Κατάθλιψη ή τεμπέλια? Όλα ένας φαύλος κύκλος

εχω "ψαχτει" και στην παιδικη μου ηλικια ...δυστυχως ειχα φαει bullying στην ηλικια μεταξυ πρωτης η δευτερας δημοτικου...δεν θυμαμαι ακριβως...θυμαμαι ομως οτι η κοροιδια που ετρωγα ειχε σαν αντικειμενο τη σεξουαλικοτητα μου,(μη ζητησετε να σας πω πως με ελεγαν) αλλο που τοτε ομως δεν το καταλαβαινα, και απλα ενιωθα ασχημα που ειχα κυριως λεκτικες επιθεσεις απο λιγο μεγαλυτερα αγορια απο μενα .. και η αιτια επειδη εκανα παρεα κυριως με κοριτσια..αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να φοβαμαι πολυ τα αγορια απο μικρος και να συνεχιζω να κανω παρεα κυριως με κοριτσια ακομα και στο λυκειο,οπου και εκει ομως δεχομουν bullying εμμεσα (υπηρχαν σχολιασμοι πισω απ την πλατη μου παλι σχετικα με τη σεξουαλικοτητα), και ακομα και τωρα στα 25 μου αισθανομαι αβολα οταν σε παρεες υπαρχουν περισσοτεροι αντρες σε σχεση με τις γυναικες...

προφανως αυτο το bullying θα μου πειτε ειναι που σημαδεψε τη ζωη μου γι αυτο και γενικοτερα στη ζωη μου απο μικρος ειμαι ενας δειλος, αλλα πολλες φορες αρνουμαι να δεχτω οτι εφταιξε αυτο...θελω να πω πως σκεφτομαι οτι και αλλα ατομα εχουν φαει bullying και σε χειροτερη μορφη απ τη δικη μου (οικογενειακη βια, σωματικη κτλ) αλλα οπως και να ειχε προχωρησε η ζωη τους και δεν νομιζω να ηταν και να εμειναν τοσο στασιμοι, οσο εγω..θελοντας λοιπον να καταληγω στο συμπερασμα οτι φταιει η ευφυια μου σαν ατομο, που δεν την ειχα για να αντιμετωπισω οχι τις πρωτες επιθεσεις, αλλα αυτες που εγιναν σε μεγαλυτερη ηλικια...δεν ξερω αν καταλαβαινετε το συλλογισμο μου (δηλαδη αν ημουν εξυπνος στν εφηβεια μου δε θα αφηνα ουτε το μπουλινγκ ουτε οσους με σχολιαζαν αρνητικα να με επηρεαζουν και θα επικεντρωνομουν στον εαυτο μου για να θεσω και πετυχω τους στοχους μου)

κατα τα αλλα στην παιδικη ηλικια δεν θυμαμαι να εχω καποιους ιδαιτερους στοχους η φιλοδοξιες κτλ ... και η αληθεια ειναι οτι ειχα επισκεφτει ψυχολογο(γυναικα πριν 1 χρονο) ειχαμε μιλησει για αυτα αλλα δεν συνεχισα μαζι της για καποιους δικους μου λογους αλλα ειχαμε αναφερθει και σε φαρμακα γιατι περνουσα εκεινη την περιοδο εντονο αγχος και δεν μπορουσα να ανασανω καλα αλλα φοβομουν και ακομα φοβαμαι να μπλεξω με φαρμακα ...

Καλησπερα φιλε μου,εισαι μικρος κ εχεις περιθωριο να κανεις πραγματα,τωρα για το μπουλινγκ κ εγω περασα απαισια στο σχολειο μιας κ βρεθηκα με χαλια συμμαθητες που φερονταν χαλια σε παιδια ηπιων τονων οπως εμενα κ με πολυ κοπο προοδευσα σε ορισμενα πραγματα ομως σε αλλα ειμαι αρκετα στασιμη κ μια απο τις αιτιες ειναι κ το θεμα του σχολειου που κουβαλαω μεσα μου,δεν εισαι ουτε δειλος ουτε ανοητος μην κατηγορεις τον εαυτο σου αρκει να κινητοποιηθεις αυτο ειναι το παν,ετσι κ γνωριζεις καλα τι ειναι αυτο που θελεις πρεπει να το κυνηγησεις

