Ντολόρ ειλικρινά λυπάμαι για ό,τι σου έχει συμβεί. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσεις. Το οφείλεις στον εαυτό σου. Το να κλείνεσαι στο σπίτι δεν βοηθάει. Βρες πράγματα που να σου δίνουν χαρά όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Το να σκέφτεσαι τα ίδια και τα ίδια είναι πολύ τοξικό για τον εαυτό σου. Ακόμη και μια βόλτα στο πάρκο ή στη θάλασσα μπορεί να βοηθήσει. Φίλους έχεις; Τους βλέπεις; Βγαίνετε έξω; Και μια τελευταία ερώτηση. Με το παιδί εκείνο έχεις κάποια επαφή; Και αν όχι προσωπική, μαθαίνεις νέα του;
Πιστεύω ότι το να σκέφτεσαι αυτή τη σχέση σου κάνει κακό. Εσύ δεν το νιώθεις αυτό; Ακόμη και αν αυτό που είχες είναι το τέλειο, από τη στιγμή που το έχασες γιατί δεν προσπαθείς να συμβιβαστείς με τη δεύτερη καλύτερη επιλογή; Δεν θα ήταν καλύτερο π.χ. να είσαι με κάποιον που σε καταλαβαίνει στα περισσότερα ζητήματα αλλά κάποια πράγματα πρέπει να του τα εξηγείς από το να είσαι μόνη σου κλεισμένη σε ένα σπίτι και ουσιαστικά να μη ζεις;
