Δεν είμαι καλά...

Να την πάρεις τηλέφωνο την γιατρό και να της πεις πως θέλεις να τη δεις. Έχεις κάθε δικαίωμα αφού δεν είσαι καλά. Πρέπει να 'ναι και άνθρωποι οι γιατροί και όχι μόνο να μας έχουν για τα χρήματα. Αν και εγώ όπως έγραψα και σε άλλο ποστ δεν πιστεύω πως οι περισσότεροι δεν κοιτούν τα χρήματα. Απλά πρέπει να ψάξεις.

Μην ανυσυχεις φιλε. Σε καταλαβαινω, περασες δυσκολα, και αυτο φταιει. Μπορει να , η μαλλον σιγουρα εχεις καταθλιψη, η μετατραυματικο στρεσς η κατι .
Μη το βαζεις κατω, υπαρχουν και χειροτερα. Ειναι απλα λιγες κακες μερες για σενα, θα περασει, μη το βαζεις κατω!

Ο πρώτος καιρός που πας στον ειδικό είναι πολύ δύσκολος. Ειδικά για κάποιον σαν εσένα που δεν περίμενε να φτάσει σε τέτοιο σημείο. Είναι επώδυνη η δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου μπροστά στη θεραπεύτρια. Αυτό πάρ'το σαν δεδομένο. Θα μιλήσεις για πράγματα που θεωρείς πολύ προσωπικά, και θα σου κάνει ίσως ερωτήσεις που η απάντηση που θα πρέπει να δώσεις θα ρίχνει το εγώ σου. Δεν θα πάθεις κάτι όμως κάνοντάς το. Θα ξεπεράσεις αυτό το στάδιο και θα αρχίσεις να μαθαίνεις τον ευατό σου. Θα νιώσεις καλύτερα. Αρκεί να μην το αφήσεις, δηλ. να μην αφήσεις τη θεραπεία, με το πρώτο φως που θα δεις στον ορίζοντα. Επίσης αν σε κάτι σε απογοητεύσει η θεραπεύτριά σου, δεν σημαίνει απαραίτητα οτι δεν είναι καλή. Μπορεί να σημαίνει οτι δεν σου ταιριάζει. Δεν είναι κακό να δοκιμάσεις και άλλον-η και να απορρίπτεις. Μπράβο που πήρες την απόφαση να ζητήσεις βοήθεια. Δείχνει κάτι για σένα και βασικά εμένα μου δείχνει οτι θα το ξεπεράσεις. Το πόσο θα σου κρατήσει το "μαρτύριο" είναι θέμα κάθε ανθρώπου.
Θα σου πρότεινα σιγά σιγά να κάνεις αλλαγές σε πράγματα που δεν σου αρέσουν. Και δεν θα είσαι για πάντα μόνος. Θα είσαι λίγο στην αρχή μέχρι να νιώσεις λίγο καλύτερα με τον εαυτό σου και μετά (αν το θες) θα μπεις στο παιχνίδι και θα γνωρίζεις. Είναι πάρα πολλοί εκεί έξω που νιώθουν μοναξιά, θλίψη και οργή αλλά δεν το καταλαβαίνεις γιατί παριστάνουν τους χαλαρούς, όπως εσύ. :)