ειστε δυνατοτεροι απ οτι νομιζετε

Γιαννη , δεν ισχυριστηκα ποτε οτι ειναι απλο το θεμα . Αν ηταν απλο , δεν θα υπεφερα 8 χρονια απο την τρομερη αυτη ασθενεια . Χρειαζεται καποιου ειδους καταλυτης για να παρεις μπρος . Οταν εκοψα το αλκοολ , το 2010 , ο καταλυτης ηταν η ηλικια μου , ελεγα , που πας ρε Αγγελε , πενηνταριζεις σε λιγο ,ετσι θες να κυλλησει η υπολοιπη ζωη σου ? τωρα ο καταλυτης ηταν μια κοπελα , που αρχισα να εχω επαφες , ολο και πιο συχνες , και αρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ειναι τοσο πια ανικητη η κτθλψη , νικιεται . Δεν σημαινει οτι αν φυγει η κοπελα , θα ξαναπεσω σε κτθλψη . Το καταλαβα πλεον οτι μπορω να νικησω την κτθλψη , το πιστεψα . Κανω πραματα που ειχα 8 χρονια ( και βαλε ) να τα κανω , ενιοτε με το ζορι , ενιοτε με καποια ευχαριστηση , αλλα λειτουργω πλεον , δεν μου φαινονται βουνο . Απεχω αρκετα απ το ξαναγινω ο εαυτος μου , αλλα ' ξερω ' οτι ειμαι σε καλο δρομο , και με συνεχη και αδιαλειπτη προσπαθεια θα επανελθω .
Οταν κοιταω πισω , απορω πως αφησα τον εαυτο μου να κατρακυλησει ετσι ασχημα . Ο γεγονεν , γεγονεν ομως .

mama , η δικη μου κτθλψη , δεν ειχε εξαρσεις και υφεσεις . Ηταν μια σταδιακα υποτροπιαζουσα κατασταση , με μια αρχη αοριστα γυρω στο 2002-2005 ( ξερω την αιτια ) , και πατο το 2011-12 εκει πλεον δεν ηθελα την ζωη μου . Το 13 ηταν μια απο τα ιδια , οχι πατος ομως . Τωρα εδω και 3 μηνες , αρχισα να κανω μικρα πραματακια , προχωραω σε μεγαλυτερα , και βλεπω οτι τα καταφερνω μια χαρα , αφου εχω πεισθει μεσα μου οτι ΜΠΟΡΩ . Πριν δεν το πιστευα αυτο , πιστευα οτι εχω μια φοβερη ασθενεια που δεν μπορω να την μαχηθω , αλλα ειχα μια αισιοδοξια . Δεν ειναι ετσι λοιπον . Αμα το πιστεψεις βαθια μεσα σου , και βλεπεις οτι και οι πραξεις σου ( λειτουργεις και παλι ) συναδουν με την πιστη σου , συνεχιζεις να προχωρας , με σταθερα βηματα .
Ξερω οτι θα ειναι μακρυς ο δρομος , μπορει λιγο , μπορει παραπανω , σημασια εχει να μην εγκαταλειψεις . Θα περιεγραφα την προοδο μου , με μια ανοδικη , αλλα τεθλασμενη γραμμη , οχι με τραγικα πεσιματα ομως .
Αυτο το ' η ασθενεια καμμια φορα πρεπει να κανει τον κυκλο της ' μου το ειπε προ μηνων , ενας γιατρος του εοπυυ , απο αυτους που σε κρατανε ισα ισα για να σου γραψουν τα φαρμακα , και μουκανε ενα κλικ . Ισως ναναι και ετσι ...............

