θλιψη, κατάθλιψη, σύνθλιψη...

Λογικό είναι να βλέπεις καχύποπτα πολλά πράγματα. Αλλά κοίτα πρώτα τον εαυτό σου. Κι όταν την βρεις ήρεμη συζήτησε κάποια πράγματα. Ίσως αν κοίταζες να φύγεις εσυ από εκεί να ήταν καλύτερα αλλά να μου πεις δεν υπάρχουν και δουλειές. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι σωστό να φύγει η μητέρα σου από εκεί. Σίγουρα θα ήταν όμως βολικό. Η μητέρα σου δουλεύει βγάζει καλά λεφτά και δεν σας δίνει; ίσως αν κοίταζες να κάνεις μια σοβαρή σχέση και να μένετε μαζί οι δύο σας; θα νιώθεις κι εσυ καλά γιατί θα αισθάνεσαι ότι έχεις έναν δικό σου άνθρωπο. Η έστω μια σχέση να ξεχνιέσαι. Και με τον αδερφό σου να προσπαθείς τουλάχιστον από την δίκη σου μεριά να έχεις καλή σχέση. Που ξέρεις μπορεί να σε υποστηρίζει. Καμιά φορά δυστυχώς είναι καλύτερα να συνεχίσουμε να έχουμε κλειστα τα μάτια μας γιατί τότε θα δούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά να αλλάξουμε την κατάσταση που είμαστε

νίκη δεν οφελεί να συζητήσω με την μητέρα μου... εκτός του οτι ποτέ δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τίποτα λέει και μονίμως ψέματα... από το πιο απλό και ανόητο μέχρι το πιο σημαντικό... δηλαδή δεν μπορείς να βασιστείς σε τίποτα... ακόμα και η κουβέντα που κάναμε εχθές στην ουσία ψεύτικη ήταν... γιατί η αλήθεια είναι πως το σπίτι είναι θέμα χρόνου να κατασχεθεί και να μείνουμε στον δρόμο... άρα ούτως ή αλλως θα πρέπει να πάμε να μείνουμε στο νοίκι.. και όπως το λέει η μάνα μου είναι σαν να μας το παραχωρεί σε έμενα και στον αδέρφο μου και να θυσιάζεται που θα πάει να μείνει στο νοίκι ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
δηλαδή το ίδιο πράγμα είναι τελείως διαφορετικό με βάση αυτά που σχεδιάζεις ή νιώθεις... όταν έμαθα πως θα μας έπαιρναν το σπίτι που μένουμε λόγω χρεών της είπα πως θα την βοηθήσω να μην το πάρουν... η μάνα μου χάρηκε και εκμεταλεύτηκε αρκετά την διάθεση μου στην αρχή... μέχρι που συνειδητοποίησα πως η μάνα μου από την αρχή δεν είχε κανέναν σκοπό να σώσει το σπίτι... δεν συμφέρει κι όλας... τα χρέη είναι τόσα πολλά που θα ήταν σαν να το ξανααγόραζε... το ότι μου έκρυψε το σχέδιο της για να με εκμεταλευτει μάλιστα δεν είναι ακριβώς ψέμα... εμένα όμως με έβλαψε και οικονομικά και συναισθηματικά... καλύτερα όμως γιατί μ' αυτά και μ' αυτά κατάλαβα τι παίζει...
