολογικο.
γυρισαμε σπιτι το βραδυ κ ηταν καλυτερα.σημερα το πρωι παλι θελει να πεθανει.
εγω αναπνεω σε σακουλα χαρτινη...λεω να παρω κ μια μασκα με οξυγονο σιγα σιγα...γιατι δεν την παλευω...
σημερα την μαλωσα το πρωι απο το τηλ λεγοντας της οτι κ γω τα εχω περασει 5 φορες κ να κανει υπομονη.κανει ο.τι καλυτερο γι αυτο κ να χτυπηθει κ να ουρλιαξει κ σε 15 μερες θα γινει καλα λογω του αντικαταθλιπτικου.εκει μολις την μαλωσα ηρεμησε καπως..σαν να ηθελε φοβερα.
επισης σημερα μου ζηταγε να την παω στο αιγηνιτειο ή σε ενα ψυχιατρειο κ της ειπα οτι αυτο αποκλειεται.το μονο που θα της κανουν ειναι καμια ενεση στεντον κ θα την διωξουν παλι για το σπιτι.πρεπει να κανει υπομονη! δεν υπαρχει αλλη λυση...εγω επισης πρεπει να αποστασιοποιηθω λιγο γιατι σε λιγο τα αδερφια μου θα τρεχουν κ τις δυο μας στα ψυχιατρεια.....

Ζορικες καταστασεις. Τι να πω. Υπομονη και κουραγιο.

κ γενικως πρεπει να κοιταξω κ μενα κ την δικη μου ζωη.ειμαι 35 δεν θελω να καταστραφω.θελω να σκεφτομαι θετικα για την μανα.οτι θα συνελθει απο το ζολοφτ.

Βοom αυτό που λες είναι πρώτον, ότι η μητέρα σου έχει πρόβλημα αυτό τον καιρό, οπότε είναι πολύ λογικό για κάποιον να στεναχωριέται που βλέπει ένα συγγενή του να μην είναι καλά.
Δεύτερον και βασικότερο, εσύ (και η αδελφή σου μαζί αν δεν κάνω λάθος) γίνεσαι πιο χάλια από τη μητέρα σου όταν τη βλέπεις να είναι όπως είναι.
Αν μου επιτρέπεις, τα όσα σου συμβαίνουν δεν οφείλονται στο θέμα της μητέρας σου, αυτό είναι η αφορμή, αλλά στο πόσο εσύ νιώθεις ευάλωτη ή απειλούμενη (ή μπορείς εσύ να μας πεις πώς αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή) βλέποντάς τη να μην είναι καλά.

νιωθω να απειλουμαι αφενος γιατι μου θυμιζει τα δικα μου κ αφετερου γιατι νιωθω οτι η μανα μου θα παθει κατι κακο.
εχθες πηγα απο κει.ειχε μια κρισουλα πανικου..την αντιμετωπισαμε μαζι.ημουν ψυχραιμη κ ηρεμη.της μιλαγα για αλλα πραγματα κ ξεχαστηκε..μετα ηταν μια χαρα.χαμογελασε παλι.πηγε μια βολτα.της ειπα "ειδες?σιγα σιγα γινεσαι ολο κ καλυτερα , δειχνεις δειγματα οτι θα το ξεπερασεις απο τωρα στις 12 μερες με ζολοφτ, φαντασου στις 20 μερες πως θα εισαι" κ καπως πηρε τα πανω της κ ενιωσε οτι υπαρχει ελπιδα.γενικως προσπαθω να σκεφτομαι θετικα κ να στελνω θετικη ενεργεια..νομιζω οτι ενω φοβηθηκα πολυ στην αρχη...κ επαθα ενα σοκ. τωρα τελευταια νιωθω οτι το αποδεχτηκα, οτι μπορω κ γω να βοηθησω καποιον δικο μου να το ξεπερασει κ οτι πρεπει επιτελους να ωριμασω κ γω κ να σταθω βραχος σε καποιον που με εχει αναγκη.
παντως οπως ημουν στην αρχη δεν ειμαι. το πηρα αποφαση κ δεχτηκα αυτο που συμβαινει.απλα θελω να βαζω κ γω τα ορια μου γιατι απλα εχω κ προσωπικη ζωη κ δεν ειναι σωστο κ για μενα να την αφηνω πισω.ολα με μετρο δηλαδη...τι λετε?

