Μια ερώτηση πάνω στην κοινωνική φοβία

Καλησπερα,
Και γω πασχω απο κοινωνικη φοβια, 23 ετων ειμαι και ισως και αποφευκτικη διαταραχη.
Αποφευγω την επαφη με τον κοσμο, δηλαδη αν δω καποιον γνωστο εξω πχ στον πεζοδρομο θα φυγω απο αλλο δρομο εφοσον δεν με εχει δει. Αν τυχει και ειμαι εξω για καφε, προσεχω πολυ τι λεω, κοκκινιζω ευκολα και τρεμουν τα χερια μου. Ο μεγαλυτερος φοβος μου ειναι που δεν ξερω τι να πω οταν ειμαι με καποιον και αρκετες φορες καθομαι και ετοιμαζω τα θεματα που μπορω να συζητησω για να αποφυγω την "αβολη σιγη". Σπανια βοηθαει αυτο.
Οταν φυγω απο καποιο μερος που ημουν με καποιον/ους, σκεφτομαι προσεκτικα οπως ανεφερε καποιο μελος πιο πανω τι ειπα και θα επρεπε ή δεν επρεπε να ειχα πει και αυτο μπορει να με τυρανναει για τις επομενες 2 μερες.

Ειχα δει ειδικο στο ΚΨΥ αλλα με αγχωνε και αυτος οποτε σταματησα την ψυχοθεραπεια και ειμαι με Χanax ή Clonotril οταν πρεπει να βγαινω εξω. Δυστυχως θα πρεπει θελω δεν θελω να συνεχισω την παρακολουθηση στο ΚΨΥ γιατι ο στρατιωτικος ψυχιατρος το ξεκαθαρισε πλαγιως οτι δεν δινει 2η αναβολη εαν δεν παρακολουθουμαι και αν μπω στρατο ισουται με αυτοκτονια γιατι ημουν θυμα bullying στα παιδικα μου χρονια (ισως ειναι αυτος ο λογος της κοινωνικης μου φοβιας, αλλα απ την αλλη ειμαι εσωστρεφης χαρακτηρας) και δεν αντεχω να το ξαναπερασω.

Απολαμβανω να κανω δραστηριοτητες μονος μου γιατι νιωθω ανετα μιας και δεν υπαρχει κοσμος διπλα μου. Δηλαδη παω για μπανιο στη Θαλασσα μονος μου, κανω jogging ή ποδηλασια μονος μου. Σκεφτομαι μαλιστα να ξεκινησω και ορειβασια μονος μου (κανω ηδη με διαφορες ομαδες αλλα με αγχωνουν γιατι μιλανε συνεχως και μου λενε γιατι εισαι τοσο ησυχος) μιας και λατρευω τη φυση αλλα εξ αιτιας αυτης της παθησης δεν μπορω να την ευχαριστηθω με κοσμο.
Σχεση δεν μπορω να κανω, γιατι εκτος του οτι ειμαι τελειως απειρος, εχω φτασει 23 και ακομα δεν εχω κανει σχεση, το γενικευμενο αγχος σε συνδιασμο με την κοινωνικη φοβια και την ενδεχομενη κριση πανικου με αποτρεπουν.
Κανω σαρδαμ οταν μιλαω με κοσμο, καποιες φορες δυσκολευομαι να ακολουθησω τους ανθρωπους σε μια συζητηση γιατι απο το αγχος εαν φαινομαι ενταξει ή καθομαι καπως περιεργα ή φαινομαι αγχομενος, μου αποσπα την προσοχη και δεν καταλαβαινω τι λενε. Το να μιλαω στο τηλεφωνο με τρομαζει, και οταν χτυπαει το τηλεφωνο ειναι λες και πεταγεται καποιος απο την ντουλαπα και με τρομαζει.
Δεν ξερω πως θα συνεχισω να ζω ετσι.
Θα ηταν ενδιαφερον να καναμε καποια ομαδα ή καποια συναντηση. Εαν υπαρχουν ατομα απο Θεσσαλονικη ας στειλουν μυνημα.

στεφαμω μακαρι να σουν αθηνα να το κανονιζαμε αλλα εισαι μακρυα..παντως πιστευω πως απο δω μεσα μπορουμε να φτιαξουμε μια ομαδα απο μονοι μας..