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

mama , η δικη μου κτθλψη , δεν ειχε εξαρσεις και υφεσεις . Ηταν μια σταδιακα υποτροπιαζουσα κατασταση , με μια αρχη αοριστα γυρω στο 2002-2005 ( ξερω την αιτια ) , και πατο το 2011-12 εκει πλεον δεν ηθελα την ζωη μου . Το 13 ηταν μια απο τα ιδια , οχι πατος ομως . Τωρα εδω και 3 μηνες , αρχισα να κανω μικρα πραματακια , προχωραω σε μεγαλυτερα , και βλεπω οτι τα καταφερνω μια χαρα , αφου εχω πεισθει μεσα μου οτι ΜΠΟΡΩ . Πριν δεν το πιστευα αυτο , πιστευα οτι εχω μια φοβερη ασθενεια που δεν μπορω να την μαχηθω , αλλα ειχα μια αισιοδοξια . Δεν ειναι ετσι λοιπον . Αμα το πιστεψεις βαθια μεσα σου , και βλεπεις οτι και οι πραξεις σου ( λειτουργεις και παλι ) συναδουν με την πιστη σου , συνεχιζεις να προχωρας , με σταθερα βηματα .
Ξερω οτι θα ειναι μακρυς ο δρομος , μπορει λιγο , μπορει παραπανω , σημασια εχει να μην εγκαταλειψεις . Θα περιεγραφα την προοδο μου , με μια ανοδικη , αλλα τεθλασμενη γραμμη , οχι με τραγικα πεσιματα ομως .
Αυτο το ' η ασθενεια καμμια φορα πρεπει να κανει τον κυκλο της ' μου το ειπε προ μηνων , ενας γιατρος του εοπυυ , απο αυτους που σε κρατανε ισα ισα για να σου γραψουν τα φαρμακα , και μουκανε ενα κλικ . Ισως ναναι και ετσι ...............

---

τι είναι μωρέ Αγγελε η κατάθλιψη για να "κάνει τον κύκλο της"? ίωση?
δεν ξέρω... το δύσκολο με αυτές τις καταστάσεις είναι οι αμφιβολίες και τα διλήμματα: να είναι έτσι? να μην είναι? και στο μεταξύ παίζεται η ζωή σου...
κατά τα λοιπά, μακάρι να εξαρτιόταν από την πίστη η ίαση...

mama , ο λογος που ανηρτησα το θεμα αυτο , ειναι για να ενθαρρυνω και αλλα μελη οτι ΜΠΟΡΟΥΝ / ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ .
Αν εχεις αμφιβολιες και διλημματα , απλα δεν πιστευεις οτι εχεις την δυναμη , δυναμη πολυ παραπανω απ οσο νομιζες .
Δεν εχω πλεον αμφιβολιες και διλημματα , ξερω οτι μπορω , ειμαι πεπεισμενος οτι εχω παραπανω δυναμη απ οσο νομιζα .
Να διευκρινησω οτι μιλαω μονο για κτθλψη , δεν ξερω για τις αλλες ασθενειες .
Δεν μπορω να κανω κατι παραπανω για να περασω το μηνυμα μου .

