κολλημα με κοπελα που αδιαφορει..

καταρχασ γυμναστικη θα πρεπει να κανεισ για σενα κι οχι για να αδυνατισεισ απλωσ
δευτερον υπαρχουν πραγματα που θα αγαπησει ο αλλοσ επανω σου αλλα ειναι κομματια
δεν εχεισ αναπτυχθει ακομα στην ηλικια που εισαι για να καταλαβεισ τι θελεισ και να πεισ εγω θελω αυτο
πχ για τη γυμναστικη εγω θελω μπαλλα βαρη και ποδηλατο καθε μερα κανω κατι απο αυτα απο λιγο
ομωσ αντι να κουραζομαι αναζωογονουμε η να στο πω αλλιωσ κουραζομαι και μ αρεσει
ειναι μεσα στην ημερα μου κατι απο αυτα δεν το κανω υποχρεωτικα και ουτε σκιζομαι να βγαλω το προγραμμα χαλαρα κι οσο περναω καλα
κι αν τυχει να μην μπορω να σηκωσω τα χερια μου παλι χαλαρα θα ειναι γιατι εκεινη την μερα το ηθελα μεχρι εκει

αξιζει τον κοπο να προσπαθησω να χασω τα περιττα κιλα?μπορει να αλλαξει η ψυχολογια μου απο αυτο?

κοιτα σε μενα αλλαζει οχι για κανενα αλλο λογο αλλα γιατι γινομαι πιο ευκινητοσ
οι περισσοτεροι δε ξερετε πωσ ειναι να φορμαρεσαι φορμα λοιπον που λεσ ειναι η κατασταση εκεινη
στην οποια μπορεισ να φασ μια κατσαρολα φαι και μετα να πασ να παιξεισ μπαλλα χωρισ να εισαι βαρυσ
αυτο σε μενα γινεται οταν κανω βαρη και αεροβικη μαζι μετα απο κανενα μηνα και χωρισ πολυ ζορι
αυτα οταν δεν εχω δουλεια τωρα που εχω δουλεια κανω κανενα ποδηλατο ετσι για ξεσκουριασμα και βολτα
γυναικεια σκεπτομενοσ οπωσ και να σαι το αδυνατο ειναι παντα πιο ομορφο μετα στα τριαντα αλλαζει το προτυπο
και πρεπει να σαι δεμενοσ οχι απαραιτητα αδυνατοσ

δεν ξερω παιδια ειμαι μονος και απελπισμενος..μου φαινεται δυσκολο να κανω και τα ποιο απλα πραγματα της καθημερινοτητας..δεν ξερω που αλλου πρεπει να απευθηνθω

Όταν λες δυο χρονια ελεύθερη σχεση τι εννοείς? παρέα? ερωτική σχέση?
Αυτα τα επεισόδια καταθλιψης, που θελες να παρεις και πιστολι, αυτο με τα περιττα κιλα και τη χαλια εμφανιση επεσυνέβησαν μεσα σε αυτα τα δυο χρονια?
Σ αυτα προσθετω και το ότι ήθελε να μιλάει και μ' αλλους, δλδ?
Αν της έδινες όλη αυτη την αρνητική εντυπωση αυτο ήταν σοβαρός λόγος για μια γυναικα να θελει να απομακρυνθει. Όμως ήθελε να μιλαει και μ αλλους, να πίνει κλπ, ετσι ίσως δεν ήταν καταλληλο πρόσωπο για σενα που μαλλο θα θελες κατι σοβαρο και παραπάνω εμπιστοσύνη. Κάπου αναμεσα στα δυο ειναι η απαντηση! Εκτός κι αν ο λογος που ηθελε να μιλαει με αλλους ειναι ότι της έδινες χάλια εντυπωση.
Κι όπως σ' εχουν πει και αλλοι εδω δώσε έμφαση στον εαυτο σου, στην εμφανιση και στη ψυχολογια σου.
Συνήθως εκτιμαμε κάτι που άξιζε άμα το χάσουμε. Όταν όμως το είχαμε δεν το χειριζόμασταν δεόντως.

