1984muzzy Εννωειτε πως ο καθε ενας εχει τον τρόπο του και το πλανο του.. εγω απλος θελω να μαθω πως πρεπει να νιωθουν και οι υπολοιποι απεναντι σε ενα ψυχολογο,πως τον βλεπουν και πως του ανοιγοντε?
Printable View
1984muzzy Εννωειτε πως ο καθε ενας εχει τον τρόπο του και το πλανο του.. εγω απλος θελω να μαθω πως πρεπει να νιωθουν και οι υπολοιποι απεναντι σε ενα ψυχολογο,πως τον βλεπουν και πως του ανοιγοντε?
Γενικα ειμαι κλειστος τυπος, στον ψυχολογο δεν τα χω πει ολα εχω πει μονο τα περι ιψδ και αυτα γιατι ειχε ιψδ κι εκεινος οποτε μου ηταν πιο ευκολο να πω καποια πραματα, υπαρχει μια μικρη οικειοτητα αλλα μεχρι ενως σημειου.Quote:
Originally Posted by kyriaki
Εκλογίκευση και εσωτερική παρατηρηση, ήτοι να μπορεις να γινεις παρατηρητης της σκέψης σου κατα το χρονο που μια διαστρεβλωμενη σκεψη βρίσκεται σε εξέλιξη και να την σταματας μέσω εκλογίκευσης της (αφού πρωτα διέκρινες/αναγνωρισες τη σκεψη ως διαστρεβλωση). Μέθοδος είναι! Έχουμε γραψει γι αυτην πολλά σε πιο παλιές αναρτήσεις!Quote:
Originally Posted by 1984muzzy
Απ, την αλλη αυτα που περιγραφεις, αν όντως έχεις ιψδ (δλδ η σκεψη σου βασανίζεται από αρνητική σκέψη, ήτοι φανταστικά σενάρα, καταστροφικότητα, συνεχης επικληση και αναλυση περιστατικων που σου συνεβησαν, γενικευση του μεμονομένου αρνητικου περιστατικου σε κανονα κλπ) τότε αυτα που παραθετεις θα τα ελεγα ιψδ στη θετική της διασταση. Θετικά μεν για την πρόοδο του ατομου, αρνητικά όμως απο την αποψη ότι οι στοχοι μπορει τελικα να μην ανταποκρινονται στις δυνατοτητες του ατομου, το άτομο κλείνεται στις σκεψεις του αυτες κι ετσι απομονωνεται χωρις να το πάρει ειδηση απ τους άλλους, αφαιρειται απο την πραγματικοτητα αφου εκει που συμβαινει κατι ή που βρισκεται με αλλους η σκεψη του ουσιαστικά ειναι αλλού και συνεπως δεν μπορει να εκτιμησει αντικειμενικα τα οσα εκει εκτιλίσσονται ή τα αποθηκευει στη μνημη του με βαση αυτους τους στοχους κλπ. Παίρνει μεν δυναμεις και κουραγιο απ αυτο τον τροπο σκεψης, το παλευει και συνηθως πετυχαινει κατι στη ζωη του αμα ειναι ατομο με ορεξη και θεληση για δουλειά. Όμως καποτε βιωνει και τα αποτελεσματα που μολις περιέγραψα καθώς και απογοήτευση αμα πραγματα του βγουν στραβα κάτι που ειναι σφοδρα πιθανο με συνεπεια η ιψδ να τρεφεται στην αρνητικη της πλευρα.
Εκλογίκευση λοιπον και ρεαλισμός χωρις να χανουμε το δυναμισμό και την αισιοδοξία μας.
Γεια σου Γιάννη,
Σε ευχαριστώ για το μήνυμά σου.
Όσον αφορά τον όρο ‘εκλογίκευση’ αν και αναφέρω ‘άμυνα’ στο συγκεκριμένο κομμάτι , να το διευκρινίσω λίγο.
Τον συγκεκριμένο όρο που αφορά έναν τρόπο παρατήρησης της (μέσω λογικής, εξού και εκλογίκευση) σκέψης, με σκοπό την αποτροπή και εμπόδιση μιας εμμονής/ιδεοληψίας μπορώ να τον καταλάβω, ναι, μολονότι δεν τον είχα κατά νου, μιας και η γιατρός μου προφανώς δεν έχει λόγους να περάσει σε τέτοια διαδικασία για μένα. Σε κάθε περίπτωση εγώ αναφέρομαι στον όρο ‘εκλογίκευση’ ως αμυντικό μηχανισμό, αποδεχόμενος τουλάχιστον το συγκεκριμένο κομμάτι (άμυνες) που αφορά τη σχολή του Φρόυντ. Κατ επέκταση, δεν αναφέρομαι στην παρατήρηση του εαυτού μου για την τάδε πράξη, αλλά ίσως παρατήρηση (και πέρασμα από λογικό αλλά ΚΑΙ ηθικό φιλτράρισμα) στην συμπεριφορά των άλλων.