ο αδερφός μου τώρα που δεν μένουμε μαζί και δεν έχουμε την καθημερινή τριβή και βρισκόμαστε και μιλάμε κάθε 10 μέρες περίπου με στηρίζει ψυχολογικά αρκετά... με καταλαβαίνει και σε πολλά πράγματα με ξεμπερδεύει... επίσης είναι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο μπορώ να μιλήσω τόσο βαθιά και τόσο ειλικρινώς χωρίς να ντρέπομαι... γιατί αυτός ξέρει πως έχουμε ζήσει και πως εξακολουθώ να ζω καθώς και τι άνθρωποι είναι οι γονείς μας... εγώ για τους γονείς μου ντρέπομαι... ακόμα και εδώ που είναι κρυφές οι ταυτότητες μας νιώθω άσχημα που μιλάω άσχημα για την μάνα μου, αν και στην ουσία γεγονότα παρουσίαζω... ντρέπομαι όμως πολύ που η μάνα μου είναι τέτοιος άνθρωπος γενικά... όχι μόνο ως μάνα αλλά γενικά ως άνθρωπος... ακόμα και στην ψυχοθεραπεία που έκανα δυσκολεύτηκα πολύ στο να σταματήσω να την καλύπτω και να την δικαιολογώ... πριν αρχίσω την ψυχοθεραπεία μάλιστα δεν ήξερα κι όλας τι άνθρωπος ειναι.. δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.. και ευτυχώς που στην ίδια θεραπεύτρια πήγαινε και η παιδική φίλη της μάνας μου και μάθαινε πληροφορίες και από άλλο άτομο... γιατί εγώ αν δεν με ξεκολούσε η ψυχίατρος μου ποτέ δεν θα μιλούσα...
αυτά που λέγαμε πάντως σε προηγουμένο θέμα με την μυσπ... για να διεκδικίσω το σπίτι που είναι στο όνομα μου μάλλον θα είναι η μόνη λύση... ακόμα βέβαια δεν μπορώ να το κάνω... θα πρέπει να αρχίσω να πάω και σε ψυχολόγο και να το συζητήσω πολυ το θέμα, γιατί λυπάμαι πολύ να το κάνω... αλλά συνειδητοποίησα τελικά πως φοβάμαι κι όλας...
αλλά όπως τα βλέπω τα πράγματα κάποιος θα πρέπει να βρεθεί στο δρόμο δυστυχώς... και εγώ να ξανακοιμάμαι σε παγκάκι... με ότι αυτό συνεπάγεται δεν θέλω... όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ πως η μάνα μου μόνο την πάρτυ της σκέφτεται... καταλαβαίνω πως πάντα έτσι ήταν και απ' την στιγμή που ακόμα λέει ψέματα έτσι θέλει να είναι... κουράστηκα πια να κάθομαι να με τραβάει κάτω....