@Tsilias καλώσηρθες, δεν γνωρίζω κάποια τέτοια ομάδα που να συζητούν το συγκεκριμένο πρόβλημα ίσως όμως και να υπάρχει.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθούσε εμάς με το συγκεκριμένο πρόβλημα να βρούμε ομοιοπαθούντες για να το συζητήσουμε στην έξω ζωή. Εγώ προσωπικά δύσκολα συζητώ με πολλούς ανθρώπους και πόσο μάλλον για αυτά τα δύσκολα ζητήματα. Για να μιλήσω πολύ και ανοιχτά μου είναι πιο εύκολο με έναν άνθρωπο να τον γνωρίζω καιρό και να έχω πολύ εμπιστοσύνη. Εδώ βέβαια εκθέτουμε κάποια ζητήματά μας, είναι μια προσπάθεια. Βλέπεις ο γραπτός λόγος και η ανωνυμία το κάνει κάπως πιο εύκολο. Δοκίμασε ίσως να γράψεις μερικές εμπειρίες, δυσκολίες που αντιμετωπίζεις και θες να τις μοιραστείς.
Αν έχει κάποιο παιδί εμπειρία από group therapy για κοινωνική φοβία ας μας τη γράψει.
Πάντως η έκθεση με ανθρώπους σιγά-σιγά, σε διάφορες δραστηριότητες και στην καθημερινότητά μας, πιστεύω είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να δουλεύεται το πρόβλημα, όπως το συζητούσαμε με τα παιδιά εδώ. Να πηγαίνεις όσο μπορείς κόντρα στη φοβία.

@stefamw, σε καταλαβαίνω πολύ, αυτό με το τηλέφωνο και εγώ το έχω, όπως και αν χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού, μου προξενούν άγχος νομίζω, μια υπερένταση. Επίσης το να έχω να τηλεφωνήσω σε υπηρεσίες κλπ, να συννενοηθώ για ζητήματα. Νομίζω ότι μπορεί να κάνω λάθος, να με ρωτήσουν πράγματα να μην ξέρω να απαντήσω. Πρόσφατα κάτι ήθελα και είχα να δώσω διάφορα στοιχεία από το τηλέφωνο και όταν με ρώτησαν τον αριθμό του κινητού μου, σάστισα, είχα κολλήσει και δεν το θυμόμουν εκείνη τη στιγμή ενώ σε ήρεμες συνθήκες το ξέρω απ' έξω. Να κάτι τέτοια είναι, και αν τους δώσουμε μεγάλη σημασία, μετά με την υπερευαισθησία που μας δέρνει, μας παίρνει από κάτω. Όχι πρέπει να αντιστεκόμαστε σε αυτό, να αδιαφορούμε, πως να το πω, να μην τα κάνουμε αυτά τα ασήμαντα, τόσο σημαντικά μέσα στο μυαλό μας.
Για το στρατό καταλαβαίνω, και εγώ αν ήμουν άντρας θα που προξενούσε αγωνία μεγάλη, πίεζε λίγο τον εαυτό σου και συνέχιζε στο ΚΨΥ, δες το σαν κάτι θετικό που θα σε βοηθήσει στην κατάστασή σου. Η ψυχοθεραπεία που έκανες εκεί δεν ήταν καλή?
Το bulling σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια σίγουρα συμβάλλουν καθοριστικά να αναπτύξει κανείς αυτό. Και εγώ από κάτι παιδικά και μετέπειτα βιώματα κυρίως πιστεύω ότι σιγά-σιγά ανέπτυξα κοινωνική φοβία. Έχω και την ΙΔΨ και είναι εκρηκτικός συνδυασμός...
Τέλοσπάντων τώρα πρέπει να αγωνιζόμαστε όμως όσο μπορούμε να το καταπολεμάμε.
Εμένα μου συμβαίνει καμιά φορά και κάτι άλλο που με στενοχωρεί, που οφείλεται στην κοινωνική φοβία, είναι όταν πηγαίνω να παρακολουθήσω μια ομιλία ή διάλεξη για κάτι ενδιαφέρον και όταν τελειώνουν ο ομιλητής, οι ομιλητές και υπάρχει ο χρόνος για ερωτήσεις από το κοινό, ενώ θα ήθελα πολύ να ρωτήσω πράγματα, ποτέ δεν το κάνω, κωλώνω, δεν έχω καταφέρει να το ξεπεράσω αυτό.
Πάντως είναι ωραίο που γράφεις ότι πηγαίνεις για δραστηριότητες έξω στη φύση, θάλασσα, ποδηλασία, jogging, μας κάνει πολύ καλό και εντάξει εκ των πραγμάτων κάποιες από αυτές είναι πιο ευχάριστες όταν είναι μοναχικές, εγώ έτσι το βλέπω και το βρίσκω φυσιολογικό, γιατί για να ηρεμήσει ο άνθρωπος μέσα στη φύση δε χρειάζεται πολύ βαβούρα, άντε με πολύ μικρή παρέα να είναι, αλλιώς δεν είναι τόσο ξεκούραστη δραστηριότητα. Για να είμαι ειλικρινής εμένα μου αρέσει κάποιες φορές να είμαι μόνη μου στη φύση και να ακούω μόνο τους δικούς της ήχους.