δεν ημασταν δυο χρονια μαζι..ειχαμε ελευθερη ερωτικη σχεση πριν δυο χρονια για 4 μηνες..και εννοειται οτι προσπαθουσα να μην βγαζω τα αρνητικα μου συναισθηματα προς τα εξω..τα κρατουσα μεσα μου

κακως κρατουσες τις σκεψεις σου μεσα σου.
πολλοι ανθρωποι που κρατουν τις σκεψεις τους μεσα τους "για να μην εκτεθουν" η να μην χασουν καποιον απο καποιο λαθος, καταληγουν βαρετοι η ξενερωτοι απο την μουγγα και τελικα τον χανουν, πολυ νωριτερα. ;)

Quote:

---

Originally Posted by likos33

αξιζει τον κοπο να προσπαθησω να χασω τα περιττα κιλα?μπορει να αλλαξει η ψυχολογια μου απο αυτο?

---

Αυτό δε θα 'πρεπε να το ρωτάς καν! Βάλε στόχους και βρες τρόπους να τους πραγματοποιήσεις. Κάτσε και γράψε σε ένα χαρτί τους στόχους σου και μετά γράψε τι πρέπει να εφαρμόσεις για να τους πετύχεις. Διάβασε και κάποιο βιβλίο για διατροφή κι άσκηση και μην κάνεις ακραίες δίαιτες του τύπου "μόνο φρούτα με μπριζόλες". Αυτές ποτέ δεν πετυχαίνουν. Σκέψου ότι 10 κιλά δε χάνονται σε 10 και 20 μέρες. Θες τουλάχιστο ενάμιση με δυο μήνες για να χάσεις δέκα κιλά με σωστή διατροφή κι άσκηση. Κόψε εντελώς τη ζάχαρη - όλα τα γλυκά, αναψυκτικά κλπ. Προσπάθησε να τρως και λίπος κανονικά για να σου κόβεται η όρεξη. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σταματάς να τρως κάθε απόγευμα στις 20:00 ή και νωρίτερα. Όπως και να τρως ένα καλό πρωινό, μέτριο μεσημεριανό και λιγότερο το απόγευμα. Βρες ασχολίες να μην έχεις όλη την ώρα το μυαλό σου στο φαγητό. Κι αν θες μπορείς να δοκιμάσεις και πράσινο τσάι που περιέχει ουσίες που ευνοούν την καύση λίπους.

πηγαινω στο γυμναστηριο και δεν εχω κουραγιο παιδια αισθανομαι οτι δεν θα καταφερω τιποτα θελω καποιον να με ωθει να το κανω αυτο δεν ξερω..εχω απελπιστει πειτε μου κατι εστω δυο λογια για να μην τα παραταω

ασ πουμε οτι εισαι στο πατο που δεν εισαι γτ αμα ησουν δε θα χεσ κουραγιο να γραψεισ
υποτιθεται τωρα οτι εχεισ πιασει το δικο σου πατο κατι πρεπει να κανεισ η να το αφησεισ να σε παρασυρει
η που λεσ κανεισ κατι η βυθιζεσαι ακομα πιο πολυ τωρα το τι θα κανεισ εσυ το ξερεισ αλλα και κατι λιγο να κανεισ θα σε βοηθησει ασ ειναι και μαλακια γτ θα ειναι μια καινουρια εμπειρια και καπου θα σε βγαλει μπορει οχι εκει που θελεισ αλλα καπου και απο κεινο το καπου ισωσ να εισαι ετοιμοσ να κανεισ εκεινο που θα θελεισ εκεινη τη στιγμη γτ αυτο που θελέισ τωρα μπορει μετα να μην το θελεισ να θελεισ κατι αλλο
και να ξερεισ κατι ειναι μαγκια να εισαι στον πατο και να λειτουργεισ θα σε βοηθησει πολυ στη μετεπειτα ζωη σου
φιλικα

