Μονιμη υπερενταση και εσωτερικη τρεμουλα...

Οσο αφορά το φαγητό, γενικά τον τελευταίο καιρό, χωρίς να ξέρω αυτο που λες με την ενεργεια των τροφών, αποφεύγω γενικά τα λιπαρά και τα τηγανιτά, με τα γλυκά εχω ένα θεματάκι :P Και η αλήθεια ειναι, οτι γενικά βαριέμαι πάρα πολυ τη γυμναστική, αλλά απο την άλλη θέλω να κάνω κάτι πέρα απο την υπόθεση του άγχους και της έντασης, και από άποψη υγείας γενικότερα. Ήδη απο χτες, ειμαι πολύ καλύτερα σημερα, η υπερενταση και η τρεμούλα εχουν μειωθεί κατά τουλάχιστον 50% σε σχέση με χτες! Ίσως να οφείλεται και στη συζήτηση εδώ! :D Ευχαριστώ πάντως όπως και να χει!

Παιζει τεραστιο ρολο στην νευρικοτητα ο γλυκαιμικος δεικτης. Ο οργανισμος στρεσαρεται εσωτερικα γιατι προσπαθει να διαχειριστει μεγαλα ποσα ενεργειας που κανουν την εισοδο τους με μεγαλη ταχυτητα. τα γλυκα ειναι η απολυτη καταστροφη. εχω παρατηρησει μετα την καταναλωση ενος παγωτου , ενταση και νευρα. προτιμω φρουτα , λαχανικα, οσπρια , πατατες και ψωμι ολικης.

Αυτό που λες το παρατήρησα πολύ έντονα την προηγούμενη εβδομάδα για πρώτη φορά! Έφαγα μια πάστα και αμέσως μετά με έπιασε νευρικότητα και δυσφορία! Εκεί το σύνδεσα οτι κάτι δεν πάει καλά οταν φάω γλυκό σε πολύ ποσότητα (ήταν μια όμορφη, τεράστια, χρωματιστή πάστα!!) και το ξανατσέκαρα και μια-δυο μέρες μετά με ενα πολύ ομορφο σοκολατένιο κομάτι κέικ ζουμερό! (γιάμι!!!) όπου και και με έπιασε το ίδιο και απο τότε νομιζω δεν ξαναφαγα γλυκό! Αλλά ήμουν στο εξωτερικό και με είχε πιάσει μανία να τα δοκιμάσω όλα! :D Αλλά από την άλλη ψιλοφρίκαρα κιόλας μήπως έχω κανένα ζάχαρο τελικά και το παθαίνω αυτό μόλις φάω γλυκό! (άλλη αρρωστοφοβία ξεκίνησε...) Άρα με το που γύρισα από το ταξίδι το ριξα στις σαλάτες, τα δημητριακά και τα ελαφριά φαγητά για αποτοξίνωση! Τουλάχιστον τώρα έχω μόνο την υπερένταση και το βαρύ κεφάλι κατά τη διάρκεια της μέρας που με απασχολούνε και κατά ενα μαγικό τρόπο πλέον τα βράδια κοιμάμαι χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία! (φτου μη το ματιάσω!)

Quote:

---

Originally Posted by depifish

Σκέφτομαι και γω να απευθυνθώ σε ομοιοπαθητικό, το μόνο που με βρίσκει αρνητική είναι τα placebo χαπια που σου δίνουν... Εσύ τι γνώμη έχεις; Είδες αμεσα αλλαγή;

---

Είδα αλλαγή και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Δεν είδα το θαύμα που μπορεί κάποιος να περιμένει αλλά είμαι αρκετά καλύτερα από πριν ξεκινήσω τα ομοιοπαθητικά. Το πλασέμπο εφέκτ σε πρόβλημα που τείνει να χρονίσει νομίζω ότι δεν έχει διάρκεια. Επίσης συμφωνώ με όσα γράφει ο DTM περί διατροφής.

ΟΤΑΝ ΠΗΡΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝΕ ΜΕΤΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΑΝΕ

Γεια σε όλους!

Διάβασα τη συζήτησή σας σήμερα, φυσικά με ταλαιπωρούν κ μένα παρόμοια θέματα. depifish μπορείς να μας κάνεις ενα update? τι έκανες, αν το έλυσες κ πως κ γενικά σε τι φάση είσαι..έχω κ εγω πολλά κ διάφορα κ το παρόμοιο με το δικό σου ειναι το εσωτερικό τρέμουλο, ειδικά στην περιοχή του στήθους αλλά κ στα πόδια. :confused:

Είναι σαν να έγραψα εγώ αυτή την ερώτηση...Δε θα μπορούσα να την περιγράψω καλύτερα..Βλέπω έχει περάσει καιρός, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθαινα πώς εξελίχθηκε όλο αυτό κι αν επιτέλους σε εγκατέλειψε....