χάρηκα πάντως που κατάφερα να μπω και να γράψω... τώρα πάω να ξαπλώσω... όχι πως είμαι κουρασμένη... είναι που δεν αντέχω όμως... ελπίζω να ξανασηκωθώ πιο μετά...

Μην ντρέπεσαι που μιλάς (άσχημα) αλήθεια λες! Είναι λογικό να ντρέπεσαι για την κατάσταση αυτή. Σε καταλαβαίνω ελπίζω να σου δώσει μια σωστή λύση ο γιατρός που πας για να βγεις από όλο αυτό. Η μητέρα σου δεν έχει φίλες η έστω γνωστούς να της μιλάνε λίγο κι ίσως να πιάσεις έναν από αυτούς που σου αρέσει σαν άνθρωπος λίγο; ο γιατρός σου δεν σκέφτηκε να της μιλήσει;

Διεκδίκησε το σπίτι όταν μπορέσεις κι ελπίζω όσο γίνεται πιο γρήγορα να καταφέρεις να βγεις από την κατάσταση αυτή

νίκη αυτό που ρώτησες αν έχει λεφτά και δεν μας δίνει, πρέπει να έχει πόσα και που δεν ξέρω και ούτε με νοιάζει... στο ότι δεν δίνει και δεν πρόκειται να δώσει να σου πω πως όταν άρχισα να μένω μαζί της κλαιγόταν συνέχεια πως δεν έχει λεφτά πως τόση φτώχεια δεν περίμενε ποτε να την βρει κτλ κτλ... με αποτέλεσμα εγώ να νιώθω άσχημα ακόμα και για τη σόμπα που άναβα και να προτιμώ να κάθομαι με το μπουφάν για να μην την επιβαρύνω... εκτός αυτού μου πήρε και 500 ευρώ στην αρχή για να αλλάξει λάστιχα υποτίθεται και μετά από δυο μήνες το είχε ξεχάσει και μου ξαναέλεγε πως δεν έχει λεφτά για να αλλαξει λάστιχα.. εγώ την πίστευα γιατί έχω περάσει φτώχεια όσο έμενα μόνη μου που υπήρχαν φάσεις που έτρωγα τηγανητό αλεύρι με νερό και αλάτι για μια βδομάδα ολόκληρη... μετά ανακάλυψα πως κλαίγεται ψεύτικα... πως έχει επιλέξει να της πάρουν το σπίτι και πως μέσα στο δωμάτιο της που κλειδώνει ειχε ολόκληρο ψιλικατζίδικο... και εγώ επί ένα 6μηνο που έμενα εδώ έτρωγα στην κυριολεξία μακαρόνια σκέτα, χωρίς σάλτσα,χωρίς τυρί.. νερόβραστα γιατί δεν δούλευα.. το καλοκαίρι πήρε και ψυγείο που έβαλε στο δωμάτιο της για να μην της τρώω και τα τυριά και το μπέικον, και καταπιεζόταν και δεν επαιρνε... τώρα που έχει έρθει ο χειμώνας δεν έχω και θερμοσίφωνα.. γιατί τον έχει κάνει προέκταση για να μην τον ανάβουμε και ανάβει από το δωματιο της... σου λέω δεν παίζεται από καμία άποψη... το καλό είναι πως πια δεν την πιστεύω... και έχω καταλάβει πως πάντα κάτι σχεδιάζει...
φοβάμαι μην παρανοήσω βεβαια με το να σκέφτομαι συνέχεια τι μπορεί να σχεδιάζει... δεν ξέρω... θυμήθυκα όμως πως πριν κάνα 2μηνο που την είχα απειλήσει πως αν με ξανακουμπήσει θα πάρω το νοίκι και θα φύγω από το σπίτι... κάποιες βδομάδες μετά μου είχε πει πως τελικά ήταν λάθος που μας έγραψε σπίτι σε εμένα και στον αδερφό μου (που βέβαια το έκανε για να μην πληρώνει εφορία και όχι για εμάς, η μάνα μου δυστυχώς δεν κάνει ποτέ τίποτα αν δεν την συμφέρει, ουτε βοηθάει κανέναν αν δεν την συμφέρει) γιατί χαλάνε οι ισορροπίες... δεν θυμάμαι γιατί το σκέφτηκα αυτό αλλά κάπως το συνέδεσα με το οτι θα πάει να νοικιάσει... φοβάμαι μην παρανοήσω... φοβάμαι μην ξαναμείνω στον δρόμο... φοβάμαι να συγκρουστώ με την μάνα μου.. φοβάμαι πως χάνω τη ζωή μου... συνειδητοποίησα γενικά πως φοβάμαι πάρα πολύ... τη λυπάμαι κι όλας βέβαια τη μάνα μου δεν την φοβάμαι μόνο...