το ολο θεμα με την κοινωνικη φοβια ειναι ο φοβοσ τησ μη αποδοχησ δλδ ολοι εμεισ οπυ το χουμε νομιζω θελουμε την αποδοχη
και νομιζουμε οτι ο αλλοσ πρεπει να μασ το δειξει με καποιο τροπο το θεμα ειναι οτι ο αλλοσ δεν ασχολειται με αυτο το θεμα και εκει μπερδευομαστε νομιζουμε οτι ασχολειται αλλα στην ουσια δεν τ περναει καν απο το μυαλο αν ειναι νορμαλ
υπαρχουν και οι ηλιθιοι που παντα κανουν μαλακια και εμεισ ασχολουμαστε με αυτη τη μαλακια και τουσ εντοπιζουμε ωσ σωστουσ ενω στη πραγματικοτητα ειναι ηλιθιοι αυτο ειναι και το παραμυθι τησ ζωησ μου σασ συνιστω να μη το ακολουθησετε

Quote:

---

Originally Posted by Breath

. Για να είμαι ειλικρινής εμένα μου αρέσει κάποιες φορές να είμαι μόνη μου στη φύση και να ακούω μόνο τους δικούς της ήχους.

---

Ακριβως αυτο. Θελω να πηγαινω μονος, μονο και μονο για να ακουω τους ηχους απο τα πουλια και τους καταρρακτες χωρις να υπαρχει ανθρωπος διπλα. Δεν το ευχαριστιεμαι με τους ανθρωπους, αγχωνομαι και το μυαλο μου απασχολειται αποκλειστικα με αυτο, παρα με το να απολαμβανω εκεινη τη στιγμη. Ειναι σα να με καλει η φυση!

@elis Αυτο που περιεγραψες ειναι η αποφευκτικη διαταραχη, και ετσι το ξεχωριζεις απο την κοινωνικη φοβια. Ενας με κοινωνικη φοβια μπορει να μην τον ενδιαφερει καν αν τον αποδεχονται ή οχι και απλα να πηγαινει με ατομα που νιωθει ανετα μαζι τους, ενω ενας με αποφευκτικη εαν νιωσει οτι τον απορριπτουν ακομα και αν ειναι της φαντασιας του, τεινει να απομακρυνεται απο ανθρωπους και παρεες πριν τον απορριψουν αυτοι πρωτοι. Μπορει να συνυπαρχει ομως κοινωνικη φοβια και αποφευκτικη διαταραχη. Εμενα ας πουμε δεν με ενδιαφερει τοσο να εχω παρεα γιατι δεν νιωθω ανετα γυρω απο ανθρωπους, αλλα με ενδιαφερει ομως να ξερω οτι ειναι καποιος ή καποιοι εκει εξω που θελουν να κανουν παρεα μαζι μου. Αυτο ειναι να εχεις αποφευκτικη διαταραχη.

