Πεθανε το σκυλακι μου κ νομιζω οτι φταιω εγω γι αυτο...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

κοντινο ατομο ειναι και ο γονιος, κοντινο ειναι και ο θειος η ο παπους.
με ολους τους θανατους θλιβεσαι, αλλα δεν ειναι φυσιολογικο να ισοπεδωνεσαι και να μην μπορεις να συνερθεις ουτε μετα απο πολυ καιρο, ακομα και απο γονιο, ποσω δε μαλλον, απο παππου που πεθανε σε φυσικη ηλικια η απο πιο μακρινο συγγενη.
οι απωλειες ειναι ταυτισμενες με την ζωη.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΧΩΡΙς ΑΠΩΛΕΙΕΣ. ΑΡΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟΙ.
και δεν ειναι ολα ασπρο- μαυρο.
αν βαφτιζει κανεις την καθε απωλεια στον κυκλο του, ως απωλεια που τον ισοπεδωνει και τον επηρρεαζει σημαντικα , χρονια μετα, χρειαζεται βοηθεια...

και για χωρισμο να μιλαμε , υπαρχει χωρισμος και ΧΩΡΙΣΜΟΣ.
αλλος ειναι ο χωρισμος απο πλατωνικη σχεση, αλλος απο ερωτικη, αλλος απο 2 μηνες σχεση, αλλος απο 20 χρονια σχεσης, και αναμεσα τους το ΧΑΟΣ απο διαφορετικες περιπτωσεις.
οποτε με το 'σημαντικο", εννοω ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ασχετως προελευσης της απωλειας.
υπαρχουν και ανθρωποι που θρηνουν και πεφτουν σε καταθλιψη η θλιψη η σε δυσλειτουργια απο 'σχεση' που υπηρχε μονο στο μυαλο τους και αλλοι που συνερχονται σε ευλογο διαστημα απο πραγματικη σχεση ζωης, αμοιβαια και πολλων χρονων.
χρειαζεται ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υιοθετουμε την καθε απωλεια μας , σαν αυτη που ισοπεδωσε την ζωη μας και μας ακινητοποιησε.

---

Τώρα χαμογέλασα αν και μιλάμε για θανάτους γιατί με βάση αυτά που λες συμπεραίνω ότι είμαι αρκετά φυσιολογική όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζω τους θανάτους (αν και με τη γιαγιά μου είχα πάθει ένα τραλαλα) γιατί αναφέρομαι στους βαθμούς συγγένειας που ανέφερες κι εσύ, παππούδες και θείο τους γονείς μου ευτυχώς τους έχω ακόμα...
Όσον αφορά τους χωρισμούς εκεί δεν είμαι καθόλου φυσιολογική ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω τον πρώην, μου φαίνεται πρέπει να βρω μια καινούρια σχέση μπας και ξεκολλήσω γιατί δεν πάω καλά...ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει κάποιος τραγουδιστής...ή μήπως όχι;

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

..ο έρωτας με έρωτα περνάει λέει κάποιος τραγουδιστής...ή μήπως όχι;

---

Ε , βεβαια Κυκνε , ο ερωτας μονο με ερωτα περναει , ( αν δεν περασει με τον χρονο ) και η remedy εχει μια πολυ ρεαλιστικη αποψη περι απωλειων . Συμφωνω απολυτως μαζι της . Εχει πολυ ωριμη σκεψη . Πρεπει να εχουμε αυτονομηθει συναισθηματικα , ωστε να μπορουμε να αντιμετωπισουμε μια απωλεια κοντινου συγγενικου προσωπου .
Ποσο μαλλον ζωου . Κι εγω λατρευα τον γατο μου , ολημερις μαζι του , λογω κλεισουρας κτθλψης , αλλα δεχτηκα ως φυσιολογικη την απωλεια του .
Πρεπει να πω οτι το καλο της κτθλψης , ειναι οτι μαθαινεις να ζεις ουσιαστικα μονος σου , σκληραγωγεισαι ψυχολογικα , ωριμαζεις , και εισαι ετοιμος για πιο δυσκολες καταστασεις . Σεμενα τουλαχιστον αυτη την επιδραση ειχε η κτθλψη .

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Ε , βεβαια Κυκνε , ο ερωτας μονο με ερωτα περναει , ( αν δεν περασει με τον χρονο ) και η remedy εχει μια πολυ ρεαλιστικη αποψη περι απωλειων . Συμφωνω απολυτως μαζι της . Εχει πολυ ωριμη σκεψη . Πρεπει να εχουμε αυτονομηθει συναισθηματικα , ωστε να μπορουμε να αντιμετωπισουμε μια απωλεια κοντινου συγγενικου προσωπου .
Ποσο μαλλον ζωου . Κι εγω λατρευα τον γατο μου , ολημερις μαζι του , λογω κλεισουρας κτθλψης , αλλα δεχτηκα ως φυσιολογικη την απωλεια του .
Πρεπει να πω οτι το καλο της κτθλψης , ειναι οτι μαθαινεις να ζεις ουσιαστικα μονος σου , σκληραγωγεισαι ψυχολογικα , ωριμαζεις , και εισαι ετοιμος για πιο δυσκολες καταστασεις . Σεμενα τουλαχιστον αυτη την επιδραση ειχε η κτθλψη .