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

τιποτα δεν έκανα μυσπ... στην αρχη κοίταγα λίγο για δουλειά αλλά τα παράτησα γρήγορα και σάπιζα στο κρεβάτι... ούτε στον υπολογιστή δεν καθόμουν... με τον αδερφο μου η κατάσταση είναι αρκέτα περίεργη... ουσιαστικά σχέση έχουμε αρχίσει να έχουμε τα 2-3 τελευταία χρόνια... μικροί είχαμε πολύ ανταγωνιστική σχέση, πολύ βίαιη... ο αδερφός μου ακόμα είναι αρκετά βίαιος... δεν κάνει σωματική βία ποτέ... μόνο μικρά παίζαμε σφαλιάρες... ίσως και λίγο μεγαλύτεροι από μικρά αλλά αυτά έχουν κοπεί χρόνια τώρα... είναι όμως πολύ απότομος και επιθετικός... αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που θέλει να φύγει η μητέρα μου... εν μέρη την καταλαβαίνω.. και στο κάτω κάτω της γραφής δεν περίμενα και τίποτα από αυτή... και που δέχτηκε να μου πάρει φάρμακα θαύμα είναι αν σκεφτώ πως πριν ενάμιση χρόνο που ήρθα να μείνω εδώ μου ξέκαθάρισε απ' την αρχή πως δεν διαθέτει δραχμή για μένα... ούτε για φάρμακα...
με ανησυχεί όμως γιατί πάνω που θεωρώ πως έχουμε αρχίσει να έχουμε μια σχέση με τον αδερφό μου θα διαλυθεί με την συγκατηκοιση... κι αυτός δεν είναι καλά μην νομίζεις... παλιότερα τον ζήλευα γιατί πίστευα πως είχε περάσει πολύ καλά στα παιδικά μας χρόνια... ο αδερφός μου όμως έφαγε πολύ σκωτσέζικο ντουζ μικρός καθώς ήταν κοντά στην μάνα μου... κι εγώ φαντάσου τους ζήλευα... τι να πω... καθόλου δεν γνωριζόμασταν... και για να μην διαλύσουμε αυτό που καταφέραμε να φτιάξουμε τα τελευταία χρόνια με αρκετή δυσκολία θα θέλει πολύ προσπάθεια... και δεν έχω αυτή τη στιγμή την δύναμη για τίποτα... φοβάμαι πως αν δεν φαγωθούμε θα κλειστούμε στους εαυτούς μας και θα χάσουμε την επικοινωνία που έχουμε... που είναι πολυ ουσιαστική... κανείς δεν με ξέρει τόσο καλά όσο αυτός...

---

Καλησπερα φιλη μου,Εστω προσπαθησε να μπαινεις στο φορουμ να μιλαμε να νιωθεις πως εχεις μια παρεα απο εδωπερα εφοσον δεν εχεις σε πραγματικο επιπεδο,για την μητερα σου σου ειπα ποια ειναι η αποψη μου ειναι δειλια αυτο που κανει πρεπει να καθησει να σας σταθει με οποιον τροπο μπορει μιας κ ουτε κ ο αδερφος σου ειναι πολυ καλα,Προσθεου πρεπει με τον καιρο να την συγχωρησεις για ολα για να μην φθειρεσαι μεσα σου κ η ιδια δεν ειναι καλα για να συμπεριφερεται κατα αυτον τον τροπο κ ισως ειναι θυμα αλλων συνθηκων που δεν γνωριζεις οπως κ εσυ εισαι ενα θυμα της συμπεριφορας της,Πιστευω εαν σου εδινε αγαπη κ φροντιδα θα ενιωθες καλυτερα με τον εαυτο σου τωρα,Οσον αφορα τον αδερφο σου το γεγονος οτι κατι γινεται κ επικοινωνειτε τωρα θα ελεγα ειναι εν μερει ενθαρρυντικο κ πρεπει να το παλεψεις να παραμεινει ετσι,Πρεπει να του μιλησεις για το πως νιωθεις κ την φαση στην οποια βρισκεσαι παροτι ισως γνωριζει ηδη θα του πεις οτι εχεις αναγκη ενα κινητρο ενα ανθρωπο για να κανεις πραγματα παραλληλα πρεπει να σεβαστεις κ το οτι κ ο ιδιος δεν ειναι καλα κ μην κανεις πραγματα που τον εκνευριζουν,ετσι κ φυγει η μητερα σου ισως δεν ειναι τοσο τρομακτικο να μεινεις μαζι του εαν σεβαστει ο ενας τον αλλον,εσυ μπορεις να σταθεις λιγο στα ποδια σου να τον περιποιεισαι κ αυτον κ το σπιτι κ αυτος να σε κινητοποιει να κανετε πραγματα