Όταν αυτό γίνεται συνέχεια και σε μεγάλο βαθμό, πέρα από το γεγονός ότι είναι πολύ κουραστικό, είναι πιθανό να οδηγεί και σε λάθος συμπεράσματα (εξ αιτίας της σχετικότητας και υποκειμενικότητας που μας χαρακτηρίζει). Παρεξηγήσεις χωρίς λόγο δηλαδή. Εν ολίγοις, αυτό που εμείς επιδιώκουμε, είναι να ρίξουμε πολύ τους τόνους στην υπερανάλυση που έχει καθηλώσει ‘θέλω’ μου. Να προβάλλει το συναίσθημα που ακόμα και συνειδητά καθηλώνω/καθήλωνα, γιατί θεωρούσα ότι με αυτό πληγώνομαι και δεν μου χρειάζεται (άμυνα και αυτοσυντήρηση). Αναφέροντας ένα παράδειγμα, υποθέτω ότι δεν είναι και τόσο συνηθισμένο να έχεις αφεθεί για λίγο και να ερωτεύθηκες και όταν έφαγες τη χυλόπιτα να κοίταξες το είδωλο σου στον καθρέφτη και του είπες. «κοίταξε να δεις φίλε, έχει κάποιο νόημα να στεναχωριέσαι? Θα αλλάξει κάτι? Αν ξενερώνεις τι θα καταφέρεις? Η γκρινιάζεις ή πας παρακάτω!». Και φεύγεις από τον καθρέφτη μετά από 5 λεπτά και δε νιώθεις τίποτα. Σα να μην υπήρξε κανένα συναίσθημα. Ή να πήγες σε κηδεία του παππού σου και να απαγόρευες να κλάψεις, γιατί το κλάμα δεν θα έβγαζε πουθενά και εσύ πρέπει να συνεχίσεις…
Όσον αφορά το κομμάτι της ‘θετικής πλευράς’ της ΙΔΨ μου δίνεις μια ωραία πάσα εδώ, να αναφερθώ στα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΘΕΤΙΚΑ της ΙΔΨ που χαρακτηρίζουν ένα ευρύ ποσοστό των ιδεοψυχαναγκαστικών, όπως η μπόλικη δόση λογικής (ο βαθμός παίζει ρόλο βέβαια) , οι υψηλοί στόχοι (ο βαθμός και η εκάστοτε κατάσταση παίζει ρόλο βέβαια), οικονομικός και αλλά και γενικότερος προγραμματισμός για το μέλλον του, ευστροφία κ.α. Πολλοί έρχονται δύσκολα δεύτεροι στη δουλειά τους. Την ώρα που ο μέσος άνθρωπος χωρίς ΙΔΨ, στον ελεύθερο χρόνο του θα πετάλωνε ακρίδες (υπερβάλλω, μην παρεξηγήσουν οι πεταλωτές αναγνώστες :), ο άλλος τετραγωνίζει κύκλους. Και αν αυτό είναι ψυχοφθόρο για εκείνον, μπορεί να αφήσει κάτι στους γύρω του που να είναι ανεκτίμητο.
Κλείνοντας να πω το εξής. Εγώ είμαι νέο μέλος στο σαιτ αυτό. Παρατηρώντας τις αναρτήσεις εδώ και εκεί, θα προσέξει κανείς ότι ως επί το πλείστον αφορούν ιστορίες (αληθινές) που έχουν πολύ σκληρές πραγματικότητες αναφερόμενος σε αυτό που λέμε ‘βαριά’ διαταραχή προκειμένου να συνεννοηθούμε. Προσωπικά δεν αποδέχομαι τους όρους ελαφριά, βαρία, υγιής, άρρωστος, περίεργος, ψυχοφάρμακα και πολλά πολλά άλλα, αλλά αυτό είναι ένα δικό μου καπέλο οκ. Θα το βάζω σε εισαγωγικά προκειμένου να συνεννοούμαστε. Τι θέλω να πω…
Το γεγονός ότι τα βιώματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κάθε ένας από εδώ δεν είναι ίδια, αλλά η παγίδα της ακούσιας σύγκρισης μοιραία, μπορεί να γίνει, πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι η ΙΔΨ έχοντας το χαρακτηριστικό της υπερβολής (τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν), κρύβει ακόμα και πίσω από τα θετικά της συμπτωματολογίας της, σκληρές πραγματικότητες καθιστώντας την ακόμα και έτσι, ικανή να εμφανίσει το σύμπτωμα που ονομάζεται κατάθλιψη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, σε αυτά αναφέρεσαι και εσύ Γιάννη. Ο βαθμός η συχνότητα και οι συνδυασμοί κάποιων παίζουν καθοριστικό ρόλο για να οδηγήσει και αλλού αυτή η ιστορία.
