Ακριβώς Αλέξανδρε,αυτό το κείμενο το έχω διαβάσει και το έχω αναπαράγει και στο μπλογκ μου.Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Πολλές φορές οι άνθρωποι+εμένα δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική αιτία τους προβλήματός τους.
Printable View
Ακριβώς Αλέξανδρε,αυτό το κείμενο το έχω διαβάσει και το έχω αναπαράγει και στο μπλογκ μου.Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Πολλές φορές οι άνθρωποι+εμένα δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική αιτία τους προβλήματός τους.
Quote:
Originally Posted by mnimonio
Οκ ξεκίνα με σένα και βλέπουμε τι θα γίνει και με τους άλλους.
Γενικά το τί είναι σωστή οικογένεια,εξαρτάται τόσο από τα κοινωνικά δεδομένα μίας περιοχής,όσο και απο τα υποκειμενικά δεδομένα του "παιδιού".
Δηλαδή,αυτό που δεν ενοχλεί εμένα μπορεί να ενοχλεί εσένα ή να μας ενοχλεί με διαφορετικό τρόπο και ως εκ τούτου εσύ να το παρουσιάζεις με κρίσεις πανικού και εγώ με ζάχαρο.(πραγματικά γεγονότα)
ειμαι σιγουρος οτι αν τα ελεγα εγω αυτο χωρις τι σελιδα θα μου λεγατε λες @@ κλπκλπκλπ
οταν λεω εγω οτι ολα χρειαζονται καθαρο μυαλο που αν σου λειπει την εβαψες... πιος ακουει.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Απλά, συχνά δεν μπορούμε να το συνδέσουμε με κάτι που το ενεργοποιήσε. Και δεν είναι περίεργο ότι κάτι μπορεί να ξεκινάει σε φάση ηρεμίας, εκεί που δεν το περιμένουμε δηλαδή. Όμως, σίγουρα έχει πυροδοτηθεί από κάτι το οποίο μπορεί να συνέβη καιρό πριν.
Είναι πολύ συνηθισμένο για παράδειγμα, κάποιος να πάθει κατάθλιψη, πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, έπειτα από μια σημαντική απώλεια.
Είναι όπως καμιά φορά που έχουμε πολλή δουλειά και πίεση και δεν μας παίρνει να αρρωστήσουμε, τα καταφέρνουμε μέχρι να τελειώσουμε τη δουλειά και αρρωσταίνουμε αμέσως μετά. Γιατί ο οργανισμός έφτασε στα όριά του και πλέον του επιτρέπουμε να κάνει το έργο του. Να προσπαθήσει να μας θεραπεύσει.
Επίσης, πολύ συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι πιέζουμε τον εαυτό μας, γιατί συνηθίσαμε να λειτουργούμε με άμυνες οι οποίες έχουν γίνει δεύτερη φύση μας. Και μπορούμε τόσο καλά να ξεγελάμε τον εαυτό μας (και τους άλλους βεβαίως) ότι πράγματι είμαστε μια χαρά.
Προσωπικά, μετά την ψυχανάλυση έμαθα πόσο κορόιδευα τον εαυτό μου σε κάποια θέματα. Και είμαι σίγουρη, πως χωρίς βοήθεια ειδικού πάρα πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόμουν πόσο καλές άμυνες είχα χτίσει και πόσο καλή ήμουνα στην εκλογίκευση και στην απώθηση. Και δε χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε τραγικά παιδικά τραύματα για να δικαιολογήσουμε γιατί μας βρήκε μια αγχώδης διαταραχή ή μια κρίση πανικού. Πολλές φορές, απλές, σχεδόν ανώδυνες αλλά επαναλαμβανόμενες λανθασμένες συμπεριφορές και απαιτήσεις από το περιβάλλον, μπορεί να κάνουν σιωπηλά και πολύ ύπουλα τη δουλειά τους.