προφανώς δεν είναι καλά και η μητέρα μου και προφανώς έχει περάσει κι αυτή πολλά... το θέμα όμως είναι πως δεν θέλει να κάνει κάτι γι αυτό... ζει στο συννεφάκι της... πιστεύει πως τα κάνει όλα καλά και όλοι οι άλλοι είναι οι κακοί... δεν είναι τυχαίο πως το μεγαλύτερο παράπονο της είναι πως οι πιο στενοί της άνθρωποι (οι γονείς της, ο πρώην άντρας της, εγώ, η πρώην κολλητή της) είναι καχύποπτοι δηλαδή συνέχεια την αμφισβητούμε... ο αδερφός μου που δεν το κάνει πχ αδιαφορεί... γιατί ούτε κι αυτός την πιστεύει, αλλά δεν ασχολείται κι όλας.. και δεν της έχει περάσει καθόλου απ' το μυαλό πως αυτό είναι επείδη λέει συνέχεια ψέματα και ζει και μέσα στο ψέμα... οι άλλοι όλοι είμαστε ανασφαλείς..
εκτός αυτού επιλέγει να είναι μόνη της.. ποτέ δεν ρωτάει τον άλλον τι χρειάζεται και δεν την ενδιαφέρει κι όλας... τώρα όπως και πάντα ο λόγος που φεύγει δεν είναι η δειλία αλλά η αδιαφορία.. να σώσει τον εαυτούλη της και οι άλλοι ας κόψουμε τον λαιμό μας... πάντα έτσι ήταν... δεν έχω απαίτηση καμία να αλλάξει κάτι πάνω σε αυτό... και πλέον μην σου πω πως την δικαιολογώ και λίγο.. καλώς ή κακώς πλέον ότι και να μου πει δεν πρόκειται να το πιστέψω... οπότε δεν μπορεί να βασιστεί κι αυτή σε τίποτα πάνω μου τώρα πια... έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει την κατάσταση στην οποία έχει φέρει τον εαυτό της... το κακό είναι πως ακόμα πιστεύει πως δεν έχει ανάγκη κανέναν και γι αυτό δεν υπολογιζει κανέναν...
ο αδερφός μου είναι πολύ αδιάφορός άνθρωπος... μέναμε μαζί μέχρι πριν 10 χρόνια εδώ σ' αυτό το σπίτι... είναι το αγοράκι της μαμάς... έτσι μεγάλωσε... ποτε δεν συνέβαλε στα έξοδα του σπιτιού με κανέναν τρόπο... ποτέ δεν αγόραζε καν τα προσωπικά του πράγματα όπως πχ τα σαμπουάν του ή το φαί του... έπαιρνε τα δικά μας πάντα... αδιαφορώντας για το αν μετά εμείς θα έχουμε να φάμε ή αν έχουμε λεφτά να αντικαταστήσουμε το σαμπουάν που τελείωσε... όσο έβγαζε τα έτρωγε μόνος του σε διασκέδαση... εκτός αυτού δεν βοηθούσε και ποτέ σε καμία δουλειά... δεν έπλενε καν το πιάτο που λέρωνε... και έτσι εξακολουθει να είναι και στο σπίτι του πατέρα μου που μένει μόνος του τώρα... θα πλύνει τα πιάτα όταν πλέον δεν θα έχει καθαρό για να φάει... εκτός αυτού είναι και βίαιος... αν του πεις κάτι δηλαδή για αυτά θα βρίσει και θα σου κοπανίσει την πόρτα στην μούρη...