Τελικά τι έγινε παιδιά με το εσωτερικό τρέμουλο? Και εγώ το νιώθω σε όλο μου το σώμα , και επιπλέον τα βράδια πρίν κοιμηθώ νιώθω ένα ηλεκτροσόκ σαν τίναγμα και ξυπνάω!

Quote:

---

Originally Posted by depifish

Είμαι πάλι στο στάδιο να αρχίσω να παίρνω σβάρνα τους γιατρούς γιατί αυτή η εσωτερική τρεμούλα με έχει αγχώσει πολύ! Θα ήθελα να ρωτήσω αν κανείς άλλος εδώ εχει βιώσει αυτή την έντονη αόρατη τρεμούλα (δεν φαίνομαι δηλαδή να τρεμω ή να κουνιέμαι) και τη διαρκής υπερένταση! Ακόμα και γυμναστική που μου είπανε να κάνω για να χαλαρώνω, εμενα μου δημιουργεί τα αντιθετα αποτελέσματα! Μου δημιουργεί ακόμα περισσότερη υπερένταση! Το χει παθει κανείς αυτό;

---

Διαβάζω ότι κατά καιρούς έχεις "πάθει" αυτά:
> "πριν από καμια 10αριά χρόνια μου ξεκίνησαν οι πρώτες κρίσεις πανικού"
> "Πριν όμως από κανα 5άρι χρόνια, έπαθα υπερκόπωση λόγω δουλειάς"
> "Έτσι και πριν από 1,5 χρόνο περίπου, εξαιτίας ενός καλοήθη ιλίγγου θέσεως (ένα είδος ζαλάδας"
Και τώρα:
> "Είμαι πάλι στο στάδιο να αρχίσω να παίρνω σβάρνα τους γιατρούς γιατί αυτή η εσωτερική τρεμούλα με έχει αγχώσει πολύ!"
Αυτό που θα σκεφτόμουνα είναι πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός άλλου πράγματος. Στη θέση σου δεν θα προσπαθούσα να "ξεπεράσω" το καθένα από αυτά, αλλά θα τα άφηνα να έρθουν. Και μετά να δω τι είναι πίσω από αυτά. Τα λέω απλοϊκά, αλλά στην ουσία δεν είναι. Μου φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, να δει κανείς τη ζωή του. Εξαιρετικά δύσκολο και εξαιρετικά επώδυνο, τουλάχιστον για μένα. Γιατί είναι ολόκληρη η κοινωνία ένα μάτσο χάλια που όλοι μα όλοι περνάνε αυτά τα ίδια (απλά διαφέρει η ηλικία και η στιγμή που θα έρθουν). Και αυτό γιατί οι περισσότεροι γύρω άνθρωποι κρατάνε μια στάση που "απαγορεύει" το να είναι κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση. Αυτή η "απαγόρευση" είναι που κάνει τη ζημιά. Δεν μας επιτρέπουν να δούμε τη ζωή μας. Και μετά κάνουμε ίσως και εμείς το ίδιο στους άλλους. Κανονικά θα έπρεπε να μπορούμε να μείνουμε με αυτά και να δούμε πίσω από αυτά. Η κοινωνία είναι λάθος, και έτσι δεν είναι εύκολο να δούμε τις αλήθειες.

Μπορώ να σου δώσω ένα παράδειγμα. Είναι σαν να ζεις σε μια κοινωνία tζιχάντ. Αν εσύ, ή οποιοσδήποτε, κάποια στιγμή δει ότι είναι λάθος η tζιχάντ, θα απομονωθεί από τους υπόλοιπους, θα χλευαστεί, θα κινδυνεύει, θα φοβάται (μην τα γράψω αναλυτικά). Έτσι αυτός ο άνθρωπος ή θα βγει στο περιθώριο (με αποτέλεσμα τεράστια "ψυχολογικά προβλήματα) ή θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της tζιχάντ (πάλι με αποτέλεσμα τεράστια "ψυχολογικά" προβλήματα). Είναι κάτι σαν "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Και τα δύο είναι αφάνταστα δύσκολα. Δυστυχώς αυτό το "παιχνίδι" είναι πολύ δύσκολο. Αυτό είναι που δημιουργεί τα προβλήματα.
Υπάρχουν και άτομα που θα επιλέξουν να είναι λιγότερο ευαίσθητοι, -νομίζω ότι οι περισσότεροι αυτό επιλέγουν-, ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν. Πάλι όμως το αποτέλεσμα θα είνα τεράστια "ψυχολογικά" προβλήματα. Αν και φαίνεται στην αρχή να είναι η λύση του "προβλήματος", τελικά δεν είναι.

