Οικογένεια vs σχέσης

Στο καλό και βολικό παιδί κολλάνε εύκολα την ταμπέλα του άβουλου και αθώου παιδιού, και το να το "προστατεύσουν" είναι μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για να του ελέγχουν τη ζωή. Γίνε το καλό μεν, αποφασιστικό δε παιδί, που δεν είναι πλέον βολικό.

Όσο για τον φίλο σου, θα το καταλάβαινα αυτό που λές (ότι ας πούμε τον ψιλοέπρηξες και δεν αντέχει άλλο), αν απλά σου έλεγε αυτό ακριβώς - ότι δεν αντέχει άλλο... ότι πχ καταλαβαίνει ότι εσύ βρίσκεσαι σε περίεργη θέση, αλλά κι αυτός από την πλευρά του ταλαιπωρείται, κι ότι χωρίζετε μεν, αλλά χωρίς αρνητικά αισθήματα. Αυτό προσωπικά θα το σεβόμουν. Αυτό που σου κάνει όμως συγγνώμη, αλλά δεν το σέβομαι. Δεν αξίζεις, τον κορόιδευες, δεν θέλει να σε ξέρει - αλλά μόλις κάνεις αυτό που θέλει τσουπ, όλα όπως πρώτα. Και αυτό είναι ψυχολογικός εκβιασμός. Δεν τον θες αρκετα λέει αφού λες "δεν ξέρω τι θα κάνω"... ναι αλλοίμονο, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να αποφασίσει κανείς να διαγράψει την μάνα του και την ζωή του όλη, για να μην το κάνεις χωρίς πολλά πολλά πά' να πει δεν τον θέλεις "αρκετά"... σκέψου αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα, θα το πίστευες εσύ ποτέ αυτό για τον άλλον? Και φυσικά κατηγορεί μόνο εσένα, γιατί μόνο εσένα μπορεί να πιέσει... θα έβρισκα πιο λογικό σε εσένα να δείχνει κατανόηση που δέχεσαι τέτοιο στρίμωγμα, και να κατηγορούσε την μάνα σου που σου κάνει την ψυχολογία Βατερλώ...

Κοίτα... εσύ είσαι ερωτευμένη το καταλαβαίνω κι αυτό που θα πω δεν θες να το ακούσεις, άλλωστε δεν το ξέρω το παιδί και μπορεί να είμαι εντελώς λάθος... πιστεύω όμως ότι τα μοτίβα της συμπεριφοράς επαναλαμβάνονται, γιατί είναι ο τρόπος που ο καθένας μας έχει μάθει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του... που σημαίνει ότι για εμένα, ακόμα κι αν με τον φίλο σου γυρνάγατε και ήσασταν μαζί, την επόμενη φορά που θα είχατε διάσταση απόψεων, πάλι την ίδια στάση θα κρατούσε για να περάσει αυτό που θεωρεί αυτός σωστό. Για να μην πω δηλαδή χύμα στο κύμα "αυτό που θέλει" απλά. Αν απλοποιήσεις αυτά που μας λες ότι σου λέει, η βάση είναι "αν με αγαπούσες, θα έκανες αυτό που σου λέω" - χωρίς πολλή σκέψη τι θα στοίχιζε αυτό σε εσένα. Την μάνα σου δεν την συζητάω, την θεωρώ εντελώς απαράδεκτη.

Γύρνα το τούμπα και στους δύο... μπορεί να είμαι εγώ μονοκόμματη, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο... αυτό το "αν θες να σε αγαπάμε, θα κάνεις αυτό που σου λέμε" που σου σερβίρουν, κάν'το "αν με αγαπάτε, θα με αποδεχτείτε όπως είμαι"... είσαι σε δύσκολη θέση, πραγματικά το καταλαβαίνω, σε έχουν βάλει κάτω και σε τραβάνε ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση μέχρι να κάνεις μπαμ... αλλά μήπως να το έκανες αυτό το μπαμ προς τα έξω, πριν το κάνεις προς τα μέσα σου και αρρωστήσεις στ'αλήθεια...

εχεις βρεθει μεσα σε εναν κυκεωνα απο χειριστικους ανθρωπους, που ειναι μια ενδειξη οτι δεν ειναι κατι τυχαιο...
σιγουρα κανεις κατι λαθος για να βρεθουν τοσοι υστερικοι να δολοπλοκουν για να μεθοδευσουν την ζωη σου κι οταν δεν τους κανεις τα κεφια να σε βριζουν και να σε εκβιαζουν.
πιθανολογω οτι το προβλημα ειναι οτι εισαι υπερβολικα υποχωρητικη και τους αφηνεις το εδαφος να κανουν οτι τους κατεβει στο κεφαλι.

η μανα σου καλα κανει και σε συμβουλευει αλλα ΩΣ ΕΚΕΙ! δεν εχει καμια δουλεια να μηχανοραφει με τον πρωην πισω απο την πλατη του παιδιου της, ουτε να σε εκβιαζει με φωνες, αποχωρησεις και αποκληρωσεις.

η πιο καθαρη φαση ειναι με τον πρωην σου. και μονο που δεν νοιωθεις ελξη πλεον ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ. να μην σκεφτεις ουτε τα χρονια που εισασταν μαζι, ουτε τα κλαματα της μανας σου. αυτο ελειπε 22 χρονων γυναικα να ζησεις το υπολοιπο της ζωης σου ανεραστη!