Είναι σκληρό αυτό που περιγράφεις. Οι σκληρές αυτές εμπειρίες διαμορφώνουν και τις πεποιθήσεις μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Ειδικά οι εμπειρίες με έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο στην παιδική ηλικία συμβάλουν πολύ περισσότερο σε αυτό διότι στερούνται περιγραφικής ικανότητας και νοηματοδότησης αφού η λογική δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί πλήρως ("...τοτε ομως δεν το καταλαβαινα"). Το συναισθηματικό περιεχόμενο της εμπειρίας (φόβος, θυμός, θλίψη) καταγράφεται χωρίς να συνοδεύεται από νόημα και προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις όταν παρουσιαστεί το ίδιο ερέθισμα ή όταν κάτι θυμίσει την ίδια κατάσταση με τότε (..."και ακομα και τωρα στα 25 μου αισθανομαι αβολα οταν σε παρεες υπαρχουν περισσοτεροι αντρες σε σχεση με τις γυναικες").
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα καταφεύγουμε συχνά στην διαμόρφωση συμπεριφορών (αποφυγή, συναναστροφή με γυναίκες) και πεποιθήσεων που λειτουργούν αντισταθμιστικά αλλά συχνά χωρίς ουσιαστικό όφελος. Για παράδειγμα: εάν δεν ήμουν διαφορετικός δεν θα περνούσα όλα αυτά, άρα για τα δεινά μου φταίει η σεξουαλικότητά μου, άρα φταίει αυτό που είμαι, άρα θα πρέπει να κρύβω αυτό που είμαι και πάει λέγοντας. Επειδή όμως είναι πολύ καταπιεστικό να κρύβουμε αυτό που είμαστε προκειμένου να αποφύγουμε τις αντιδράσεις των άλλων (σχόλια, λεκτικές επιθέσεις) που μας προκαλούν έντονα δυσάρεστα συναισθήματα, έρχεται ο μηχανισμός της κατάθλιψης προκειμένου να αντέξουμε αυτή την καταπίεση που υποβάλαμε τον εαυτό μας.

