Έντονο αγχος

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Προσωπικά θα έλεγα ότι είμαι κατ΄εξοχήν αγχωτικός άνθρωπος.Απο τότε που έχω μνήμες απο τον ευατό μου πάντα κάτι υπήρχε να με αγχώνει.Πρώτα εξωγενείς παράγοντες και μετά ο φόβος ότι θα επανέλθουν κάποιες καταστάσεις.Ενας τρόπος για να μην αγχώνεσαι είναι να αποφεύγεις να κάνεις αυτά που σε αγχώνουν αλλά κατά την γνώμη μου δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος γιατί τότε δεν ζεις την ζωή σου.Εγώ πάντως σε τομείς όπως οι ανθρώπινες σχέσεις σε προσωπικό επίπεδο,επέλεξα αυτόν τον τρόπο για να σταματήσω να αγχώνομαι αν και ξέρω ότι είναι λάθος τακτική.Αντε να δω αν μέχρι να κλείσω τα μάτια μου,θα έχω καταφέρει να κάνω κάτι και σε αυτό.
Και ο άλλος τρόπος κατά την γνώμη μου είναι να του πας κόντρα και στο τέλος καταλαβαίνεις ότι είσαι πιο δυνατός από αυτό.πχ Μικρός είχα κάποιο ατύχημα με το ποδήλατο.Μου πέταξε κάποιος "έξυπνος" ένα ξύλο,χτύπησε στη πίσω ζάντα και έφαγα τα μούτρα μου και έσπασα ένα εμπρός δόντι.Αρχικά είπα ότι δε θα ξανακάνω ποδήλατο και φοβόμουν να κάνω.Μετά όμως σκέφτηκα "γιατι να μην κάνω;".έτρεμε η καρδιά μου,τα χέρια μου κάθε φορά που πήγαινα να ξανακάνω ποδήλατο και ήθελα να σταματήσω αλλά είπα μέσα μου "οχι θα συνεχίσεις,θα ξεπεράσεις τον φόβο αυτό ακόμη και αν αφήσεις τα κοκκαλα σου εδώ" και πραγματικά είδα αποτέλεσμα.Εφτασε κάποιο διάστημα μεταξύ 14-17 χρονών πριν μάθω να οδηγώ αυτοκίνητο όπου έκανα με το ποδήλατο μέσα σε 5 ώρες 50χλμ διαδρομή απο την επαρχιακή πόλη που έμενα σε αυτή που μένω τώρα και πραγματικά το απολάμβανα.
Αλλη φάση με την οδήγηση αυτοκινήτου.Οταν ήμουν 15 χρονών,μου έδωσε ο πατέρας μου να οδηγήσω το αυτοκίνητο σε επαρχιακό δρόμο και σε μια στροφή λόγω απειρίας μου "αγόρασα" οικόπεδο.Και έλεγα ότι δεν κάνω εγώ για οδήγηση,είμαι άχρηστος κτλ αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και είπα όχι ρε φίλε,τι παραπάνω έχουν οι άλλοι απο σένα,πιέστηκα αλλά τελικά κατάφερα να μάθω να οδηγώ μια χαρά.
Σε επαγγελματικό επίπεδο τώρα έχω μια δουλειά που έχει αρκετό άγχος.Στις αρχές ειδικά άπειρες φορές ένιωσα όλα τα κλασσικά συμπτώματα άγχους και πανικού και ήθελα να τα παρατήσω και να εξαφανιστώ.Αλλά με έπιασε το πείσμα μου και είπα στον ευατό μου "ή θα τα καταφέρεις ή θα πεθάνεις.Ακόμη και αν το τίμημα είναι να πεθάνεις απο τον τρόπο που χτυπάει η καρδιά σου,δε θα τα παρατήσεις.Θα μείνεις και θα το παλέψεις γιατί έτσι πρέπει και οφείλεις να κάνεις για σένα και μόνο.Η τώρα ή ποτέ.Αλλωστε και να πεθάνεις θα ξέρεις ότι προσπάθησες και πάλεψες μέχρι τέλους." Ισως κάποιοι μου πείτε ότι άντεξες γιατί δεν αγαπάς και πολύ τον ευατό σου και δε σε ένοιαζε ακόμη και να πεθάνεις.Και θα πω ότι μέχρι ενός σημείου μπορεί να έχετε και δίκιο αλλά προσωπικά ξέρω ότι όλα τα χρόνια της ζωής μου,παλεύω απλά και μόνο για να ζω και εγώ ως φυσιολογικός άνθρωπος.

---

Μπορει να εισαι αγχωτικος και ισως φοβιτσιαρης αλλα σιγουρα δεν εισαι δειλος. Πολυ ωραιο παραδειγμα δινεις σε ολους πιστευω - οτι μπορει να φοβομαστε μεν αλλα να καλο ειναι να μην κυβομαστε πισω απο του φοβους μας για να μην αντιμετωπιζουμε τη ζωη.

αρχικα το να ειναι κανεις φοβιτσιαρης αυτο ειναι καλο σημαδι εστω κ αν αυτο καπιες φορες σημαινει οτι φοβαται να επικοινωνησει καπιες φορες
καπιοι χρειαζονται χρονο μεχρι να επικοινωνισουν... κ συνηθως ετσι γινεται τα προβληματα ομως φουντωνουν οταν η σιωπη παραχωρει τη θεση της στον εγωισμο κ τελικα αυτο γινεται αποσπελαστο εμποδιο εκει αρχιζουν τα προβληματα κ τα βασανα...
για παραδειγμα αν καπιος φοβαται το κοινο μονο αν κατσει μπροστα στο ακροατηριο θα το ξεπερασει παντως υπαρχουν κ ανθρωποι που δεν εχουν μαθει να εξομολογουνται αυτα που φοβουνται κ τους ειναι δυσκολο να πουν τι φοβουνται κ ομως καπιες φορες αισθηματα υπαρχουν αλλα δεν εκφραζονται.
δεν ειναι ολοι το ιδιο εκφραστικοι αλλοι εχουν μαθει να εκφραζονται κ αλλοι οχι το δυσκολο ειναι να καταλαβεις τι αισθανονται περα απο αυτο που διχνουν.