ο δευτερος ανδρας ειναι για τα πανηγυρια.
ειχατε μια πολυ φλογερη μεν αλλα πολυ συντομη σχεση. εκανε σαν υστερικη γυναικουλα και με τις φωνες και με τα κλαματα και με τα τελεσιγραφα οτι δεν τον νοιαζεσαι και απεδειξες οτι δεν ακολουθεις την καρδια σου....
αν ηταν ανδρας, δεν θα περιμενε να τα λυσεις ολα μονη σου κι αυτος στην σιγουρια της οικογενειακης υποστηριξης να χτυπουσε παλαμακια..
θα εκανε ενα συγκεκριμενο πλανο μαζι σου για το πως θα τα καταφερετε οικονομικα, εφοσον στην ουσια η προσκληση του ηταν για κοινη ζωη. εκτος αν η προσκληση ηταν για να κοψεις εσυ τον λαιμο σου να βρεις δουλεια και λεφτα κι εκεινος να προσφερει μονο το σπερμα του...

η καλυτερη σταση μεσα στην τοση ταραχη σου, τις τοσες πιεσεις και τις τοσες αλλαγες, ειναι να κατσεις ηρεμη (ισως στην γιαγια που ειπες) και να σκεφτεις τι θελεις να κανεις και που και με ποιον. πιθανον με καποιον τριτο.
ξεχασα να σου πω δε, οτι τον δευτερο τον βρηκες, επειδη σου τελειωσε ο πρωτος και δεν το ειχες καταλαβει κι οχι επειδη ειναι ο ανδρας της ζωης σου.
το αν ειναι ο ανδρας της ζωης σου η οχι θα φανει απο το αν θα μπορεσετε και θα θελησετε να εχετε μια ευτυχισμενη σχεση συμβιωσης, οχι αρπαχτες..

Quote:

---

Originally Posted by Vagabond

Στο καλό και βολικό παιδί κολλάνε εύκολα την ταμπέλα του άβουλου και αθώου παιδιού, και το να το "προστατεύσουν" είναι μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για να του ελέγχουν τη ζωή. Γίνε το καλό μεν, αποφασιστικό δε παιδί, που δεν είναι πλέον βολικό.

Όσο για τον φίλο σου, θα το καταλάβαινα αυτό που λές (ότι ας πούμε τον ψιλοέπρηξες και δεν αντέχει άλλο), αν απλά σου έλεγε αυτό ακριβώς - ότι δεν αντέχει άλλο... ότι πχ καταλαβαίνει ότι εσύ βρίσκεσαι σε περίεργη θέση, αλλά κι αυτός από την πλευρά του ταλαιπωρείται, κι ότι χωρίζετε μεν, αλλά χωρίς αρνητικά αισθήματα. Αυτό προσωπικά θα το σεβόμουν. Αυτό που σου κάνει όμως συγγνώμη, αλλά δεν το σέβομαι. Δεν αξίζεις, τον κορόιδευες, δεν θέλει να σε ξέρει - αλλά μόλις κάνεις αυτό που θέλει τσουπ, όλα όπως πρώτα. Και αυτό είναι ψυχολογικός εκβιασμός. Δεν τον θες αρκετα λέει αφού λες "δεν ξέρω τι θα κάνω"... ναι αλλοίμονο, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να αποφασίσει κανείς να διαγράψει την μάνα του και την ζωή του όλη, για να μην το κάνεις χωρίς πολλά πολλά πά' να πει δεν τον θέλεις "αρκετά"... σκέψου αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα, θα το πίστευες εσύ ποτέ αυτό για τον άλλον? Και φυσικά κατηγορεί μόνο εσένα, γιατί μόνο εσένα μπορεί να πιέσει... θα έβρισκα πιο λογικό σε εσένα να δείχνει κατανόηση που δέχεσαι τέτοιο στρίμωγμα, και να κατηγορούσε την μάνα σου που σου κάνει την ψυχολογία Βατερλώ...

Κοίτα... εσύ είσαι ερωτευμένη το καταλαβαίνω κι αυτό που θα πω δεν θες να το ακούσεις, άλλωστε δεν το ξέρω το παιδί και μπορεί να είμαι εντελώς λάθος... πιστεύω όμως ότι τα μοτίβα της συμπεριφοράς επαναλαμβάνονται, γιατί είναι ο τρόπος που ο καθένας μας έχει μάθει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του... που σημαίνει ότι για εμένα, ακόμα κι αν με τον φίλο σου γυρνάγατε και ήσασταν μαζί, την επόμενη φορά που θα είχατε διάσταση απόψεων, πάλι την ίδια στάση θα κρατούσε για να περάσει αυτό που θεωρεί αυτός σωστό. Για να μην πω δηλαδή χύμα στο κύμα "αυτό που θέλει" απλά. Αν απλοποιήσεις αυτά που μας λες ότι σου λέει, η βάση είναι "αν με αγαπούσες, θα έκανες αυτό που σου λέω" - χωρίς πολλή σκέψη τι θα στοίχιζε αυτό σε εσένα. Την μάνα σου δεν την συζητάω, την θεωρώ εντελώς απαράδεκτη.

Γύρνα το τούμπα και στους δύο... μπορεί να είμαι εγώ μονοκόμματη, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο... αυτό το "αν θες να σε αγαπάμε, θα κάνεις αυτό που σου λέμε" που σου σερβίρουν, κάν'το "αν με αγαπάτε, θα με αποδεχτείτε όπως είμαι"... είσαι σε δύσκολη θέση, πραγματικά το καταλαβαίνω, σε έχουν βάλει κάτω και σε τραβάνε ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση μέχρι να κάνεις μπαμ... αλλά μήπως να το έκανες αυτό το μπαμ προς τα έξω, πριν το κάνεις προς τα μέσα σου και αρρωστήσεις στ'αλήθεια...