Γεια σας και πάλι! Εχει περάσει πάρα πολυς καιρός και έχω να σας πω οτι δεν μου εχει φύγει ούτε η μονιμη υπερένταση ουτε αυτή η εσωτερική τρεμούλα. Ειδικά αμα εχω το κινητό στη τσέπη ή στη τσάντα νομιζω οτι συνεχως κάποιος με παίρνει τηλέφωνο (λόγω της δόνησης)! αχαχα! Δεν πήρα καμία φαρμακευτική βοήθεια, πέρα από κάτι φυτικά 5HTP κατα καιρούς, αλλα προσπαθώ να ζω με αυτό. Υπάρχουν περίοδοι που μου κρατάει μέρες και με κάνει να ειμαι σαν ζόμπι όλη μερα. Εχω καταλάβει οτι όταν για κάποιο λόγο περάσω κάποιες φάσεις έντονου στρες μετά θα μου εμφανιστούν στη 10πλάσια ένταση όλα τα συμπτώματα. Και μπορεί να π.χ. να περασω το έντονο στρες τη Δευτερα και να ξεκινήσει η υπερενταση και η τρεμουλα τη Παρασκευή. Βεβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που με παίρνει απο κάτω και χάνω τη μπάλα σκέφτοντας οτι μήπως ειναι οργανικό, μήπως εχω τελικά κάτι, μήπως να αρχισω παλι να ψάχνομαι αλλα ειναι φαύλος κύκλος και προσπαθώ να μη το σκέφτομαι.
pokemongo αυτο το ηλεκτροσοκ το ειχα κι εγω σε έντονο βαθμό. Πλέον θα με πιάσει παρα πολυ σπάνια και το μονο σίγουρο ειναι οτι θα με πιάσει αν κάνω το λάθος να προσπαθήσω να κοιμηθώ μεσημέρι! Για κάποιο λόγο, λες και εχω έναν εσωτερικό χρονοδιακόπτη, ανα ένα τέταρτο ακριβώς ερχεται αυτο το ηλεκτροσοκ και πεταγομαι! Απίστευτο πραγμα!
John11 εχω κανει κατα καιρούς ψυχοθεραπεία αλλά δεν ξερω αν δεν έπεσα σε κάποιον κατάλληλο ψυχολόγο ή αν πραγματικά δεν μου έκανε τίποτα. Η ιδέα να ξαναρχίσω ψυχανάλυση με κουράζει καθώς δεν εχω καθόλου τη διάθεση να ξαναλεω την ιστορία της ζωής μου από την αρχή. Το πρόβλημα με μένα ειναι οτι ειμαι υπερβολικά αγχώδης άνθρωπος και πλεον και υποσυνείδητα χωρίς να το θέλω αγχώνομαι και δεν μπορω να το ελενξω. Και δυστυχώς οι απαιτήσεις της ζωής δεν μου αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια να μην αγχωθώ για κάτι!

Αν κάποιος βρήκε λύση ή καταφερε να αλλαξει κατι ας μας πει!

Quote:

---

Originally Posted by depifish

John11 εχω κανει κατα καιρούς ψυχοθεραπεία αλλά δεν ξερω αν δεν έπεσα σε κάποιον κατάλληλο ψυχολόγο ή αν πραγματικά δεν μου έκανε τίποτα. Η ιδέα να ξαναρχίσω ψυχανάλυση με κουράζει καθώς δεν εχω καθόλου τη διάθεση να ξαναλεω την ιστορία της ζωής μου από την αρχή.

---

Δεν είπα απαραίτητα ότι χρειάζεται ψυχανάλυση, ή κάποιος ψυχολόγος.