σήμετα τον πήρα και μιλήσαμε... του είπα για τα σχέδια της μάνας και τον ρώτησα τι σκοπεύει να κάνει... δεν ξέρει αλλά ελπίζει να βρει κάποια άλλη λύση (πράγμα πολυ δύσκολο) και να μην χρειαστεί να μείνουμε μαζί... γιατί αυτός είναι σίγουρος πως θα χαλάσει η σχέση μας... και μόνο από αυτό που μου είπε κατάλαβα πως δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει για τίποτα... δεν ξέρω... πολυ λυπάμαι...
το να μείνω μαζί του είναι αδύνατο... το ξέρω πως θα με καταστρέψει κι άλλο... γι αυτό πρέπει να βιαστώ να σταθώ στα πόδια μου... γιατί το να πάρω το νοίκι και να φύγω στην κατάσταση που είμαι... χαμένη θα πάω κι εγώ κι αυτό... αυτό που καταλάβα όμως πως φοβάμαι είναι το ότι μόλις πω στην μάνα μου πως θα παίρνω εγώ το νοίκι θα τα σπάσουμε τελείως... μπορεί και να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ... θα μου πεις: και τι θα χάσω? δεν ξέρω... την ιδέα μάλλον... το ότι είναι εκεί... το να μπορώ να ρίχνω ευθύνη και σ' αυτή, αυτό θα χάσω... θα πρέπει να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου μετά... αυτό φοβάμαι... και είναι και το ότι τη λυπάμαι... είναι στα 60 της πλέον... μόνη της εντελώς... χωρίς κανέναν άνθρωπο στην ζωή της... τη λυπάμαι... το κοριτσάκι απ' τα πουπουλα εγώ θα πρέπει να το ρίξω στα σκατά... και λυπάμαι... δεν έχει ιδέα τη θα πει φτώχεια και απόγνωση... ίσως έχει μία μικρή ιδέα... αλλά θα της στερήσω έτσι, εκτός από το χρήματα, αρκετά σημαντικό ειδικά για την μάνα μου, και εμένα... γιατί αυτή φορτώνει πιο πολυ τις ευθύνες πάνω μου και ξεφορτώνει... λυπάμαι...
αλλά πως μπορώ να χαντακώσω κι άλλο την ζωή μου υπολογίζοντας κάποιον που καθόλου και ποτέ του δεν με υπολόγισε? φοβάμαι και για μένα δηλαδή... μετά την σπρωξιά που μου έριξε η μάνα μου πριν απο 4 χρόνια και έχασα όσα είχα έχω αρχίσει να ξανασηκώνομαι... τουλάχιστον το ότι δεν κάνω χρήση και έχω συνειδητοποιήσει τόσα είναι πολυ σημαντικό...
αύριο θα πάρω τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού με ψυχολόγο.. βρήκα τα τηλέφωνα ψυχικής υγείας του δήμου μου... επίσης πρέπει να πάω να βγάλω και βιβλιάριο για να μου γράψουν φάρμακα... το παλιό το έχω χάσει... αντε να αρχίσω να ψιλοκινούμαι πάλι... σηκώνομαι απ' το κρεβάτι τώρα και δεν θέλω να ξαναπέσω... ελπίζω να καταφέρω κάτι αυτή τη φορά...
φοβάμαι πολύ για μένα...