εγω πιστευω οτι η καταθλιψη ειναι κληρονομικη ασθενεια κ επιβαρυνεται κ απο τραυματικα γεγονοτα στην παιδικη ηλικια...
εγω προσωπικα..μεγαλωσα σε βιαιο περιβαλλον..κ παλι καλα ειμαι αυτη που ειμαι.
ανεπτυξα λαθος αμυνες..επειδη αυτο ειδα οταν ημουν μωρακι..εβλεπα συνεχεια φασαριες, υστεριες, αιματα κλπ..καυγαδες, ηταν μια συνεχης παλη η επιβιωση μου εκει..
ημουν εκτεθιμενη απο πολυ μικρη σε δυστυχια κ κινδυνο...απο τοτε λοιπον οταν εγω νιωσω απειλη στην ενηλικη ζωη μου, η οποια απειλη μπορει να ειναι ειτε συναισθηματικη ειτε καποιο γεγονος που μου ταραζει τα νερα, πχ θανατος, σεισμος, ατυχημα κλπ...αντιδρω με επεισοδιο συνεχομενου στρες κ καταθλιψης κ μετα πρεπει να ξεκινησω θεραπεια..
εμενα ετσι ειναι η αρρωστια μου, εκανα 14 χρονια ψυχοθεραπεια, πηρα δανεια να ξεπληρωσω εκεινον τον αγιο ανθρωπο τον ψυχολογο μου, με αποτελεσμα να χρωσταω ακομα στην τραπεζα για να βρω τις ισορροπιες μου. Οταν ξεκινησα ψυχοθεραπεια ημουν πολυ χειροτερα, ειχα αμετρητες κρισεις πανικου ολημερις, αγοραφοβιες, φοβιες, ΙΔΨ βαρυτατη και απιστευτη καταθλιψη η οποια με οδηγησε στο δρομοκαιτιο..
τωρα ειμαι 35 χρονων, προσπαθω να φτιαξω την δικη μου οικογενεια, εχω μια επιτυχημενη δουλεια κ νταξει..οκ τα καταφερνω.
αν δεν ειχα κανει ψυχοθεραπεια πιστευω πως τωρα δεν θα ημουν εδω....οταν λοιπον συμπυκνωνω ολα αυτα που περασα κ τα σκεφτομαι συνολικα εκει διαπιστωνων πως ναι εχω δυναμη...αλλα μερικες φορες με λυπη μου επισης διαπιστωνων οτι μαζι με την απιστευτη δυναμη υπαρχει κ φοβος συναμα..
ενας φοβος που παντα θα υπαρχει..γιατι πολυ απλα εκει μεσα βρεθηκα οταν γεννηθηκα..μεγαλωσα σε εναν φοβο μεσα..αυτο εμαθα κ αυτο δυστυχως ξεριζωνεται δυσκολα απο μεσα σου..οποτε απλα αποδεχτηκα αυτο που εγινα κ με εκαναν, αφου ομως πρωτα συγχωρεσα εκεινους που με μεγαλωσαν ετσι..
το να συγχωρεις, να αποδεχεσαι κ να προχωρας ειναι μεγαλη δουλεια..νομιζω οτι ο δρομος προς την θεραπεια ειναι αυτος, συγχωρεση και αποδοχη..

και τωρα σκεφτομαι επισης ..μιας κ ανοιξα την ψυχη μου δω μεσα...
κλαταρα παλι τον απριλιο γιατι ηρθε η ωρα για το νεο ξεκινημα, για να κανω την δικη μου οικογενεια κ αρχισαν τα ερωτηματα, θα τα καταφερω? θα ειμαι καλη μανα?θα κανω κ γω τα ιδια λαθη?κ αν ειμαι βιαιη?κ αν ειμαι υστερικη?κ πως θα μεγαλωσω το παιδι μου ετσι..? θα ειμαι σωστη γονεας να του δωσω ολα αυτα που πρεπει για να μην παθει τα ιδια που επαθα εγω?πως θα καταφερω να μην του δημιουργησω παιδικα τραυματα οπως τα δικα μου τραυματα? κ κει ..αγχωθηκα..φουντωσα..ενιωσα αναξια..ενιωσα λιγη για ενα τοσο μεγαλο πραγμα....το μεγαλυτερο ολων..να πλασεις εναν ανθρωπο απο την αρχη..
κ αν δεν τα καταφερω κ δνε ειμαι καλη μανα?αλλες φορες νιωθω οκ με αυτο κ λεω απο μεσα μου " ειδα πως ειναι να σου δημιουργουν παιδικα τραυματα..εγω δεν θα το κανω αυτο στο παιδι μου, θα το κανω χαρουμενο κ ευτυχισμενο, δνε θα τσακωθω ποτε μπροστα του...θελω να κανω ενα παιδι για να διορθωσω αυτα που επαθα εγω"..απο την αλλη με πιανει η ανασφαλεια οτι δεν θα τα καταφερω..απο τοτε λοιπον που ειπαμε να δημιουργησουμε ενα πλασμα με τον αντρα μου..νιωθω αγχος, αγωνια..φοβο..οτι δνε θα τα καταφερω..γενικα...