---

Ακριβως οπως τα λεει ο Μπαγαποντης .
Απο την στιγμη που δεν ζουν οι αλλοι την ζωη σου δεν μπορουν και να οριζουν το τι θα κανεις.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Ακριβως οπως τα λεει ο Μπαγαποντης .
Απο την στιγμη που δεν ζουν οι αλλοι την ζωη σου δεν μπορουν και να οριζουν το τι θα κανεις.

---

Ειλικρινά το μόνο που ήθελα, ηταν να ημουν καλά, να περνάω καλά (χωρίς πολλά-πολλά), να είμαι με ανθρώπους που με κάνουν και γελάω και να φύγω μακρια απο τους δικούς μου, να είμαι ελεύθερη.. δεν θέλω ούτε να κάνω συζήτηση πλεον με τη μανα μου γιατι με κούρασε..και στην αδερφή μου τα ίδια κάνει... η συμπεριφορά της γενικά είναι απαραδεκτη και δεν το παραδεχεται καν. Μπορεί όντως να μην μου εχει λείψει κατι, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να φερεται έτσι.. Η καλύτερη απόφαση είναι να απομακρυνθω απο εκείνη..

Όσον αφορά το παιδί το δεύτερο, με κάνει και νιώθω άσχημα, όχι γιατι δεν κάνω κάτι για εκείνον αλλά επειδή δεν κανω κάτι για εμένα. Ήθελα να προσπαθήσουμε μαζί όπως έλεγε.. Πρίν απο λίγο του μίλησα και ήταν απόλυτος "δεν ξέρεις ποτέ τι θέλεις, δεν θέλω τιποτα απο εσένα, με έκανες άνω κάτω".. Του τόνισα την κοινή προσπάθεια που υποστήριζε ότι θα κάναμε, λέγοντας του πως αν ήταν πρόθυμος ίσως να νοικιάσουμε ένα σπίτι μαζί, να καλύπτουμε τα έξοδά μας μόνοι μας (αλλά μαζί και απο τις δυο πλευρές), τότε η στάση μου θα ήταν πολύ πιο σταθερή. Η απάντησή του; Δεν θα έμενε μαζί μου απο την πρώτη μέρα γιατί δεν ήμασταν για συγκατοίκηση. Μετά πάλι μου τόνιζε οτι δεν έχει σημασία γιατι έτσι και αλλιώς τα συναισθήματα ήταν μονόπλευρα (και καλά ότι εγω δεν ενιωθα τιποτα).. Ρε παιδιά, πραγματικά είμαι ερωτευμένη με αυτο τον άνθρωπο και μετά απο μια σχέση " αδιαφορίας" βρηκα κάποιον που με διεκδικούσε, με "επιδίωκε".. Πιστεύω σε αυτον πολύ, τον θαυμάζω, είναι πολύ ιδιαίτερος.. Ξέρω του έχω κάνει πολλά, έχει υπομείνει πολλά..Αλλά πραγματικά τον ήθελα και θέλω να είμαι μαζί του. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Μου είπε να μην τον ξαναενοχλήσω, να συνεχισω την τελεια βολεμένη ζωή μου κλπ... Μα ποια βολεμένη ζωή; Εχω χαλάσει τόσα με το να τον υπερασπίζομαι.. σχεση (που ουσιαστικά για εκεινον χωρισα ασχετα αν ηταν η αφορμη), οικογενεια.. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω για να του αποδείξω ότι είμαι ειλικρινής σε αυτα που νιώθω. Ξέρω πως με θέλει ακόμα, αλλά είναι σκληρός γιατί πραγματικά έχει πέσει πολλές φορές στα πατώματα. Με πονάει να μην τον ακούω, αλλά δεν θέλω να γίνομαι βάρος. Ετσι με κανει να νιωθω 4 μέρες τωρα. Τον παίρνω ένα τηλέφωνο την ημέρα. Εκείνος φυσικά τίποτα, ούτε για να δει τι κάνω. Κια να φανταστείτε πως στο σκηνικό με τη μάνα μου που μου μιλησε άσχημα, και με την αδερφή μου, ήταν διπλα μου..Τα άκουσε και είδε ότι ήμουν κομμάτια.Εξακολουθεί όμως να μου τονίζει πως δεν με εμπιστευεται γιατι το πρόβλημα είναι πως δεν ξερω τι θελω πραγματικά, να θέσω στόχους και να παλέψω για αυτούς. Είμαι αδύναμη το ξέρω, ποτέ δεν έχω κάνει κάτι σε δουλεία και δεν έχω βγει παραέξω, αλλά δεν σημαινει οτι δεν το θέλω. Θέλω πολύ να ασχοληθώ με κάτι, να γεμισει η μέρα μου. Απλα, ήθελα λίγο στήριξη στην αρχή και μετα θα έπαιρνα "μπροστα".. Δεν το καταλαβαίνει όμως.. Δεν ξέρω τι να κάνω, πως να συμπεριφερθώ.. Αθυτή τη στιγμή και να ήθελα δεν έχω καν τα χρηματα να πάω να τον βρώ, γιατι απο κοντά θα είναι αλλιώς και το ξέρω..Το θέμα είναι οτι υπο αυτές τις συνθηκες, τουλάχιστον για τώρα, νιώθω αδύναμη να ξεκινήσω μόνη μου απο το μηδεν. Η διαθεση μου ειναι χαλια, δεν ξερω τι μου γίνεται και δεν έχω δοκιμάσει τίποτα. Ήθελα λίγο χρόνο μόνο..

