Printable View
Εδω που τα λεμε σε μια παρεα,απο εναν αριθμο και πανω,η κατασταση παει στο να ειπωθει καμια μαλακια απλα για να ειπωθει για να περασει η ωρα.Ειναι λογικο καπως πιο κλειστα ατομα να ξενερωνουν με αυτο,ή να μη θελουν να πουν κατι για τους ιδιους μπροστα σε 100 ασχετους.
Δεν ειναι τυχαιο που αυθορμητα γινονται πηγαδακια σε πολυ μεγαλες συναντησεις.Ειναι λες και ισορροπει το πραγμα μονο του στον ''σωστο'' αριθμο ανθρωπων.
Ναι όντως Αλαφροίσκιωτε συμβαίνει αυτό. Και ειδικά αν είσαι κλειστό άτομο κουράζει αυτό το μπλα-μπλα, σ' εμένα συμβαίνει και με πολύ λιγότερα άτομα, παρ' όλο που δεν θέλω να απομονώνομαι από τους ανθρώπους, ώρες-ώρες γίνεται δύσκολο. Από τα χειρότερα πάντως είναι κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμοι, βαφτίσια κλπ όσοι ανήκετε στο club φαντάζομαι καταλαβαίνετε.
Και να συμπληρώσω ότι με κουράζει αφάνταστα το κουτσομπολιό, τι έκανε ο τάδε και ο δείνα κλπ. Το θεωρώ σαν χάσιμο χρόνου κάπως και ούτε μπορώ να συμμετέχω και όμως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να φλυαρούν για τέτοια πολύ, εγώ θέλω να φεύγω μακρυά, να παίρνω αέρα...
εγω παντως δεν θεωρουσα τον εαυτο μου ποτε εσωστρεφη, επειδη οολη μερα ημουν εξω με παρεα (πριν την αγοροφοβια μου λεμε τωρα), αλλα εν τελει κατεληξα στο συμπερασμα πως παντα μου αρεζε να εχω λιγους ανθρωπους κοντα μου και καλους...
δεν εχω θεμα με τα κοινωνικα, ουτε ντρεπομαι τους αλλους..
απλως πιστευω οτι ειναι καλυτερα να εχεις την ησυχια σου και ενιοτε να περνας καποιες στιγμες με 2-3 καλους φιλους παρα ναι εισαι μεσα σενα κοινωνικο αχταρμα...
καποιοι παλι αυτο το θεωρουν βαρετο και θελουν να ειναι με ολους..
προσωπικα απο τα να βγω με μια παρεα που δεν μου ταιριαζει προτιμω να κατσω σπιτακι στην ησυχια μου..
ολες οι ψυχοπνευματικες διαταραχές οπως και οι περισσοτερες αρρώστιες έχουν την γέννηση και αφετηρία την παιδική ή την εφηβική εληκία. Η λύση του προβλήματος για εσένα όπως και για όλους τους ανθρώπους βρίσκετε εκεί :-)
αυτο που λες ηλιε ισχυει... σε μενα τουλαχιστον ..
Καλησπέρα! συμφωνώ ότι πολλά προβλήματα πηγάζουν και γεννιούνται στην παιδική ηλικία και αργότερα καμιά φορά, όπως και η 66psy και άλλα παιδιά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι και σε μένα ισχύει. Αλλά δεν βλέπω γιατί η λύση βρίσκεται εκεί, αν εννοείς την ψυχανάλυση για αυτογνωσία, θεραπεία κλπ προσωπικά δεν τη θεωρώ λύση, αλλά ενίοτε περισσότερο μπέρδεμα και φθορά ψυχής. Όμως εντάξει αυτό είναι δική μου άποψη, ο καθένας ότι βρει βοηθητικό ας κάνει, οκ.Quote:
Originally Posted by Vasileios Hlios
Επίσης το συγκεκριμένο πράγμα που συμβαίνει δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι παθολογικό και σε ποιο βαθμό χαρακτηριστικό σε κάποιους από εμάς. Δηλαδή μπορεί όντως ορισμένοι άνθρωποι να είναι έτσι και να μη μπορούν, αλλά και να μη χρειάζεται να αλλάξουν. Θα μου πεις αυτό εξαρτάται από το πόσο κάτι μας ενοχλεί για να θέλουμε να το δουλέψουμε.