κακως εγραψα τα παραπανω...με πηρε λιγο απο κατω τωρα που τα θυμηθηκα...γαμωτο!

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

και τωρα σκεφτομαι επισης ..μιας κ ανοιξα την ψυχη μου δω μεσα...
κλαταρα παλι τον απριλιο γιατι ηρθε η ωρα για το νεο ξεκινημα, για να κανω την δικη μου οικογενεια κ αρχισαν τα ερωτηματα, θα τα καταφερω? θα ειμαι καλη μανα?θα κανω κ γω τα ιδια λαθη?κ αν ειμαι βιαιη?κ αν ειμαι υστερικη?κ πως θα μεγαλωσω το παιδι μου ετσι..? θα ειμαι σωστη γονεας να του δωσω ολα αυτα που πρεπει για να μην παθει τα ιδια που επαθα εγω?πως θα καταφερω να μην του δημιουργησω παιδικα τραυματα οπως τα δικα μου τραυματα? κ κει ..αγχωθηκα..φουντωσα..ενιωσα αναξια..ενιωσα λιγη για ενα τοσο μεγαλο πραγμα....το μεγαλυτερο ολων..να πλασεις εναν ανθρωπο απο την αρχη..
κ αν δεν τα καταφερω κ δνε ειμαι καλη μανα?αλλες φορες νιωθω οκ με αυτο κ λεω απο μεσα μου " ειδα πως ειναι να σου δημιουργουν παιδικα τραυματα..εγω δεν θα το κανω αυτο στο παιδι μου, θα το κανω χαρουμενο κ ευτυχισμενο, δνε θα τσακωθω ποτε μπροστα του...θελω να κανω ενα παιδι για να διορθωσω αυτα που επαθα εγω"..απο την αλλη με πιανει η ανασφαλεια οτι δεν θα τα καταφερω..απο τοτε λοιπον που ειπαμε να δημιουργησουμε ενα πλασμα με τον αντρα μου..νιωθω αγχος, αγωνια..φοβο..οτι δνε θα τα καταφερω..γενικα...

---

Το ότι έχεις δει την κόλαση κ έχεις ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος κ έχεις υιοθετήσει τα πρότυπα κ τα αντιπρότυπα που απαιτούνται δείχνει ότι μια χαρά μάνα θα γίνεις κ με το παραπάνω...... Σχολή γονέων δεν υπάρχει κ τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, ο μόνος τρόπος να μην κάνεις στη ζωή σου κανένα λάθος είναι να μην κάνεις το απολύτως τίποτα, complete zero, αλλά κ αυτό σηκώνει συζήτηση κατά πόσο είναι κ η ενδεδειγμένη κίνηση. Κ όλο αυτό το άγχος σου για το αν θα καταφέρεις να γίνεις καλή μάνα κ να σταθείς επαρκώς στο ύψος των περιστάσεων αποδεικνύει κ με το παραπάνω το βαθμό στον οποίο έχεις τη συναίσθηση της ευθύνης κ του βάρους που συνεπάγεται το "δημιουργώ δικιά μου οικογένεια κ φέρνω παιδιά στον κόσμο". Έχεις το άγχος επειδή συνειδητοποιείς τη δυσκολία του όλου εγχειρήματος, άρα είσαι υπεύθυνη σαν άνθρωπος, ΆΡΑ είσαι κ έτοιμη κ κατάλληλη για αυτό. Περισσότερο να φοβάσαι αυτούς κ αυτές που νομίζουν πως ο γάμος είναι παιχνίδι κ το παιδί κούκλα.....

BOOM , δεν πειραζει που τα εγραψες . Καλο ειναι να τα βγαζεις απο μεσα σου . Η κατασταση που περιγραφεις στην #19 ειναι αρκετα περιπλοκη , δεν ειναι απλη κτθλψη σαν την δικη μου .
Το μονο που εχει σχεση με το θεμα που ανηρτησα ειναι οτι μπορεις να γινεις καλη μανα , μην εχεις αμφιβολιες γι αυτο .