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εχεις βρεθει μεσα σε εναν κυκεωνα απο χειριστικους ανθρωπους, που ειναι μια ενδειξη οτι δεν ειναι κατι τυχαιο...
σιγουρα κανεις κατι λαθος για να βρεθουν τοσοι υστερικοι να δολοπλοκουν για να μεθοδευσουν την ζωη σου κι οταν δεν τους κανεις τα κεφια να σε βριζουν και να σε εκβιαζουν.
πιθανολογω οτι το προβλημα ειναι οτι εισαι υπερβολικα υποχωρητικη και τους αφηνεις το εδαφος να κανουν οτι τους κατεβει στο κεφαλι.

η μανα σου καλα κανει και σε συμβουλευει αλλα ΩΣ ΕΚΕΙ! δεν εχει καμια δουλεια να μηχανοραφει με τον πρωην πισω απο την πλατη του παιδιου της, ουτε να σε εκβιαζει με φωνες, αποχωρησεις και αποκληρωσεις.

η πιο καθαρη φαση ειναι με τον πρωην σου. και μονο που δεν νοιωθεις ελξη πλεον ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ. να μην σκεφτεις ουτε τα χρονια που εισασταν μαζι, ουτε τα κλαματα της μανας σου. αυτο ελειπε 22 χρονων γυναικα να ζησεις το υπολοιπο της ζωης σου ανεραστη!

ο δευτερος ανδρας ειναι για τα πανηγυρια.
ειχατε μια πολυ φλογερη μεν αλλα πολυ συντομη σχεση. εκανε σαν υστερικη γυναικουλα και με τις φωνες και με τα κλαματα και με τα τελεσιγραφα οτι δεν τον νοιαζεσαι και απεδειξες οτι δεν ακολουθεις την καρδια σου....
αν ηταν ανδρας, δεν θα περιμενε να τα λυσεις ολα μονη σου κι αυτος στην σιγουρια της οικογενειακης υποστηριξης να χτυπουσε παλαμακια..
θα εκανε ενα συγκεκριμενο πλανο μαζι σου για το πως θα τα καταφερετε οικονομικα, εφοσον στην ουσια η προσκληση του ηταν για κοινη ζωη. εκτος αν η προσκληση ηταν για να κοψεις εσυ τον λαιμο σου να βρεις δουλεια και λεφτα κι εκεινος να προσφερει μονο το σπερμα του...

η καλυτερη σταση μεσα στην τοση ταραχη σου, τις τοσες πιεσεις και τις τοσες αλλαγες, ειναι να κατσεις ηρεμη (ισως στην γιαγια που ειπες) και να σκεφτεις τι θελεις να κανεις και που και με ποιον. πιθανον με καποιον τριτο.
ξεχασα να σου πω δε, οτι τον δευτερο τον βρηκες, επειδη σου τελειωσε ο πρωτος και δεν το ειχες καταλαβει κι οχι επειδη ειναι ο ανδρας της ζωης σου.
το αν ειναι ο ανδρας της ζωης σου η οχι θα φανει απο το αν θα μπορεσετε και θα θελησετε να εχετε μια ευτυχισμενη σχεση συμβιωσης, οχι αρπαχτες..

---

Η πρόσκληση του από οτι ενημερώθηκα πριν απο λίγο ήταν να το παλέψουμε μεταξύ μας, να δούμε πως θα τα πάμε αρχικά και μετα απο λίγο καιρό αν όλα θα πήγαιναν καλά θα μέναμε και μαζί (μολις μαζευε λίγα χρήματα).. Δεν ξέρω αν είναι ο αντρας της ζωής μου και δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες. Απλά ξέρω οτι μαζί του θα ήμουν καλά. Με φροντίζει πολύ όταν είμαστε μαζί. Η σχέση δεν είναι πολύ συντομη, ημασταν 6 μήνες επι κάθε μέρα μαζί. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Ετσι όμως, αν το κάνω αυτό που μου προτρέπει θα είμαι τελείως μετέωρη.. Συγγνώμη που το λέω αλλά απο πρακτική/οικονομική πλευρά δεν θα είχα στηριγμα και αυτο με απασχολεί πολύ. Και αν ζοριζόμουν, θα το μετάνιωνα και μετα θα χαλούσε και αυτό που θα είχαμε. Δεν θα έπρεπε να μου πει να μείνουμε μαζί; Αν με ήθελε τόσο δεν θα το πρότεινε;

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

To θεμα ειναι οτι ο δευτερος σε καλεσε για συγκατοικηση χωρις να εχει το οικονομικο. Οταν καλεις μια κοπελα στο μερος σου να μεινετε μαζι ο αντρας τα πληρωνει και σιγα σιγα ψαχνεις και οσο μπορεις τσονταρεις. Εσυ θα τα πληρωσεις? Αμα ειχε το οικονομικο δε θα ειχες αναγκη τους γονεις κ θα τα πιο ευκολο να κανεις αυτο που θες. Αυτος να ρθει στο μερος σου γινεται?

---

Αυτός να έρθει στο μέρος μου δεν γίνεται γιατί σπουδάζει και επίσης δεν νομίζω να έφευγε και ποτέ απο την Κρήτη. Αλλά για να μην λέω μεγάλες κουβέντες, τουλάχιστον για τα επόμενα 4 χρόνια δεν μπορεί να μετακινηθεί( ειναι και ο στρατός).

