Θεατρο..... ζωης

Δυστυχως νομιζω οτι οι ρολοι μας υπαρχουν και μαζι με αυτους συνυπαρχουν και οι μασκες μας....
Το να προσπαθεις καθημερινα να παιζεις το ρολου του χαμογελαστου, του ευδιαθετου η οποιου αλλου παρομιου στυλ.
Γιατι στην ουσια την στιγμη που αντι να ειχαμε ρολου χαμογελαστου ανθρωπου θα θελαμε να ουρλιαξουμε, το ουρλιαχτο κατανταει αφωνη νοτα και τα μαγουλα εξακολουθουν και ειναι χαρουμενα...


Στην σκηνη που υπαρχουμε αδυνατουμε να εκφρασουμε αυτο ακριβως που νιωθουμε. Μερικες φορες αυτο προκειται για ελλειμα δικο μας μιας και εμεις νομιζουμε οτι ειναι ετσι ενω στην ουσια το μονο που συμβαινει ειναι το μυαλο μας να εχει παρει απο μονο χιλιαδες στροφες το λεπτο κανωντας απιστευτες προβολες στο μελλον.
Απο εκεινο το σημειο και περα ο δυναστης μας δεν ειναι αλλος παρα ο ιδιος μας ο εαυτος.
Πιστευω οτι ο μεγαλυτερος καταπιεστης δεν ειναι ο συντροφος μας που μας πρεσσαρει με την πχ αδεξια κινηση του, δεν ειναι οι γονεις μας με την συντηριτικοτητα τους αλλα ο ιδιος μας ο εαυτος ο οποιος αυτο που κανει καθημερινα ειναι να στρωνει συννεφα καπνου για να καταπνιξει σκεψεις, θελω και εκδοχες του εαυτου μας. Ενω αντιθετα υπαρχει ενα περιεργο φιλτρο που αφηνει ελευθερα να συντηρουνται ενοχες, αυτοπροσδιορισμοι μας προς τα κατω δειχνωντας μας οτι δεν αξιζουμε αυτο που μας προσφερουν. Η μεγαλυτερη ενοχη του ανθρωπου ειναι αυτη, να θεωρει οτι η ψυχη το μυαλο και το ειναι του συνολικα μπαινει σε μια κανιστρα υπολογισμου της υπαρξης του και αυτο που μενει ειναι να παραλαβει τα αποτελεσματα που βεβαια συνηθως ειναι η απορριψη. Το λαθος βεβαια ειναι οτι δεν αντιλαμβανεται οτι δεν μπορει να υπαρξει μετρηση τετοιων μεγεθων. Δεν μπορει να υπαρξει απαντηση για ενα ανθρωπο αν αξιζει σαν τετοιος η οχι. Οι μετρησεις τετοιου τυπου ειναι περα για περα πλαστες και ανυπαρκτες.


Αυτες οι μηχανες παραγωγης ενοχων ειναι που πανω κατω μας απασχολουν στο παρον φορουμ σε ολες τις συζητητησεις που κανουμε. Ενω οι ενοχες μας ειναι σε φουλ αναπτυξη μεσα μας και δουλευουν ακαταπαυστα ετσι ωστε να ειμαστε λιγο πριν διαλυθουμε, βαζουμε ενα ποστ ζητωντας απο ολο τον κοσμο που μας διαβαζει την εξιλεωση, την τιμωρια μας και στο τελος τον ποθουμενο εξαγνισμο μας για αυτες τις \"αμαρτιες\" μας.

Ολα αυτα δεν ειναι τιποτα παρα μια πλαστη συνειδηση που ειτε μας την εμφυτευσαν ειτε ακομα χειροτερα την εμφυτευσαμε εμεις μονοι μας για χ και ψ λογους.
Σε ολα αυτα τα ζητηματα που ανοιγονται στο παρον φορουμ συνηθως δεν υπαρχει καμια λογικη εξηγηση το γιατι υπαρχουν αυτα μεσα μας και γιατι δουλευουν ετσι.
Ποτε δεν μπαινουμε στο κοπο για μια τετοια διεργασια. Μας αρκουν που υπαρχουν για να τα δεχτουμε σαν ντεφακτο γεγονος.


