Quote:
Originally posted by Φοίβη
Ναι, τη θυμάμαι την κουβέντα μας, weird, και ναι, ήταν όμορφη πολύ για μένα.
Πρόσφατα μου συνέβη κάτι που δεν είχα ξανανιώσει. Ένιωσα οτι είχα κατέβει τόσο βαθιά μέσα στον συναισθηματικό μου κόσμο, είχα έρθει σε τόσο μεγάλη επαφή με τα συναισθήματά μου, που μου ήταν αδύνατον να εκφράσω πια το βάθος, την ένταση, την υφή, τη δόνησή τους, μόνο με το λόγο. Εγώ που πάντα έγραφα ώρες ολόκληρες για το μέσα μου, και έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, τώρα έβρισκα το γραπτό λόγο τόσο φτωχό.
Αυτή τη σχέση με το γράψιμο, την έχω κι εγώ...Από πολύ μικρή, άρχισα να γράφω για το μέσα μου. Ενιωσα, οτι η \"κατάθεση\" ερχοταν απο την ψυχή σου, γιατι κυριολεκτικά, κάθε κουβέντα με κατέκλυσε με έντονο συναίσθημα, ένιωσα το συναίσθημα, πίσω απο τη λέξη, το ιδιαίτερο, πίσω απο τη λέξη. Σ ευχαριστώ που μοιράστηκες, κάτι τόσο δικό σου, με αυτόν τον όμορφο τρόπο.
Έβαλα μουσική κι άφησα το σώμα μου να μιλήσει. Χωρίς βήματα, χωρίς χορογραφία, μόνο χορός με την έννοια της σωματικής έκφρασης και συναίσθημα. Κι αυτό με ανακούφισε, ένιωσα οτι τα \"είπα\", τα \"εγραψα\". Πάνω στο πάτωμα, μέσα στη μουσική.
Ναι! Το σώμα μας μιλάει...αρκεί να το αφήσουμε. Σου μίλησα για χορο αυτοσχέδιο, κάτι που μου ήρθε στο νου, διαβάζοντάς σε... μου ηρθαν στον νου, δύσκολες, δικές μου στιγμές. Δεν είχα βυθιστεί, σαν εσένα, αμεσα μέσα στο συναίσθημα. Ειχα βυθιστεί έμμεσα σε αυτό, είχα βυθιστεί στο ίδιο μου το σώμα. Ηταν απο τις τις πιο δυσκολες ώρες ..... Τότε λοιπόν, το σώμα μου, το αισθανόμουν σαν αγκιλωμένο. Εβαλα κι εγω τη μουσική και χόρεψα, όπως ποτέ ξανά, αφήνοντας το σώμα να μιλήσει. Κάθε κίνηση κι ενα σύμφωνο, ένα φωνήεν, ένα παράπονο, μια λύτρωση μικρή.... Όλα αυτά.
Και λίγες μέρες μετά αγόρασα δαχτυλομπογιές! Δεν τις έχω ανοίξει ακόμα, θα το κάνω όταν είμαι έτοιμη. Και θα πιτσιλίσω το χαρτί με τα χρωματιστά συναισθήματά μου...και μετά θα παίξω!!!
Τα λόγια που σε συγκίνησαν τόσο, weird, ήταν μια κατάθεση της ψυχής μου.
Σε ευχαριστώ για τη μενεξεδιά ζωγραφιά σου.
Τι όμορφο χρώμα...Τι μελωδική λέξη...;)
Φιλιά!