Ακόμα πιστεύω αν κάτι έχει ριζωθεί από την παιδική ηλικία, αποκλείεται να ξεριζωθεί τελείως όσο και αν προσπαθήσει κανείς, όπως ένας κορμός που είναι βαθιά ριζωμένος στη γη, οπότε στην καλύτερη μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις το όποιο πρόβλημα και να συμπορεύεσαι μαζί του μαθαίνοντας κάποιες μεθόδους. Και κάποτε μπορεί να υποχωρεί σε ικανοποιητικό βαθμό και να γίνεται αρκετά λειτουργική η ζωή. Αλλά δεν γενικεύω γιατί του καθενός τα θέματα και προβλήματα είναι ξεχωριστά.
Εγώ μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει ότι ειναι θέμα του πως δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας μου απο μικρό παιδί.Του τι είδους αποδοχή ένιωσα απο το περιβάλλον μου,όταν ακόμη διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μου.Και επίσης όσο σκέφτομαι τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν μου ως παιδί και έφηβος,τόσο πιο σκατά γίνομαι.Δε θέλω να σκέφτομαιQuote:
Originally Posted by Breath
Εγώ όπως ήδη ανέφερα έχω θέμα να πάω σε τέτοιες εκδηλώσεις μόνος μου ή χωρίς να έχω αντικείμενο.Αν είναι μαζί μου 1 ακόμη άνθρωπος ακόμη και πιο αγχωτικός απο εμένα να είναι,ώστε να μπορούμε να κάνουμε και εμεις το "πηγαδάκι" μας και να χαζολογούμε όπως όλοι άλλωστε σε τέτοιες εκδηλώσεις,θα πάω και δε τρέχει μια.Quote:
Originally Posted by Breath
Γενικά ενώ είμαι αγχώδης άνθρωπος με όλα αυτά,αν έχω την ασφάλεια ότι κάτι θα έχω να κάνω ή κάπως θα σωθώ σε περίπτωση δυσκολίας θα πάω οπουδήποτε.πχ Το 2006 αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο που μπορούσα να εμπιστευτώ για μεγάλα ταξίδια.Και ξεκίνησα να πάω απο την πόλη μου στην Αθήνα περίπου 500χλμ απόσταση χωρίς να έχω ιδέα απο τους δρόμους και χωρίς να έχω ξαναοδηγήσει σε πόλη με τόσα πολλά αυτοκίνητα.Κανονικά θα έπρεπε να αγχωθώ αλλά δεν αγχώθηκα γιατί είχα μαζί μου το gps.Hξερα ότι ξέρω να οδηγώ,ξέρω τη διεύθυνση που θέλω να πάω και το gps θα μου πει το πως να πάω.Ηταν η "ασφάλειά" μου στο κομμάτι που θα με άγχωνε.Δηλαδή το πως θα πάω εκεί που θέλω.Χωρίς gps δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω να πάω.Κάποια στιγμή μάλιστα έπαθα και λάστιχο κάπου εκεί στο Αιγάλεω αλλά έβαλα στο gps αναζήτηση "βουλκανιζατέρ" και βρήκα το κοντινότερο και όλα καλά.Σε κάθε άλλη περίπτωση,θα είχα καταγχωθεί.