Μεχρι εδω ολα καλα μπορω να υποθεσω.
Αυτο που με εξοργιζει και δυστυχως γινομαι και μαρτυρας αυτου ειναι η σκηνη.
Η σκηνη υπαρχουν για να περιφερονται μαυρες ψυχες εχωντας μια καταρα μεσα τους και ενα κακο
που δεν ξορκιζεται με τιποτα.
Γενικα μιλωντας δεν με ενοχλει αν καποιος μου αλλαζει τα φωτα αλλα αυτο το σημειο που τον εκανε να ερθει σε μια τετοια θεση.
Και σε αυτο κανεις δεν ειναι αθωος και αν θελετε και εγω καποιες φορες.
Θελημενα η οχι εχω ερθει σε αυτους τους ρολους και εχω πονεσει κοσμο που εκτιμω οπως βεβαια με εχουν πονεσει και αυτοι.
Μισω τους ρολους που εχω φορτωθει να παιζω και την μονη ακρη που εχω βρει ειναι να τους ανακαλυπτω και να αποστασιοπιουμε απο αυτους. Οποτε και οσο μπορω....
και ευτυχως υπαρχουν ανθρωποι που με βοηθανε σε αυτο, με αγαπουν και οταν πρεπει με ταρακουνανε και μου δειχνουν πως στεκομαι στην σκηνη.


Μεσα απο αυτο το ποστ ηθελα να βγαλω ακριβως αυτο, το πως ειμαι εγω (και αλλος κοσμος) πανω στη σκηνη, τι δυσκολιες εχω και θελω να ευχαριστησω τους ανθρωπους που με αγαπουν και με στηριζουν να στεκομαι και να νιωθω ομορφα....



πανω στη σκηνη.....


γιατι οταν σβηνουν τα φωτα δεν ειμαι μονος.....

Quote:

---

Originally posted by krino
...........Ενω αντιθετα υπαρχει ενα περιεργο φιλτρο που αφηνει ελευθερα να συντηρουνται ενοχες, αυτοπροσδιορισμοι μας προς τα κατω δειχνωντας μας οτι δεν αξιζουμε αυτο που μας προσφερουν. Η μεγαλυτερη ενοχη του ανθρωπου ειναι αυτη, να θεωρει οτι η ψυχη το μυαλο και το ειναι του συνολικα μπαινει σε μια κανιστρα υπολογισμου της υπαρξης του και αυτο που μενει ειναι να παραλαβει τα αποτελεσματα που βεβαια συνηθως ειναι η απορριψη.......

---

γιατί, όμως, οι αυτο προσδιορισμοί μας είναι προς τα κάτω? αν όχι πάντα τις περισσότερες φορές...

το βλέπω κι εγώ ότι ζητάμε από άλλους την κριτική, την τιμωρία, την εξιλέωση...δεν μπορούμε να τα δώσουμε όλα αυτά εμείς στον εαυτό μας?

και γιατί, τελικά οι ενοχές να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας? γιατί πρέπει να εξιλεωθούμε με τις ενοχές...επειδή νιώθουμε μέσα μας ανήθικοι?

προφανως ο ανθρωπος ειναι περιεργο ζωο....
Κανεις νομιζω οτι εισαι σε θαση να εξηγησει τον εσωτερικο μηχανισμο λειτουργιας του με σαφηνεια.
Αρα μονο εικασιες μπορουμε να κανουμε με εξαγωγη συμπερασματων και αυτο οχι με ασφαλεια.


Σε αυτο πιστευω οτι συμβαλει καθοριστικα οι εικονες και οι λεξεις που εντυπωνονται γυρω μας.
Δεν νομιζω οτι αυτο το αυτομαστιγωμα ειναι φυση θεση της ανθρωπινης ψυχης.
Και σε αυτο εχει να κανει το θεατρο ζωης, οπως τουλαχιστον το ζουμε σημερα.

