Ερικα αναγνωριζεις καποια γεγονοτα που μπορει να σε επηρεασαν οταν επαθες καταθλιψη τοτε στα 21 και αργοτερα? αν υπρχουν.
Printable View
Ερικα αναγνωριζεις καποια γεγονοτα που μπορει να σε επηρεασαν οταν επαθες καταθλιψη τοτε στα 21 και αργοτερα? αν υπρχουν.
Τοτε οχι πλεον ναι.... Για την ακριβεια καταθλιψη ειχα 35 χρονια...απο τοτε που γεννηθηκα. Δεν το λεω εγω, ο ψυχοθεραπευτης μου το ειπε. Μεσα απο την διαδικασια αυτη, θυμηθηκα πραγματα απο την βρεφικη μου ηλικια και επαθα πλακα. Θυμηθηκα να με κραταει η μαμα μου να με θυλαζει και η αισθηση που ειχα οτι "δεν ηταν εκει".Εκλαψα τοσο πολυ οταν το θυμηθηκα αυτο.... Ενα κενο ατελειωτο που με ακολουθει σε ολη μου τη ζωη, το οποιο αν η μαμα ηταν ΜΑΜΑ δεν θα υπηρχε. Ειναι μεγαλη κουβεντα και δεν θελω να επεκταθω. Απλα το κενο αυτο καποιες φορες βγαινει στην επιφανεια και ποναει και καποιες αλλες καταλαγιαζει. Απο εκει παντως ξεκινανε ολα. Απο την μαμα και τον μπαμπα. Και μιλαω για περιπτωσεις σαν την δικια μου. Που σου χτυπαει η καταθλιψη την πορτα ξαφνικα, και χανεις την γη κατω απο τα ποδια σου, χωρις δηλ. να εχει προηγηθει καποιο αλλο συγκεκριμενο γεγονος.
Ναι υπαρχει κι αυτο, χωρις δηλ να πυροδοτειται απο καποιο στρεσογονο ή δυσαρεστο γεγονος. Πιο σπανιο βεβαια.
Με εμένα ήταν ένα ξέσπασμα που θα γινότανε κάποια στιγμη 100%. Τόση πίεση όλα αυτά τα χρόνια κάπου θα ξέσπαγε. Και πάλι καλά που ξέσπασε πριν 2 μιση χρόνια. Φαντάσου να ξέσπαγε όταν θα είχα οικογενεια και παιδιά. Τι αθ πρωτοπάλευα τότε????
Απλά έχω τον φόβο μην κάνω τα ίδια λάθη με τους γονείς μου και ο φόβος αυτός είναι τόσο μεγάλος που είνα ικανός να με οδηγήσει σε πανικό. Και όπως είπε και η BOOM εμείς οι ευαίσθητοι δε τα πάμε καλά με τις αλλαγές....Και ο γάμος είναι μια εσωτερική αλλαγή...
Οταν λες λαθη με τους γονεις τι εννοεις?
θα σου πω ενα πραμα..για την αλλγη...πρεπει απλα να βουτηξεις στα βαθυα κ ο.τι γινει..κ γω ετσι εκανα..τον πρωτο μηνα πλανταξα στο κλαμα..
μετα ετρεμα..κ μετα μου περασε...απλο..
Είναι μεγάλη κουβέντα και καθαρά βιωματικό. Το βασικότερο που θέλω να πω και να το δουν όλοι εδω μέσα, είναι πως ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού είναι καθοριστικός για την υπόλοιπη ζωή του. Τα παιδιά το μόνο που θέλουν έιναι ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, 2 ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΑΝ ΟΜΑΔΑ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΒΡΑΧΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΕΝΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΙΘΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΙΕΣ, ΑΓΧΟΙ Κ.Α.Quote:
Originally Posted by kerasi
Ελπίζω να εγινα κατανοητη....
Ναι κοπελα μου, απλα δεν εχω παρακολουθησει παλιοτερες απαντησεις σου και σε ρωτησα απο περιεργεια.
ερικα..κ γω σε μια υστερια μεσα μεγαλωσα...ομως καλο ειναι να βρισκουμε τροπους να συγχωρουμε εκεινους ..να θεραπευομαστε εμεις κ να προχωραμε παρακατω..
οκ ολα αυτα εγιναν με την μαμα κ μπαμπα σου..πανε..ειναι παρελθον..
εσυ τι κανεις τωρα για να θεραπευσεις τις πληγες σου?με το να θυμασαι ολα αυτα δεν σε βοηθαει, με το να βρεις εναν καλο θεραπευτη κ να προσπαθησεις να πας παρακατω, αυτο ειναι που θα σε βοηθησει κ σενα κ μενα..
κ μενα ο πατερας μου ενα χαλι ηταν, φωνακλας,ολο παρατηρησεις, ενας πανικος κινουμενος, πως να μην εχω στρες κ μαλακιες τετοιες..
ομως πρεπει να προσπαθουμε για εμας..κ οχι γι αυτους.