Κάπως έτσι είμαι σε όλη την ζωή μου.Δε θα κάνω κάτι αν δε έχω οποιουδήποτε είδους εχέγγυα ότι θα ξεμπερδέψω σε δύσκολη στιγμή.Και διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά με αυτά που γράψατε μέχρι τώρα ακόμη και εσείς που έχετε πάρει πιο σοβαρά απο εμένα τον ρόλο της ψυχοθεραπείας,δεν το ξεπεράσατε τελείως αυτό το πρόβλημα.Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι το καλύτερο που μπορεί να γίνει,ειναι να καταφέρει να βρει κάποιος μια δουλειά στην οποία θα μπορεί να διαχειρίζεται όλο αυτό το πράγμα και σύντροφο και 2-3 φίλους που δεν έχουν πρόβλημα να είναι ο άλλος "ετσι". Και αυτό προφανώς είναι ότι πιο δύσκολο να γίνει
Αυτό είναι μακράν το χειρότερό μου.Δε ρωτάω ποτέ τι κάνουν οι άλλοι αλλά γιαυτό έχω πάψει να κυκλοφορώ πλέον πολύ στην πόλη μου σε μαγαζιά πέρα απο φαγάδικα όπου έχω μια δικαιολογία να πω του στυλ "'ήρθα να φάω" και τέλος.Γιατι είναι μικρή πόλη και λόγω επαγγέλματος όλα αυτά τα χρόνια έχω αποκτήσει πολλούς "κουτσομπόληδες" γνωστούς.Σχεδόν σε όποιο μαγαζί διασκέδασης και αν πάω θα πετύχω κάποιον γνωστό και δε μου αρέσουν οι ερωτήσεις του στυλ "πως και μόνος απο εδώ;" "καμμιά κοπέλα δε παίζει;" "κανένας φίλος;" "πάλι τόσες ώρες ήσουν στην δουλειά;" "σας πληρώνει κανονικά τώρα το αφεντικό;" κτλ και προκειμένου να μη νιώθω αμήχανα αποφεύγω να πηγαίνω.Και σε παγκάκι έτυχε το καλοκαίρι να πάω να αράξω και να πετύχω γνωστό και να μου αρχίσει την πάρλα.Quote:
Originally Posted by Breath
Ασχετο μεν αλλά ένα απο το πιο περίεργα που μου έτυχαν ειναι να περνάω απο ένα συγκεκριμένο σημείο απο την πλατεία και να με φωνάξει ένας ναρκομανής που είχε έρθει πριν πολύ καιρό απο την δουλειά και του είχα δώσει κάποια χρήματα επειδή τον λυπήθηκα,να πάω να κάτσω μαζί του.Και δε με ενόχλησε τόσο να πάω να κάτσω εκεί μιας και ήταν ευγενικός και ήθελε να του δώσω 3€ που του έδωσα γιατι γενικότερα με συγκινεί όταν κάποιος μου μιλάει ευγενικά και έχει ανάγκη και αν μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω αλλά το γεγονός ότι όση ώρα έμεινα εκεί όποια κοπέλα περνούσε,της έλεγε αισχρολογίες και βλακείες για τον τρόπο που περπατάει,είναι ντυμένη κτλ μου έλεγε και εμένα να συμφωνήσω κάτι που φυσικά δεν έκανα.Και τώρα πια αποφεύγω να περνάω απο την πλατεία,συγκεκριμένες ώρες γιατί δε θέλω να αισθανθώ άσχημα αν αυτός με φωνάξει και θέλει να με έχει "σύμμαχο" στις βλακείες που θέλει να κάνει.