νομιζω ειναι προβλημα το να βλεπεις τον... συνολικο ογκο...
αντι να σπαταλας ενεργεια να μαντευεις πραγματα που δεν μπορεις να ξερεις, δηλαδη το αν ΤΕΛΙΚΑ θα τα καταφερεις, αν θα ειναι σωστος ο ανθρωπος που θα κανεις κλπ, επικεντρωσου στο ΤΩΡΑ.
νοιωθεις καλα, εσυ? γερη, ισορροπημενη, οικονομικα αυταρκης (μαζι με τον συντροφο εννοειται)? μπορεις να στηριξεις τον εαυτο σου κι εναν ακομα, εντελως αβοηθητο? θεΛεις ΤΩΡΑ ενα παιδι στην ζωη σου ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΕΙΣ Η ΙΔΙΑ?
αυτα κατα τη γνωμη μου πρεπει να απανταει ενας μελλοντικος γονιος.

BOOM, καλά έκανες και εκφράστηκες τόσο πηγαία, ξεθύμανες έστω για λίγο.
Τα βιώματα σου είναι σαν να μίλησες και εκ μέρους πολλών άλλων στο φορουμ.
Δεν γενιεται κανεις με ψυχολογικα, δεν τα φαρνει με τη γέννηση του. Τα κληρονομεί υπό την άποψη ότι του τα φόρτωσαν κάποιοι ως βιώματα. Κι οσο πιο βαθια στην παιδικη ηλικία πάνε κι όσο μεγαλύτερη διαρκεια έχουν, ως καταστάσεις, καθώς και ένταση, τόσο πιο δύσκολο ειναι κανεις να τα ξεπερασει, γι αυτο τα 14 χρονια ψυχοθεραπειας σου και ειμαι βεβαιος πως απλα βελτιωθηκες σημαντικά κι εγινες συνηδητοποιημένο άτομο, δεν απεξαρτητοποιήθηκες όμως πλήρως. Ελαχιστοι ίσως το κατορθωνουν αυτό. Τουλάχιστον στο μεταξύ βρηκες μια καλή δουλεια κι αυτο δειχνει ότι παρα τα προβληματα δεν τα βαλες κατω. Κυριως αν εκανες ή θα κανεις οικογενεια μην κληρονομησεις τα ψυχολογικα σου σε άλλους όπως σου έκαναν εσενα.

σας ευχαριστω ρε παιδια! να στε καλα για τα λογια σας..ειλικρινα μου δινετε ανακουφιση..
ναι ολα αυτα τα εξεφρασα κ στον γυναικολογο μου κ με αγκαλιασε κ μου ειπε το εξης " μακαρι ολες οι κοπελες πριν γινουν μανες να σκεφτοντουσαν οπως εσυ..ολοι αυτοι οι προβληματισμοι σου δειχνουν εναν υπευθυνο ανθρωπο που ξερει ποσο δυσκολο κ σοβαρο ειναι το θεμα παιδι...μου ρχονται γυναικες εδω που δεν ξερουν τι πα να κανουν..νιωθουν οτι θα εχουν μια κουκλα, ε αυτες μετα τρωνε ολο το πακετο."
παιδια...δεν ξερω αν ειμαι ισορροπημενη..σιγουρα οχι 100%..αυτο που ξερω ειναι οτι παλεψα πολυ με τα φαντασματα μου να ωρεθω εδω που ειμαι, να απαγγιστρωθω απο το παρελθον μου, να εχω μια νορμαλ ζωη, να εχω μια δουλεια , να ειμαι ηρεμη για να μπορω να εργαζομαι..ο αντρας μου κ αυτος βασανισμενος ειναι..στο κουρμπετι απο τα 12 του.δουλευε σερβιτορος ..κ αυτος εχει δουλεια..ειναι πολυ δουλευταρας κ εχουμε φτιαξει ενα ομορφο σπιτικικο(πολυ μαρθα βουτση ακουγονται ολα αυτα ε??χααχ)...
δεν ξερω..αλλα αυτο που ξερω σιγουρα ειναι οτι οποτε κ να "πεσω" κανω τα παντα για να ξανασηκωθω..πολυ απλα γιατι το θελω με μεγαλη δυναμη..
κ το χειροτερο μου κ το κερασακι μου στην τουρτα ηταν το αυτοανοσο μου..το οποιο δεν μου φταναν ολα τα ψυχολογικα..εχω κ να τρεχω κ με φαρμακα κ γιατρυος κ ιστοριες...ευτυχως δεν επηρρεαζει πιθανη εγκυμοσυνη ..παλι καλα..
αλλα οι γιατροι ηταν ξεκαθαροι..οχι πια στενοχωρια..οχι αγχος..μονο ηρεμια κ τιποτα αλλο..για να ειμαι καλα..υγιης..
οποτε...ολοι παλευουμε ρε παιδια..κ τι να κανουμε?να αυτοκτονησουμε?κ οι ανθρωποι που μας αγαπουν?τι θα απογινουν??θα τους βασανισουμε ετσι με τετοιον φρικτο τροπο? δεν αξιζει τουλαχιστον να παλευουμε γι αυτους που αγαπουμε?