Η μητέρα σου δεν πρόκειται να σε ξεγράψει ποτέ, ότι και να αποφασίσεις. Απλά σε εκβιάζει να κάνεις αυτό που νομίζει εκείνη καλύτερο για τη ζωή σου αλλά και για να μη σε χάσει από κοντά της.
Όσον αφορά το παλληκάρι, γιατί δεν συμφωνεί να συγκατοικήσετε ; Μήπως δεν θέλει να κάνει εκείνος την δική του "υπέρβαση" και να φύγει από το πατρικό επειδή οι γονείς του μπορεί να διαφωνούν με αυτό; Αφού πρακτικά εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο όσο κι αν θες, αν σε αγαπάει θα πρέπει κι εκείνος να κάνει μία θυσία, αλλιώς... δεν βλέπω κάτι άλλο, τα πράγματα μάλλον είναι ήδη ξεκαθαρισμένα από πρακτικής άποψης, από τη δική σου μεριά.

Υπαρχουν πολλες περιπτωσεις γονεων που δε μιλανε με τα παιδια και το κρατησαν για παντα ή για παρα πολλα χρονια. Εγω ξερω πολλες τετοιες περιπτωσεις. Δεν ειναι δηλαδη απαραιτητο οτι η μαμα μπλοφαρει, μπορει να το κρατησει μανιατικο. Και ναι μεν θελεις να κανεις το κεφι σου και σκεφτεσαι να ριξεις μαυρη πετρα πισω σου, αλλα αμα σου κοψουν το χαρτζηλικι οι γονεις να δεις πως θα πηδας στο ταβανι μετα. Για να μη σου πω οτι αν σου τυχει μια στραβη με τον κρητικο δε θα χεις που να πας κ αν γυρισεις στη μαμα θα ακουσεις το γνωστο ''στα λεγα εγω!''. Καλα τα μελια τωρα αλλα η συγκατοικηση εχει πολλες προκλησεις, εχεις πολλα χρονια μπροστα και σχεδιο διαφυγης δεν εχεις. Εισαι πολυ μικρη για τετοιο βημα με εναν που ακομα σπουδαζει και σου προτεινει συγκατοικηση ενω δεν εχει λεφτα.

Η μαμα σου θεματοθετρια εχει δικιο που σου υπογραμμιζει οτι ο κρητικος ειναι μικροτερος απο σενα, δεν ειναι φτιαγμενος, δεν εχει το οικονομικο και αφου ειναι και πολυ ωραιος ειναι και πιο πιθανο να στην κανει αργοτερα. Εισαστε πολυ μικροι και οι 2. Αυτα δηλαδη εχουνε βαση, δεν τα λεει μονο για να σε τραβηξει κοντα της. Εσυ κ να πιασεις δουλεια που δεν προβλεπεται, θα παρεις 560. Πιστευω οτι αν ο κρητικος ερχοταν στο μερος σου και σας βοηθουσαν οι γονεις θα της αρεσε της μαμας. Για να πεις λοιπον παω κρητη πρεπει να υπαρχουν καποιες προυποθεσεις. Πηγες ενα διαστημα, τι γινοταν εκει? που μενατε? Και γιατι εφυγες?

Η γνωμη μου ειναι να το πας διπλωματικα. Θελει σκεψη βεβαια μεχρι να πετυχεις αυτο που θελεις και πως θα το κανεις αυτο γτ ειναι δυσκολη περιπτωση, δεν ξερεις απο που σου ρχεται! Τ' ακους απ' ολους!

Quote:

---

Originally Posted by anna129

Η πρόσκληση του από οτι ενημερώθηκα πριν απο λίγο ήταν να το παλέψουμε μεταξύ μας, να δούμε πως θα τα πάμε αρχικά και μετα απο λίγο καιρό αν όλα θα πήγαιναν καλά θα μέναμε και μαζί (μολις μαζευε λίγα χρήματα).. Δεν ξέρω αν είναι ο αντρας της ζωής μου και δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες. Απλά ξέρω οτι μαζί του θα ήμουν καλά. Με φροντίζει πολύ όταν είμαστε μαζί. Η σχέση δεν είναι πολύ συντομη, ημασταν 6 μήνες επι κάθε μέρα μαζί. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Ετσι όμως, αν το κάνω αυτό που μου προτρέπει θα είμαι τελείως μετέωρη.. Συγγνώμη που το λέω αλλά απο πρακτική/οικονομική πλευρά δεν θα είχα στηριγμα και αυτο με απασχολεί πολύ. Και αν ζοριζόμουν, θα το μετάνιωνα και μετα θα χαλούσε και αυτό που θα είχαμε. Δεν θα έπρεπε να μου πει να μείνουμε μαζί; Αν με ήθελε τόσο δεν θα το πρότεινε;

---

δεν ειναι απαραιτητο να σου πει να μεινετε μαζι, εφοσον δεν ειναι σιγουρος.
το απαραδεκτο ειναι που κλαιει και χτυπιεται και σε βριζει επειδη δεν μπορεις να ανταπεξελθεις στα δικα του κεφια, χωρις εκεινος να κουνησει το μικρο του δαχτυλακι.
αν ειναι οπως τα λεει, κι αυτος δεν σε θελει αρκετα και δεν υποστηριζει την σχεση σας, αφου δεν συζηταει να ερθει εκεινος ξεκρεμαστος στο νησι σου "για να δειτε πως θα τα πατε"...
αυτο που θα επρεπε να κανει εφοσον δεν ειναι/ειστε ετοιμοι για συγκατοικηση, ειναι ειτε να βρειτε μαζι λυση για το οικονομικο, να σου βρει δουλεια κλπ, η να εχετε απο αποσταση σχεση για ενα διαστημα, μεχρι να φανει αν θελετε να ειστε μαζι.
το να μην βρισκει καμια λυση και να κανει σαν παιδακι που του παιρνουν τα παιχνιδια του και να χτυπιεται, αφενος ειναι μεγαλη ξενερα, αφετερου δειχνει ανδρα στον οποιο δεν μπορεις να βασιστεις...
αν ειστε ακομα σε συζητησεις, πετα του - μπαλακι ολα αυτα τα προβληματα να τα λυσει εκεινος, αφου ειναι τοσο σωστος και στηριζει τοσο την σχεση σας. μην καθεσαι να τα ριχνει σε σενα και να σε βριζει..

