Γιατί δεν έγινα Άνθρωπος?

Ρε μεγάλε ποτέ δεν είναι αργά.
ΌΛΑ σχεδόν αυτά που λες ίσχυαν και σε μένα όταν ήμουν στην ηλικία σου. Βίωνα κι εγώ στιγμές νευρικότητας και ψυχολογικής καταπτωσης επειδή μου έλειπαν όλα αυτά, όπως τωρα συμβαινει με σενα.
Έγινε σχεδόν 30 για να κάνω όλα αυτα που τώρα λείπουν σε σενα!!
Η συμβουλή μου για να βγεις απο το αδιέξοδο είναι, κοινωνικοποιήσου όσο περισσότερο μπορείς, έστω σ' αυτα τα πενιχρα κοινωνικά πλαίσια που βιώνεις με τάση όμως από μέρους σου διεύρυνσης τους. Ο λόγος: αυτο θα σε βοηθησει, έστω με το πέρασμα του χρόνου, να βρεις άτομα κατάλληλα (νοουμένου ότι πρώτα θα γίνεις ανοιχτός σε καινούργιες γνωριμίες), άτομα που κοινωνικά βρίσκονται μπροστά ή πολύ πιο μπροστα από σενα σ' όλα αυτα που περιγραφεις. Συναναστρεφόμενος μαζι τους, ακολουθώντας τους, θα σε μπάσουν σ ' αυτα που σου λείπουν, μέχρι να μπουχτίσεις. Έστω κι αν καταρχην σου φαινεται πως δεν ταιριαζεις ιδιαιτερα μαζι τους. Απλα θα τους δωσεις τον καλύτερο σου εαυτο (ομιλητικότητα, όχι μιζέρια, ενθουσιασμό, ξανοίγομαι) για να αποκομίσεις τα θετικά. Από τη δική μου εμπειρία μ αυτο τον τροπο ανοιγει ο δρόμος. Επεδίωξε το άμεσα με ότι διαθεσιμο έχεις!!

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εμενα ολο το σκεπτικο σου μου φαινετε λαθος
το μονο φυσιολογικο που θα σκεφτομουν ειναι οτι ο καθενας θα υπερασπιζοταν τον εαυτο του με τα χαρακτηριστικα που του εδωσε η φυση
πχ..
εχω παρατηρισει οτι οι γατες αγαπουν την ησυχια κ την ξαπλα
ενω οι σκυλοι αγαπουν τη κινηση κ την ενεργεια
πιος θα μπορουσε να πει πιος απο τους δυο ειναι ο φυσιολογικος? αντικειμενικα μεσα απο καθαρο ορθολογισμο κανεις αφου ειναι τι χαρακτηριστικα εχει ο καθενας.
το μονο που δεν ειναι φυσιολογικο ειναι να μην δεχετε καπιος τον εαυτο του.

---

Καταλαβαίνω το τροπο σκεψης σου Αλεξανδρε. Πως γινεται ενα μυρμηγκι να θελει να γινει ελέφαντας?
Η διαφορα ομως του Ανθρωπου με τα υπολοιπα ζωα είναι οτι ο Ανθρωπος ειναι πολυ πιο πολυπλοκος και περιπλοκος απο ολα τα υπολοια ζωντανά. Για αυτο και ο καθε ανθρωπος εχει δικα του γουστα, επιθυμιες, ψυχολογια, όνειρα, δραστηριοτητες κλπ ενω η γατα και το σκυλι ζουν πανω-κατω την ίδια ζωή.

Αρνούμε λοιπον να δεχτω οτι για αυτο με προοριζε η φυση: Να καταντισω για παντα ενας παχυσαρκος που κάθεται μεσα στο δωμάτιο μου. Αποκλείεται να με εκανε έτσι η φυση. Εγω απο τη Πρωτη μεχρι τη τριτη-τετάρτη δημοτικου ήμουν μια χαρά παιδί, οπως ολα τα άλλα... μετά άρχισα να αλλάζω... εκει που τα παιδιά εβγαιναν και έπαιζαν εγω εβγανα πιο λίγο.. εκει που τα παιδια αρχισαν να κανουν γνωριμιες και νεες δραστηριοτητες εγω κλεινόμουν μεσα στο σπιτι...

Πως λοιπον να δεχτω τον εαυτο μου απο τοτε που δεν μου αρέσει και σιχαίνομαι αυτο που είμαι?
Για αυτό γραφω στο αρχικο κειμενο οτι ισως να ημουν ευτυχισμένος αν ημουν καποιος αλλος...

Quote:

---

Originally Posted by Interferon

Καλησπέρα σου καταρχήν φίλε μου.
Αφού ξέρεις τι έφταιξε και φαίνεται ότι θέλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα, έστω αρκετά από αυτά, γιατί δεν κάνεις κάτι?
Εννοώ κάθισες αδρανής και χωρίς καμία "μάχη" απέναντι σε αυτό που σου δημιούργησε πρόβλημα.
Καλή η διαπίστωση αλλά πρέπει να προχωράμε και στα βήματα. Εφόσον λοιπόν γνωρίζεις την κατάσταση κάνε μια προσπάθεια να το αλλάξεις. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει εάν εσύ δεν παλέψεις για κάτι.
Ξέχνα τελείως τι λάθη έγιναν στο παρελθόν γιατί δεν θα σε βοηθήσουν σε τίποτα. Ότι έγινε έγινε πάρε το απόφαση. Από εδώ και πέρα απέκτησε δύναμη μέσα σου και κάνε αυτά που θέλεις. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να διστάζουμε να κάνουμε κάτι. Υποθέτω ότι υπάρχουν άλλοι "φόβοι" που σε κρατάνε "στάσιμο" λόγω αυτών που πέρασες.. Εστίασε σε αυτό για να γίνει η αρχή και μετά θα δεις τον κόσμο με άλλο μάτι.
Θα στο επαναλάβω για να το βάλεις καλά στο μυαλό σου. Πολέμα για ότι θες. Γράφτους όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι και κάνε αυτό που γουστάρεις! ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ..