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Γιαννη , δεν ισχυριστηκα ποτε οτι ειναι απλο το θεμα . Αν ηταν απλο , δεν θα υπεφερα 8 χρονια απο την τρομερη αυτη ασθενεια . Χρειαζεται καποιου ειδους καταλυτης για να παρεις μπρος . Οταν εκοψα το αλκοολ , το 2010 , ο καταλυτης ηταν η ηλικια μου , ελεγα , που πας ρε Αγγελε , πενηνταριζεις σε λιγο ,ετσι θες να κυλλησει η υπολοιπη ζωη σου ? τωρα ο καταλυτης ηταν μια κοπελα , που αρχισα να εχω επαφες , ολο και πιο συχνες , και αρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ειναι τοσο πια ανικητη η κτθλψη , νικιεται . Δεν σημαινει οτι αν φυγει η κοπελα , θα ξαναπεσω σε κτθλψη . Το καταλαβα πλεον οτι μπορω να νικησω την κτθλψη , το πιστεψα . Κανω πραματα που ειχα 8 χρονια ( και βαλε ) να τα κανω , ενιοτε με το ζορι , ενιοτε με καποια ευχαριστηση , αλλα λειτουργω πλεον , δεν μου φαινονται βουνο . Απεχω αρκετα απ το ξαναγινω ο εαυτος μου , αλλα ' ξερω ' οτι ειμαι σε καλο δρομο , και με συνεχη και αδιαλειπτη προσπαθεια θα επανελθω .
Οταν κοιταω πισω , απορω πως αφησα τον εαυτο μου να κατρακυλησει ετσι ασχημα . Ο γεγονεν , γεγονεν ομως .

...............

---

Μου άρεσε αυτό το καταλύτης, με άλλα λόγια κάτι που να δίνει νόημα στη ζωή σου, που να σε βγαζει έξω από τη μονοτονία και τη ρουτίνα, πχ επαγγελματικός στόχος, μια ωραία σχέση, ανθρωποι να σε ενθαρρύνουν. Πολύ καλό αυτό που είπες! Ειναι σαν κινητήρια δύναμη. Λύνονται πολλά προβλήματα χωρίς να το πάρει κανείς είδηση, γεμίζει αλλο αερα, αισιοδοξίας, η ζωη σου, νιωθεις πως προχωρας σε πολλύς τομείς.
Το ζήτημα ειναι να προκύψει..............