Απο μικρα παιδια, στα πρωτα βηματα μας οι εικονες και τα προτυπα που πηραμε ηταν να προσπαθουμε να γινουμε ψηλοτεροι, ομορφοτεροι γενικως καλυτεροι. Η σκηνη, η κοινωνια εν ολιγεις ειναι αρκετα σκληρη σε αυτο και μπορω να πω ασυγχωρητη. Θεωρει οτι εκπληρωνεις την βασικη σου υποσταση σαν ανθρωπος οταν πληρεις της προδιαγραφες του ανταγωνισμου στην οποια διεπεται.
Πχ αν βγεις αριστος μαθητης πας στην παρελαση και γινεσαι κεντρο της προσοχης στην παρεα σου σαν αξιος ανθρωπος.
Αν εχεις φτιαξει ενα ομορφο στρογγυλο κωλο περπατας στο δρομο και νιωθεις τα αντρικα βλεμματα πισω σου.
Αν εισαι μια μετρια μαθητρια και 80 κιλα, τοτε το μονο που βλεπεις μπροστα σου ειναι ενα,
που πας ρε καραμητροοοοοοοοοο????


Απο το παραπανω φαινεται καθαρα οτι το να μπεις στο παιχνιδι του ανταγωνισμου κατα ενα μεγαλο ποσοστο θα βγεις χαμενος μιας και ειναι αδυνατο να εκπληρωνεις πολλες ζητουμενες επιταγες.
Απο κει και περα οι επιταγες που πρεπει να πληρωθουν ειναι υπαρακτες και ζητουν ικανοποιηση.
Αρχικα απο τους γυρω μας αλλα ακομα χειροτερα απο τον εαυτο μας.
Ο εαυτος μας ειναι ο χειροτερος κριτης και επαναλαμβανει συνεχωμενα ενα \"δεν αξιζεις τιποτα\".
Αυτη ειναι η διαπιστωση. Πρεπει να υπαρχει κατι ομως που θα σταθει σαν αιτιο μεσα μας και θα λειτουργησει ανασταλτικα σε αυτη την διαπιστωση, και αυτο ειναι η τιμωρια μας (με οποιο τροπο) ετσι ωστε να ερθουμε σε μια ισορροπια προσδοκωντας την εξιλεωση και σιγουρα την απαλλαγη μας απο αυτο που μας βασανιζει και μας προσδιοριζει σαν αχρηστους.


το σημειο κλειδι ομως οτι συνηθως αυτες οι ενοχες ειναι ψευδες και ανυποστατες.
Δημιουργημα νοσηρων καταστασεων ειτε απο το οικογενοιακο μας περιβαλλον ειτε απο στενο μας κυκλο ειτε ισως και μονοι μας.
Υπαρχει ενα θεμα ομως, οτι ασυναισθητα γενια με γενια προαγει τον ιδιο ανταγωνισμο στα παιδια της, αναπαραγει τα ιδια στερετυπα φτιαχνωντας ετσι μια κουστωδια απονεκρωμενων ψυχων η οποια ειναι αναγκασμενη να περιφερει την ψυχη της, μην ξερωντας τι ακριβως συμβαινει και για πιο λογο.
Εμεις οι ιδιοι που βιωνουμε μια ασχημη τετοια κατασταση, ειμαστε οι φορεις της μεταδοσης τετοιων καταστασεων στα παιδια μας. Δυστυχως δεν μαθαμε να λειτουργουμε με μια μεθοδο στη ζωη μας και μιας και δεν το μαθαμε ειναι αναποφευκτο να μην το μαθουν και τα παιδια μας κ.ο.κ.



Ετσι λοιπον ειναι λιγο εως πολυ το θεατρο ζωης ειναι ετσι στημενο και δεν ξερω αν υπαρχει θεμα προς συζητηση που να αφορα το πως αλλαζεις τα δεδομενα και στεκεσαι στην σκηνη οχι πια ακροβαντωντας αλλα στεκωντας ορθιος σε στερεες βασεις χωρις αμφιταλαντευσεις.
Γιατι ειναι ντεφακτο σιγουρο οτι οσο και να μην το βλεπουμε, υπαρχει ηλιος και λαμπει το ιδιο για ολους μας.
Το ζητουμενο ειναι αν μπορουμε να βγαλουμε τους παραμορφωτικους φακους που φοραμε.
Σε μια επομενη κουβεντα ισως......