Ας πούμε, αν κάποιου του έχει "απαγορευτεί" να θυμώνει γιατί είναι κακό, δεν είναι ευγενικό, γιατί δεν έχει λόγους να θυμώνει, διάφορα γιατί και έχει τελικά καταπνίξει το θυμό του για μεγάλο μέρος της ζωής του, έχει μάλιστα πείσει τον εαυτό του ότι σπάνια θυμώνει, θα έρθει κάποια στιγμή που θα σκάσει. Και είτε αυτός ο θυμός θα στραφεί στον εαυτό του, παθαίνοντας κατάθλιψη ή σωματοποιώντας το και παθαίνοντας καρκίνο για παράδειγμα, είτε θα ξεσπάσει σε κάποιους άλλους, που ίσως και να μη φταίνε. Πάντως, σίγουρα, δεν θα τη γλιτώσει.
Όταν λοιπόν ακούω ανθρώπους που έχουν ψυχολογικά προβλήματα (μιλάω για νευρώσεις και όχι ψυχώσεις) ή που συνεχώς τους απασχολούν σωματικές ενοχλήσεις να λένε ότι όλα είναι και ήταν μια χαρά στη ζωή τους, είμαι σίγουρη πώς ή λένε ψέματα ή εθελοτυφούν.
Καλό είναι να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας και τον οργανισμό μας όταν μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί πάντα υπάρχει προειδοποίηση, την οποία ίσως δεν προσέχουμε μέχρι να είναι ήδη αργά. Εγώ έχω μάθει να το κάνω. Και είναι εκπληκτικό, το πόσο γρήγορα υποχωρεί οποιαδήποτε ενόχληση με το που συνειδητοποιώ τι με επηρέασε αρνητικά και το επεξεργάζομαι μέχρι να το λύσω ή να το αποδυναμώσω.
Θυμάμαι κάποτε, όποτε έπεφτα στο κρεβάτι από γρίππη, ήταν μετά από πίεση ή στεναχώρια.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι, αλλά η τελευταία φορά που έπεσα στο κρεβάτι ήταν πριν 15 χρόνια. Μετά την ψυχοθεραπεία δεν έχω αρρωστήσει ξανά.
Δε νομίζω ότι η διαταραχή πανικού έρχεται από το πουθενά. Κάτι υπάρχει που μας προβληματίζει, μας στεναχωρεί, μας πιέζει δουλεύοντας για καιρό στο παρασκήνιο και κάποια στιγμή υπό κατάλληλες συνθήκες έρχεται και πυροδοτείται ο μηχανισμός του πανικού.
Συμφωνώ με Tasos75,κάποιες φορές όμως απλά δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου και αρκούμαστε να αποδίδουμε τις κρίσεις πανικού σε κληρονομικά θέματα.
Σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο το κληρονομικό,αλλά ως την προδιάθεση........
Η εμφάνιση του προβλήματος που οφείλεται;
Βασικά εγώ έχω προσωπική εμπειρία από μία συμφοιτήτρια μου,που κάναμε παρέα και είχε κρίσεις πανικού.
Την είχα πονέσει αρκετά,γιατί την έβλεπα να ταλαιπωρείται τόσο πολύ-αυτή νομίζω το είχε σε μεγάλο βαθμό ή απλά ήταν η περίοδος που είχε έξαρση.
Σε ηλικία μιλάμε 23-25.....
Δεν ξερω,έπαιρνε φάρμακα και είχε πάντα ηρεμιστικά στην τσάντα της.
Λεω ναι σε καθε αραδα Μαριαν και κουναω συγκαταβατικα το κεφαλι και σε εσενα και στον Tasos75..οποτε λοιπον φτανουμε στο συμπερασμα-ζουμι οτι οι κρισεις πανικου προερχονται απο καταπιεσμενα συναισθηματα με συνοδευτικη σως ενοχης?Μου αρεσε αυτο με τον θυμο που ειπες γιατι ειναι ενα συναισθημα απαραιτητο το οποιο οταν δεν σε αφηνουν να το βγαλεις ανθρωπινα, μπορει να γινει φονικο οπλο ειτε για το μεσα σου , την ψυχικη σου σφαιρα ή και την σωματικη ,ειτε στον περιγυρο σου παλι "φονικα" εντος και εκτος εισαγωγικων.Quote:
Originally Posted by marian_m
Εγω πιστευω οτι 'χτυπαει' πιο πολυ τα <καλα> παιδια..
