Originally Posted by
-moonlight-
Θα΄μαι λίγο άκυρη αλλά το σκεφτόμουν καιρό γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα ήθελα να γίνω ψυχολόγος ενώ λάτρευα την ψυχιατρική. Ο λόγος που "έκατσα στ' αυγά μου" ήταν πως είμαι ευαίσθητη σαν χαρακτήρας και θα ψυχοπλακωνόμουν για κάθε τι που άκουγα. Βέβαια θα μου πείτε αυτό με τον καιρό συνηθίζεται, αποκτάς ανοσία που λέει ο λόγος και δεν ψυχοπλακώνεσαι, τουλάχιστον όχι τόσο όσο στην αρχή και στην πορεία μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι για να μην επηρεάζουν και την προσωπική σου ζωή. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Τον τελευταίο καιρό όμως, και από προσωπικές εμπειρίες και επαφές έχω αλλάξει γνώμη και δεν έχω σε εκτίμηση κανέναν απ' τους 2. Ξέρω, είμαι υποτιμητικό αυτό που λέω και μπορεί να μην έχω κανένα δικαίωμα να υποβιβάζω κανένα επάγγελμα, αλλά το κάνω επειδή θεωρώ πως είναι από τα πιο δύσκολα! Και τι ακριβώς εννοώ. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ο καθένας από εμάς βιώνει με τον δικό του ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο κάθε κατάσταση. Μπορεί εσύ χάνοντας την δουλειά σου να θες να φουντάρεις επιτόπου, μπορεί εγώ σαν χαρακτήρας και προσωπικότητα να ψάχνω κατευθείαν για άλλη με θάρρος και δύναμη. Μπορεί εσύ την κατάθλιψη να την περνάς με ήπιο τρόπο, μπορεί εγώ την κατάθλιψη να την περνώ κλειδωμένη σ' ένα δωμάτιο για να μην αυτοκτονήσω. Υπάρχουν και τ' απρόβλεπτα, και παρόλα αυτά εσύ είσαι στην θέση να μπορείς να καταλάβεις τον άλλον αν θες να βοηθήσεις και αφού είναι και η δουλειά σου, όμως να μην μπορείς να το κάνεις γιατί μπορεί να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ πως κατάλαβες ακριβώς την κατάσταση, να έβγαλες τα πορίσματά σου και ο ασθενής φεύγωντας να πηγαίνει κατευθείαν στον Χάρο... Ναι, τώρα θα μου πείτε πως και ο γιατρός ή ψυχολόγος δεν είναι 100% υπεύθυνοι γι' αυτή του την πράξη, αλλά και πάλι, πόσες τύψεις θα νιώθουν ξέρωντας πως είχαν λάθος ή πως δεν βοήθησαν όσο "έπρεπε"; Δεν ξέρω, ίσως τα παραλέω αλλά είναι επειδή πιστεύω πως ακόμη κι αν έχεις περάσεις από ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, και πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις τον άλλον γιατί είστε 2 διαφορετικοί άνθρωποι. Και στην θέση του ψυχολόγου ή του ψυχίατρου, έχεις ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη για την ψυχική υγεία των ασθενών σου... Τουλάχιστον ένας "normal" γιατρός αυτό θα έπρεπε να νιώθει αν ήταν σωστός...