σας ευχαριστώ για το διάβασμα

Καλή επιτυχία εύχομαι στην νέα προσπάθεια που κάνεις.

να σαι καλά κορζ... σ' ευχαριστώ για την υποστίριξη

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

μπορείς να διεκδικίσεις έρποντας?

---

ερποντασ μπορεισ να διεκδικησεισ να πετυχεισ δε μπορεισ αλλα αν διεκδικεισ συνεχεια και ιδιωσ το χωρο σου την ατομικοτητα να προστατευεισ τον εαυτο σου ολα αυτα μπορεισ να τα κανεισ με λογια
δε χρειαζεται να τρεχεισ για να τα κανεισ αυτα

ναι ελις έχεις δίκιο... αλλά εννοούσα να σέρνεσαι ψυχολογικά... να μην έχεις όρεξη για τίποτα ούτε καν για λόγια... πάντως το είναι 9,30 και σήμερα δεν έχω ξαπλώσει καθόλου κοιτώντας τον τοίχο είναι πολύ παρήγορω... είναι και το φόρουμ που με βοηθάει σ' αυτό... αλλά με δυσκολεύει και το να γράφω ακόμα... δεν ξέρω... μόνο εγώ το παθαίνω αυτό?

τώρα σκέφτομαι πως ίσως η μάνα μου γι αυτό κάνει την καλή 1-2 μήνες τώρα... το φαί που φτιάχνει εννοώ...αν σκεφτείς πως έχει να το κάνει 15 χρόνια και είναι μεγάλη αλλαγή... για να νιώθω άσχημα στο να της κουνηθώ με το νοίκι... δεν ξέρω αν το κάνει γι αυτό βασικά αλλά είναι ένας λόγος που με κάνει να λέω "αχ βρε μανούλα μου μαγείρεψες! κάτι προσπαθείς!" αλλά επειδή δυστυχώς έχω καταλάβει πως δεν κάνει τίποτα χωρίς να αποσκοπεί κάπου γι αυτό το σκέφτηκα... είμαι καχύποπτη δίκιο έχει... αλλά έχω χίλιους λόγους να είμαι... άσε και το ότι την είχα απειλήσει τότε πως θα φύγω... πάντως είναι σίγουρο πως θα μου το κοπανήσει μετά... πάντα όλα τα καλά που κάνει κάποια στιγμή μας τα κοπανάει... και το θέμα είναι πως τις περισσότερες φορές δεν τις τα έχουμε ζητήσει κι όλας... γι αυτό νιώθω άσχημα που τρώω απ' το φαί της...
και το άλλο που σκέφτομαι είναι πριν κάποιο καιρό με έπρηζε πως θέλει να αυτοκτονήσει... ερχόταν και μου έλεγε "θέλω να πεθάνω δεν αντέχω άλλο κι άλλα τέτοια" εμένα αυτό με βάραινε πολύ... δεν ξέρω αν όντως το σκεφτόταν ή αν ήθελε απλά ενδιαφέρον ή κάτι άλλο αλλά με βάραινε πολύ... μια μέρα λοιπόν πάω και της λέω κι εγώ το ίδιο "θέλω να πεθάνω, δεν αντέχω άλλο", έπαθε κρίση... με έβρισε και μου είπε να φύγω να μην της ξαναπώ ποτέ τέτοια πράγματα... μετά από καμιά βδομάδα που είχε ηρεμήσει, επειδή είμαι κι εγώ κακιά της το κοπάνησα... της λέω καλά εγώ καθομαι τόσο καιρό και ακούω τον πόνο σου και πως θες να πεθάνεις κι εσύ με έδιωξες... μου λέει δεν είναι το ίδιο να ακούς ένα κορίτσι 30 χρονών να τα λέει αυτά και μια γριά 60 και της είπα πως το θέμα της δεν είναι οι ηλικίες μας... και πως δεν ακούω μια γριά αλλά την μάνα μου και ο λόγος που το κάνει είναι γιατί θεωρεί πως πάντα εγώ έχω την ευθύνη για ότι συμβαίνει από 5 χρονών που μου φόρτωνε το οτι ο πατέρας μου έλειπε και είχα εγώ την υποχρέωση να τον γυρίσω από την γκόμενα, έτσι και τώρα μέσα στο μυαλό της οφείλω εγώ να την στηρίξω και να στηριχτώ μόνη μου... δεν μου απάντησε ούτε έδειξε να ταράσσεται δεν ξέρω αν νιώθει κάτι καν ή αν απλά δεν θέλει ή δεν μπορεί να το εκφράσει... πάντως ήταν κακό αυτό που της είπα...
όλα αυτά πάντως τα λέω... αν κάνει καμιά μαλακία εκεί που την αφήσω φτωχή και μόνη και κάνει καμιά απόπειρα? θα το αντέξω?
ταξίδι θα μου πείτε το έχω πάει... ακόμα δεν ήρθε το αύριο να κλείσω ραντεβού με τον ψυχολόγο και κάνω σενάρια για 3 μήνες μετά που θα έχω μετακομοίσει κι όλας... και αυτό σκέφτομαι πάντως και με φοβίζει...