Αυτό ισχύει πολυ!

Quote:

---

Originally Posted by rose70

Μπορει να εισαι αγχωτικος και ισως φοβιτσιαρης αλλα σιγουρα δεν εισαι δειλος. Πολυ ωραιο παραδειγμα δινεις σε ολους πιστευω - οτι μπορει να φοβομαστε μεν αλλα να καλο ειναι να μην κυβομαστε πισω απο του φοβους μας για να μην αντιμετωπιζουμε τη ζωη.

---

σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Μπορεί μεν να μην είμαι δειλός σε ό,τι αφορά το επαγγελματικό κομμάτι ή το απλό για μένα να βγω από το σπίτι να πάω να ψωνίσω, να συναναστραφώ με κόσμο ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων γιατί περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να επιβιώσω, αλλά ουσιαστικά μέχρι εκεί. Είμαι δειλός στο να πλησιάζω ανθρώπους πόσο μάλλον κοπελες. τους ελάχιστους φίλους που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να έχω είναι γιατί με πλησίασαν πρώτοι αυτοί. Ακόμη και τη δουλειά που έχω είναι γιατί μου την προσφέρανε χωρίς να τη ζητήσω. Και εγώ απλά προσπάθησα να ανταποκριθώ σε αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω όσο καλύτερα μπορώ γιατι θεώρησα ότι κάποιος άνθρωπος βλέπει κάτι καλό σε μένα και μου εχει εμπιστοσύνη και πρέπει και εγώ να ανταποκριθώ με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι λοιπόν όπως και να ένιωθα δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω γιατί το χειρότερο συναίσθημα για μένα θα ήταν να προδώσω την εμπιστοσύνη ενός ανθρώπου που με εμπιστεύτηκε. Έχω μάθει όταν έρχεται κάτι σε μένα να μην το απορρίπτω αλλά από την άλλη δεν έχω μάθει να κυνηγάω κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by Νεραιδα

συνεχεια όχι, αλλα ακριβως επειδη εχω σωματικη και ψυχολογικη εξαντληση , μπορει πχ να κοιμηθω κανονικα τ βραδυ,μετα λιγο τ μεσημερι κ μετα προς βραδυ
γτ υποφερω δν θελω ν σκεφτομαι κ δν θελω ν ποναω αλλο.

---

Παλι καλα που δεν θελεις να κοιμασαι συνεχεια,ομως κ παλι μην εισαι συνεχεια στο κρεβατι η στον καναπε δεν σου κανει καλο κ δηλωνει κ καταθλιψη,πρεπει να κινητοποιηθεις

Orfea και εγώ τα ίδια αισθάνομαι .Πολύ έντονο άγχος σε καθημερινή βάση και πολλές φορές νιώθω να είμαι μια ξένη στο ίδιο μου το σώμα .. Προχτές το έπαθα ακόμα πιο έντονα και συνειδητοποιησα ότι ήταν μια μίνι κρίση πανικού γιατί ακολούθησε ταχυκαρδία και τρέμουλο !Η υπομονή λογικά ,όσο εύκολο είναι αυτό και η συμβολή του ειδικού μπορεί να βοηθήσουν !! Ας ελπίσουμε ότι όλα θα διορθωθούν κάποτε !

Φίλη deb, κάτι παρόμοιο είχα αντιμετωπίσει πριν 3 χρόνια. Σταδιακά, με ένα - δυο μήνες φάρμακα και προσπάθεια το είχα ξεπεράσει. Από τότε και μετά όμως, αισθάνομαι άλλος άνθρωπος(πολύ πιο ευαίσθητος, ευάλωτος κλπ). Το προηγούμενο πάσχα, ξεκίνησε μια εμβοή που και που στο αυτί/α, οι οποίες ακολουθούσαν μετά από ένα αίσθημα πίεσης κοντά στα αυτιά(λογικά κάποιοι μυς). Από τότέ άρχισα να ξανααγχώνομαι. Πέρασα μια περίοδο έντονου άγχους λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το θέμα είναι ότι το πρόβλημα εντάθηκε μόλις βγήκα από το πλοίο(εκεί έκανα την πρακτική μου), και γύρισα σπίτι που το περίμενα σαν τρελός. Μόλις επέστρεψα, ξεκίνησε πιο έντονα το αίσθημα πίεσης, οι εμβοές(οι ωριλά δεν βρίσκουν κάποιο θέμα),μια μικρή υπερακουσία από το ένα αυτί αλλά και πλήθος ψυχοσωματικών(μυικές συσπάσεις, μικροί πόνοι σε διάφορα σημεία, κάποιες φορές αποπροσωποίηση κλπ). Επιπλέον έχω παρατηρήσει ότι γίνονται έντονα κάποιες φορές πριν με πάρει ο ύπνος(στη στιγμή της χαλάρωσης). Δεν ξέρω πως εξηγείται αυτό.. Δυστυχώς σήμερα σκέφτηκα να ξαναπάω στο γιατρό που είχα πάει παρ' ότι δεν θέλω να ξεκινήσω φάρμακα.