[QUOTE=Breath;536938]@Tsilias καλώσηρθες, δεν γνωρίζω κάποια τέτοια ομάδα που να συζητούν το συγκεκριμένο πρόβλημα ίσως όμως και να υπάρχει.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθούσε εμάς με το συγκεκριμένο πρόβλημα να βρούμε ομοιοπαθούντες για να το συζητήσουμε στην έξω ζωή. Εγώ προσωπικά δύσκολα συζητώ με πολλούς ανθρώπους και πόσο μάλλον για αυτά τα δύσκολα ζητήματα. Για να μιλήσω πολύ και ανοιχτά μου είναι πιο εύκολο με έναν άνθρωπο να τον γνωρίζω καιρό και να έχω πολύ εμπιστοσύνη. Εδώ βέβαια εκθέτουμε κάποια ζητήματά μας, είναι μια προσπάθεια. Βλέπεις ο γραπτός λόγος και η ανωνυμία το κάνει κάπως πιο εύκολο. Δοκίμασε ίσως να γράψεις μερικές εμπειρίες, δυσκολίες που αντιμετωπίζεις και θες να τις μοιραστείς.
Αν έχει κάποιο παιδί εμπειρία από group therapy για κοινωνική φοβία ας μας τη γράψει.
Πάντως η έκθεση με ανθρώπους σιγά-σιγά, σε διάφορες δραστηριότητες και στην καθημερινότητά μας, πιστεύω είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να δουλεύεται το πρόβλημα, όπως το συζητούσαμε με τα παιδιά εδώ. Να πηγαίνεις όσο μπορείς κόντρα στη φοβία. αυτο οπως δεν ειναι και οτι το καλυτερο πιστευω οτι ο ενας μπορει να καταλαβει τον αλλον και ετσι αν αρχισουμε να κανουμε παρεα και να συζηταμε μεταξυ μας πιστευω οτι πολλοι απο μας θα βοηθηθουν αυτη ειναι η γνωμη μου γιατι με οπιον αλλον μοιραστεις αυτο το πραγμα δε μπορει να σε καταλαβει μονο ενας που νιωθει το ιδιο μπορει να καταλαβει πως ειναι αυτο το πραγμα

@Γεια σου elis! Συμφωνώ, ο φόβος και ανασφάλεια μη αποδοχής, ίσως είναι κάτι που έχει δημιουργήσει τη φοβία, γενικά το πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι και το τι γνώμη έχουν για εμάς δημιουργεί διάφορα μέσα μας. Γι' αυτό και πολλές φορές λέω να μη δίνουμε βαρύτητα στις γνώμες των άλλων που βλέπουν από τα δικά τους πρίσματα, ιδέες, ανασφάλειες κλπ. Τώρα αυτό που λες για τους ηλίθιους, εκεί είναι το θέμα, ότι αν βρεθούν κάποιοι τέτοιοι σε ηλικία ή σε κάποια φάση που δεν το καταλάβαινες τόσο εύκολα, εκεί γίνεται η "ζημιά". Και κατά τη θεωρία μου, χωρίς να είμαι ειδικός, αν ο χαρακτήρας ενός ατόμου είναι πιο ευαίσθητος/εσωστρεφής και δεν έχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, όλο αυτό το πακέτο δημιουργεί την κοινωνική φοβία.
Πάντως elis αφού το αντιλαμβάνεσαι τι συνέβη κλπ, τώρα πλέον μπορείς να το διαμορφώσεις καλύτερα το παραμύθι της ζωής, τη συνέχειά του δηλαδή, δεν πειράζει και αν είχες και κάποιες άσχημες περιπέτειες, έτσι είναι τα παραμύθια συνήθως έχουν και από αυτά, δράκους, κακές μάγισσες και μάγους και τα συναφή... αλλά ο ήρωας του παραμυθιού επιμένει και δεν καταθέτει όπλα.