Κώστα καλησπέρα,
Να σε ρωτήσω, αυτή την περίοδο σε βλέπει ψυχολόγος συστηματικά?
Σε έβλεπε από τα 16 σου ανά τακτά χρονικά διαστήματα? Είναι ο ίδιος ψυχολόγος ή έχεις αλλάξει? Γνωρίζει ότι η διάθεση σου είναι πάρα πολύ κακή (όπως την περιγράφεις) αυτή την περίοδο? Τι σου λέει? Σου προτείνει κάτι ή όχι?
Κατά τη δική μου γνώμη πρέπει να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία. Θα σε ανακουφίσει πραγματικά. Συνήθως οι επιλογές αυτές είναι δύσκολες για πολλούς πολλούς λόγους αλλά αυτό που αξίζει πονάει και περισσότερο. Ακούγεται κλισέ ίσως αλλά μη δίνεις σημασία σ αυτό. Καμιά φορά τα κλισέ, είναι και τα καλύτερα. Για μένα το αποτέλεσμα μετράει και πιστεύω θα σε δικαιώσει. Βεβαίως το όποιο αποτέλεσμα είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Πιστεύω, το γεγονός ότι προβληματίζεσαι και ρωτάς μέσω του διαδικτύου δείχνει πολύ καλά στοιχεία και βαλβίδες ασφαλείας ότι οι ελπίδες δε χάθηκαν. Γνωρίζεις μέσα σου ότι κάτι πρέπει να κάνεις αλλά αμφιταλαντεύεσαι ενδεχομένως στην απόφαση. Πάρε την και βγες νικητής. Εγώ θα σε συμβούλευα να πας σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο. Πρέπει να τονώσεις την αυτοεκτίμηση σου και να αποκτήσεις ισχυρή αυτοπεποίθηση. Ο ειδικός θα σου δώσει να καταλάβεις από πού προέρχονται τα συμπτώματα που προβάλλονται και σε δυσκολεύουν στην κοινωνικοποίησή σου. Ένα πράγμα να ξέρεις και αυτό στο λέω με τα βεβαιότητας. Υπάρχει πάντα χειρότερα από το χειρότερα. Οι μονόδρομοι δεν είναι απλώς ότι δε βγάζουν πουθενά. Είναι ότι εγκλωβίζουν. Πρέπει να φτάσεις σε σταυροδρόμι.

να σε κανω μια μεταφραση κατι πρεπει να κανεισ κατι για σενα και με το δικο σου τροπο
δεν υπαρχει προβλημα που δεν εχει λυση υπαρχει προβλημα που δε λυνεται σωστα ολα λυνονται αλλα οχι βολικα παντα για εμασ

Quote:

---

Originally Posted by 1984muzzy

........
Πιστεύω, το γεγονός ότι προβληματίζεσαι και ρωτάς μέσω του διαδικτύου δείχνει πολύ καλά στοιχεία και βαλβίδες ασφαλείας ότι οι ελπίδες δε χάθηκαν. Γνωρίζεις μέσα σου ότι κάτι πρέπει να κάνεις αλλά αμφιταλαντεύεσαι ενδεχομένως στην απόφαση. Πάρε την και βγες νικητής. Εγώ θα σε συμβούλευα να πας σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο. Πρέπει να τονώσεις την αυτοεκτίμηση σου και να αποκτήσεις ισχυρή αυτοπεποίθηση. Ο ειδικός θα σου δώσει να καταλάβεις από πού προέρχονται τα συμπτώματα που προβάλλονται και σε δυσκολεύουν στην κοινωνικοποίησή σου.