Επειδή μας έμαθαν να φοράμε μάσκες δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τις βγάλουμε! Οι αλλαγές οι κοινωνικές ξεκινούν από λίγους. Αν κάποιοι απ\'τη γενιά μας ξεκινήσουν να δίνουν στα παιδιά τους άλλες αρχές και να τα μεγαλώνουν με διαφορετικές αξίες (να είναι \"άνθρωποι\" με ότι συνεπάγεται αυτό) κι όχι με κύριο στόχο την επιβίωση στην ανταγωνιστική κοινωνία μας τότε σε ένα παρόμοιο forum μετά από λίγα χρόνια θα διαβάζουμε πολύ διφορετικά πράγματα. Θα μου πεις, πολύ ρομαντική εισαι. Και αιθεροβάμων ίσως. Η αλήθεια είναι ότι παίζω στο παιχνίδι του ανταγωνισμού και στο θέατρο της ζωής, προσπαθώ όμως με νύχια και με δόντια να κρατήσω τον εαυτό μου και να μην υποκρίνομαι ότι είμαι κάτι άλλο. Όπως αγαπάω τα προτερήματα και τα χαρίσματά μου, έτσι αγαπάω και τα ελαττώματά μου και δεν τα κρατάω κρυφά στο συρταράκι της καρδιάς μου. Είναι εκτεθειμένα σε όλους και αυτό έχει και σαν αποτέλεσμα να βρίσκω συμπαραστάτες και φίλους εκεί που δεν το περιμένω. Να με βοηθούν άνθρωποι που ούτε το περίμενα να τα πολεμήσω. Ίσως να θέλω να τα ξορκίσω έτσι. Ποιος ξέρει.
Αν όμως είμαστε πολλοί που αισθανόμαστε έτσι θα πρέπει να βγάλουμε σιγά σιγά τις μάσκες, όσο και αν αυτό συνεπάγεται κατρακύλισμα από την κοινωνική θέση, οικονομικές απώλειες ή ακόμη και μοναξιά. Τίποτα δε συγκρίνεται με το να δρας όπως ακριβώς \"το λέει η καρδιά σου\". Τίποτε.....αυτό σε κάνει να αντέχεις και τη ρημάδα τη μοναξιά....

Εντάξει όλα τα παραπάνω magda, έχεις δίκιο και συμφωνώ μαζί σου πως κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.

Όμως, νομίζω, ότι μαζί με όλα τα άλλα που μαθαίνουμε είναι και το εξής: \"καλά εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα? θα το κάνει άλλος για μένα!\" . το φαινόμενο στην κοινωνιολογία ονομάζεται \"φαινόμενο του τζαμπατζή\". Κοινώς, ως τζαμπατζήδες όλοι περιμένουμε από άλλους να κάνουν την αρχή κι εμείς ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ να ακολουθήσουμε....ποιος όμως τολμάει να πει στο παιδί του \"όταν μεγαλώσεις, αν σου τη σπάει το αφεντικό σου, βρισ\' τον!\". Κανείς. Γράφεις:

\"Αν όμως είμαστε πολλοί που αισθανόμαστε έτσι θα πρέπει να βγάλουμε σιγά σιγά τις μάσκες, όσο και αν αυτό συνεπάγεται κατρακύλισμα από την κοινωνική θέση, οικονομικές απώλειες ή ακόμη και μοναξιά. \"

κι όμως...πόσοι πιστεύεις ότι θα το κάνουν αυτό? εσύ, εγώ, ο διπλανός σου, ο φίλος μου?Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα? όλοι εμείς να χάσουμε τα όσα έχουμε κερδίσει μέχρι τώρα, να μας πνίξει το κατεστημένο και στην τελική να μην αλλάξει και τίποτα.