@Stefamw, πραγματικά αυτό που αναφέρεις για τη φύση, όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ το θεωρώ πολύ φυσιολογικό, είσαι απλά γνήσιος λάτρης της φύσης και μπορείς να την απολαύσεις μόνος. Εγώ αυτήν την κατάσταση του να βρεθεί κανείς ακούγοντας κύματα ή θροϊσμα φύλλων, πουλιά, νερό που τρέχει σε φαράγγι και να τα παρατηρεί όλα αυτά μόνος του, τη θεωρώ την απόλυτη ψυχοθεραπεία. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα. Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει ότι είναι περίεργο αυτό να θέλεις να το ζήσεις και μόνος, χωρίς παρέα. Το να ξέρεις να το χαρείς, να αφουγκραστείς το μεγαλείο της φύσης είναι πολύ ωραίο και θα σε κάνει να αισθάνεσαι καλά πάντα και πιο ήρεμος.
Τώρα απλά επειδή μπορεί να αισθάνεσαι ότι απομονώνεσαι από τους ανθρώπους, αυτό που εγώ σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνουμε είναι συνήθως να κρατούμε μια ισορροπία, δηλαδή να επιδιώκουμε να συναντάμε και ανθρώπους, ίσως σε άλλες δραστηριότητες, μια βόλτα, έναν καφέ, ένα φαγητό κάπου έξω ή κάποιο θέαμα. Αν υπάρχουν ένας- δυο άνθρωποι που αισθάνεσαι καλά μαζί τους, μπορείς να βγαίνεις και σιγά-σιγά ίσως μειώνεται το αίσθημα της αμηχανίας, άβολης κατάστασης κλπ. Ένας τρόπος είναι να μάθεις το μυαλό σου να επικεντρώνει στο θετικό εκείνης της στιγμής ότι είσαι έξω με έναν καλό φίλο για καφέ ας πούμε, ή στο περπάτημα που κάνεις μαζί του, και να μην αφήνεις το μυαλό να γυρνάει στις σκέψεις δυσφορίας, σε παρελθόντα πράγματα που σε δυσαρέστησαν και άλλα τέτοια. Θέλει μια εκπαίδευση το μυαλό, μια εγρήγορση να έχουμε να το "μαζεύουμε" όταν ξεφεύγει, τουλάχιστον αυτό διαπιστώνω με τα προβλήματα που έχω εγώ.

@Tsilias, μπορεί να έχεις δίκιο, εγώ απλά έγραψα προσωπικά ότι θα δυσκολευόμουν σε κάτι τέτοιο, ίσως άλλα άτομα να ωφελούνταν από μια τέτοια διαδικασία, ο καθένας άλλωστε και το ίδιο πρόβλημα να έχει το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Σίγουρα κάποιος που έχει παρόμοια κατάσταση σε καταλαβαίνει, άλλωστε γι' αυτό γράφουμε εδώ και μοιραζόμαστε εμπειρίες, γιατί πολλοί είμαστε συμπάσχοντες και νιώθουμε λίγο τι περνάει ο άλλος. Πάντως στο φόρουμ γενικά δεν ενδείκνυνται προσκλήσεις, συναντήσεις, δημιουργία ομάδων πολύ άμεσα, έχε το υπόψη σου αυτό.

Breath ειχα διαβασει σε δημοσκοπηση σε forum κοινωνικης φοβιας του εξωτερικου οτι το 70% λατρευε τη φυση απο κει μεσα. Δεν ξερω αν ειναι τυχαιο οτι μας αρεσει η φυση ή απλα ειναι ενα μερος οπου μπορουμε να "ξαναγεμισουμε τις μπαταριες μας" γιατι εχει ησυχια και δεν υπαρχουν (συνηθως) ανθρωποι τριγυρω. Το να παω μονος δεν μου φαινεται περιεργο, αλλωστε ξερω ατομα που το κανουν αλλα και στο εξωτερικο (ΗΠΑ) ας πουμε εχει παρα πολλους που κανουν μονοι τους εξορμησεις.
Απο καταθλιψη που περναω κατα καιρους, ο στοχος να ξαναεπισκευθω την φυση ή να παω καποιο ταξιδι ειναι αυτο που με κραταει ακομα ορθιο.

Θα σου πω το εξής θεματοθέτη και είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις μια και καλή την κοινωνική φοβία(δεν σου λέω λόγια του αέρα ούτε ψυχολογικές μπαρούφες, σου λέω ότι κάνω και εγώ από τότε που με θυμάμαι):p...