---

Θυμάμαι οταν ημουν μικρος, γυρω στο Γυμνάσιο δηλαδη, ειχα μια κάποια ισχνή διαπίστωση της κατάστασης μου. Έβλεπα δηλαδη οτι είχα γινει τόφαλος και ήμουν απομονωμένος. Θυμάμαι ειχα κανει καποιες, προσπαθειες, πχ στη Δευτερα Γυμνασιου είχα γραφτεί Γυμναστήριο. Παρόλα αυτά μετα απο ενα μεγάλο διάστημα το παράτησα. Οι γονείς μου τι εκαναν interferon για να με βοηθησουν? Έμειναν μονο στα λόγια. Συνεχισαν να με βλεπουν να γίνομαι Ανθρωπος των σπηλαίων και αυτοι έμεναν μονο στα λόγια. Οσο και να θελω να κατηγορήσω τον εαυτο μου, δε μπορώ να αρνηθω το γεγονός οτι δε μπορεί να δεχτεί όλο το φταίξιμο πανω του ενας 15χρονος.
Όταν πηγα στην Αθηνα για σπουδες, παλι γραφτηκα γυμναστήριο. Εκεί ηταν ακομα πιο δυσκολα γιατι επρεπε και να μαγειρευω μονος μου αλλά πετυχα να χασω κοντα στα 10 κιλα και όλοι μου ελεγαν μπραβο. Μετά τα ξαναπήρα παλι...

Μου λες να αποκτησω δυναμεις και να κανω αυτα που θελω. Αυτες οι δυναμεις ομως κάμπτονται οταν θυμαμαι ολες αυτες τις αποτυχίες που ειχα στο παρελθον. και αλλες φορες στο παρελθον ειχα μαζεψει ολες μου τις δυναμεις και πολεμησα και έχασα. Τι διαφορετικό θα καταφέρω τώρα? Αυτός ο φοβος της επαναλαμβανομενης αποτυχίας μερικες φορες ματαιωνει τη προσπαθεια μου πριν καν τη ξεκινήσω.
Ακομα και τωρα που μιλαμε προσπαθω... σε λιγότερο απο 2 ωρες θα παω γυμναστηριο, ενω προσπαθω να τρέφομαι υγιεινα. Αλλα βαθια μεσα στο μυαλο μου ξερω οτι αυτη η προσπαθεια δεν θα κρατησει πανω απο 1 εβδομαδα..και μετα παλι απο την αρχη.. αυτο φοβαμαι μη γινει η ζωη μου, ενας κυκλος, και στο τελος γερασω και δω οτι δεν εχω κανει τιποτα στη ζωη μου.

Quote:

---

Originally Posted by Anakin

Το να εισαι λιγο αντικοινωνικος δεν ειναι κακο, λιγο ομως.. Αν θες να πιεις πηγαινε σε καμια καβα και παρε κανα κρασι χυμα που ειναι φθηνο και μεθυσε, αν και δεν ειναι αναγκη απλα θες να το κανεις για αντιδραση για οσα δεν εκανες. Με τον ξαδερφο σου μιλατε ακομα? Ειστε σε κοντινη ηλικια? Αν ναι βγαινε με αυτον και θα γνωρισεις και αλλα ατομα και τελος να ξερεις οτι προλαβαινεις, δεν σε πειραν τα χρονια εισαι 25, ζησε τωρα.

---

Οχι δεν τα λεμε πλεον με τον ξαδερφο αλλα πριν 3 εβδομαδες με ειχε καλέσει στο σπίτι του... ναι ειμαστε σε κοντινη ηλικία.

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα σου φιλε μου οντως εχεις στερηθει σοβαρα πραγματα ομως εισαι πολυ μικρος κ δεν ειναι απιθανο να σου συμβουν καλυτερα στο μελλον κ μενα προτου να βρω το αγορι μου με το οποιο θελουμε κανουμε οικογενεια η ζωη μου ηταν ενα ματσο χαλια στους περισσοτερους τομεις πραγματικα ιδανικο ειναι να βρεις την καταλληλη κοπελα με την οποια μετεπειτα κανετε κ οικογενεια δεν πειραζει ετσι κ δεν εισαι κοινωνικος κ ολα αυτα για το κλαμπ τα οποια λες δεν ειναι φοβερα δεν αρεσουν σε ολους τα κλαμπ τωρα ετσι κ θελεις να γινεις περισσοτερο ανοικτος δοκιμασε να πλησιασεις εστω κ γνωστους για να κανεις γνωριμιες κ μαλλον να βρεις κ κοπελα μεσα απο αυτους τωρα η τον επομενο καιρο καλεσε κοσμο σπιτι σου κερασε τους ειναι εναλακτικοι τροποι να τους προσεγγισεις επισης προσπαθησε να βρεις κ δουλεια το καλο πραγμα γινεται εκει οπου δεν το περιμενεις!

---

Σε ευχαριστω για την απάντηση. Να καλέσω κοσμο στο σπίτι αποκλειεται. Πασχοντας απο ηπια κοινωνικη αναταραχη (φοβια και αγχος οταν ειμαι με πολυ κοσμο, οταν ειμαι το κεντρο προσοχης) δε παίζει να καλεσω καποιον στο σπιτι.

Οσον αφορα τις κοπελες, δεν επιθυμω να βρω μια κοπελα και να τη παντρευτω. Θέλω πριν παντρευτω να έχω εμπειριες. Και δεν θα ήθελα να παντρευτω πριν τα 29-31. Αλλά ολα αυτα ειναι λογια του αερα καθως ποτε δε ξερεις πως στα φερνει η ζωη..

Αλλά ακομα και για να παντρευτει καποιος, πρεπει να κανει τα πρωτα βηματα. Πρώτα πρεπει να έχει εμπειρια.. μετά να εχει λιγους φιλους, εναν εστω και μικρο κοινωνικο περίγυρο. Μετά να βρει κοπέλα και να παντρευτεί. Εγω δεν εχω τιποτα απο ολα αυτα!!

Όπως καταλαβαίνεις, υπάρχει ενα μεγάλο κενό που πρέπει να καλύψω...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ρε μεγάλε ποτέ δεν είναι αργά.
ΌΛΑ σχεδόν αυτά που λες ίσχυαν και σε μένα όταν ήμουν στην ηλικία σου. Βίωνα κι εγώ στιγμές νευρικότητας και ψυχολογικής καταπτωσης επειδή μου έλειπαν όλα αυτά, όπως τωρα συμβαινει με σενα.
Έγινε σχεδόν 30 για να κάνω όλα αυτα που τώρα λείπουν σε σενα!!
Η συμβουλή μου για να βγεις απο το αδιέξοδο είναι, κοινωνικοποιήσου όσο περισσότερο μπορείς, έστω σ' αυτα τα πενιχρα κοινωνικά πλαίσια που βιώνεις με τάση όμως από μέρους σου διεύρυνσης τους. Ο λόγος: αυτο θα σε βοηθησει, έστω με το πέρασμα του χρόνου, να βρεις άτομα κατάλληλα (νοουμένου ότι πρώτα θα γίνεις ανοιχτός σε καινούργιες γνωριμίες), άτομα που κοινωνικά βρίσκονται μπροστά ή πολύ πιο μπροστα από σενα σ' όλα αυτα που περιγραφεις. Συναναστρεφόμενος μαζι τους, ακολουθώντας τους, θα σε μπάσουν σ ' αυτα που σου λείπουν, μέχρι να μπουχτίσεις. Έστω κι αν καταρχην σου φαινεται πως δεν ταιριαζεις ιδιαιτερα μαζι τους. Απλα θα τους δωσεις τον καλύτερο σου εαυτο (ομιλητικότητα, όχι μιζέρια, ενθουσιασμό, ξανοίγομαι) για να αποκομίσεις τα θετικά. Από τη δική μου εμπειρία μ αυτο τον τροπο ανοιγει ο δρόμος. Επεδίωξε το άμεσα με ότι διαθεσιμο έχεις!!