επισης ειμαι στε 4 παιδια.εχω μια αδερφη κ αλλους 2 αδερφους οι οποιοι κ αυτοι ειναι κοντα της.απλα επειδη εγω το εχω περασει πολλες φορες κ ειδικα η αδερφη μου εκφραζουν τις αποριες τους σε μενα κ νιωθουν οτι ειμαι η πιο ας πουμε ειδικη για τετοια θεματα.
ομως κ τα αδερφια βοηθανε παααρα πολυ.κανουμε βαρδιες , ολοι συνεργαζομαστε για την μανα καθημερινα.παλι καλα που ειμαστε 4!
σκεφτομουν ..για φαντασου να ημουν μοναχοπαιδι.....θα τα ειχα δει ολα!

ΝΤΑΞΕΙ...δεν μπορω αλλο..εκει που ειπαμε ειναι καλυτερα..σημερα παλι να πεθανει θελει.τα πηρα κραναρα.φωναξα στα αδερφια μου .τους ειπα δεν αντεχω αλλο.αναρρωνω κ γω κ ετσι οπως παμε θα τρεχουν κ για τις δυο μας.
βαρεθηκα.πραγματικα.εχω πολλα νευρα τωρα.βαρεθηκα να ακουω τη μανα μου οτι πεθαινει.
τους ειπα επι λεξη "αφηστε με ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ ..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟΟΟ! ΒΡΕΙΤΕ ΜΙΑ ΛΥΣΗ Κ ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ!"νομιζω πως ξεχυλισα..πρεπει να απομακρυνθω απο ολο αυτο.
απο την αλλη νιωθω τυψεις για μαμα.την πηρα τηλ κ της εβαλα τις φωνες λεγοντας της "τα φαρμακα δνε κανουν μαγικα! πρεπει να προσπαθησεις κ συ! να σκεφτεις θετικα..αλλιως πηγιανε ψοφα χεστηκα!"
αυτα....σκατα τα κανα οκ....

ελα βρε μπουμακι μου..αφου ξερεισ πωσ ειναι.. και συ δεν εκανεσ ετσι στα χειροτερα σου? σκεψου οτι θα περασει.. μπορει να κανει λιγο παραπανω να παρει μπροστα η μηχανη αλλα θα παρει.. πεσ στα αδερφια σου να αναλλαβουν κ συ κατσε ηρεμη..

Βοοm η μητέρα σου κάποια στιγμή δεν μπορεί, θα συνέλθει με την αγωγή που παίρνει. Αν πάλι βλέπετε ότι δε συμβαίνει αυτό μπορείτε να ξαναπάτε στο γιατρό που τη βλέπει.
Αφού είστε 4 αδέλφια, δεν είναι ανάγκη εσύ που αυτή την περίοδο έχεις μια παραπάνω ευαισθησία να απορροφάς μόνη σου όλη την ένταση, βγες καμια βολτίτσα μέσα στη μέρα και δεν είναι ανάγκη να παρακολουθείς συνεχώς την κατάσταση της μητέρας σου γιατί δεν έχει και νόημα. Αν τα πράματα ήταν ακραία κάτι θα σας έλεγε και ο γιατρός που την έχει αναλάβει (υποθέτω).