Ξέρω, ο κόσμος πάει μπροστά μέσα από τις επαναστάσεις και με τη βοήθεια αυτών που δε φοβούνται να χάσουν αν είναι να κερδίσουν οι πολλοί κάτι.αυτό όμως συμβαίνει όταν ένα φαινόμενο είναι επικίνδυνο για τους πολλούς.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι πιο πολλοί δεν μπαίνουν στη λογική να σκεφτούν ΑΝ αυτό που συμβαίνει, αυτό που κάνουν, ο τρόπος που ζούνε, τους επιτρέπει να κοιμούνται ήρεμα το βράδυ. για τους πολλούς, αυτός ο τρόπος ζωής είναι εύπεπτος και αποδοτικός. το τι λέει η ψυχούλα τους βαθιά δεν θέλουν να το ακούσουν ούτε οι ίδιοι. ΕΚΕΙ γεννιούνται οι ενοχες. και το μικροαστικό τους μυαλουδάκι τους λέει \"κάνε ησυχία. μην ταράξεις τα νερά. αφού εσύ καλά τη βγάζεις\"

Ίσως τελικά το θέμα να μην είναι η αλλαγή του κατεστημένου, του τρόπου διαπαιδαγώγησης. Ίσως χρειάζεται ο καθένας να θέσει τα δικά του θεμέλια. τις δικές του βάσεις για να πορεύεται....και με όση δύναμη ψυχής μπορεί να βρει ο καθένας, για να κοιμάται ήρεμα το βράδυ και να έχει καθαρή τη συνείδησή του.

κι όπως λέει κι ένα αγαπημένο άσμα: (ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!)

τις κρύες γυναίκες που με χαιδεύουν
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν
που απ\' τους άλλους θα ειν\' παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά
σ\' αυτή τη πόλη που στα δυο έχει σκιστεί
τους έχω βαρεθεί

και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα
των γραφειοκρατών η φάρα
στήνει με ζήλο περισσό
στο σβέρκο του λαού χορό
στης ιστορίας το χοντρό τον κινητή
την έχω σιχαθεί

και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους
τους γερμανούς τους προφεσόρους
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά
αν δε γεμίζαν ολοένα την κοιλιά
υπαλλιλίσκοι φοβιτσιάριδες, δούλοι παχιοί
τους έχω βαρεθεί

κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες
κόβουν στα μέτρα τους του μαθητάδες
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς
με ιδεώδεις, υποτακτικούς
που είναι στο μυαλό νωθροί
μα υπακοή έχουν περισσή
τους έχω βαρεθεί

κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
κέρδος ποτέ, μα από παθήματα χορτάτος
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά
αρκεί να έχει γεμάτο το ντορβά
και επαναστάσει στα όνειρά του αναζητεί
τον έχω βαρεθεί

κι οι ποιητές με χέρι υγρό
υμνούνε της πατρίδας το χαμό
κάνουν με θέρμη τα στοιχιά στιχάκια
με τους σοφούς του κράτους τα \'χουνε πλακάκια
σα χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
τους έχω σιχαθεί

Με το τραγούδι τα έχεις πει όλα. Τι να πω? Συμπυκνώνει πολλά νοήματα και περιγράφει με ακρίβεια αυτό το θέατρο του παραλόγου. στο οποίο ζούμε και συμμετέχουμε. Έχει μέσα του πνοή απ\'τις ψυχές αυτών που αντιστέκονται. Σ\'ευχαριστούμε Eirineta!

Quote:

---

Originally posted by gog_magog
\"Χιροσ (ΗΜΑΜ)\";;; Τι ειναι αυτο;
Gog/Magog In Bromine Chambers ειναι ενα τραγουδι του Peter Hammill που μου αρεσει.

---

Χα! Ωραιος Γκονγκ, πολυ πειραματικος βεβαια για τα αστικα μου γουστα. Απο Χαμιλ, ακουω Birds κλπ. για να καταλαβεις! http://homepage.eircom.net/~bray/em/msdelite.gif


(Το Heroes of Might and Magic ειναι ενα παλιο παιχνιδι που πεζαμε στον πισι. Τα γκογκ κ τα μαγκογκ ηταν καποια απο τα πλαζματα που μπορουσες να στρατολογησεις προκιμενου να φερις την αγαπι κ την ιρινι στον κοζμο).

Quote:

---

Originally posted by magda-ps.
Με το τραγούδι τα έχεις πει όλα. Τι να πω? Συμπυκνώνει πολλά νοήματα και περιγράφει με ακρίβεια αυτό το θέατρο του παραλόγου. στο οποίο ζούμε και συμμετέχουμε. Έχει μέσα του πνοή απ\'τις ψυχές αυτών που αντιστέκονται. Σ\'ευχαριστούμε Eirineta!