---

Ευχαριστώ για την απάντηση σου, χαίρομαι οταν βλέπω οτι τουλαχιστον δεν είμαι ο μονος που έχει σπαταλήσει τη ζωη του.

Φίλε μου αυτο που λες το εχω διαβασει στη ψυχολογια. "Παντα να περικυκλωνεις τον εαυτο σου με τα ατομα που θες να μοιασεις" λένε.

Φίλε μου εγω να προσπαθησω να ξανοιχτώ, αυτοι θα με δεχτούν ομως? Μερικές φορές νιωθω οτι απλα ντρεπονται καποιοι να με κυκλοφορησουν και να με συστήσουν ως φιλοι τους.

Παραδείγματα:

Στον στρατό, έκανα παρεα με δυο άτομα παρα πολύ. Είχαμε καλες σχεσεις, και αρκετές φορές μιλάγαμε. Όταν απολυθηκαμε είπαμε να βρεθούμε εξω στη πολη να τα λεμε. Δεν εγινε ποτε. Πέρασαν 2-3 μηνες και συναντησα αυτα τα δυο παιδια τυχαία στο δρόμο. Μου ειπαν θα μου μιλησουν στο Facebook να βγουμε. Συμφώνησα. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Αυτοί οι δυο συνεχισαν να ειναι παρεα και εξω απο το στρατό ενω εγω εμεινα στην απεξω. Δε μπορω να καταλαβω τι λάθος εκανα.

Στην Αθήνα οταν σπουδαζα, είχα τη τυχη να γνωριζω ενα παιδι απο μικρη ηλικια. Το προηγουμενο καλοκαιρι μου ειχε πει να τον παρω τηλεφωνο να βγουμε. Τον παιρνω θυμαμαι ενα Σάββατο μου λεει θα παει γηπεδο να δει την ομαδα του. Τον παίρνω τον δευτερο Σάββατο μου ειπε οτι εχει διαβασμα. Τον παιρνω το τριτο μου λεει παλι θα παει να δει τον αγωνα. Του λεω οκ μη σε ενοχλω παρε με εσυ οποτε μπορεις. Δε με πήρε ποτέ.
Το ερχομενο καλοκαιρι οταν κατεβηκε στη πολη μου δεν τον εκανα παρεα, και οταν με ρωτησε ο πατερας του τι τρέχει του ειπα οτι ο τυπος με εγραψε κανονικα στην Αθήνα.

Στη σχολή θυμάμαι, οταν τα παιδιά αποφάσιζαν να βγουνε έξω, εμένα ποτέ δε με καλούσαν. Εγω τι να κανω, να τους αναγκασω να με καλεσουν? Οταν μια παρεα παιδιων αποφασιζουν που θα βγουν το βραδυ, δε μπορεις να χωθεις σφηνα αναμεσα τους και να τους πεις "μαγκες να ερθω και εγω"? Οχι μονο γινεσαι αδιάκριτος αλλα βλεπεις οτι σε έχουν απορρίψει, οποτε και τους φέρνεις σε δυσκολη θέση.

Αρκετά παιδιά ένιωθαν, πιστευω, ανετα με μένα στη σχολή. Υπήρχαν παιδια που ηθελαν και επεδίωκαν να κάνουν εργασίες με μενα, είτε γιατι ημουν καλος ή γιατι γουσταραν το τρόπο που δουλευω. (Η γιατί ηθελαν να πετυχουν μια τουλαχιστον ικανοποιητικη βαθμολογία στις εργασιες? Αλλα ας μη γινομαι συνωμοσιολόγος)

Στη δίαρκεια των εξετάσεων υπήρχε μια γνωστή κοπέλα/συμμαθητρια που με το που με ειδε αμεσως με καλεσε να κατσω διπλα της. Σε ολο το κτιριο και κατά τα διαλλείματα με ακουλουθούσε παντου. Ολο της το σωμα φωναζε "νιωθω ανετα και οικεια μαζί σου".


Με ολους τους παραπανω, ποτέ μα ποτε δεν έπεσε στο τραπέζι μια ιδεα να βγουμε έξω. Δε λέω οτι δε φταίω, και βεβαια φταίω γιατι δε τους ρωτησα ποτε αν θελουν να βγουν εξω. Αλλα ουτε αυτοι με ρωτησαν, οποτε 50% δικο μου και 50% δικό τους το λαθος. Και οχι σε ολες τις περιπτώσεις.

Πάντα ένιωθα πως δεν χρειαζόμουν σε μια παρέα. Στη σχολή πάντα ενιωθα πως ημουν "μια ευχαριστη προσθήκη σε μια παρέα που ομως δε χρειάζεται έξω απο τη σχολή".

Και μερικες φορες τους καταλαβαινω. Μερικοι ντρέπονται να κυκλοφορήσουν με καποιον που φαίνεται λιγο caveman, είναι λιγο αντικοινωνικος ή δε μιλά πολύ και η παρθενιά του μυρίζει απο μακριά. Δεν τους κατηγορώ. Κατηγορώ τον εαυτό μου που δε τον έφτιαξα ΕΤΣΙ ώστε να με αποδεχτει η κοινωνία.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

.....
Αρκετά παιδιά ένιωθαν, πιστευω, ανετα με μένα στη σχολή. Υπήρχαν παιδια που ηθελαν και επεδίωκαν να κάνουν εργασίες με μενα, είτε γιατι ημουν καλος ή γιατι γουσταραν το τρόπο που δουλευω. (Η γιατί ηθελαν να πετυχουν μια τουλαχιστον ικανοποιητικη βαθμολογία στις εργασιες? Αλλα ας μη γινομαι συνωμοσιολόγος)

Στη δίαρκεια των εξετάσεων υπήρχε μια γνωστή κοπέλα/συμμαθητρια που με το που με ειδε αμεσως με καλεσε να κατσω διπλα της. Σε ολο το κτιριο και κατά τα διαλλείματα με ακουλουθούσε παντου. Ολο της το σωμα φωναζε "νιωθω ανετα και οικεια μαζί σου".


.......