Quote:

---

Originally Posted by anna129

Όσον αφορά το παιδί το δεύτερο, με κάνει και νιώθω άσχημα, όχι γιατι δεν κάνω κάτι για εκείνον αλλά επειδή δεν κανω κάτι για εμένα. Ήθελα να προσπαθήσουμε μαζί όπως έλεγε.. Πρίν απο λίγο του μίλησα και ήταν απόλυτος "δεν ξέρεις ποτέ τι θέλεις, δεν θέλω τιποτα απο εσένα, με έκανες άνω κάτω".. Του τόνισα την κοινή προσπάθεια που υποστήριζε ότι θα κάναμε, λέγοντας του πως αν ήταν πρόθυμος ίσως να νοικιάσουμε ένα σπίτι μαζί, να καλύπτουμε τα έξοδά μας μόνοι μας (αλλά μαζί και απο τις δυο πλευρές), τότε η στάση μου θα ήταν πολύ πιο σταθερή. Η απάντησή του; Δεν θα έμενε μαζί μου απο την πρώτη μέρα γιατί δεν ήμασταν για συγκατοίκηση. Μετά πάλι μου τόνιζε οτι δεν έχει σημασία γιατι έτσι και αλλιώς τα συναισθήματα ήταν μονόπλευρα (και καλά ότι εγω δεν ενιωθα τιποτα).. Ρε παιδιά, πραγματικά είμαι ερωτευμένη με αυτο τον άνθρωπο και μετά απο μια σχέση " αδιαφορίας" βρηκα κάποιον που με διεκδικούσε, με "επιδίωκε".. Πιστεύω σε αυτον πολύ, τον θαυμάζω, είναι πολύ ιδιαίτερος.. Ξέρω του έχω κάνει πολλά, έχει υπομείνει πολλά..Αλλά πραγματικά τον ήθελα και θέλω να είμαι μαζί του. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Μου είπε να μην τον ξαναενοχλήσω, να συνεχισω την τελεια βολεμένη ζωή μου κλπ... Μα ποια βολεμένη ζωή; Εχω χαλάσει τόσα με το να τον υπερασπίζομαι.. σχεση (που ουσιαστικά για εκεινον χωρισα ασχετα αν ηταν η αφορμη), οικογενεια.. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω για να του αποδείξω ότι είμαι ειλικρινής σε αυτα που νιώθω. Ξέρω πως με θέλει ακόμα, αλλά είναι σκληρός γιατί πραγματικά έχει πέσει πολλές φορές στα πατώματα. Με πονάει να μην τον ακούω, αλλά δεν θέλω να γίνομαι βάρος. Ετσι με κανει να νιωθω 4 μέρες τωρα. Τον παίρνω ένα τηλέφωνο την ημέρα. Εκείνος φυσικά τίποτα, ούτε για να δει τι κάνω. Κια να φανταστείτε πως στο σκηνικό με τη μάνα μου που μου μιλησε άσχημα, και με την αδερφή μου, ήταν διπλα μου..Τα άκουσε και είδε ότι ήμουν κομμάτια.Εξακολουθεί όμως να μου τονίζει πως δεν με εμπιστευεται γιατι το πρόβλημα είναι πως δεν ξερω τι θελω πραγματικά, να θέσω στόχους και να παλέψω για αυτούς. Είμαι αδύναμη το ξέρω, ποτέ δεν έχω κάνει κάτι σε δουλεία και δεν έχω βγει παραέξω, αλλά δεν σημαινει οτι δεν το θέλω. Θέλω πολύ να ασχοληθώ με κάτι, να γεμισει η μέρα μου. Απλα, ήθελα λίγο στήριξη στην αρχή και μετα θα έπαιρνα "μπροστα".. Δεν το καταλαβαίνει όμως.. Δεν ξέρω τι να κάνω, πως να συμπεριφερθώ.. Αθυτή τη στιγμή και να ήθελα δεν έχω καν τα χρηματα να πάω να τον βρώ, γιατι απο κοντά θα είναι αλλιώς και το ξέρω..Το θέμα είναι οτι υπο αυτές τις συνθηκες, τουλάχιστον για τώρα, νιώθω αδύναμη να ξεκινήσω μόνη μου απο το μηδεν. Η διαθεση μου ειναι χαλια, δεν ξερω τι μου γίνεται και δεν έχω δοκιμάσει τίποτα. Ήθελα λίγο χρόνο μόνο..

