Printable View
Εγω θα σου πω ξαναερωτευσου!!Οκ εννοειται ειναι βαρβαρο να χωριζεις μετα απο 12 χρονια συμβιωσης , εναν χρονο ομως αρκετα δεν εκλαψες τον "μακαριτη" ? Για βγες στην γυρα σε παρακαλω πολυ και οταν ξαναερωτευτεις θα σου φυγουν και οι πανικοι και οι αγοραφοβιες!
Καλά αυτό μια κουβέντα είναι. Αν βγω στην πλατεία θα βρω δεκάδες παίδαρους να τους ερωτευτώ... αλλά το θέμα είναι να με ερωτευτούν κι αυτοί (άσε που δε νομίζω να αντέξει κανένας τον ψυχασθενή με την αγοραφοβία του)Quote:
Originally Posted by mnimonio
O καθε ανθρωπος περνει τον δικο του χρονο να ξεπερασει μια απωλεια μνιμονιακι...ειτε θανατου ειτε χωρισμου..ενας χρονος μπορει να ακουγεται μεγαλο διαστημα ναι, αλλα εδω μιλαμε για μια σχεση 12 χρονων..πιστευω οτι θα τον παρει πολυ ακομα να ξεπερασει κατι τετοιο...σιγουρα ειναι αναλογα και στον ανθρωπο..αλλοι χωριζουν σημερα και αυριο ειναι ηδη αλλου...αλλα πως να ξανα ερωτευθει οταν η καρδια το μυαλο του ειναι αλλου?οταν αγαπας εναν ανθρωπο?δωσε χρονο φιλε μου ...πολυ χρονο ακομα και θα ερθει απο μονο του αυτο και θα καταλαγιασει...ο πονος..δεν ειμαι της αποψης οτι ο ερωτας με ερωτα περναει...και αντε αυτο να το δεχτουμε..η αγαπη?περναει με το ερωτα?Quote:
Originally Posted by mnimonio
Εμένα με ενοχλεί που νοιώθω ότι είμαι ακόμα στο μηδέν... Μάλλον να το πάρω απόφαση ότι δε θα μου περάσει ποτέ! Αυτό αρχίζω να καταλαβαίνω!!!
Quote:
Originally Posted by xart
...άμα κάθεσαι και κλαις τον μακαρίτη όπως σου είπε και η μνι, έτσι θα πάει για μια ζωή.
Πρέπει να το θες πρώτα απ όλα εσύ να ξεκολλήσεις.
Θα περασει χαρτ..ολα περνανε στην ζωη..θεμα χρονου ειναι!!Quote:
Originally Posted by xart
καλε ποιον αγαπαει? αφου τον βριζει και τον καταριεται!! μεταξυ σοβαρου και αστειου βεβαια, αλλα η εμπειρια του μαζι του και ο χωρισμος τους απεχει αρκετα απο την αγαπη...απλα δεν εχει προχωρησει παρακατω.Quote:
Originally Posted by kramel36
δικιο εχει το μνημονιακι.
το θεμα δεν ειναι τι παιδαρο θα βρεις (οπως λες) μιλαμε για συναισθηματικο δωσιμο και βεβαια, αμοιβαιο... οταν βρεις κατι τετοιο, ουτε θα τον θυμασαι πλεον..
Γειά σου xart! Κουράγιο φίλε, συνήθως όλα τα άσχημα έρχονται μαζεμένα, ή το ένα πίσω απ´ τ´άλλο, το έχω παρατηρήσει και το έχω βιώσει επίσης. Και επιπλέον, όταν είμαστε άνεργοι έχουμε δυστυχώς πολύ χρόνο να σκεφτόμαστε και να επεξεργαζόμαστε συναισθηματικά όλα τα δυσάρεστα γεγονότα. Κάνε μία προσπάθεια, αν μπορείς, να ψιλοαπασχοληθείς με κάτι. Κι εγώ υποαπασχολούμαι και όταν δεν έχω δουλειά πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά σε συλλόγους. Αυτό μου δίνει πολλή χαρά και έτσι έχω γνωρίσει και ανθρώπους που μου έχουν δώσει δουλειά κατά καιρούς. Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω, μίλησε με κάποιον φίλο ή φίλη αν έχεις, κάνε παρέες, επικοινώνησε με "ξεχασμένους" συγγενείς. Αυτή είναι η γνώμη μου.