---

Άρα υπήρχαν περιθώρια γι' αυτο που πιο πριν σου ζήτησα να κάνεις!
Αρα οπουδήποτε βρεθείς σου δίνονται τέτοιες ευκαιρίες. Κι όχι μόνο αυτες, μπορεί μέσω γνωστών τυχαία να γνωρίσεις κάποιους, που κατα τα λοιπα να μην υπάρχει κάτι κοινο μαζι σας (πχ σχολή, δουλεια, γειτονιά), κι όμως αυτοί να σου γινουν κολλητοί και φίλοι! Αυτο θα το καταλάβεις από την καλή διάθεση μεταξύ σας, κυρίως δε κάτι ως ένστικτο, ως χημεία, οδηγεί ως από φυσικού τους τα πράγματα στο να σχετιστείτε, ήτοι σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, απλα βαζοντας και εσυ λίγο την πρωτοβουλία σου, την πρόταση/προτείνοντας, το λιθαράκι σου που λενε, θα βρεθεις μαζι τους σε κανα μπαρ, καφε κλπ.

Τους υπόλοιπους, που δεν έβαλα στην παραθεση από το μηνυμα σου, (αυτους απ το στρατο και αυτους που δεν σε καλούσαν ποτε εξω απο τη σχολή) αυτους στις τρεις, στις τέσσερεις φορές απλα τους εγκαταλείπεις, το πολύ μια τυπική επικοινωνία και παύεις να ελπίζεις σε κατι επιπλέον. Η συναναστροφη με τετοιους όσο κι αν φαινεται ομαλή είναι απίστευτα ψυχοφθόρα γι αυτον που επιζητεί την προσοχή και παρεα τους. Η συναναστροφή σου μαζι τους όπως την περιγραφεις σου έριχνε την αυτοπεποίθηση, αρκετά την αυτοεκτίμηση, σε γέμιζε απελπισία και απογοήτευση για σενα. Δεν παρακαλάμε τετοιους αλλά μόλις διαπιστωσουμε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση φεύγουμε!

Πιο πάνω ο Αλέξανδρος θα πρεπε να φαει βρισίδη γι αυτα που σου ειπε. Ο ανθρωπος βελτιώνεται, η φυση, ο Θεός, δεν τον εφτιαξαν για να μεινει όπως ειναι. Γι αυτο υπάρχει η ψυχολογία, γι αυτο και τα γυμναστηρια και τα ινστιτουτα αδυνατισματος, φτανει να θελει κανεις να βελτιώσει τον εαυτο του!

Κατα τα λοιπα ελπίζω να τα πήγες καλα με τη σχολή και τα μαθηματα σου και τωρα να παλευεις με αξιωσεις για καποια δουλεια.

Κοίτα. Μεταξύ μας τώρα, είσαι μικρός για να απελπίζεσαι για τέτοια πράγματα. Ίσως αν αρχίσεις τώρα να τα κάνεις δεν θα έχει την ίδια γλύκα με το να τα έκανες στην προ-18 ηλικία. Μην επαναπαύεσαι σε αυτά που λες. Απ'το να τα σκέφτεσαι και να στεναχωριέσαι κάνε κάτι. Αναγνωρίζεις και μόνος σου πως κάτι τρέχει, κάνε κάτι. Δεν είναι τίποτα το τρελό. Γνωστούς έστω θα έχεις, πίεσε τον εαυτό σου και βγες. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Εξάλλου όλα αυτά που λες είναι αλυσίδα. Αν βγεις, θα γνωρίσεις καινούρια άτομα, θα αποκτήσεις καινούριες ασχολίες, θα γνωρίσεις και κοπέλες, θα θα θα. Μην μείνεις στο "θα". Στο χέρι σου είναι όλα. Όσο για το σεξ μην απελπίζεσαι. Δεν είναι ανάγκη επειδή τώρα ποια το επιβάλλουν σαν ανάγκη να έχεις κάνει σεξ πριν τα 18 να το βλέπεις και εσύ έτσι. Τιμή σου και καμάρι σου, και το εννοώ. Κάτι τελευταίο, άσε τις υποθέσεις στην άκρη. Με το "αν" και το "ίσως" κανείς δεν έζησε την ζωή του. Επειδή δεν βγαίνεις να τα σπας σε μαγαζιά μέχρι το πρωί, δεν έχεις χίλιους φίλους, δεν έχεις πάει με εκατό κοπέλες σημαίνει πως είσαι και "ο χάλιας". Ξεκόλλα από αυτήν την λογική φίλε μου. Και το διαφορετικό να ξέρεις αρέσει στις κοπέλες, στο λέω με βάση την μικρή εμπειρία που έχω. Ζήσε, βγες έξω. Αν χρειαστεί με το ζόρι. Φιλικά πάντα.

Quote:

---

Originally Posted by toplel

Κοίτα. Μεταξύ μας τώρα, είσαι μικρός για να απελπίζεσαι για τέτοια πράγματα. Ίσως αν αρχίσεις τώρα να τα κάνεις δεν θα έχει την ίδια γλύκα με το να τα έκανες στην προ-18 ηλικία. Μην επαναπαύεσαι σε αυτά που λες. Απ'το να τα σκέφτεσαι και να στεναχωριέσαι κάνε κάτι. Αναγνωρίζεις και μόνος σου πως κάτι τρέχει, κάνε κάτι. Δεν είναι τίποτα το τρελό. Γνωστούς έστω θα έχεις, πίεσε τον εαυτό σου και βγες. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Εξάλλου όλα αυτά που λες είναι αλυσίδα. Αν βγεις, θα γνωρίσεις καινούρια άτομα, θα αποκτήσεις καινούριες ασχολίες, θα γνωρίσεις και κοπέλες, θα θα θα. Μην μείνεις στο "θα". Στο χέρι σου είναι όλα. Όσο για το σεξ μην απελπίζεσαι. Δεν είναι ανάγκη επειδή τώρα ποια το επιβάλλουν σαν ανάγκη να έχεις κάνει σεξ πριν τα 18 να το βλέπεις και εσύ έτσι. Τιμή σου και καμάρι σου, και το εννοώ. Κάτι τελευταίο, άσε τις υποθέσεις στην άκρη. Με το "αν" και το "ίσως" κανείς δεν έζησε την ζωή του. Επειδή δεν βγαίνεις να τα σπας σε μαγαζιά μέχρι το πρωί, δεν έχεις χίλιους φίλους, δεν έχεις πάει με εκατό κοπέλες σημαίνει πως είσαι και "ο χάλιας". Ξεκόλλα από αυτήν την λογική φίλε μου. Και το διαφορετικό να ξέρεις αρέσει στις κοπέλες, στο λέω με βάση την μικρή εμπειρία που έχω. Ζήσε, βγες έξω. Αν χρειαστεί με το ζόρι. Φιλικά πάντα.