---

Θα συμφωνήσω απόλυτα με Vagabond και Remedy.
Και μετά θα σου πω ότι επειδή είσαι ερωτευμένη, δεν βλέπεις ότι έχεις μπλέξει με κάποιον χειρότερο από τη μητέρα σου!
Η αλήθεια είναι ότι είναι μικρός και ανώριμος, αλλά η νοοτροπία του είναι απόλυτα χειριστική, όπως της μητέρας σου.
Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο βολεμένος από σένα και παρόλ' αυτά έχει το θράσος να σου το παίζει και σπουδαίος.
Δεν αξίζει να προσπαθήσεις τίποτα για χάρη του (ούτε για χάρη κανενός), ήδη νομίζω έχεις κάνει πολλά χωρίς καμία υποστήριξη, δεν είσαι καθόλου ανίκανη.
Αν θέλεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, καταρχήν απομάκρυνε τους ανθρώπους που σου κάνουν κακό και σε ρίχνουν και όπως σου είπαν και άλλα μέλη, μάθε να σκέφτεσαι πρώτα εσένα. Άρχισε να απαιτείς από τους άλλους να σου δείχνουν έμπρακτα πόσο σε νοιάζονται και σε σέβονται. Αλλιώς, δεν πρέπει να έχουν θέση στη ζωή σου.
Και αν δεν διώξεις τον μάγκα τον φιλαράκο σου (που μάλλον πρόκειται για ένα μαμόθρεφτο, το οποίο την επανάσταση που δεν μπορεί να κάνει το ίδιο απέναντι στους δικούς του απαιτεί να την κάνεις εσύ), τουλάχιστον κατέβασέ τον από το βάθρο.
Έχε υπόψιν σου, ότι σοβαρός και ώριμος δεν είναι αυτός που μας "αγαπάει υπό όρους" πιέζοντάς μας να κάνουμε αυτό που βολεύει εκείνον, αλλά εκείνος που μας επιτρέπει και μας ενθαρρύνει να είμαστε ο εαυτός μας.
Απλά, βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο ανώριμους και χειριστικούς ανθρώπους, που ο καθένας θέλει να καθορίζει τη ζωή σου σύμφωνα με τα μέτρα του.
Το θλιβερό είναι, ότι συχνά τέτοιοι άνθρωποι δεν το κάνουν γιατί μας θέλουν δίπλα τους, αλλά πιο πολύ γιατί θέλουν να νιώθουν ότι έχουν αυτοί τον έλεγχο. Επειδή έχουν πολλά δικά τους θέματα να λύσουν.
Σου εύχομαι καλό κουράγιο και ψυχραιμία. Προσπάθησε να πιστέψεις στον εαυτό σου. Για την ώρα, μου φαίνεσαι πιο ώριμη και από τη μητέρα σου και από τον φίλο σου.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Υπαρχουν πολλες περιπτωσεις γονεων που δε μιλανε με τα παιδια και το κρατησαν για παντα ή για παρα πολλα χρονια. Εγω ξερω πολλες τετοιες περιπτωσεις. Δεν ειναι δηλαδη απαραιτητο οτι η μαμα μπλοφαρει, μπορει να το κρατησει μανιατικο. Και ναι μεν θελεις να κανεις το κεφι σου και σκεφτεσαι να ριξεις μαυρη πετρα πισω σου, αλλα αμα σου κοψουν το χαρτζηλικι οι γονεις να δεις πως θα πηδας στο ταβανι μετα. Για να μη σου πω οτι αν σου τυχει μια στραβη με τον κρητικο δε θα χεις που να πας κ αν γυρισεις στη μαμα θα ακουσεις το γνωστο ''στα λεγα εγω!''. Καλα τα μελια τωρα αλλα η συγκατοικηση εχει πολλες προκλησεις, εχεις πολλα χρονια μπροστα και σχεδιο διαφυγης δεν εχεις. Εισαι πολυ μικρη για τετοιο βημα με εναν που ακομα σπουδαζει και σου προτεινει συγκατοικηση ενω δεν εχει λεφτα.

Η μαμα σου θεματοθετρια εχει δικιο που σου υπογραμμιζει οτι ο κρητικος ειναι μικροτερος απο σενα, δεν ειναι φτιαγμενος, δεν εχει το οικονομικο και αφου ειναι και πολυ ωραιος ειναι και πιο πιθανο να στην κανει αργοτερα. Εισαστε πολυ μικροι και οι 2. Αυτα δηλαδη εχουνε βαση, δεν τα λεει μονο για να σε τραβηξει κοντα της. Εσυ κ να πιασεις δουλεια που δεν προβλεπεται, θα παρεις 560. Πιστευω οτι αν ο κρητικος ερχοταν στο μερος σου και σας βοηθουσαν οι γονεις θα της αρεσε της μαμας. Για να πεις λοιπον παω κρητη πρεπει να υπαρχουν καποιες προυποθεσεις. Πηγες ενα διαστημα, τι γινοταν εκει? που μενατε? Και γιατι εφυγες?

Η γνωμη μου ειναι να το πας διπλωματικα. Θελει σκεψη βεβαια μεχρι να πετυχεις αυτο που θελεις και πως θα το κανεις αυτο γτ ειναι δυσκολη περιπτωση, δεν ξερεις απο που σου ρχεται! Τ' ακους απ' ολους!

---

Πω πω ρε κεράσι, δίνεις μαθήματα ζωής τώρα! Πώς θα συνεχίσετε την παράδοση της αθάνατης ελληνικής οικογένειας.
Πάω στοίχημα ότι αν θα φύγεις ποτέ από το πατρικό σου, θα πας σώγαμπρος!
Αστεία-αστεία θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι η μαμά της!

Quote:

---

Originally Posted by anna129

Δεν θα έμενε μαζί μου απο την πρώτη μέρα γιατί δεν ήμασταν για συγκατοίκηση.

