εγώ αυτό που θέλω να σου πω από δίκη μου πείρα είναι πως ενώ οι γονείς σου μπορεί να σε αγαπάνε να μην είναι σε θέση να δεχτούν πως έχουν γεννήσει-δημιουργήσει ένα τόσο προβληματικό παιδί που χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή... αυτή ήταν η άποψη του πατέρα μου τουλάχιστον και κατα πολύ δυστυχώς μου την είχε περάσει... πως όλα είναι στο μυαλό μου, δεν είμαι τρελή, πως όλοι έχουν προβλήματα, πως ψυχοθεραπεία κάνουν οι προβληματικοί και οι πειραγμένοι... ε αυτή του η άποψη με "κατέστρεψε" αν συνέχιζα να πάω στην παιδοψυχολόγο που με ξεκίνησαν μικρή και πήγαιναν κι αυτοί όπως του πρότεινε ίσως να μην είχα περάσει όλα αυτά που πέρασε... και ίσως αν δεν μουλάρωνα στο να πάρω φαρμακευτική αγωγή να μην υποτροπίαζα... το να έχεις κάποιο πρόβλημα που χρήζει ιατρικής παρακολούθησης και φαρμάκων δεν πρέπει να σε κάνει να νιώθεις άσχημα... το να το έχεις και να κρύβεσαι πισω από το δάχτυλο σου όπως κάνουν δυστυχώς οι περισσότεροι μέχρι να κάνουν κρακ ή μπαμ είναι το κακό... αν πιστεύεις πως θα σε βοήθησει πήγαινε δες ένα γιατρό... άλλωστε το πρόβλημα το έχεις εσύ όχι οι γονείς σου, εσύ ξέρεις πόσο σοβαρό είναι και εσύ θα αποφασίσεις αν θα πας να το κοιτάξεις ή όχι (και να δεις αν οντως υπάρχει)Quote:
Originally Posted by katherin
απορώ γιατί πάμε τόσο εύκολα στον καρδιολόγο ή στον οδοντίατρο και τον ψυχίατρο τον έχουμε σαν τι να πω... σαν να είναι πάντα για τους άλλους...