Γεια σου kozchr,
πολύ ενδιαφέρον το πόστ σου, σε καταλαβαίνω πολύ και ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις σκέψεις και εμπειρίες που μας κάνουν να ερευνούμε τη διαφορετικότητα αυτή που έχουμε, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να τα ονοματίσω ως προβλήματα όλα. Βέβαια εμείς μπορεί να τα αισθανόμαστε προβλήματα προσαρμογής ορισμένες φορές και επικοινωνίας με τους άλλους. Στο θέμα όμως του κουτσομπολιού νομίζω ότι είναι προτέρημα το να το απεχθάνεσαι και να απομακρύνεσαι από αυτό, είτε αφορά εσένα είτε άλλους ανθρώπους. Έχοντας ζήσει στο παρελθόν σε ένα μικρό επαρχιακό μέρος της Ελλάδας, αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που περιγράφεις, είναι απίστευτο το πως κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται τόσο να κουτσομπολεύουν, δίνουν τροφή σε αυτό συνέχεια, χωρίς να κάνουν την πραγματική προσπάθεια να βελτιώσουν λίγο τη δική τους ζωή, τον εαυτό τους και γενικώς να κοιτάξουν την καμπούρα τους πρώτα.
Βέβαια και σε μεγάλες πόλεις μπορεί να τύχεις κουτσομπόληδες ανθρώπους, σταμάτησα φιλία που είχα με ένα άτομο, γιατί δεν άντεχα το φτυάρι που έβγαζε για τους άλλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς και τους φίλους... πόσο άβολα και άσχημα αισθανόμουν να την ακούω και είπα στον εαυτό μου ότι τέρμα, δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτό. Καλύτερα με λιγότερες φιλίες, είναι γεγονός ότι αν είσαι τέτοιος άνθρωπος δεν θα βρεις εύκολα την παρέα που σου ταιριάζει και θα είσαι μοναχικός και στους άλλους μπορεί να φαίνεται ότι είσαι και ακατάδεκτος. 'Ομως εκείνοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις αξίες που έχεις σαν άνθρωπος και ότι προτιμάς να περνάς το χρόνο σου αλλιώτικα και πιο εποικοδομητικά.
Εγώ πλέον θα προτιμήσω την ηρεμία, από το να βρεθώ σε πολλές τέτοιες φάσεις, απλά προσπαθώ να μην αποκόβομαι τελείως από τις κοινωνικές επαφές. Όμως δεν ζορίζω και τον εαυτό μου, γενικά το άγχος με μέτρο, αλλιώς δεν την παλεύουμε...
Αυτό που ανέφερες για το ταξίδι πάντως, εντάξει ως ένα βαθμό είναι ένα φυσιολογικό άγχος που είχες, εάν ξεκινάς για κάπου που δεν ξέρεις και ευτυχώς που υπάρχουν και οι νέες τεχνολογίες πλέον που έχουν διευκολύνει τη ζωή! Επίσης διαπιστωμένο ότι όσο και να προγραμματίσεις κάτι εκ των προτέρων, κάτι μπορεί να πάει διαφορετικά από το πλάνο, αλλά και εκεί τις περισσότερες φορές θα δεις ότι θα βρεις τη λύση, και να αγχωθείς πολύ εκείνη τη στιγμή θα τη βρεις τη λύση, έτσι είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι όσο και αν το ξεχνάμε κάποιες φορές.
Για την περίπτωση με τον άνθρωπο στην πλατεία, νομίζω θα είχα την ίδια αποφευκτική αντίδραση με σένα μετά το συμβάν, θα απέφευγα να πάω στο ίδιο σημείο για να μην βρεθώ στην ίδια κατάσταση, το ξέρω δεν είναι ίσως το πιο υγιές, αλλά πως να συμπεριφερθείς και πεις ξεκάθαρα ότι δεν μπορείς να τα ακους αυτά... Δύσκολο.
Για το παρελθόν και τα όσα μπορεί να μας επηρέασαν στην παιδική ηλικία και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας συμφωνώ, δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφεις, να σκέφτεσαι το παρελθόν. Αποδέχεσαι ότι μπορεί εκεί να ξεκίνησαν τα προβλήματα, αλλά ύστερα από αυτό, δεν νομίζω ότι κάνει καλό η αναδρομή εκεί και το ψάξιμο. Γι' αυτό και έχω μάθει να επικεντρώνομαι στο τώρα, μόνο στο τώρα, αυτό με έχει βοηθήσει αρκετά.