---

Τίιι?? Είναι μικρός και έχει περιθώρια?? Ο τύπος λέει ότι είναι 25 χρονών και δεν έχει ζήσει απολύτως τίποτα στην ζωή του παρα μονο μενει κλεισμενος μεσα στο καβουκι του κατηγορωντας τους παντες και τα παντα(άκου εκεί 50% φταιξιμο), τους γονείς του, τους συμμαθητές του, τους συμφοιτητες του, τις γυναίκες, τις ανδροπαρεες, ενδεχομένως και το global warming να ευθυνεται για την <<κοινωνικοποιηση>> του φιλου μας...Δεν έχει περιθώρια γιατί ο άνθρωπος σαν τα δέντρα...Όσο το δεντράκι είναι μικρό, βλασταρι, έχει εύκαπτο κορμό και μπορείς πανευκολα να το ισιωσεις(δενοντας πχ σε ένα ξυλο) γιατί αν γίνει ολοκληρο πλατανι μετά θα μεινει στραβο για ολη του την ζωη(εχετε δει αγροτη να ισιωνει ολοκληρο δεντρο?)....Αυτή η όλη κατασταση(κοινωνική φοβία, απομονωση, εσωστρεφεια) είναι στην ουσια γονιδιακα χαρακτηριστικά, ανηκουν στον γονοτυπο του και δεν αλλάζουν, έτσι γεννηθηκε δυστηχως ή ευτυχως...Μπορεί ίσως να το <<ελενξει>> ολιγον τι(αλλά όχι τρομερες διαφορες)και αυτό με παρα πολυ κοπο, δεν αλλαζει...Είναι σαν να έχεις αρσενικό μέσα σε ένα ποτήρι...Μπορείς να ρίξεις νερό για να το αραιώσεις, να το περιορίσεις ολιγον τι, μα το αρσενικό δεν αλλάζει!

Quote:

---

Originally Posted by περαστικός

Τίιι?? Είναι μικρός και έχει περιθώρια?? Ο τύπος λέει ότι είναι 25 χρονών ....

---

να υποθεσουμε οτι εισαι ανηλικος περαστικε?
αν δεν θεωρεις οτι ενας ανθρωπος 25 χρονων εχει περιθωρια αλλαγων στην ζωη του, εισαι η πολυ μικρος η πολυ ηλιθιος.
διαλεξε...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

να υποθεσουμε οτι εισαι ανηλικος περαστικε?
αν δεν θεωρεις οτι ενας ανθρωπος 25 χρονων εχει περιθωρια αλλαγων στην ζωη του, εισαι η πολυ μικρος η πολυ ηλιθιος.
διαλεξε...

---

Είμαι ανήλικος:p

Πως περιμένεις να αλλάξεις από την στιγμή που μισείς κ συχαίνεσαι τον εαυτό σου? Απ'ότι λες είσαι διαβασμένος, σε όλα τα βιβλία ψυχολογίας γράφουν ότι η αλλαγή μπορεί να πραγματοποιηθεί με αγάπη κ αποδοχή.

Εσύ έχεις απίστευτο θυμό για τον εαυτό σου, σου έχεις θυμώσει γιατί πάχυνες κ γιατί έχεις γίνει αντικοινωνικός κ για όλα τα κακά που σου συμβαίνουν, Από την στιγμή που έχεις θυμό για σένα, αυτοτιμωρείσαι, του δίνεις να καταλάβει κ αυτοκαταστρέφεσαι. Τρως για να μην αδυνατίσεις, ξεκινάς κ παρατάς μετά από μια βδομάδα το γυμναστήριο για να ταπεινώσεις τον εαυτό σου κ να του δείξεις πόσο αδύναμος είναι, κάνεις τα πάντα για να σε αποφεύγουν οι άνθρωποι (ώστε να μοιράσεις 50% το φταίξιμο), με το να είσαι κλειστός κ αντικοινωνικός καταφέρεις να επιβεβαιώνεις την θεωρεία σου για το "άθλιο εγω", για να μην με θέλουν οι άλλοι δίκιο θα έχουν δεν αξίζω. Θυμώνεις, αγανακτείς, δεν έχεις που να δώσεις διέξοδο στα συναισθήματά σου, κλείνεσαι και άλλο, σε πιάνει κατάθλιψη, μένεις δυστυχισμένος. Το πάχος σου, θαρρώ, πως οφείλεται στα συναισθήματα που καταπίνεις, στα συναισθήματα που δεν δίνεις διέξοδο, στα συναισθήματα που δεν εξωτερικεύεις.

Γιατί έχεις θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό σου? Πότε για πρώτη φορά αισθάνθηκες έτσι? Μήπως όλα ξεκίνησαν για να τιμωρήσεις κάποιον άλλον που είχες θυμώσει και κατέληξε να τιμωρείς τον εαυτό σου μια ζωή?

Παίζεις ένα παιχνίδι που λέγεται το θύμα και ο θύτης, Την μια είσαι ο θύτης που τιμωρεί (δεν μ'αγαπάω, μακάρι να αφανιζόμουν κ να ήμουν κάποιος άλλος, τρώω ανθυγιεινά φαγητά, μιλάω άσχημα για μένα), και την άλλη είσαι το θύμα (δεν με κάνουν παρέα οι άλλοι γιατί είμαι παχύς,είμαι μόνος, δεν με βοήθησε κανένας πότε...). Μήπως ήρθε η ώρα να συνηδυτοποιήσεις αυτούς τους ρόλους και να τους ξεφορτωθείς?

Πίστεψέ με δεν φταίνε τα παραπάνω κιλά που βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν κ αδύνατοι άνθρωποι που κάθονται σπίτι κ κλείνονται στον εαυτό τους. Το προβλημά σου είναι πίσω από την κουρτίνα και όχι η κουρτίνα.

Ένα άλλο αδύναμο σημείο που διακρίνω είναι η πειθαρχεία. Μάλλον η έλλειψη πειθαρχίας. Ζεις συνέχεια στο παρελθόν κ το μέλλον. Λες συνέχεια "όταν ήμουν μικρός.." ή "μακάρι να μπορούσα..., αν...", με το μυαλό σου είσαι παντού εκτός από τούτη την στιγμή. Και βέβαια, θα μου πεις, "μα δεν είναι ωραία τούτη η στιγμή, βαριέμαι, δεν κάνω τίποτα, προτιμώ να κλάψω για το αδικοχαμένο παρελθόν ή για το αδικοχαμένο μέλλον, το τώρα δεν έχει σασπένς". Σε αυτό το σημείο πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο το τώρα μπορείς να αλλάξεις, το παρελθόν κ το μέλλον δεν υπάρχουν, στο τώρα πρέπει να επενδύσεις την ενεργειά σου. Σε αυτό το σημείο κολλάει η πειθαρχία! Αν καταφέρεις να πειθαρχήσεις το μυαλό σου να είναι εδώ κ τώρα έχεις κερδίσει το παιχνίδι.