Δυστυχώς έχω καταλάβει ότι ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει κάποια πράγματα και αυτό επηρεάζει όποιον τύχει να βρεθεί σε κάποιο πρόβλημα. Τον απομονώνουν με αποτέλεσμα ο ίδιος/α να μην μπορεί να βρει την άκρη. Να σου πω ένα παράδειγμα. Αν κάποιος είναι σε κατάθλιψη, τότε ο κόσμος τον απομονώνει. Με αποτέλεσμα να βρεθεί σε ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη. Δηλαδή φαύλος κύκλος. Και έτσι το άτομο προσπαθεί ακόμα πιο πολύ να βγει από την κατάθλιψη, αλλά το γύρω περιβάλλον του δεν το βοηθάει. Το αντίθετο μάλιστα.
Έτσι, η λύση δεν είναι να προσπαθήσει ακόμα περισσότερο.
Το έχεις σκεφτεί αυτό? Μπορείς να σκεφτείς την πιθανότητα του να είναι έτσι?

Εμένα τελικά ήταν απο το seroxat όταν το έκοψα , οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Αυτό που νιώθω ώρες ώρες είναι ένα σαν να θέλω να τιναχτώ και να μην τινάζομαι, μούδιασμα, παίρνω 1μιση ζάναξ και 1 λαντόζ και 2,5 ολανζαπίνη, αλλά δε φεύγει, αντιθέτως μου γυρνάει σε κρίση πανικού και σκέψεις περί επιληψίας!

η ψυχοθεραπεία δεν βοηθάει αποτελεσματικά όταν και το ίδιο άτομο δεν έχει την δύναμη να νιώσει καλά..

ήμουνα στην ίδια θέση με εσένα κάθε μέρα όλο και περισσότερη ένταση που δεν μπορούσα να χαλαρώσω... δοκίμασα τα πάντα αλλα δεν είχανε αποτέλεσμα...

είμαι πολύ ευτυχισμένος και μιλάω ανοιχτά σε όλο τον κόσμο πως με βοηθήσανε παρα πολύ τα αντικαταθλιπτικά να ξεπεράσω όλα μου τα προβλήματα...!!!

κατάλαβα πως κάθε στιγμή τις ζωής πρέπει να την ζεις όπως πρέπει να είναι...!!!! ήμουνα άτομο που δεν είχα την δύναμη να ξεπεράσω το πρόβλημα μου... και όμως είμαι πολύ ευτυχισμένος που τελικά κατάφερα να ξεπεράσω ένα τεράστιο πρόβλημα που με βασάνιζε από 15χρονων.. τώρα μπήκα στα 24

ήμουνα πολύ τυχερούς που εντελώς τυχαία στο αττικό νοσοκομείο συνάντησα μια ψυχίατρο που μου άλλαξε την ζωή μου μέσα σε 3 μερές....!!!

όταν βρείς το κατάλληλο άτομο που θα συμπαθήσεις τότε θα δεις πως θα αλλάξει ριζικά η ζωή σου...!

μια καινούρια μέρα ξεκινάει...!!!! ;)

John11Θεωρω οτι καποιος αν δεν νοιωσει αυτο το ψυχολογικο αδιεξοδο, τη κριση πανικου, την καταθλιψη κτλ δυσκολα καταλαβαινει αυτον που το περναει. Εδω ακομα και ατομα με καταθλιψη δεν γνωριζουν οτι εχουν και πιστευω οτι σε αυτο συμβαλει και η ενημερωση. Μια και πλεον εχει γινει και πολυ της... μοδας ειδικα η καταθλιψη.
Σε αυτο που λες οτι απομονωνουν τα ατομα που εχουν καποιο ψυχολογικο θεμα ειναι γιατι πολλοι δεν μπορουν να τους καταλαβουν και ισως και να μην θελουν. Και μπορει να ειναι κουραστικοι για αυτους. Εγω π.χ. θεωρω οτι πολλες φορες μπορει να γινομαι κουραστικη στους γυρω μου οταν καθε λιγο και λιγακι κατι εχω, καπου ποναω, δεν νοιωθω καλα, ολο και κατι περιεργο αισθανομαι σε καποιο μερος του σωματος μου, εχω γινει αρρωστοφοβικη και γκρινιαζω πως κατι εχω και τι ειναι αυτο που εχω! Πλεον βεβαια προσπαθω να μην τα μοιραζομαι αυτα γιατι ξερω οτι θα κουρασω τον αλλον και στη τελικη δεν μπορει να με καταλαβει, αρα προσπαθω να το παλεψω μονη μου.
Εσυ τι θα προτεινες;

Quote:

---

Originally Posted by depifish

John11Θεωρω οτι καποιος αν δεν νοιωσει αυτο το ψυχολογικο αδιεξοδο, τη κριση πανικου, την καταθλιψη κτλ δυσκολα καταλαβαινει αυτον που το περναει. Εδω ακομα και ατομα με καταθλιψη δεν γνωριζουν οτι εχουν και πιστευω οτι σε αυτο συμβαλει και η ενημερωση. Μια και πλεον εχει γινει και πολυ της... μοδας ειδικα η καταθλιψη.
Σε αυτο που λες οτι απομονωνουν τα ατομα που εχουν καποιο ψυχολογικο θεμα ειναι γιατι πολλοι δεν μπορουν να τους καταλαβουν και ισως και να μην θελουν.