---

Το τραγελαφικό είναι πως το τραγούδι γράφτηκε πριν πολλά πολλά χρόνια και υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες από αυτές του σήμερα...Παρ\' όλα αυτά, κι ενώ σήμερα ο κόσμος θεωρείται πιο \"εύκολος\", το τραγούδι όπως είπες τα συμπυκνώνει όλα...όλα αυτά που δε θα έπρεπε πια να υπάρχουν και να συζητιούνται...

Γιατί αυτή η στασιμότητα, αν όχι η κατηφόρα?

@kanenas

Ναι επαιζα Heroes III, ισως το καλυτερο strategy που εχω παιξει ποτε. Επαιζα και Might and Magic (της ιδιας εταιριας), πολυ καλο RPG. Δεν μου αρεσε το Inferno με τα gog/magog :P

@ολους

Χαιρομαι που ακουω, οτι αυτο ειναι θεατρο του παραλογου. Γιατι οντως ετσι ειναι. Οι ρολοι που καλουμαστε να παιξουμε ερχονται σε αντιθεση με τις πραγματικες μας αναγκες. Θα ηταν περιεργο να αισθανομαστε ομορφα με οσα συμβαινουν γυρω μας. Θα ηταν περιεργο να αισθανομαστε ομορφα με τον ρολο μας σε μια παραλογη πραγματικοτητα, οταν αυτος δεν συμβαλει στην ανατροπη της.

Αλλα χαιρομαι, επισης, γιατι υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω που ομαδικα αγωνιζονται για τις πραγματικες τους αναγκες. Και εινα παρα πολλοι. Και εχουν αντιληφθει, οτι αυτος ο αγωνας πρεπει να γινει μαζικος και πρεπει να στοχευσει το συστημα τοσο στην ιδεολογικη του βαση, αλλα κυριως εκει που το ποναει: στην υλικη του βαση.

Στο δικό μου θέατρο, έχω υπαρξει από κομπάρσος έως πρωταγωνίστρια. Οσους κι αν έπαιξα ρόλους τους χάρηκα το ίδιο. Για κάποιο λόγο χαιρόμουν περισσότερο το ρόλο του σκηνοθέτη πίσω από τη σκηνή. Οσο για τον πρωταγωνιστικό, δεν μου είπε ποτέ το παραμικρό. Ηταν ο λιγότερο δημιουργικός.

εγω πάλι ..εντελώς φοβική με την \"επί σκηνής έκθεση\" δε νομίζω νάχα ποτέ την αίσθηση της \"χαράς\" του παιξίματος κάποιου ρόλου ...
μονάχα την αγωνία να παιχτεί \'σωστά\' (σύμφωνα δηλ με τα αναμενόμενα..) ο εκάστοτε ρόλος που ΕΠΡΕΠΕ να παίξω ...
Και πάντα έχοντας υπερβολικό άγχος μη χάσω τα λόγια μου ... εξ΄ού και το παράπλευρο άγχος για την
\"ετοιμότητα\" του υποβολέα να με στηρίξει την κατάλληλη στιγμή...

Παρότι δε θυμάμαι νάχασα ποτέ μέχρι τώρα (σοβαρά) τα λόγια μου και ποτέ δεν τον χρειάστηκα ήμουν και είμαι πάντα (ψυχαναγκαστικά/ιδεοληπτικά ίσως ) εξαρτημένη απ΄την παρουσία του και αγχωμένη πάντα για την ετοιμότητά του...
Αν διαφορικά μπορούσα να τοποθετήσω το ρόλο του στη ζωή μου , αυτός ο ρόλος του \'υποβολέα\' άλλοτε ήταν το \'δίχτυ ασφαλείας\' αν η σκηνή που έπαιζα ήταν ... τσίρκο , άλλοτε το \'σκονάκι΄(που δεν έβγαλα -ή έστω δεν τόλμησα- να βγάλω) στο πανεπιστήμιο ...

Μέσα μου πάντα έπαιζα ρόλους .... ή ονειρευόμουνα ρόλους ...
όχι αυτούς τους επί σκηνής αλλά τους ...αθέατους
άλλοτε του συγγραφέα των κειμένων , άλλοτε του σκηνοθέτη και του δάσκαλου των ηθοποιών,άλλοτε του φωτιστή ,του σκηνογράφου ...