Στο εδώ κ τώρα δεν μπορείς να θρηνείς την κοπέλα που δεν έχεις, εκτός αν την είχες κ μόλις την έχασες, δηλ την βλέπεις να φεύγει κ να χτυπάει την πόρτα, μόνο τότε θα είναι του παρόντος να νιώσεις θυμό, απόρριψη, θλίψη κλπ. Στο εδώ κ τώρα μπορείς να δημιουργήσεις. Σταματώντας να σπαταλάς ενέργεια απο δω κ απο κει, την συγκεντρώνεις στο παρόν, και τότε αρχίζουν να γίνονται θαύματα. πχ 'Όταν κάνεις γυμναστική και το κάνεις για την γυμναστική, δήλ είμαι αυτή την στιγμή με το μυαλό μου συγκεντρωμένος στην γυμναστική κ όχι στο "έχω έρθει να αδυνατίσω, έχω έρθει να γνωρίσω άλλους, έχω έρθει κ θα αποτύχω", τότε γίνεται το θαύμα, θα ανακαλύψεις ότι η γυμναστική είναι κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον, θα την αγαπήσεις θα την λατρέψεις κ θα πάρεις τους καρπούς.

Το να βρίσκομαι εδώ σημαίνει συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω κ δεν πετάω στα σύννεφα. Και αυτό θέλει φοβερή πειθαρχία. Απ'ότι κατάλαβα οι γονείς δεν σε πίεσαν ποτέ για κάτι, πάντα υπήρχαν κάπου στο υπόβαθρο κ δεν πολύ ασχολήθηκαν μαζί σου, ζήτημα αν σε ανάγκασαν να κάνεις οτιδήποτε στο σπίτι. Μπορεί κιόλας να σου εξέφραζαν την αγάπη τους έτσι, "οτι θέλει το παιδί". Έτσι ήρθε η αναβλητικότητα, "αφού δεν είναι σημαντικό θα το κάνω αργότερα με το πάσο μου".

Το σημαντικό κ το μη σημαντικό μας το ορίζουν οι γονείς με το να μας υποδεικνύουν πράγματα. Προφανώς εσένα σου υπέδειξαν ότι είναι σημαντικό να μην εκφράζεσαι. Γενικά πως είναι η ατμόσφαιρα στο σπίτι? Όλοι είναι θερμοί μεταξύ τους, αγκαλιές κ φιλιά?

(επίσης τα μικρα παιδιά που δεν τα έχουν πειθαρχήσει καθόλου, αναπτύσσουν πολύ θυμό μέσα τους, θυμώνουν με τον εαυτό τους κ τους γύρο, τα αποκαλούν κακομαθημένα, δεν πιστεύω ότι είσαι κακομαθημένο απλά εσύ, πιθανός, να έστρεψες τον θυμό μέσα σου, εναντίον σου, δεν τον εξέφρασες κ συνεχίζεις να τον τρως κ να σε τρώει)

Αχχχ θα μπορούσα να γράφω για πάντα....μου έρχονται τόσα πολλά να πω.. αλλά ξέρω όσα κ να γράψω, δεν πρόκειται να σε βοηθήσω με ένα σχόλιο. Εγώ θα σου πρότεινα να :

1) Γραφτείς σε κάτι ομαδικό, το βέλτιστο θα ήταν ομάδα ψυχανάλυσης ή να παρακολουθήσεις κάποια βιωματικά σεμινάρια ή ακόμα και γιόγκα (πλάκα πλάκα η γιογκα βοηθάει φοβερά στην ενδοσκόπηση). Ή στο κάτω κάτω να γραφτείς σε μια ομάδα αθλήματος ή τέχνης που σου αρέσει (συναναστροφή με ανθρώπους).
2) Σταμάτα να μισείς τον εαυτό σου και αγάπησε τον, βάζοντας στην καθημερινότητα ασχολίες που σε ευχαριστούν. πχ σου αρέσει να ζωγραφίζεις, γράψου σε ένα εργαστήριο ζωγραφικής (είναι κ αυτό μέρος της πρώτης συμβουλής)
3) Διάβασε το βιβλίο The Toltec Path of Recapitulation: Healing Your Past to Free Your Soul. Έχει τεχνικές πως να απαλλαγείς απο τον παιδικό προγραμματισμό, τον προγραμματισμό που μας περάσαν οι γονείς μας ή εμείς οι ίδιοι σε νεαρή ηλικία (σχετικά με τους προγραμματισμούς προτείνω το βιβλίο Ομοιος Ομοιω ζευγαρώνει GELLERT D. SHEPARD)

Ωραια αφου σε καλεσε πριν 3 βδομαδες (προσφατα δλδ) καλεσε τον εσυ η πεσ του να βγειτε δεν περασαν χρονια που δεν τα πατε καθολου, πρεπει να αρχισουμε να αλλαζουμε την ζωη μας τωρα που ειμαστε μικροι πριν φτασουμε τα 30 φιλε, ειμαι κι εγω αντικοινωνικος οπως κι εσυ αλλα αρχιζω και το ψιλοαλλαζω, θελω να παραμεινω λιγο αντικοινωνικος και οχι τοσο οσο ειμαι, κανε κατι τωρα που προλαβαινεις.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Καταλαβαίνω το τροπο σκεψης σου Αλεξανδρε. Πως γινεται ενα μυρμηγκι να θελει να γινει ελέφαντας?
Η διαφορα ομως του Ανθρωπου με τα υπολοιπα ζωα είναι οτι ο Ανθρωπος ειναι πολυ πιο πολυπλοκος και περιπλοκος απο ολα τα υπολοια ζωντανά. Για αυτο και ο καθε ανθρωπος εχει δικα του γουστα, επιθυμιες, ψυχολογια, όνειρα, δραστηριοτητες κλπ ενω η γατα και το σκυλι ζουν πανω-κατω την ίδια ζωή.

Αρνούμε λοιπον να δεχτω οτι για αυτο με προοριζε η φυση: Να καταντισω για παντα ενας παχυσαρκος που κάθεται μεσα στο δωμάτιο μου. Αποκλείεται να με εκανε έτσι η φυση. Εγω απο τη Πρωτη μεχρι τη τριτη-τετάρτη δημοτικου ήμουν μια χαρά παιδί, οπως ολα τα άλλα... μετά άρχισα να αλλάζω... εκει που τα παιδιά εβγαιναν και έπαιζαν εγω εβγανα πιο λίγο.. εκει που τα παιδια αρχισαν να κανουν γνωριμιες και νεες δραστηριοτητες εγω κλεινόμουν μεσα στο σπιτι...