---

Όντως, το να ρωτά κανεις, να επιζητα συμβουλες και ιδεες παει να πει πως ελπίζει, πως ειναι συνειδητοποιημένο άτομο, πως εχει αντιληφθει πού κανει λάθος και ψάχνει τρόπο για βελτίωση/αλλαγή.
Ενας καλος ψυχολογος θα του μάθει μεθοδους, νοητικά εργαλεία δλδ, με τα οποια σταδιακα θα τονωσει την αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση του. Ο ψυχιατρος απλα΄θα του δωσει καποιες συμβουλες (καλες μεν, ίσως όμως όχι μεθοδολογικές όπως η επιστημη της ψυχολογιας) και φαρμακευτικές αγωγες (ελπίζω να μην τον φορτωσει χαπια). Ο ψυχιατρος χρειαζεται, κατα τη γνωμη μου, αν τα προβληματα που περιγραφει συνοδευονται από έντονα συναισθηματα και φόρτιση πχ άγχος, ένταση στις σκέψεις, μελαγχολία και τρεμουλο, εφίδρωση, ταχυκαρδία, κόπωση, τα δευτερα ως αποτελεσμα βασικά των πρώτων, να χανει τον ειρμο των σκεψεων και τόυ λόγου σε βαθμο που να καταντα δυσλειτουργικός γενικά στη ζωη του.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Όντως, το να ρωτά κανεις, να επιζητα συμβουλες και ιδεες παει να πει πως ελπίζει, πως ειναι συνειδητοποιημένο άτομο, πως εχει αντιληφθει πού κανει λάθος και ψάχνει τρόπο για βελτίωση/αλλαγή.
Ενας καλος ψυχολογος θα του μάθει μεθοδους, νοητικά εργαλεία δλδ, με τα οποια σταδιακα θα τονωσει την αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση του. Ο ψυχιατρος απλα΄θα του δωσει καποιες συμβουλες (καλες μεν, ίσως όμως όχι μεθοδολογικές όπως η επιστημη της ψυχολογιας) και φαρμακευτικές αγωγες (ελπίζω να μην τον φορτωσει χαπια). Ο ψυχιατρος χρειαζεται, κατα τη γνωμη μου, αν τα προβληματα που περιγραφει συνοδευονται από έντονα συναισθηματα και φόρτιση πχ άγχος, ένταση στις σκέψεις, μελαγχολία και τρεμουλο, εφίδρωση, ταχυκαρδία, κόπωση, τα δευτερα ως αποτελεσμα βασικά των πρώτων, να χανει τον ειρμο των σκεψεων και τόυ λόγου σε βαθμο που να καταντα δυσλειτουργικός γενικά στη ζωη του.

---

Γιάννη γεια,
Εγώ έχω πάει μια φορά σε ψυχολόγο και πολλάκις στην ίδια ψυχίατρο με την οποία ολοκληρώνω αυτή την περίοδο την ψυχοθεραπεία μου. Δεν ξέρω αν περισσότερο κουρέλι με έχει κάνει να νιώσω άλλος άνθρωπος, από τον συγκεκριμένο ψυχολόγο. Φεύγοντας μάλιστα, μου ζήτησε να ευχαριστήσω εκ μέρους του εκείνον που με συνέστησε σε κείνον.

Τελοσπάντων, αυτή είναι μια δική μου ιστορία και τα δάχτυλα των χεριών μας δεν είναι όλα ίδια. Θέλω να πω ότι είμαι εναντίον των γενικεύσεων και των τσουβαλιασμάτων. Μπορεί κάποιος άλλος ψυχολόγος να είναι εξαιρετικός και να έχει κάνει πάρα πολλά για να ενδυναμώσει τις γνώσεις και την εμπειρία του. Από την άλλη, το γεγονός ότι 22-23 χρονών παιδιά, τελειώνουν ένα πανεπιστήμιο ψυχολογίας και είναι δυνατό να ιδιωτεύσουν, εμένα είναι μια ιστορία που αν μη τι άλλο, με ανησυχεί. Αυτό μου το έχουν πει μέχρι τη στιγμή 3 απόφοιτοι. 1 Αθήνα, 2 Κρήτη. Προσοχή! Δεν λέω να μην ανοίξουν. Καλά θα κάνουν. Κόπιασες και ήρθε η ώρα να θερίσεις. Το φτωχό μου το μυαλό όμως μου λέει… Πως είναι δυνατόν να μπορείς να δεις ζητήματα ψυχικής υγείας άλλων ανθρώπων αν δεν έχεις δει πρώτα εσύ τα δικά σου.