Καλησπερα φιλη μου τωρα καθομαι κ ειδα την δημοσιευση σου,οντως ειναι δυσκολα τα πραγματα κ λυπαμαι που δεν μπορεις να μεινεις με τον αδερφο σου εστω οταν μπορειτε να τα λετε να εχεις μια παρεα,παντως ετσι κ ησασταν μαζι θα μπορουσες εσυ να κανεις τις δουλειες του σπιτιου για να κινητοποιεισαι κιολας,Εστω ομως μπορεις να του ζητησεις να τα λετε για καμμια βολτα κατι ειναι κ αυτο προκειμενου να κινητοποιηθεις να μην εισαι διαρκως στον καναπε πιστευω θα σου κανει καλο,τωρα η μητερα σου δεν νομιζω οτι η παρουσια της αρκει κ σου προσφερει κατι εφοσον κ ψεματα λεει κ δεν σε στηριζει περισσοτερο ειναι οτι νιωθεις ανασφαλεια να εισαι μονη σου,ομως θα δεις οτι ισως εισαι καλυτερα μονη σου παρα με την μητερα σου,Σκεψου οτι κ ολο το σπιτι θα ειναι δικο σου θα κινησαι ανετα κ δεν θα ειναι η μητερα σου εκει να σε επικρινει κ να επειδεινωνεται η διαθεση σου κ επισης εστω κ αναγκαστικα θα σταθεις στα ποδια σου για να συντηρησεις αυτο το σπιτι να το καθαριζεις κ ολο αυτο θα σε διατηρει σε μια εγρηγορση ακρως αναγκαια για την θεραπεια σου,Ειναι σημαντικο που αποφασισες να πας στον ψυχολογο αυριο μπες να μας πεις για το ραντεβου κ να το τηρησεις οπωσδηποτε να εισαι συνεπης,ευελπιστω να ειναι για καλο που τα περιθωρια στενευουν γυρω σου κ πρεπει να σταθεις στα ποδια σου αυτο το πραγμα σε βοηθαει σου δινει την ευκαιρια να κινητοποιηθεις,Παρε αυριο οπωσδηποτε τον ψυχολογο κ περιμενουμε νεα ευελπιστω ολοι εμεις στο φορουμ να σε ενθαρρυνουμε λιγακι να παρεις τα πραγματα στα χερια σου

σκατά.. γράφω στα θέματα των άλλων σαν να μην τρέχει τίποτα αλλά με έχει ρίξει πολυ που σταματάει η δουλειά... μου έχουν φύγει και τα νεύρα και μου έχει μείνει μόνο το "πέσιμο"... ήμουν τόσο αγχωμένη πριν που ενώ πήγαινα το απόγευμα για να καθαρίσω το ιατρείο που έχω το απόγευμα ένιωσα πως θα πάθω κρίση πανικού... αυτό μου έλειπε μετά από ένα χρόνο να ξανααρχίσω κρίσεις... αλλά μάλλον με έχει καταβάλει τόσο η κατάθλιψη που την ένιωσα να μου περνάει ξυστά με μια ελαφριά δύσπνοια... μάλλον γιατί δεν με απασχολεί και καθόλου το να πεθάνω αυτή την περίοδο... να γκρινιάξω θέλω... νιώθω πως βουλιάζω και πνίγομαι...

Καλησπερα κ απο εδωπερα φιλη μου τωρα σου απαντησα κ στο αλλο θεμα σου με τους διπλους λογαριασμους,Εννοεις οτι θα σταματησει η δουλεια κ δεν θα παιρνεις ουτε τα 180 ευρω το μηνα?Εγω πιστευω παντως οτι ειναι καλο να απαντας κ στα θεματα των αλλων δειχνεις ενδιαφερον κ αν θελεις ειναι ενας απο τους τροπους που κερδισα την μαχη με την καταθλιψη που λες ημουν μεσα σε εντονη καταθλιψη καθομουν εδωπερα στο φορουμ απαντουσα στα θεματα των αλλων για να νιωσω οτι κατι κανω παρολη την κακη μου διαθεση κ βοηθηαω κ αλλους με παρομοιο η χειροτερο προβλημα απο εμενα πιστευω ειναι κατι που μου εκανε καλο κ μου κανει κ τωρα καλο που ειμαι αρκετα καλυτερα ομως υποφερω απο διαφορα αγχη για το μελλον μου,Μην απομονωνεσαι προσπαθησε να επικοινωνεις με κοσμο εστω κ απο εδω μεσα σε αρχικη φαση πηγαινε κ στην φιλοζωικη να ασχολεισαι με κατι που σου αρεσει πραγματικα υπαρχουν εκατομμυρια ανθρωποι που λατρευουν τα ζωα μπορεις να ανταλαξεις αποψεις κ να κανεις γνωριμιες ολο αυτο θα βοηθησει να σταθεις στα ποδια σου,κ το θεμα με το θανατο ουτε να το συζητας εισαι εδωπερα κ πρεπει να παλεψεις