ΝΑΙ!! Δεν έχω προχωρήσει και όπως είμαι τώρα (μέσα στην καταθλιψάρα, τους πανικούς, την έντονη αγοραφοβία, την ανεργία, την αφραγκιά, την μοναξιά...) δεν με βλέπω να προχωράω κιόλας... Δεν έχω την διάθεση να ερωτευτώ. Δεν έχω διάθεση να φάω ούτε να κάνω σεξ... (ούτε μλκ δεν τραβάω)
Ήταν και για τους δύο η πρώτη μας σχέση και τώρα αισθάνομαι ότι αφού με πρόδωσε αυτός δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν!!! Αυτό φοβάμαι ότι δε θα καταφέρω να ξεπεράσω. Επίσης μου φαίνεται και βουνό να ξαναχτίσεις μια σχέση από την αρχή. Που και να την χτίσεις δηλαδή... δε θα τελειώσει κι αυτή;
Τώρα remedy για τις (μεταξύ σοβαρού και αστείου) κατάρες δεν νομίζω ότι είμαι υπερβολικός. Πολλές φορές τις έριξα και το εννοούσα. Φαντασιωνόμουν να πεθάνει και να πάω στην κηδεία του και να τον φτύσω μέσα στο φέρετρο. Είναι υπερβολικό όταν έχω φάει το φτύσιμο του κεράτου μετά από 13 χρόνια που ουσιαστικά ζούσαμε σαν παντρεμένοι; Φυσικά και έχω πολύ θυμό μέσα μου. Θα το ευχαριστηθώ να τον δω να τρώει κι αυτός κέρατο από τον καινούριο του, να αποτυγχάνει επαγγελματικά, να μένει άφραγκος, να τον φτύνουν όλοι του οι φίλοι κλπ κλπ. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν τον αγάπησα. Κι αν σήμερα ερχόταν να μου ζητήσει να τα ξαναφτιάξουμε η καρδιά μου θα έλεγα ένα πολύ πολύ μεγάλο ΝΑΙ αλά η λογική μου ένα μεγαλύτερο ΟΧΙ.
Θέλω να πιστεύω ότι ένα χρόνο μετά είμαι χάλια γιατί πια φτάνω στο στάδιο της αποδοχής. Ξέρω πως με αυτόν τον άνθρωπο, που χρόνια ολόκληρα πίστευα πως θα γεράσουμε μαζί, δε θα έχω πια να μοιραστώ τίποτα, ούτε χαρά ούτε λύπη, και ότι ήταν να μοιραστούμε ανήκει πια στο παρελθόν και ότι έρθει στο μέλλον θα το μοιραστούμε με άλλους. (Τι ποιητική παπάρα έγραψα πάλι ο καραγκιόζης...)
Επίσης θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τις απαντήσεις/συμβουλές/απόψεις σας. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις αγνώστους να σε καταλαβαίνουν, να σε συμπονούν και να σε συμβουλεύουν. Είναι μια (ψευδής) αίσθηση ότι "κάποιος με νοιάζεται".
Ασε τα γκομενιλικια και κάνε κάτι για εσένα , να πάρεις μπρος στην ζωή σου.. Ε δεν θα πεθάνεις κιόλας!
Πρεπει να τονωθεί η αυτοπεποίθηση σου οπωσδήποτε!! Κινητοποιησου !
Που να μην τον αγαπουσες κ ολας!!Ολα αυτα τα φαντασιωνεσαι για τον ανθρωπο που εζησες 12 χρονια μαζι του?ο χριστος και η παναγια!!!ακου λεει να πεθανει και να παω να τον φτυσω!!Ντροπη σου να μιλας ετσι!!!Quote:
Originally Posted by xart
Οση δυναμη εχει η αγαπη αλλη τοση εχει και ο θυμος..
Και ο θυμος εχει τα ορια του μνιμονιο...πως γινεται να αγαπας εναν ανθρωπο και να ευχεσαι να πεθανει?αυτο δεν ειναι θυμος αλλα κακια της ψυχης!Διαχωρισετα λιγο!!Quote:
Originally Posted by mnimonio
Δεν πιστευω οτι τα εννοει..Απλα εδω μπορει να εκφραζει ανετα τον θυμο του λεγοντας και μια κουβεντα παραπανω.