Πως λοιπον να δεχτω τον εαυτο μου απο τοτε που δεν μου αρέσει και σιχαίνομαι αυτο που είμαι?
Για αυτό γραφω στο αρχικο κειμενο οτι ισως να ημουν ευτυχισμένος αν ημουν καποιος αλλος...



Θυμάμαι οταν ημουν μικρος, γυρω στο Γυμνάσιο δηλαδη, ειχα μια κάποια ισχνή διαπίστωση της κατάστασης μου. Έβλεπα δηλαδη οτι είχα γινει τόφαλος και ήμουν απομονωμένος. Θυμάμαι ειχα κανει καποιες, προσπαθειες, πχ στη Δευτερα Γυμνασιου είχα γραφτεί Γυμναστήριο. Παρόλα αυτά μετα απο ενα μεγάλο διάστημα το παράτησα. Οι γονείς μου τι εκαναν interferon για να με βοηθησουν? Έμειναν μονο στα λόγια. Συνεχισαν να με βλεπουν να γίνομαι Ανθρωπος των σπηλαίων και αυτοι έμεναν μονο στα λόγια. Οσο και να θελω να κατηγορήσω τον εαυτο μου, δε μπορώ να αρνηθω το γεγονός οτι δε μπορεί να δεχτεί όλο το φταίξιμο πανω του ενας 15χρονος.
Όταν πηγα στην Αθηνα για σπουδες, παλι γραφτηκα γυμναστήριο. Εκεί ηταν ακομα πιο δυσκολα γιατι επρεπε και να μαγειρευω μονος μου αλλά πετυχα να χασω κοντα στα 10 κιλα και όλοι μου ελεγαν μπραβο. Μετά τα ξαναπήρα παλι...

Μου λες να αποκτησω δυναμεις και να κανω αυτα που θελω. Αυτες οι δυναμεις ομως κάμπτονται οταν θυμαμαι ολες αυτες τις αποτυχίες που ειχα στο παρελθον. και αλλες φορες στο παρελθον ειχα μαζεψει ολες μου τις δυναμεις και πολεμησα και έχασα. Τι διαφορετικό θα καταφέρω τώρα? Αυτός ο φοβος της επαναλαμβανομενης αποτυχίας μερικες φορες ματαιωνει τη προσπαθεια μου πριν καν τη ξεκινήσω.
Ακομα και τωρα που μιλαμε προσπαθω... σε λιγότερο απο 2 ωρες θα παω γυμναστηριο, ενω προσπαθω να τρέφομαι υγιεινα. Αλλα βαθια μεσα στο μυαλο μου ξερω οτι αυτη η προσπαθεια δεν θα κρατησει πανω απο 1 εβδομαδα..και μετα παλι απο την αρχη.. αυτο φοβαμαι μη γινει η ζωη μου, ενας κυκλος, και στο τελος γερασω και δω οτι δεν εχω κανει τιποτα στη ζωη μου.



Οχι δεν τα λεμε πλεον με τον ξαδερφο αλλα πριν 3 εβδομαδες με ειχε καλέσει στο σπίτι του... ναι ειμαστε σε κοντινη ηλικία.




Σε ευχαριστω για την απάντηση. Να καλέσω κοσμο στο σπίτι αποκλειεται. Πασχοντας απο ηπια κοινωνικη αναταραχη (φοβια και αγχος οταν ειμαι με πολυ κοσμο, οταν ειμαι το κεντρο προσοχης) δε παίζει να καλεσω καποιον στο σπιτι.

Οσον αφορα τις κοπελες, δεν επιθυμω να βρω μια κοπελα και να τη παντρευτω. Θέλω πριν παντρευτω να έχω εμπειριες. Και δεν θα ήθελα να παντρευτω πριν τα 29-31. Αλλά ολα αυτα ειναι λογια του αερα καθως ποτε δε ξερεις πως στα φερνει η ζωη..

Αλλά ακομα και για να παντρευτει καποιος, πρεπει να κανει τα πρωτα βηματα. Πρώτα πρεπει να έχει εμπειρια.. μετά να εχει λιγους φιλους, εναν εστω και μικρο κοινωνικο περίγυρο. Μετά να βρει κοπέλα και να παντρευτεί. Εγω δεν εχω τιποτα απο ολα αυτα!!

Όπως καταλαβαίνεις, υπάρχει ενα μεγάλο κενό που πρέπει να καλύψω...

---

Κουραγιο σου μελος να θυμασαι οτι το παν ειναι να βρεις μια καλη κοπελα για μετεπειτα οικογενεια κ λιγους κ καλους φιλους οι εμπειριες δεν ειναι το παν αυτο το οποιο ειναι το παν ειναι να βρεις καλοπροαιρετους ανθρωπους τωρα σπιτι σου θελω να πω να καλεις την φορα ενα δυο ανθρωπους δεν ειναι αναγκη να εισαι φουλ κοινωνικος καλυτερα λιγες κ ουσιαστικες παρεες παρα μια τεραστια παρεα αγνωστων καλεσε τους κερασε τους ασχολησου με τα προβληματα τους κ θα ειναι περισσοτερο οικεια τα πραγματα μαζι τους μπορεις να πεις κ σε οικεια σου προσωπα να βοηθησουν να γνωρισεις μεσα απο αυτους κοσμο

Quote:

---

Originally Posted by περαστικός

...Δεν έχει περιθώρια γιατί ο άνθρωπος σαν τα δέντρα...Όσο το δεντράκι είναι μικρό, βλασταρι, έχει εύκαπτο κορμό και μπορείς πανευκολα να το ισιωσεις(δενοντας πχ σε ένα ξυλο) γιατί αν γίνει ολοκληρο πλατανι μετά θα μεινει στραβο για ολη του την ζωη(εχετε δει αγροτη να ισιωνει ολοκληρο δεντρο?)....Αυτή η όλη κατασταση(κοινωνική φοβία, απομονωση, εσωστρεφεια) είναι στην ουσια γονιδιακα χαρακτηριστικά, ανηκουν στον γονοτυπο του και δεν αλλάζουν, έτσι γεννηθηκε δυστηχως ή ευτυχως...Μπορεί ίσως να το <<ελενξει>> ολιγον τι(αλλά όχι τρομερες διαφορες)και αυτό με παρα πολυ κοπο, δεν αλλαζει...!

