Ευχαριστω για την απαντηση.. ποτε δεν εχω παει σε ψυχολογο..
Το εχω σκεφτει πολλες φορες, αλλα παντα πειθω τον εαυτο μου οτι η φαση που περναω ειναι παροδικη κι οτι μπορω να την ξεπερασω μονος μου
Εξαλλου δεν ξερω και τι να του πω. Δεω εχω καθαρη εικονα για το τι μου συμβαινει. Ακομα κι εδω που γραφψ σε εσας ανωνυμα, σβηνω και γραφω την καθε προταση πολλες φορες φορες μεχρι να την ποσταρω :)
Η κοπελα μενει σε αλλη χωρα. Τη σκεφτομαι συχνα, αλλ δε βρισκω νοημα στο να της μιλησω. Θα εδινα τα παντα να ξαναημασταν μαζι, αλλα με μια προυποθεση.
Να γνωρισζομασταν απο την αρχη. Να ενιωθα παλι αυτο το γλυκο αγχος που εχεις οταν γνωριζεις καποιος αι θελεις να τον εντυπωσιασεις. Εξαλλου απο τη σχεση μας, αυτο μου λειπει κυριως. Οι πρωτοι μηνες. Αυτο το παθος που υπηρχε σαν να μην υπηρχε αυριο.
Αν γινοταν κατι μαγικο και ξεκινουσαμε απο το μηδεν, ειμαι σιγουρος πως δε επαναλαμβανα τα ιδια λαθη (χρησιμοποιω πληθυντικο γιατι δεν εχω κανει μονο το λαθος που ανεφερα πιο πανω, αλλα κι αλλα.. περισσοτερα)
Επειδη ομως θαυματα δε γινονται, δεν βρισκω κανενα απολυτως λογο στο προσπαθησω να την πλησιασω. Τα διελυσα ολα σε σημειο που δεν μπορει τιποτα να ειναι οπως στην αρχη. Στις ταινιες μπορει και να γινοτανε, στην πραγματικη
ζωη, ποτε.
Υπαρχει κι ενα γεγονος που ακομα δε μπορω να το εξηγησω. Βρεθηκαμε πριν απο λιγους μηνες κι αφου ειχαμε να δουμε ο ενας τον αλλος πανω απο δυο χρονια. Πηγαμε για φαγητο, για ποτο και μετα στο σπιτι της. Καναμε ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια, παιζει και να το ειχα σκεφτει περισσοτερες απο 10 χιλιαδες φορες.
Κι ομως μολις ξυπνησα το πρωι με αυτην διπλα μου ενιωθα αδειος. Ουτε χαρα, ουτε αγχος, ουτε ενθουσιαμο. Τιποτα. Το μονο που με ειχε χαροποιησει εναι οτι ολο τα βραδυ δεν ειπαμε τιποτα για το παρελθον. Προσποιηθηκαμε κι οι δυο πως εχει ξεχαστει. Ωραια ηταν.
Ομως οπως ειπα και πριν, δεν πιστευω πως η (κυρια) αιτια για την ψυχολογικη μου κατασταση ειναι ο χωρισμος μας.
Αυτο που με ανησυχει κυριως, ειναι το γεγονος πως δε σκεφτομαι τροπους που θα μπορουσαν να με βοηθησουν να ξεπερασω αυτην την υποτονικη φαση της ζωης μου. Αντιθετα το μονο που σκεφτομαι ειναι πως θα περασει ο καιρος ωστε να φυγει ο συγκατοικος μου και να μεινω μονος μου, μακρυα απο ολους κι ολα.