Έτσι για την δική μου ιστορία πάντως…
Στα 12-13 μου χρόνια, με είχε πιάσει κάτι ξαφνικά και δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια καθώς καθόμουν και μετρούσα τις αναπνοές μου. Αν κατάφερνα τελικά και αποκοιμόνουν κατά τη διάρκεια της νύχτας, αυτό συνέβαινε μετά τις 4 τα ξημερώματα. Ως εκ τούτου, ξυπνούσα και ήμουνα ζαμπόν στο σχολείο. Αυτή η ιστορία κράτησε για 6 περίπου μήνες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας φυσικά, σκεφτόμουν ότι θα έρθει η νύχτα και τι θα κάνω. Κάποια βράδια, έπαιρνα στο κρεβάτι μου για συντροφιά και «προστασία» προφανώς, άψυχα αντικείμενα όπως κάτι κουκλάκια (κάτι χριστουγεννιάτικους τάρανδους που έδινε ένα σουπερμάρκετ τότε θυμάμαι). Πολλά από τα βράδια έκλαιγα και πήγαινα αρχικά στη μάνα μου να της πω αυτό που μου συμβαίνει αλλά δεν ήξερε τι να μου πει. Εκείνη την περίοδο δεν πήγα σε κανέναν ειδικό. Το ζήτημα για μένα λύθηκε ως εξής.
Εντελώς τυχαία, ένα βράδυ όπως ήμουν ανάσκελα έβαλα το χέρι μου στην καρδιά μου. Η καρδιά μου προφανώς χτυπούσε δυνατά (και από το άγχος μια παραπάνω). Αυτό που είχα διαπιστώσει ήταν ότι είχαν προκύψει 2 μετρήσιμες καταστάσεις. Από τη μια αναπνοή μου και από την άλλη οι παλμοί της καρδιάς. Κάπως έτσι ‘τέθηκε’ ερώτημα στο ιδεοληπτικό μηχανισμό. Ή το ένα ή το άλλο αδερφέ…! Ο μηχανισμός είχε ήδη ακυρωθεί και ο φόβος ήδη υποχωρούσε. Για ποιο λόγο? Γιατί είχε τη λύση στο τσεπάκι του. Δεν μπορούσα να μετράω 2 πράγματα ταυτόχρονα. Σε μένα προσωπικά, τότε φάνηκε καθαρά πόσο παιχνίδι του μυαλού είναι αυτή η ιστορία και κυρίως ότι η ΙΔΨ στηρίζεται στο φόβο!!! Όσο προσπαθήσεις να το απωθήσεις, τόσο σαν κινούμενη άμμος θα βυθιστείς.
Την ίδια εποχή ή περίπου τότε, είχα φάει φλασιά και μέτραγα τις λευκές λωρίδες στους λεωφορειόδρομους και τις εθνικές οδούς. Μέτρησα κάπου 2000 (σε διαφορετικές μέρες) και μετά ξέκοψα. Έτσι απλά. Εντάξει τώρα με ανοιγο-κλεισίματα διακοπτών μέχρι να κάψουμε τη λάμπα οκ, δεδομένα. Όλα εγκαταλείφτηκαν όσο περνούσαν τα χρόνια. Το πιο πρόσφατο που για μένα ανήκει σε ΙΔΨ (για τη γιατρό όχι) και με ταλαιπωρεί πολλά χρόνια είναι το ότι φοβάμαι μην ντραπώ και κοκκινίσω. Όταν φοβάμαι ότι θα γίνει, απλά το παθαίνω. Αυτή μου μίλησε για συμπαθητικότητα και ότι δεν ανήκει εκεί και ένας φίλος μου μίλησε για γοητεία αλλά για μένα είναι εφιάλτης.
Είχα φτάσει στο σημείο να ψάξω στο διαδίκτυο για μια πρωτοποριακή μέθοδο εγχείρισης που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στην Αμερική αφαίρεσης κάποιων νευρώνων (αν θυμάμαι καλά) που διακόπτουν τη ροή του αίματος στο κεφάλι. Αυτή η ιστορία όμως έφερνε άλλα βιολογικά προβλήματα. Όταν το είχα πρωτοαναφέρει στη γιατρό, μου είπε αντί να κόψω τους όποιους νευρώνες, να κόψω τη σύνδεση του ίντερνετ!! Χαχα. Σχετίζεται προφανώς με την εικόνα που έχω ή θέλω ή δε θέλω για τον εαυτό μου. Το απρόοπτο γενικά με ενοχλεί πολύ (επειδή είναι εκτός φάσματος ελέγχου). Όταν αγαπήσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και στο κομμάτι αυτό, θα λυθεί και αυτό.
Α! ξεχασα να πώ το καλύτερο. Όταν ήμουν 1 ετών μωρό. (Και γαμώ τα μωρά! τζόβενος :) ή μάνα μου θυμάται και ακόμα μου το λέει οτι πριν μου βάλει τη μπουκιά στο στόμα, της έπιανα καθε φορά το χέρι να δώ τι περιέχει πριν με μπουκώσει. Ο δε αδερφός μου, τα μπουκωνε όλα.