Originally Posted by
Mriya
Σκέψου και το γεγονός ότι ο πατέρας σου προτιμά να σου κάνει ψυχολογικό πόλεμο και να απειλεί να σε ξεγράψει, αντί να σε στηρίξει στη δική σου επιλογή και να τον ενδιαφέρει πάνω απ' όλα να είσαι εσύ καλά και ευτυχισμένη στη ζωή που διαλέγεις. Ασχέτως αν όσα λέει είναι μόνο λόγια και πείσματα και αν εντέλει δεν αντέξει να κάνει πως δε σε γνωρίζει για κάποιο (πολύ ή λίγο) καιρό μετά, δεν είσαι ιδιοκτησία κανενός, και αυτό θα έπρεπε να το σεβαστεί και να το αντιληφθεί. Κάνει το κλασσικό λάθος των περισσότερων (Ελλήνων) γονέων. Βλέπει το παιδί του σαν παιδί (κοινώς ανήλικο), σαν κτήμα του και δείχνει αγάπη με όρους. "Αν κάνεις ό,τι θέλω εγώ σ' αγαπάω και σε στηρίζω, αν έχεις άλλη άποψη και κάνεις αυτό που θέλεις εσύ, σε ξεγράφω".
Τουλάχιστον είσαι κατά ένα μέρος τυχερή στο θέμα γονιών, που έχεις μια μητέρα να σε στηρίζει. Δεν ξέρω βέβαια αν σε στηρίζει και μπροστά στον πατέρα σου και αν "υψώνει το ανάστημά της" για να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία και το δικαίωμά σου στην επιλογή και τα δικά σου θέλω ή αν μπροστά του δε μιλάει ή παίρνει το μέρος του.
Αν είσαι σίγουρη για τον άνθρωπό σου, προχώρα και μην ακούς κανένα. Και ακόμα και αν αποδειχτεί λάθος επιλογή, θα πληρώσεις δικά σου λάθη, και το τίμημα για κάτι που εσύ διάλεξες και τουλάχιστον για κάποια περίοδο της ζωής σου σε έκανε ευτυχισμένη. Οι γονείς κάποια στιγμή θα φύγουν από τη ζωή (σου) έτσι κι αλλιώς και η μόνη μόνιμη σχέση που έχεις, είναι αυτή με τον εαυτό σου. Κανένας άλλος δεν έχει δικαίωμα να σου επιβάλει τις απόψεις του και τα θέλω του, ούτε να σε αναγκάσει να ζήσεις όπως εκείνος θα ήθελε.
Η μόνη ένστασή μου είναι στο θέμα παιδιού, και αυτό μόνο λόγω του νεαρού της ηλικίας και των δυο σας. Αλλά και πάλι εσείς θα το κρίνετε αν είστε οικονομικά έτοιμοι και έχετε "ωριμάσει" αρκετά ώστε να προχωρήσετε σε αυτό. Θα μου πεις, δεν εξαρτάται πάντα η ωριμότητα και οι προτεραιότητες από την ηλικία ενός ατόμου και δε γίνεται να ξέρουμε πώς θα έρθουν τα πράγματα στο μέλλον. Συζητήστε και πράξτε :)