Οι απόφοιτοι δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τη δική τους ψυχοθεραπεία. Ή αν όχι ψυχοθεραπεία, μια έξτρα ειδίκευση πάνω σε ένα μοντέλο θεραπείας. Να παρακολουθήσουν σεμινάρια και το κυριότερο να εργαστούν αν θέλεις ως επίκουροι άλλων ψυχολόγων, στην πράξη. Απέναντι σε θεραπευόμενο. Μακριά και έξω από τις μεγάλες αίθουσες της θεωρίας των πανεπιστημίων. Οι περισσότεροι άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου κάνουν ένα ασυνείδητο λάθος με την άφιξη το χτύπημα της πόρτας σε έναν ειδικό. Είτε αυτός λέγεται ψυχολόγος, είτε ψυχίατρος. Δεν ρωτάνε τις σπουδές που έχουν κάνει (σε γενικές γραμμές). Ποια η εμπειρία τους. Συνήθως οι κάρτες τους, αναφέρουν την ειδίκευση αν και εφόσον αυτή υπάρχει. Την κοιτάζουμε, αναρωτιέμαι? Εντάξει, αν αρχίσουν τα περι σχολών και θεραπευτικών μοντέλων, κανείς δε θα καταλάβει, αλλά έστω περί εμπειρίας. Πχ ειδικεύεσαι κύριε σε ψυχοσωματικά συμπτώματα? Δεν είναι κακό να ρωτήσει κάποιος. Ο νόμος τους υποχρεώνει από όσο γνωρίζω να καδράρουν τις σπουδές τους αλλά.. επι της πράξης?
Τέλος πάντων, μη μακρηγορώ.

Σε σχέση με τους ψυχιάτρους, εμένα η δική μου δε μου έχει δώσει ποτέ συμβουλή. Ποτέ δε με έχει κρίνει και δε μου λέει τη γνώμη της για το τι να κάνω. Σε σημείο μάλιστα να με ενοχλεί ώρες ώρες (τις ώρες που ζητώ το σύμβουλο για αποκούμπι, βασισμένος στο κύρος της). Έχει δίκιο όμως. Δεν είναι δουλειά της να μου μιλάει για σωστά και λάθη. Οι επιλογές είναι δικές μου. Γι αυτό την ‘πάω’. Πάμε κατευθείαν στο πρόβλημα, από πού προέρχεται και αν και πως αντιμετωπίζεται. Όσον αφορά τα χάπια και το ‘φορτώνω’ εγώ προσωπικά δε ξέρω, έχω κάποιες αμφιβολίες σε σχέση με αυτό. Αν ΚΑΙ ίσως ο πειραματισμός ή η εξυπηρέτηση φαρμακευτικής εταιρείας σε επαγγελματικά πλαίσια ενδεχομένως να παίξει (και ναι φυσικά είναι πολύ άσχημο), ως επί το πλείστον πιστεύω ότι η χορήγηση όταν αυτή χρειαστεί πρέπει να δίνεται.

Αν, λέω αν η περίπτωση του Κώστα είναι αυτή της κατάθλιψης (επιφυλάσσομαι φυσικά), άντε να του χορηγηθεί αντικαταθλιπτικό. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει εθισμός (τεμπελιάζει ο οργασμός ως προς την παραγωγή των ανάλογων ουσιών της ευτυχίας από μόνος του… υποστηρίζουν πολλοί). Κακή χημεία, χάος στη μετάφραση/ασυννενοησία θεραπευτή-θεραπευόμενου, γνώσεις θεραπευτή, θέληση θεραπευόμενου κ.α ναι… με αποτέλεσμα να μην ισχυροποιήσει τα ‘θέλω και πράττω’ του –> αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση. Και βέβαια πολλά ή όλα όσα αναφέρονται από τους παραπάνω περί γυμναστικής, καλού ύπνου και φαγητού. Δεν ξέρω και δεν θα μπορούσα να ξέρω αν θα ήταν δυνατό αυτά να παράξουν ντοπαμίνη, συμφωνώ όμως ΕΙΝΑΙ απλοί καθημερινοί τρόποι να ‘διώχνεις’ αρνητική ενέργεια και σκέψεις που βυθίζουν.

πηγαινα μια φορα τον μηνα απο τα 16 μεχρι τα 19..και απο τα 21 μεχρι σημερα ειναι ο ιδιος ψυχολογος..Η ψυχοθεραπεια τι ακριβως ειναι και πως γινεται?