---

Κατ' αρχή να σου πω ότι το post σου αυτό παρόλο που φαίνεται να είναι απλοϊκό, δεν είναι. Είναι από τις λίγες φορές που μέσα σ' αυτό το forum διαβάζω κάτι που να μ' αρέσει τόσο πολύ.

Στο θέμα που λες, νομίζω ότι περισσότερο ισχύει το "δεν θέλουν να τους καταλάβουν". Αν δεν θέλει κάποιος να κάνει κάτι, είναι πιο απίθανο να το κάνει σωστά, έτσι έρχεται και το "δεν μπορούνε να τους καταλάβουν". Η κατανόηση θέλει εξάσκηση. Σκέφτεται κάποιος γιατί να ασχοληθώ με το τάδε πρόβλημα/δυσκολία, ας την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.

Και υπάρχει και το γεγονός κάποιος να φοβάται ένα πρόβλημα, όπως για παράδειγμα το να δούμε να έχει καεί το σπίτι του γείτονα, δεν θέλουμε να μείνει πολύ στο μυαλό μας, φοβόμαστε για το δικό μας σπίτι μετά. Το ίδιο γίνεται και για τα λεγόμενα ψυχολογικά προβλήματα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ο φόβος πάντα υπάρχει, πάντα δουλεύει, δεν είναι πολύ σοφό να τον αποφεύγουμε.

Quote:

---

Originally Posted by depifish

Σε αυτο που λες οτι απομονωνουν τα ατομα που εχουν καποιο ψυχολογικο θεμα ειναι γιατι πολλοι δεν μπορουν να τους καταλαβουν και ισως και να μην θελουν. Και μπορει να ειναι κουραστικοι για αυτους. Εγω π.χ. θεωρω οτι πολλες φορες μπορει να γινομαι κουραστικη στους γυρω μου οταν καθε λιγο και λιγακι κατι εχω, καπου ποναω, δεν νοιωθω καλα, ολο και κατι περιεργο αισθανομαι σε καποιο μερος του σωματος μου, εχω γινει αρρωστοφοβικη και γκρινιαζω πως κατι εχω και τι ειναι αυτο που εχω!

---

Όλα τα πράγματα στη ζωή μας κουράζουν. Ακόμα και το να πάω στο περίπτερο ή στη λαϊκή ή να αναλάβω τον καθαρισμό του κλιματιστικού, όλα κόπος είναι. Στη ζωή μας κάνουμε αφάνταστα αρκετές κουραστικές δουλειές έτσι κι αλλιώς. Και μάλιστα κάνοντάς τες καταναγκαστικά η κούραση πολλαπλασιάζεται.

Έχω όμως μια σκέψη πάνω σε αυτό. Θεωρώ ότι αν κάτι κοστίζει σε κάποιον 2 και σε εμένα 1 εγώ θα ήταν καλό να τον βοηθήσω. Και αντίστροφα, αν κάτι σε κάποιον κοστίζει 1 και σε εμένα 2, καλό θα ήταν να με βοηθήσει. Με αυτό το σκεπτικό η συνολική μας "προσπάθεια" θα είναι λίγο (ή πολύ?) μικρότερη. Ακόμα κι αν αυτόν τον "κανόνα" τον κάνουμε 1 και 5 πάλι εξαρετικά καλό θα ήταν. Μην σου πω και 1 με 100!

Έχει και ένα θέμα ακόμα. Κάποιοι επιλέγουν να είναι αυτάρκεις. Δεν ζητάνε, απαιτούνε, επιδιώκουν, κερδίζουν. Προφανώς σε αυτούς δεν ισχύει ο παραπάνω κανόνας. Αυτό είναι μια ολόκληρη ιστορία... και είναι η αρχή των δεινών μας. Είναι πολύ δύσκολο να τα πω αυτά γράφοντας. Καταλαβαίνεις λίγο -έστω κι αν είπα μόνο τον τίτλο του- αυτό το τελευταίο? Θα ήθελες να πω περισσότερα γι' αυτό?