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

ΝΤΑΞΕΙ...δεν μπορω αλλο..εκει που ειπαμε ειναι καλυτερα..σημερα παλι να πεθανει θελει.τα πηρα κραναρα.φωναξα στα αδερφια μου .τους ειπα δεν αντεχω αλλο.αναρρωνω κ γω κ ετσι οπως παμε θα τρεχουν κ για τις δυο μας.
βαρεθηκα.πραγματικα.εχω πολλα νευρα τωρα.βαρεθηκα να ακουω τη μανα μου οτι πεθαινει.
τους ειπα επι λεξη "αφηστε με ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ ..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟΟΟ! ΒΡΕΙΤΕ ΜΙΑ ΛΥΣΗ Κ ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ!"νομιζω πως ξεχυλισα..πρεπει να απομακρυνθω απο ολο αυτο.
απο την αλλη νιωθω τυψεις για μαμα.την πηρα τηλ κ της εβαλα τις φωνες λεγοντας της "τα φαρμακα δνε κανουν μαγικα! πρεπει να προσπαθησεις κ συ! να σκεφτεις θετικα..αλλιως πηγιανε ψοφα χεστηκα!"
αυτα....σκατα τα κανα οκ....

---

Διάβασα όλες τις απαντήσεις σου εδώ. Παρατηρώ, ότι πουθενά δεν ανέφερες ότι έχεις κουβεντιάσει για το θέμα μαζί της. Αν μπορέσεις κάποια στιγμή κουβέντιασε. Ρώτησέ την πώς αισθάνεται; Γιατί αισθάνεται έτσι; Τι ανησυχίες έχει και τι την απασχολεί; Τι φόβους έχει; Αν μπορείς άκουσέ την χωρίς να την κρίνεις και φυσικά μόνο όσο αντέχεις. Ένα λεπτό, πέντε λεπτά, μόνο όσο αντέχεις.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε φόβους, και στενοχώριες. Είναι φυσιολογικό. Προφανώς έχει και εκείνη τους δικούς της φόβους και τις δικές της στενοχώριες, και κάποιες φορές όταν οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν φαίνεται να μεγαλώνει η δυσκολία μας. Γι' αυτό και το ρητό "λύπη που μοιράζεται είναι μισή, χαρά που μοιράζεται είναι διπλή".

κοιτα..εχω μιλησει απειρα μαζι της.παντα την ρωταω τους φοβους της κ της κανω σχεδον ψυχαναλυση..σε σημειο που καποιες φορες μου λεει ελα ας σταματησουμε τωρα γιατι κουραστηκα.
εχτες της ειδαμε μαζι ενα ντοκυμαντερ για την καταθλιψη.της εξηγησα καποια πραγματα.
σημερα ξυπνησε καλυτερα.δεν εχει τρεμουλες.την πιανει μαλλον κ το αντικαταθλιπτικο σιγα σιγα.
μου λεει οτι δεν θελει να γυρισει σπιτι της παλι..ειναι αδειο.το νιωθει αδειο κ νιωθει μονη.προς το παρον την πηρε η αδερφη μου σπιτι της κ την φροντιζει.κ αυτο την βοηθησε πολυ.
της ειπα να την παμε κ στο χωριο πιο μετα.εχει αγχος με το πατρικο.το νιωθει αδειο.εφυγαν τα παιδακια της λεει.πεθανε ο αντρας της κ ειναι μονη.
μερικες φορες ξερετε τι νιωθω?οτι θα θελα να την παρω μακρυα οι δυο μας, να παμε αλλου σε αλλο σπιτι κ να μεινουμε μαζι..σε ενα βουνο ή σε μια θαλασσα κοντα.
πολυ θα το θελα.να της δωσω την ζωη μου...να αφοσιωθω.ομως για να γινει αυτο θα πρεπει να χωρισω με τον αντρα μου κ να ζησω με την μανα μου.κ αυτο δεν ειναι κ τοσο νορμαλ.μετα εγω θα καταστραφω..ο.τι εφτιαξα θα το γκρεμισω..μετα θα παντρευτω την μανα μου κ θα φτασω 45 χρονων μονη κ ερημη.
τα παιδια πρεπει να τραβανε τον δρομο τους..οσο σκληρο κ αν ειναι.
εχτες πηγα την ειδα στην αδερφη μου κ φευγοντας πλανταξα στο κλαμα.