---

Όπα, για μισό... και πώς ακριβώς το έβλεπε, δηλαδή άντε εσύ τα έσπαγες με όλους, σε διέγραφε η μάνα σου, που σημαίνει δεν θα είχες ούτε στήριξη ούτε βοήθεια από το σπίτι, και πήγαινες στην Κρήτη... ποιο ήταν το πλάνο που είχε στο κεφάλι του? Θα ζούσες στο πεζοδρόμιο και θα βγαίνατε ραντεβού, ή ως διά μαγείας θα έβρισκες μια καλοπληρωμένη δουλειά που θα μπορούσε να σε συντηρήσει μένοντας μόνη σου..? Ή βασικά "κόψε το λαιμό σου, εγώ αυτό θέλω"? Εγώ νόμιζα ότι το σχέδιο ήταν να μείνετε μαζί, να βρεις κι εσύ μια δουλειά και να αλληλοκαλύπτεστε.

Quote:

---

Μετά πάλι μου τόνιζε οτι δεν έχει σημασία γιατι έτσι και αλλιώς τα συναισθήματα ήταν μονόπλευρα (και καλά ότι εγω δεν ενιωθα τιποτα)..

---

...επειδή δεν ακολουθείς το παραπάνω καταπληκτικό πλάνο, ενώ αυτός δεν θέλει να στερηθεί το φαγητό της μαμάς του και να συγκατοικήσει μαζί σου πρωτού να είναι σίγουρος ότι αυτό θέλει πραγματικά? Κι αν δεν είναι σίγουρος ότι αυτό θέλει πραγματικά, μήπως τα "δεν με θέλεις αρκετά" που σου λέει περισσεύουν..?

Quote:

---

Ξέρω του έχω κάνει πολλά, έχει υπομείνει πολλά..

---

Όχι, εγώ νομίζω ότι αυτός σου έχει κάνει πολλά, κι εσύ έχεις υπομείνει πολλά.

Quote:

---

Μα ποια βολεμένη ζωή;

---

Ε, δεν είπαμε? Άμα δεν κόψεις το σβέρκο σου να μπορέσεις με κάποιον μαγικό τρόπο να είσαι στην Κρήτη μέχρι να αποφασίσει αυτός αν σε θέλει αρκετά για να ξεβολευτεί και να αλληλοστηρηχθείτε, πα' να πει είσαι βολεμένη. Και βέβαια αν αυτός αποφασίσει ότι τελικά δεν σε θέλει αρκετά για να φύγει από το σπίτι της μαμάς του, ε το έμαθες πια... κόψε το σβέρκο σου...

Quote:

---

Εχω χαλάσει τόσα με το να τον υπερασπίζομαι..

---

Και παρ'όλα αυτά συνεχίζεις να πιστεύεις ότι έχει υπομείνει πολλά και ότι τον έχεις ταλαιπωρήσει... ρε κούκλα μου, αυτός τι θυσίασε για εσένα?

Quote:

---

Εξακολουθεί όμως να μου τονίζει πως δεν με εμπιστευεται γιατι το πρόβλημα είναι πως δεν ξερω τι θελω πραγματικά, να θέσω στόχους και να παλέψω για αυτούς.

---

Σε αυτό θα συμφωνήσω, να θέσεις *εσύ* στόχους και να παλέψεις για αυτούς. Για την ώρα όμως, τους στόχους σου τους θέτει εκείνος, και σε βρίζει όταν δεν συμμορφώνεσαι. Αυτός τι στόχους έχει θέσει ως προς την σχέση σας, εκτός από το να σε φέρει στα νερά του? Για ποιο πράγμα παλεύει, τι προσπαθεί να αλλάξει ώστε να σε συναντήσει στη μέση?

Quote:

---

Είμαι αδύναμη το ξέρω

---

Δεν είσαι αδύναμη, είσαι άπειρη, και σου την έχουν πέσει μάνα και φίλος άγρια και δεν ξέρεις προς τα πού να πρωτοαντιδράσεις. Πάω στοίχημα ότι αν όλα αυτά που λέμε εδώ του τα έθετες, ότι πχ εγώ ρε φίλε να ξεβολευτώ και να έρθω, αλλά ξεβολέψου κι εσύ να μείνουμε μαζί γιατί αλλιώς δεν είναι εκ των πραγμάτων εφικτό, ή μήπως να το σκεφτόσουν μωρό μου να έρθεις εσύ στην Χίο, μια και τόσο πολύ με αγαπάς εμένα την αδύναμη που δεν παλεύω για τους στόχους μου εσύ ο τόσο αποφασιστικός, η απάντηση θα ήταν κάτι του τύπου α καλά, δεν με αγάπησες ποτέ, δεν αξίζεις μία, δεν θέλω να σε ξέρω, με έκανες άνω κάτω, μπλα μπλα μία από τα ίδια και οτιδήποτε για να αλλάξει το θέμα από το τι δεν προτίθεται να κάνει αυτός, στο τι δεν προτίθεσαι να κάνεις εσύ.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι καταπληκτικοί όταν όλα τσουλάνε καλά... αλλά όχι και τόσο καταπληκτικοί μπροστά στην προοπτική να ξεβολευτούν ή να μην γίνει το δικό τους. Ακόμα και οριστικά να το έκοβες ότι δεν γουστάρεις να πας να ζήσεις στην Κρήτη, ένας νορμάλ άνθρωπος μπορεί να στενοχωριόταν, μπορεί να μούτρωνε, αλλά δεν θα ακύρωνε όλα όσα είχατε ζήσει με μυξοκλάματα του τύπου "δεν αξίζεις - δεν με αγάπησες ποτέ - είσαι ανίκανη - δεν θέλω να σε ξέρω".