Τα περιγραφεις πολυ σωστα aeolus και ολα συνδεονται μεταξυ τους λογικα..Σιγουρα ολα αυτα τα χρονια επασχα απο καποια μορφη καταθλιψης, θελω να πιστευω ηπια με εξαρσεις και υφεσεις (και ισως ολα αυτα να με οδηγησαν στο να εχω ισως και αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας) αλλα πολλες φορες αρνουμαι να δεχτω οτι ειναι η καταθλιψη που εχω επιλεξει μια παθητικη σταση ζωης.Δηλαδη θελω να πω οτι ειχα αρκετες ευκαιριες στη ζωη μου να κανω πραγματα για τον εαυτο μου κ μονο κ προτιμουσα να μη κανω τιποτα.Για να σου δωσω ενα παραδειγμα, ενω ειχα συνηδητοποιησει οτι ειμαι γκευ και μενω σε επαρχια, ελεγα οτι πρεπει να φυγω απο εδω, να παω να σπουδασω σε μια μεγαλη πολη οπου θα ειμαι πιο απελευθερωμενος και θα μπορω να εκφραστω κ σεξουαλικα κτλ..Αντι αυτου ομως,παρολο που υπηρχε αυτο το πλανο στο μυαλο μου, εγω τεμπελιαζα, βαριομουν να κανω κ το πιο απλο, να διαβασω και δε το κυνηγησα οσο επρεπε με αποτελεσμα να μην πετυχω το σκοπο, να περασω σε επαρχιακη πολη φοιτητης κ να ειμαι παλι καταπιεσμενος κτλ. Ε δεν πιστευω οτι και γι αυτο ευθυνεται η καταθλιψη η τα παιδικα χρονια.Γι αυτο και ριχνω το φταιξιμο στον εαυτο μου, οτι ειμαι τεμπελης και τα περιμενω ολα ετοιμα χωρις να κανω εστω και τα βασικα και αρχιζω μια ανελεητη επιθεση στον εαυτο μου του στυλ οτι δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη, η οικογενεια μ κτλ κ οτι ειμαι ενας αχαριστος κ μου αξιζουν να παθω τα χειροτερα για να μαθω να εκτιμαω και τους γονεις μου κ τα πραγματα γενικοτερα στη ζωη.Αυτο ενισχυεται επιπλεον οταν βλεπω και τους αλλους ακομα και συμμαθητες μ (ακομα κ καποιους που ειχαν φαει μπουλινγκ κ με σωματικη βια) να εχουν προχωρησει στη ζωη τους κ να προκοβουν..Συνεχιζω να επιτιθομαι στον εαυτο μου, να εχω απειρες τυψεις ε κ οταν περασω κ αυτο το σταδιο απλα παραιτουμαι παλι κ δν κανω τιποτα.Για να φτασω στο τελος να προσπαθω να αποδεχτω αυτο που ειμαι, ενας τεμπελης δλδ με τα αρνητικα μου κτλ, να σταματησω να σκεφτομαι το παρελθον κ να προσπαθησω να αλλαξω αυτα τα στοιχεια που δεν μ αρεσουν πανω μου αλλα ξαναγυρναμε παλι στην αρχη..Θυμος-->τυψεις-->επιθεση-->προσπαθεια για αποδοχη κ ξανα..Γι αυτο κ εχω φτασει εδω που ειμαι, να τα βλεπω ολα ματαια στη ζωη,να ειμαι μονος μου κ οσο μεγαλωνω να τα βλεπω ακομα χειροτερα χωρις καμια ελπιδα για αλλαγη, μιας και στα 25 εχει διαμορφωθει μια παγια κοσμοθεωρια δυσκολο ισως και ανεφικτο να αλλαξει.

Quote:

---

Originally Posted by Johnloser

Γι αυτο και ριχνω το φταιξιμο στον εαυτο μου, οτι ειμαι τεμπελης και τα περιμενω ολα ετοιμα χωρις να κανω εστω και τα βασικα και αρχιζω μια ανελεητη επιθεση στον εαυτο μου του στυλ οτι δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη, η οικογενεια μ κτλ κ οτι ειμαι ενας αχαριστος κ μου αξιζουν να παθω τα χειροτερα για να μαθω να εκτιμαω και τους γονεις μου κ τα πραγματα γενικοτερα στη ζωη.....Για να φτασω στο τελος να προσπαθω να αποδεχτω αυτο που ειμαι, ενας τεμπελης δλδ

---

Η παραπάνω πρόταση αντανακλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό το πως έχεις μάθει να βλέπεις τον εαυτό σου (βαθύτερες πεποιθήσεις για τον εαυτό). Οι πεποιθήσεις αυτές βγαίνουν πιο έντονα στην επιφάνεια και εκλαμβάνονται ως "αλήθειες" σε περιόδους απογοήτευσες-ματαίωσης. Το θέμα είναι:

1.Το πόσο ρεαλιστικές είναι αυτές οι πεποιθήσεις. Κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν ούτε τεμπέληδες, ούτε άνθρωποι που δεν τους αξίζει αυτά που τους προσφέρει η ζωή. Και μόνο το γεγονός ότι πέρασες σε μία σχολή επιβεβαιώνει ότι δεν είσαι τεμπέλης.

2. Το τι κερδίζεις με το να σκέφτεσαι έτσι. Ποια είναι δηλαδή τω οφέλη με το να θεωρείς τον εαυτό σου τεμπέλη και ανάξιο ("δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη"). Πολλές φορές υιοθετούμε στάσεις, παραδοχές και κανόνες που μπορεί να μην είναι ρεαλιστικές είτε γιατί έχουν το πλεονέκτημα μίας πιο ανεκτής από την αυτοαντίληψη νοηματοδότηση της κατάστασης, είτε γιατί μας προετοιμάζουν να δεχτούμε πιο ήπια την αποτυχία που θεωρούμε δεδομένη. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ισχύει για εσένα?