---

Συμφωνώ μαζί σου. Εύστοχη η παρομοίωση σου!
Μετά δεν αλλάζει τίποτα, απλά ζεις στη ψευδαίσθηση οτι άλλαξες (επειδη κοινωνικοποιήθηκες ή έκανες ψυχοθεραπείες) και οι υποτιθέμενες αλλαγές ειναι μπαλώματα (πραγματα που δεν εκανα πριν λόγω ασχημης ψυχολοογίας πχ μια σπουδή, ένα χόμπι, ενα ταξίδι, σεξ, περισσότερο ομιλητικός κλπ με τα οποια πιστευεις πως καλυψες αυτα που δεν εκανες πριν και σου ελειπαν), μπαλώματα δλδ σε κατι που κατα τα λοιπα εμεινε ακριβως το ίδιο, αφού ο χαρακτηρας στον πυρηνα του παρεμεινε σχεδόν αναλλοίωτος. Ητοι από τις πιθανόν τεραστιες προσπαθειες αλλαγης που κατεβαλες πιθανον να σημειωσες απλα καποιες ασημαντες βελτιώσεις στον πυρηνα του χαρακτηρα όπου εγκειται η αρχή και η ουσία των πάντων στη ζωη σου.

Πότε το δεντρο ειναι εύκαμπτο? Στην παιδική ηλικία, το πολύ αρχές της εφηβικής. Εχεις περιθωριο μέχρι εκει να προλάβεις το κακο που λέγεται ψυχολογικά προβλήματα. Μετά ακολουθούν οι ψυχοθεραπείες σε κάτι που στέριωσε για τα καλα και το μονο που λαμβανεις απο τις ψυχοθεραπειες ειναι συνειδητοποιηση του προβλήματος και υποβοηθιση μεσω της ψυχοθεραπειας απλα για να κανεις τα πιο πάνω μπαλωματα και αλλαγες συμπεριφορας.

Κατα τα λοιπα ήδη εμεινες ο ίδιος. Κατα πασα πιθανοτητα στο εξης ενεκα της συνειδητοποίησης και της προσπαθειας αλλαγης θα βρισκεις τον εαυτο σου να απασχολείται σε νεους τομείς ζωής, ως η εξωτερική διασταση της αλλαγης (έξοδοι, χόμπι, δουλειες, σπουδες) όμως στην ουσία ο πυρηνας του χαρακτηρα σου εμεινα βασικα ο ίδιος. Κι ο καλύτερος τροπος να το διαπιστωνεις αυτό ειναι η ανατροφοδότηση που θα σου δίνουν οι αλλοι, πχ περίπου σου συμπεριφερονται το ίδιο όπως και πριν και σε περιγραφουν ως χαρακτηρα με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που σε περιεγραφαν και πριν. Αρα δεν αλλαξες!

Μπορεί να χεις και δικαιο ως προς τα γονιδιακα χαρακτηριστικα, με θυμαμαι με τα προβληματα σε λανθάνουσα κατασταση από το τότε που μπορώ να θυμαμαι στη ζωη μου.

Όπως κι ο Σελτζουκος μισω εκεινους που δεν με προσκαλούσαν ενώ τους εδειχνα πως ημουν δεκτικός και επιζητουσα την παρεα τους, που δεν μου εδιναν την ευκαιρια κι αυτο μου στοιχισε στη ψυχολογια, ήτοι σε περιοδους πριν τη συνειδητοποίηση. Καποτε λέω να μην πέσει κανα φονικό αντικείμενο στα χέρια μου επειδή δεν ειναι δυσκολο να φτιαξω λίστα!!

εγω σε βλεπω αλλαγμενο παντωσ και δεν δεχομαι την αλλαγη γτ σε εχω μαθει ησυχο
δε ξερω αν με ενοεισ

αν συνεχισεισ και με πεισεισ οτι η αλλαγη εχει βαθοσ θα σε αποδεχτω αλλα αυτο προυποθετει συζητηση
δε ξερω αν και παλι με ενοεισ
μη γινεσαι πυροβολημενοσ οτι κανεισ το κανεισ για τον εαυτο σου
μη χυνεισ τον κουβα επειδη οι γυρω σου σε εχουν μαθει αλλιωσ
ακομα και γω σε εχω μαθει αλλιωσ
θεσ να αλλαξεισ μαγκια σου αλλα για σενα

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

....

Ένα άλλο αδύναμο σημείο που διακρίνω είναι η πειθαρχεία. Μάλλον η έλλειψη πειθαρχίας. Ζεις συνέχεια στο παρελθόν κ το μέλλον. Λες συνέχεια "όταν ήμουν μικρός.." ή "μακάρι να μπορούσα..., αν...", με το μυαλό σου είσαι παντού εκτός από τούτη την στιγμή. Και βέβαια, θα μου πεις, "μα δεν είναι ωραία τούτη η στιγμή, βαριέμαι, δεν κάνω τίποτα, προτιμώ να κλάψω για το αδικοχαμένο παρελθόν ή για το αδικοχαμένο μέλλον, το τώρα δεν έχει σασπένς". Σε αυτό το σημείο πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο το τώρα μπορείς να αλλάξεις, το παρελθόν κ το μέλλον δεν υπάρχουν, στο τώρα πρέπει να επενδύσεις την ενεργειά σου. Σε αυτό το σημείο κολλάει η πειθαρχία! Αν καταφέρεις να πειθαρχήσεις το μυαλό σου να είναι εδώ κ τώρα έχεις κερδίσει το παιχνίδι.

..

---

Συμφωνώ σ' αυτό. Άνθρωποι που εχουν θεματα ψυχολογιας τεινουν να έχουν τη σκεψη τους στραμμένη στο παρελθόν ή στο μέλλον (στο πρωτο στις τραυματικες εμπειριες/αποτυχίες, στο δευτερο ως ονειροπολοι). Με το παρον δεν ασχολούνται. Όταν καποιος με τετοια θεματα αίφνης πιάσει τον εαυτο του να δρα στο παρόν, να συγκεντρωνεται η σκεψη του στο τώρα, να δρα άμεσα και να επιζητα άμεσα πράγματα να κανει στο τωρα, αυτά έιναι απόδειξη ότι ξεπέρασε ή περιόρισε τα θέματα του. Η θετική όψη παρελθόντος και μέλλοντος είναι άντληση μαθημάτων/διδαγμάτων από τα παθήματα και στόχοι για το μέλλον.
Αν και πιστευω πως όσο τα χρόνια περνάνε πιο πολύ παγιωνεται ο τροπος σκεψης και συμπεριφορας στο άτομο και έτσι σε όσες δραστηριοτητες κι αν στο εξης επιδωθεί στον πυρηνα ο χαρακτηρας του εμεινε ο ίδιος, όπως το πιο πάνω παραδειγμα με το δέντρο που όσο ηταν μικρό ο γεωργος μπορουσε να το λυγίσει και να του δώσει την κλιση που ήθελε.