---

Μακάρι να είχε την ίδια επίδραση και σ' εμένα αλλά δυστυχώς εμένα με αποδυναμώνει και με κάνει πιο ευάλωτη όταν κάποιο γεγονός είναι πρόσφατο...έως που με τσακίζει κάποιες φορές αλλά ευτυχώς με τα χρόνια μειώνεται ο πόνος της απώλειας, κάτι είναι κι αυτό...
Άσε, σήμερα πέθανε μια γιαγιά στην πολυκατοικία μας κι η κόρη της κι ο γαμπρός της που ζούσαν μαζί της δεν άφησαν τον εγγονό της να την δει ούτε καν πριν πεθάνει ενώ την περιμένανε γιατί δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους...πιστεύω πως αυτός ο άνθρωπος θα το αντιμετωπίσει ακόμα πιο δύσκολα απ' όσους είχαν την ευκαιρία να είναι δίπλα στους δικούς τους ως το τέλος...τον λυπήθηκα...

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Δεν συμφωνω με τον Μαγκ που σου λεει να παρεις νεο σκυλι , θεωρω πως τα ζωα ειναι αναντικαταστατα και οτι θα ηταν λαθος να παρεις ενα νεο απλα και μονο επειδη πεθανε το πρωτο.
Προσωπικα, πιστευω πως τα κατοικιδια και ειδικα τα σκυλια ειναι πραγματικα μελη μιας οικογενειας και συντροφοι και χρειαζεται χρονος για να πενθησεις. Ασε λοιπον τον χρονο να κυλησει και θα το ξεπερασεις.

---

Συμφωνώ!
Αν πάρεις άμεσα νέο, απλά και μόνο με τη σκέψη ότι έτσι δεν θα σου λείπει αυτό που έχασες, αυτό δεν θα δουλέψει. Επειδή τα ζωα, όπως και οι άνθρωποι, είναι αναντικατάστατα. Δεν θα μπορεσεις εύκολα να αγαπήσεις και να συνδεθείς με το νεο, επειδή στη σκέψη θα υπάρχει έντονα αυτό που έχασες. Κι αν το νεο δεν σου βγει σαν χαρακτηρας το ίδιο μ' αυτό που έχασες, τι θα κάνεις?
Επειδή γίνονται μέλη της οικογένειας, για μας τους φιλόζωους, το πένθος προσεγγίζει όρια ανθρωπινης απώλειας. Κανουμε το λάθος να συνδεόμαστε με τα ζωα υπερβολικά, κάτι που τελικά δεν ωφελεί. Μάλλο θα πρεπει να αφησεις λίγο χρόνο να περάσει.
Στο να πάρεις άλλο σκυλάκι σε σπρώχνει η αναγκη να καλύψεις το πένθος γι αυτο που έχασες κι όχι η αναγκη για κατι νεο. Δες το κι αυτη την πλευρα, κι αν αυτο δεν ισχύει πάρε άλλο, επειδή υπάρχει και η άποψη που λεει πως το αντικαθιστάς με ίιδο μ αυτο που έχασες ώστε να ειναι πιο λιγος ο πόνος.

Παει ενας μηνας τωρα που εχασα το μωρο μου. Ποσο αδεια μου φαινεται η ζωη μου ποσο μονη νιωθω. Εχω την αισθηση οτι μπαινοντας στο σπιτι θα το δω θα το ακουσω να τρεχει. Βρισκω ακομα στα ρουχα μου τις τριχουλες του κ το κρεβατακι του εχει ακομη τη μυρουδιτσα του αλλα σκεφτομαι οτι σε λιγο καιρο δεν θα υπαρχει καμια αποδειξη οτι εζησε. Δεν ξερω ποσο πολυ υπερβολικη ακουγομαι... Για μενα ομως ηταν τα παντα το παιδι που δεν εχω κ δεν θα αποκτησω ποτε ο λογος για να ζω. Παντα το επαιρνα αγκαλια και του ελεγα πως μονο αυτο εχω στον κοσμο πως μονο αυτο με αγαπαει. Μηπως με τιμωρει ο Θεος για καποιο λογο? Εχω περασει πολλες δυσκολιες στη ζωη και ναι εκανα κ γω λαθη που με οδηγησαν σε αλλες τοσες δυσκολιες. Γιατι ομως επρεπε να συμβει κ αυτο? Γιατι οτι αγαπαω χανεται? Γιατι να συμβαινουν ολα τα φριχτα σε μενα?
Ακομα ομως δεν μπορω να το πιστεψω.