1) Βάζεις τα καλά σου ρούχα και καινούργια παπούτσια


2)παίρνεις μαζί σου χρήματα για να βγεις έξω



3)βγαίνεις έξω σε κάποιο πολυκαταστημα


4)αγοράζεις έναν ανεξιτηλο μαρκαδόρο


5) και τους γράφεις όλους μα όλους στα παλιά σου τα παπούτσια!!!


Δεν χρειάζεται να πιέζεσαι για τον κάθε γελοίο και να μην ξέρεις αν πρέπει να αλλάξεις πεζοδρόμιο ή να πεις μια καλησπερα...Δεν χρειάζεται να <<σκέφτεσαι>> εκ των προτέρων θεματα για συζητηση λες και είσαι ο Κανακης από το Ραδιοαρβύλα για να ξεπεράσεις την επερχομενη <<παγερη σιωπή>> με τους συνομιλητές σου....Και είναι χίλιες φορές προτιμοτερο να είσαι σταθερός με τις προθέσεις σου, να τους γράφεις όλους εκεί που πρέπει παρά να πιέζεσαι, να προσποιησαι τον χαρούμενο, να φοράς ψευτικα χαμογελα και απο εκει περα εχει ο θεος....

Quote:

---

Originally Posted by περαστικός

Θα σου πω το εξής θεματοθέτη και είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις μια και καλή την κοινωνική φοβία(δεν σου λέω λόγια του αέρα ούτε ψυχολογικές μπαρούφες, σου λέω ότι κάνω και εγώ από τότε που με θυμάμαι):p...

1) Βάζεις τα καλά σου ρούχα και καινούργια παπούτσια


2)παίρνεις μαζί σου χρήματα για να βγεις έξω



3)βγαίνεις έξω σε κάποιο πολυκαταστημα


4)αγοράζεις έναν ανεξιτηλο μαρκαδόρο


5) και τους γράφεις όλους μα όλους στα παλιά σου τα παπούτσια!!!


Δεν χρειάζεται να πιέζεσαι για τον κάθε γελοίο και να μην ξέρεις αν πρέπει να αλλάξεις πεζοδρόμιο ή να πεις μια καλησπερα...Δεν χρειάζεται να <<σκέφτεσαι>> εκ των προτέρων θεματα για συζητηση λες και είσαι ο Κανακης από το Ραδιοαρβύλα για να ξεπεράσεις την επερχομενη <<παγερη σιωπή>> με τους συνομιλητές σου....Και είναι χίλιες φορές προτιμοτερο να είσαι σταθερός με τις προθέσεις σου, να τους γράφεις όλους εκεί που πρέπει παρά να πιέζεσαι, να προσποιησαι τον χαρούμενο, να φοράς ψευτικα χαμογελα και απο εκει περα εχει ο θεος....

---

σ ακουει ο φοβος και γελαει ψευτικα ολα στο τελος και εχει ο θεος .... ο φοβος ειναι πραγματικος παντα οπως και οποια ταμπελα και αν του φοραμε καποτε κατα λαθος εκλεισα ενα φιλο στο ασανσερ που μου ειχε μιλησει για το προβλημα του αυτο ...... παγωσε και τα εκανα πανω μου δεν πεζεις με τους φοβους των ανθρωπων και το αφεινεις στους καλα εκπαιδευμενους θεραπευτες ......( κανενας στην ελλαδα τουλαχιστον την στιγμη που μιλαμε για εμενα πικροτατη αληθεια ) και οχι στο θεο