εγ προσωπικα τους συγχωρεσα.αληθεια..κ τοτε ενιωσα μια χαρα..μονο που εχουν μεινει υπολλειματα οπως βλεπω..κ γι αυτα θα προσπαθησω πλεον.
αν κατσω κ σκεφτω κ λεπτομερειες τι γινοταν σπιτι μου(χαος) κ τι μου συνεβει τοτε δεν θα γινω ποτε καλα..θα παω να θαφτω κει σε κανα ταφο να τελειωνω.
πλεον για το αν ειμαστε εμεις καλα ή οχι νομιζω ειναι δικη μας ευθυνη..
σημερα κλεινω την 39η μερα στην escitalopram, ξεκινησα με 5mg για 7 μερες και μετα ως τωρα 10mg, στην αρχη ειδικα ηταν εντονοτερο το στρες, χαλια πραγματικα, τωρα νιωθω καπως καλυτερα αλλα δεν ειμαι εντελως οκ, νιωθω ακομα κατι περιεργες ζαλαδες, μια "τσιτα" / ενταση ορισμενες φορες και φυσικα εκει παλι ο φοβος κυριαρχει! Ειναι φυσιολογικο ολο αυτο? μηπως εχει αργησει να δρασει το φαρμακο σε μενα? ειδα που αναφερουν πολλοι 30 μερες...Quote:
Originally Posted by BillytheKid
Βεβαια θα πρεπει να αλλαξω κ πραγματα γυρω μου, ειμαι σε μια περιοδο απραξιας και αυτο νομιζω με σπρωχνει πιο πολυ στην "λουμπα", δεν ειχα διαθεση για τπτ, οσον αφορα στο φαγητο εχει μειωθει σχετικα η ορεξη μου και φυσικα εχω χασει μερικα κιλα, φαντασου μου λενε γνωστοι οτι αδυνατισα και εκει χανω το εδαφος κατω απο τα ποδια! με παιρνει ακομα περισσοτερο αποκατω..
Το ξέρω...απλά είμαι στη φάση του θυμού ακόμα. Ακόμα βγαίνουν πράγματα. Το ξέρω πως μόνο αν τους συγχωρήσω και καταφέρω να δω κάποια θετικά τους (ακόμα δεν βλάπω τίποτα) θα ηρεμήσω και θα κάνω ειρήνη μέσα μου....Quote:
Originally Posted by BOOM
Γενικα μετα το μηνα αρχιζουν να πιανουν τα αντικαταθλιπτικα. Εμενα με ειχαν πιασει λιγο νωριτερα αλλα εξαρταται και απ τον οργανισμο. Μην ξεχνας βεβαια οτι πρεπει να δωσεις χρονο και υπομονη. Η βελτιωση ερχεται σιγα σιγα , βημα βημα. Καθε μερα και λιγο καλυτερα. Το φαρμακο να το βλεπεις σαν συντροφο σου σαν συμμαχο. Και φυσικα να κανεις οσο μπορεις πραγματα που σε ευχαριστουν λιγα λιγα καθε φορα χωρις να ζοριζεσαι πολυ. Μιλησε και με τον/την ψυχιατρο σου ισως να χρειαστει να αυξησεις την δοση. Σε εμενα λειτουργησε 10mg , μου φυγαν ολα. Ειμαι λιγο καλυτερα χτες και σημερα στην 19η μερα. Παλευω και ελπιζω. Θα γινεις καλα και η ορεξη θα σου ερθει , σιγα σιγα θα φτιαξουμε φιλε μου. Κουραγιο θελει..Quote:
Originally Posted by P73
Ναι βρισκω ολα αυτα που αναφερεις. Συν τα σωματικα που κανουν την κατασταση ακομα πιο δυσκολη. Τρομος φοβος και αγχος. Με βοηθησε πολυ το αντικαταθλιπτικο μου χαν φυγει ολα. 1μιση χρονο απο τοτε που το σταματησα ο εφιαλτης ειναι παλι εδω. Δυστυχως. Κλαμα και αδιεξοδο παλι..Quote:
Originally Posted by BOOM
θυμισε μου? κανεις ψυχοθεραπεια?κ αν ναι τι ειδους?
βοηθαει απο οτι βλεπω η γνωσιακη συμπεριφοριστικη..αν κ ειναι νωρις ακομα να βγαλω συμπερασματα, εχτες με αποφορτισε πολυ που πηγα..
καπως ανακουφιστηκα..
διαβαζα τωρα παλι το αρχικο σου μνμ..κ ειδα οτι ξεκινησες αντικαταθλ. οποτε εισαι σε φαση προσαρμογης κ θα σε πιασει σε λιγο καιρο.
κανε υπομονη..
κ εκει που λες για το πρωινο ξυπνημα...ντσξει..δεν υπαρχει αυτο το πρωινο! δεν παλευεται..με το που ανοιγει το ματι μια φρικη!
παρακαλαω ποτε θα βραδυασει να ηρεμησω λιγο.