Μην απελπίζεσαι.. Ελπίδα. Βρες αλλα πραγματα να κανεις τουλάχιστο για να ξεχνιεσαι και κυρίως επεδίωκε να σαι κοντα σε άλλους ανθρωπους. Το πένθος προσπάθησε να το κανεις αναμνηση των καλών στιγμών που του χαρισες και σου χαρισε. Και μετα βλεπεις αν θα παρεις αλλο, καλυτερα να πάρεις.

Καλησπέρα σε όλους ...αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ γιατί από χθες είμαστε όλοι πολύ στεναχωρημένοι και κυρίως οι κόρες μου 17μιση και 14μιση χρονών.Εδώ και 15 μήνες είχαμε ένα γατάκι και χθες πέθανε με τον χειρότερο και άδικο τρόπο.Ήταν στο δωμάτιο των παιδιών και είχαμε ανάκληση την μπαλκονόπορτα.αυτό νιαούριζε να βγει ,οι κόρες μου δεν πήγαν να το βγάλουν και προσπάθησε να βγει από την μπαλκονόπορτα.Εκεί έγινε το κακό ,και το βρήκαν τα παιδιά πνιγμένο.Έπαθαν μεγάλο σοκ και μέχρι σήμερα είναι χάλια.Κλάινε συνέχεια και δεν τρώνε και δεν θέλουν να μπουν στο δωμάτιο τους.Λυπάμαι πολύ για το γατάκι και για τα παιδιά μου που υποφέρουν.Συνέχεια λένε ότι φταίνε εκείνες .Το γατάκι μας είχε γεννήσει πριν 2 μήνες 4 γατάκια και ετοιμαζόμασταν να τα δώσουμε και να το κάνουμε στείρωση.Τώρα σκέφτομαι μήπως να κρατούσα το ένα να απαλύνω κάπως τον πόνο τους ,γιατί βλέπω ότι αυτό τα παρηγορεί κάπως.Φοβάμαι όμως μήπως ζήσουν πάλι κάτι παρόμοιο και δεν θέλω με τίποτα να γίνει αυτό.Ποια είναι η γνώμη σας?

Να κρατησεις το ενα , φυσικα . Ειναι καλο για τα παιδια να εχουν ενα ζωακι . Και ειναι καλο να εξοικειωνονται με τον θανατο απο μικρα , και με τις δυσκολιες της ζωης .

Να κρατήσεις δύο, όχι ένα. Αυτα που μοιαζουν περισσότερο στη μητερα. Το ότι σου εχει αφησει απογονους ειναι η καλύτερη ελάφρυνση στον πόνο!

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις...τα μωράκια είναι μαυράκια ,μόνο το ένα έχει περίεργο μουτράκι με μπεζ καφε ...δυστυχώς η μανούλα η αγαπημένη μας ήταν γκριζούλα.Μου λείπει πάρα πολύ και κρυφά από τα παιδιά κλαίω....τώρα οι κόρες μου έχουν τα μωράκια στο σαλόνι και παίζουν και επιτέλους χαμογέλασαν λίγο σήμερα.Μάλιστα ψάχνουν όνομα για το ένα κοριτσάκι που θα κρατήσουμε γιατί δεν μπορώ άλλο ,σκεφτήκαμε το μαργαρίτα πως σας φαίνεται?

Καλο ειναι το μαργαριτα . Εγω παντα εγβαζα ασυναρτητα ονοματα στους γατους μου , πιτσους , πουτουνος , πιπινος ( καποιο κολλημα εχω με το Π !! ) .
Τι θαλεγες για το Μπουμπουλινα ?

χαχαχα...καλό ακούγεται...να δούμε τι θα πουν τα κορίτσια μου...ευχαριστώ και καλή σου μέρα!!

Nαι , για να δουμε , πρωτοτυπο παντως , ε ? Καλη μερα και σε σενα .
Επισης Αντουανετα , Νταιζη , Ραπουνζελ , Bαλεντινα , Νεφελη , Καραμελα !!!!!

Πολύ λυπάμαι όταν πεθαίνουνε τα σκυλάκια τα καημένα πριν την ώρα τους. Τα συλλυπητήριά μου!

Όταν έχεις ένα σκυλί είσαι υπεύθυνος για την ζωή του. Υπάρχουν εννοείται και στιγμές που δεν μπορείς συνέχεια να το προστατεύεις. Είναι οπως με τα παιδιά...τα προστατεύεις αλλά υπάρχουν και οι στιγμές που δεν περιμένεις να συμβεί το κακό. Πρέπει να είμαστε προστατευτικοι γτ το ζώο δεν γνωρίζει πχ το ποντικοφάρμακο από ένα φαι...πρέπει να του μάθεις να τρώει μόνο από σένα! Είναι ευθύνη μεγάλη γενικότερα! Τα συλλυπητηρια μου! εύχομαι να νιώσεις καλύτερα με τον καιρό...δεν θα ήταν κακή ιδέα να πάρεις άλλο σκυλάκι..θα σε βοηθήσει αρκει να ξέρεις οτι θα είσαι αρκετα υπεύθυνη και θα το φροντίζεις όπως πρέπει...

Εύχομαι το καλύτερο!