Καλησπέρα κι από μένα. Εγώ δεν ξέρω αν πάσχω από κοινωνική φοβία για να είμαι ειλικρινής, αν και από όσα διάβασα από αυτά που λέτε, μάλλον έχω. Κατ' αρχάς, έχω νοσοφοβία - κάργα τσεκαρισμένο από ψυχίατρο. Σε σχέση με την κοινωνική φοβία όμως, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω είμαι ανάλογα τις στιγμές μου. Ενώ φοβάμαι πολύ την έκθεση, μου συμβαίνει με συγκεκριμένα άτομα και όχι με όλους. Έχω παρατηρήσει ότι δεν ξέρω ή δεν έχω τι να πω, ή φοβάμαι να μιλήσω με ανθρωπους που εγώ κρίνω εκ πρώτης όψεως ότι ενδεχομένως να είναι καλύτεροι από μενα, είτε αυτό αφορά εξωτερική εμφάνιση είτε ευστροφία/εξυπνάδα. Αντίθετα, αν κρίνω ότι "υπερέχω" σε κάτι σε σχέση με τον άλλο, είμαι πολύ άνετος κι ωραίος, αλλά συνήθως με αυτούς τους ανθρώπους βαριέμαι να μιλήσω.Οπότε ως μόνη λύση είναι απλά να το βουλώνω και να μη μιλάω με κάνενα :P Επίσης, μάλλον έχω και φόβο απόρριψης. Αυτό διότι με μερικά άτομα που αραιά και πού μιλάω, αν καταλάβω πχ ότι έχουν κανονίσει έξοδο χωρίς να μου προτείνουν, νιώθω τελείως ανεπιθυμήτος και άχρηστος, ενώ εγώ είμαι αυτός που κλείνει πόρτες και παράθυρα επικοινωνίας έτσι κι αλλιώς. Από την άλλη, αν κάνουν το πρώτο βήμα και πάρουν την πρωτοβουλία να μου μιλήσουν νιώθω βασιλιάς. Βασικά, τώρα που τα γράφω μου φαίνονται αστεία όλα αυτα και σουπερ εγωκεντρικά, αλλά τι να κάνω ρε παιδιά;

Γεια σου foufoutos32, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο κοινωνική φοβία αυτό που περιγράφεις, τουλάχιστον όχι κάτι έντονο, ίσως ένα αίσθημα έλλειψης αυτοπεποίθησης και κάποιας ανασφάλειας, πάντως γενικά σκέφτομαι πολλές φορές, επειδή ανέφερες και τη λέξη "εγωκεντρικά", είναι αυτό που δημιουργεί νοσηρές καταστάσεις (πχ νοσοφοβία που ανέφερες) το να ασχολούμαστε υπερβολικά με το "εγώ" χωρίς να βλέπουμε κάτι πέρα από αυτό. Όταν ο άνθρωπος, απελευθερώνεται κάπως από αυτήν την υπερανάλυση, ασχολείται και με το "εμείς", αλλά και φροντίζει να κάνει περισσότερα πράγματα και όχι τόσο να σκέφτεται, πολλά από τα έντονα προβλήματα ενδέχεται να υποχωρήσουν.

Quote:

---

Originally Posted by foufoutos32

Καλησπέρα κι από μένα. Εγώ δεν ξέρω αν πάσχω από κοινωνική φοβία για να είμαι ειλικρινής, αν και από όσα διάβασα από αυτά που λέτε, μάλλον έχω. Κατ' αρχάς, έχω νοσοφοβία - κάργα τσεκαρισμένο από ψυχίατρο. Σε σχέση με την κοινωνική φοβία όμως, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω είμαι ανάλογα τις στιγμές μου. Ενώ φοβάμαι πολύ την έκθεση, μου συμβαίνει με συγκεκριμένα άτομα και όχι με όλους. Έχω παρατηρήσει ότι δεν ξέρω ή δεν έχω τι να πω, ή φοβάμαι να μιλήσω με ανθρωπους που εγώ κρίνω εκ πρώτης όψεως ότι ενδεχομένως να είναι καλύτεροι από μενα, είτε αυτό αφορά εξωτερική εμφάνιση είτε ευστροφία/εξυπνάδα. Αντίθετα, αν κρίνω ότι "υπερέχω" σε κάτι σε σχέση με τον άλλο, είμαι πολύ άνετος κι ωραίος, αλλά συνήθως με αυτούς τους ανθρώπους βαριέμαι να μιλήσω.Οπότε ως μόνη λύση είναι απλά να το βουλώνω και να μη μιλάω με κάνενα :P Επίσης, μάλλον έχω και φόβο απόρριψης. Αυτό διότι με μερικά άτομα που αραιά και πού μιλάω, αν καταλάβω πχ ότι έχουν κανονίσει έξοδο χωρίς να μου προτείνουν, νιώθω τελείως ανεπιθυμήτος και άχρηστος, ενώ εγώ είμαι αυτός που κλείνει πόρτες και παράθυρα επικοινωνίας έτσι κι αλλιώς. Από την άλλη, αν κάνουν το πρώτο βήμα και πάρουν την πρωτοβουλία να μου μιλήσουν νιώθω βασιλιάς. Βασικά, τώρα που τα γράφω μου φαίνονται αστεία όλα αυτα και σουπερ εγωκεντρικά, αλλά τι να κάνω ρε παιδιά;