Αυτους που λενε συνεχεια ΝΑΙ.
Αυτους που φοβουνται να πουν την γνωμη τους
Δεν ειναι κανονας βεβαια
Ναι ρε παιδι μου πραγματι οι "κακοι" εχουν αλλες αμυνες..
μπραβο αρχηγε μου θα σου παραχωρισω σε λιγο τη προεδρια κανονας ειναι συνεχισε την αναλυση :)Quote:
Originally Posted by Touch_The_Sky
Tα γεγονότα στην ζωή μας μάς επιλέγουν για την διαταραχή πανικού όχι εμείς. Συσσωρεύουμε πράγματα σε ασυνείδητο επίπεδο και κάποτε ο η ψυχή μας γεμίζει κι αρχίζουν οι κρίσεις σαν να σου λέει : ε δεν αντέχω άλλο κάνε κάτι. Για μένα οι κρίσεις είναι μία προσπάθεια εξόδου των ασυνείδητων συναισθημάτων και γεγονότων στην συνείδηδη μας. Επιστρατεύουν σωματικά συμπτώματα για να μας αναγκάσουν να τις αναγνωρίσουμε. Απο κει και πέρα είναι στο δικό μας χέρι. Κάτι που φυσικά είναι πολύ δύσκολο.
Κατά τη γνώμη μου όλα έρχονται από την παιδική ηλικία. Από την ώρα που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέχρι και τα 10-12 μας χρόνια. Εκεί μαθαίνουμε τον τρόπο να λειτουργούμε και να ερμηνεύουμε τα διάφορα μηνύματα, να εκφράζουμε συναισθήματα, να αντιγράφουμε συμπεριφορές και πάει λέγοντας. Η κληρονομικότητα σε επίπεδο βιολογίας κατά τη γνώμη μου δεν παίζει ρόλο στους πανικούς και το άγχος, κληρονομούμε συμπεριφορές και λειτουργίες από τους γονείς μας με αποτέλεσμα κάποιες φορές να έχουμε τα ίδια συμπτώματα. Δε νομίζω ότι έχει να κανει με καλά ή κακά παιδιά, αν ο άλλος έχει μάθει να αμύνεται με τον τρόπο του σε κάτι που τον ενοχλεί χωρίς να το συσσωρεύει μέσα του δε σημαίνει οτι είναι χοντρόπετσος.
Quote:
Originally Posted by marian_m
Χμ εχω ορισμενες διαφωνιες περι διαχειρισης θυμου. Οταν αντιμετωπιζεις κατι οπως ειναι το ΣΤΙΓΜΑ τοτε καλο ειναι να διαθετεις μια εσωτερικη γαληνη και να μην θυμωνεις ευκολα.
Πρεπει να επεξεργαζεσαι με την λογικη τα οποιαδηποτε προβληματα.
Οσον αφορα το ερωτημα αν το επιλεγεις ή σε επιλεγει Shit happens πιστευω ... δεν το επιλεγεις φυσικα , ουτε εχει μυαλο αυτο να σε επιλεξει , τα προβληματα ειναι για τους ανθρωπους.
Γιατι ως γνωστων μερικα ατομα εχουν ασχοληθει και λιγο με τα ψυχολογικα αλλα οι περισσοτεροι "περα-βρεχει" .... και φυσικα αν τους ρωτησεις ειναι και .... ψυχολογοι , οποτε καλο ειναι να σκεφτεσαι και τον παραγοντα ανθρωπινη βλακεια στο ολο σκηνικο.
Ετσι νομιζω τουλαχιστον ... θελω να διαβασω κανα βιβλιο επι του θεματος να δω.