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

mama , ο λογος που ανηρτησα το θεμα αυτο , ειναι για να ενθαρρυνω και αλλα μελη οτι ΜΠΟΡΟΥΝ / ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ .
Αν εχεις αμφιβολιες και διλημματα , απλα δεν πιστευεις οτι εχεις την δυναμη , δυναμη πολυ παραπανω απ οσο νομιζες .
Δεν εχω πλεον αμφιβολιες και διλημματα , ξερω οτι μπορω , ειμαι πεπεισμενος οτι εχω παραπανω δυναμη απ οσο νομιζα .
Να διευκρινησω οτι μιλαω μονο για κτθλψη , δεν ξερω για τις αλλες ασθενειες .
Δεν μπορω να κανω κατι παραπανω για να περασω το μηνυμα μου .

---

καλό και αισιόδοξο και κατανοητό είναι το μήνυμα σου...
απλά ο καθένας που ακόμα ζορίζεται (είτε από κατάθλιψη είτε από άλλο ψυχικό θέμα) ας μη νομίζουμε ότι δεν "πίστευε" αρκετά στην αποθεραπεία του... είναι άδικο...
την κάθε ψυχική ασθένεια δεν τη δημιουργεί η απαισιοδοξία μας ώστε να μπορεί να τη θεραπεύσει η αισιοδοξία... δεν είναι μια απλή αντιστροφή...

κι έπειτα, πως να πεις σ' ένα παιδάκι 15 χρόνων πως όταν γίνει 50 θα του περάσει γιατί θα έχει κάνει τον "κύκλο" του?

εσένα προσωπικά σου εύχομαι τα καλύτερα και σίγουρα το ότι το ξεπέρασες τελικά οφείλεται και στον αγώνα που έκανες...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μου άρεσε αυτό το καταλύτης, με άλλα λόγια κάτι που να δίνει νόημα στη ζωή σου, που να σε βγαζει έξω από τη μονοτονία και τη ρουτίνα, πχ επαγγελματικός στόχος, μια ωραία σχέση, ανθρωποι να σε ενθαρρύνουν. Πολύ καλό αυτό που είπες! Ειναι σαν κινητήρια δύναμη. Λύνονται πολλά προβλήματα χωρίς να το πάρει κανείς είδηση, γεμίζει αλλο αερα, αισιοδοξίας, η ζωη σου, νιωθεις πως προχωρας σε πολλύς τομείς.
Το ζήτημα ειναι να προκύψει..............

---

Τοπιασες Γιαννη , πες το καταλυτη , πες το σπινθηρα , αυτο ειναι , δεν ειναι αναγκη να προκυψει , μπορεις και να το εφευρεις , οπως στην περιπτωση του αλκοολ που εκοψα το 2010 , ο ' καταλυτης ' που εφηυρα ηταν οτι 50αρισα , και την θεωρησα κομβικη ηλικια ( ισως ειναι ) και δεν ηθελα το μελλον μου να περιστρεφεται γυρω απο το αλκοολ και τοκοψα .


mama , να βοηθησω προσπαθω , δεν εγραψα καπου οτι ο ' κυκλος ' της ασθενειας ειναι 35 !!! χρονια . Μην το διαστρεβλωνεις . Αλλωστε αλλιως αντιμετωπιζει την κτθλψη ενα 15χρονο , και αλλιως ενας ενηλιξ . Σευχαριστω παντως για την ευχη σου , και μην νομιζεις , δεν εκανα τοσο μεγαλο αγωνα , τωρα κανω ομως ...........

Δεν αντιμετωπιζονται ολα,οσο δυνατος και αν εισαι.Σε πολλα,ειδικα στα πιο δυσκολα προβληματα,η αντιμετωπιση μπορει να ειναι μονο η προσαρμογη,να μαθεις να ζεις με αυτο,κατι που εχει και αυτο μεγαλο ψυχικο κοστος.

Η καλυτερη θεραπεια ειναι παντα η προληψη.Αν μπλεξεις,αντε ξεμπλεξε μετα.

ΥΓ Δεν αναφερομαι σε καποια συγκεκριμενη (ψυχικη) ασθενεια,που ουτως ή αλλως δεν νομιζω οι ασθενειες αυτες να μπορουν να προληφθουν,αλλα γενικα σε δυσκολες καταστασεις που αντιμετωπιζουν οι ανθρωποι