---

Έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Το έχω εντοπίσει ως ειδική κοινωνική φοβία. Είμαστε λίγοι.. τι κάνουμε γι αυτό ξέρουμε;; Εγώ έχω δοκιμάσει διάφορα χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα..

Η σωστή αντιμετώπιση περιλαμβάνει γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία με ή χωρίς φάρμακα.Με βάση ένα βιβλίο που έχω διαβάσει που αναλύει σχεδόν τα πάντα γύρω από το φάσμα της κοινωνικής φοβίας όσοι έχουν γενικευμένη κοινωνική φοβία ενδέχεται να δυσκολευτούν περισσότερο να την ξεπεράσουν.Προσωπικά έχω χρησιμοποιήσει ορισμένα βότανα/συμπληρώματα που με έχουν βοηθήσει αρκετά καθώς κάποια δρουν ως αγχολυτικά και κάποια άλλα σε κάνουν πιο εξωστρεφή.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο η λήψη τους να γίνεται κυκλικά έτσι ώστε να μην δημιουργήσουν ανοχή.

Για τα φυσικά συμπτώματα π.χ.τρέμουλο,ταχυκαρδία,κοκ κίνισμα έχω διαβάσει ότι προτείνεται interoceptive exposure(δεν ξέρω πως μεταφράζεται το interoceptive στα ελληνικά, το διάβασα σε αγγλικί βιβλίο).Για παράδειγμα, σε στρεσογόνες καταστάσεις φοράς χοντρά ρούχα για να προκαλέσεις εφίδρωση, εσκεμμένα προκαλείς τρέμουλο στα χέρια σου,τρως καυτερά φαγητά για ερυθρότητα προσώπου, χρησιμοποιείς την άσκηση για να αυξήσεις τον καρδιακό ρυθμό πριν μπεις σε μια αίθουσα όπου έχεις συνάντηση.
Εγώ θέλω να ξεκινήσω συνεδρίες με ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή γιατί όσο περισσότερο το αφήνεις τόσο χειρότερα θα εξελιχθεί.Το θέμα είναι να ''επαναπρογραμματίσεις'' τον εγκέφαλο σου αντικαθιστώντας τις αρνητικές αυτοματοποιημένες σκέψεις που έχουν ριζώσει για χρόνια με καινούργιες πιο λογικές και ρεαλιστικές.Ξέρει κανείς εάν υπάρχουν διαθέσιμοι ψυχίατροι/ψυχοθεραπευτές στον ΕΟΠΥΥ;

Quote:

---

Originally Posted by tsilias

στεφαμω μακαρι να σουν αθηνα να το κανονιζαμε αλλα εισαι μακρυα..παντως πιστευω πως απο δω μεσα μπορουμε να φτιαξουμε μια ομαδα απο μονοι μας..

---

tsilias εγώ μέσα είμαι, να επικοινωνήσουμε μέσω email για να κανονίσουμε.Προσωπικά πιστεύω πως είναι εξαιρετικά βοηθητικό να μιλήσουμε με ομοιοπαθούντες για εμπειρίες μας στην κοινωνική ζωή ειδικά εάν υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες καθώς έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε.

Quote:

---

Originally Posted by hunter66

tsilias εγώ μέσα είμαι, να επικοινωνήσουμε μέσω email για να κανονίσουμε.Προσωπικά πιστεύω πως είναι εξαιρετικά βοηθητικό να μιλήσουμε με ομοιοπαθούντες για εμπειρίες μας στην κοινωνική ζωή ειδικά εάν υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες καθώς έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε.

---

παιδια κι εγω ειμαι μεσα !