Μα έβλεπα τον εαυτό μου εκεί ... στη σκηνή ,εκτεθειμένο στα φώτα, στα μάτια των θεατών , στο αυστηρό βλέμμα του σκηνοθέτη backstage , στην αγωνιώδη εξάρτηση απ΄τον υποβολέα και συνειδητά να σκέφτομαι : \"απελθέτω απ εμού το ποτήριο τούτο ..\" όταν έπρεπε αναγκαστικά να παίξω .. ρόλους πρωταγωνιστικούς ... προβεβλημένους ..

Κι αυτή η απόσταση απ΄το κοινό , η διαφορά ύψους της σκηνής τα φώτα πάνω μου ... πάντα μ΄ενοχλούσαν ...
Θα προτιμούσα τη σκηνή στο ίδιο επίπεδο και τους θεατές νάχαν ενεργή συμμετοχή στην πλοκή...
Όχι, δε θάθελα να ξεχωρίζω,θάθελα ενεργούς θεατές οχι παθητικούς κριτές εκ του ασφαλούς , αλλά συμμέτοχους

Από την άλλη κι θέση μας σαν \'θεατές\' θάταν ένα άλλο -εξ ίσου- ενδιαφέρον σημείο για κουβέντα ..
Σαν θεατές πόσο΄κριτές\' (επικριτές/συγκαταβατικοί/απαθείς) είμαστε ; πόσο ΄συμμέτοχοι\' μπορούμε ή έχουμε τη διάθεση να γίνουμε στα .. επί σκηνής ; και
έχουμε άραγε την ικανότητα ή τη διάθεση να τα βιώσουμε ή να τα προβάλλουμε στα καθ΄ημάς ;;; ....

κοκ ...

προς ολους,


στο θεατρο ζωης παιζουμε ολοι ενα ρολο,
η θα τον παιξουμε σωστα, η θα τον παιξουν αλλοι για μας.


Διαλεχτε.

Η ζωή είναι ένα θέατρο ......................... οπου πολλές παραστάσεις ανεβαίνουν ...........

.................ισως μια τέτοια ερμηνεία να έχει σκοπό να μας χαλαρώσει .......................... ίσως η φράση σημαίνει \'\'Μην τρελαίνεσαι ! Θέατρο είναι ! Δεν είναι το τέλος του κόσμου ! Θα τελειώσει και αυτή η παράσταση και κάποια άλλη , οπου θα έχεις καλύτερο ρόλο θα αρχίσει .............. και αν παλι δεν σου αρέσει ο ρόλος ............. μην τρελαίνεσαι , θέατρο είναι !\'\'

Οσο για τους ρόλους ............... δεν τους διαλέγουμε πάντα, αλλα εχουμε δικαίωμα σε αυτοσχεδιασμούς ............. είμαστε και εμείς κατα κάποιον τρόπο σεναριογράφοι .................. και αν δεν μας αρέσουν , ας τους φέρουμε οσο μπορούμε στα μέτρα μας ......................... αλλα γιατι να θυμώνουμε , αφού παράσταση είναι ...................

Νομίζω οτι αν δούμε τη ζωή μας έτσι .............. λιγο πιο χαλαρά .............. ισως να παψουμε να θεωρούμε οτι πρέπει να παίξουμε ντε και καλά τους ρόλους όπως μας τους δίνουν ............. ίσως να επιχειρήσουμε αυτοσχεδιασμούς.............. ισως να λυτρωθούμε απο τον φόβο να μην ξεφύγουμε απο το κείμενο ................... ίσως να πάψουμε να νιώθουμε τύψεις (οι ηθοποιοί δεν νιώθουν τύψεις ) ................ ισως να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον ρόλο , οταν αλλάζει η παράσταση και να μην επιμένουμε σε αυτόν που μάθαμε ..................... ίσως να μην θυμώνουμε με τους λοιπούς ηθοποιούς (το σενάριο το απαιτούσε να είναι \'\'κακοί\'\' μαζί μας ).................... ίσως να μπορέσουμε να χαρούμε το παιχνίδι ...............