Ψυχοσωματικά προβλήματα μετά απο πένθος

Quote:

---

Originally Posted by Fleur

καταλαβαίνω απο πρώτο χέρι τις απωλειες σας και λυπαμαι πολύ. την πρωτη πρωτη της ζωης μου δεν την εζησα καθως ήμουν 2 ετων οταν πεθανε η μητερα μου αλλα οπως καταλαβαίνετε ήταν κατι που με στιγματισε. μετα εζησα κατα σειρα τους θανατους του παπου και της γιαγιας που με μεγαλωσαν. καθολα ψυχραιμη. πανω στη διετια σχεδον απο τον θανατο της γιαγιας μου βγηκαν τα ψυχοσωματικα με νοσοφοβια. δεν μπορουσα να καθησω σε ενα μερος, ταχυκαρδιες μονιμο κολλημα με ασθένειες ...ημουν σιγουρη οτι κατι ειχα. "τι αγχος και βλακειες" ελεγα εγω ειμαι καλα τοσα περασα. αμ δε...τελικα κατεληξα με θεραπεια lexotanil (3 την ημερα) και ladose για να ηρεμησω. εσυ που λες ίσως επειδη ο οργανισμος σου ηταν συνηθισμενος σε ουσιες να μην σε πιανουν τα ηρεμηστικα ή να θες μεγαλυτερη δοση. σιγουρα και ψυχοθεραπεια θα βοηθησει. τωρα παλι ειμαι σε εξαρση και το παλευω.

---

fleur και εγω λυπαμαι που εζησες τοσους θανατους κ παλεψε το οπως εσυ μπορεις. Ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος κ αντιμετωπιζει αλλιως τις καταστασεις. Κ εγω στην αρχη ετσι ελεγα.. τοσα περασα κ με πολλη ψυχραιμια κ δυναμη.. ομως το αγχος ειναι τοσο υπουλο που απ οτι εχω καταλαβει θα βρει μια διοδο να βγει πανω στο σωμα.. οι ημικρανιες καπως ελαττωθηκαν ομως εδω και μια εβδομαδα εχω αλλα καινουρια συμπτωματα.. μουδιαζουν τα χερια κ τα ποδια μου.. πηγα παλι στον νευρολογο και μου ειπε κ αυτο απο το αγχος.. ελεος δλδ..τι αλλο θα παθω? η ψυχοθεραπεια σιγουρα βοηθαει μονο αν βρεις τον καταλληλο ψυχοθεραπευτη. Τωρα παιρνω stedon πρωι κ βραδυ κ λεει θα μου περασει.Ομως επιμενει το μουδιασμα μονο στα χερια.Το εχει παθει κανεις?

Quote:

---

Originally Posted by PsyPeace

fleur και εγω λυπαμαι που εζησες τοσους θανατους κ παλεψε το οπως εσυ μπορεις. Ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος κ αντιμετωπιζει αλλιως τις καταστασεις. Κ εγω στην αρχη ετσι ελεγα.. τοσα περασα κ με πολλη ψυχραιμια κ δυναμη.. ομως το αγχος ειναι τοσο υπουλο που απ οτι εχω καταλαβει θα βρει μια διοδο να βγει πανω στο σωμα.. οι ημικρανιες καπως ελαττωθηκαν ομως εδω και μια εβδομαδα εχω αλλα καινουρια συμπτωματα.. μουδιαζουν τα χερια κ τα ποδια μου.. πηγα παλι στον νευρολογο και μου ειπε κ αυτο απο το αγχος.. ελεος δλδ..τι αλλο θα παθω? η ψυχοθεραπεια σιγουρα βοηθαει μονο αν βρεις τον καταλληλο ψυχοθεραπευτη. Τωρα παιρνω stedon πρωι κ βραδυ κ λεει θα μου περασει.Ομως επιμενει το μουδιασμα μονο στα χερια.Το εχει παθει κανεις?

---

ναι το εχω παθει. και ημικρανιες και μουδιασμα στα χερια και στα ποδια και ανορεξια και οχι ολα μαζι βεβαια. το τελευταιο που επαθα ήταν ημικρανιες με αυρα...εξτρα τρομακτικο..οποτε καταλαβαινεις οτι ο εγκεφαλος μας παιζει παιχνιδια διαφορα....

Quote:

---

Originally Posted by Fleur

ναι το εχω παθει. και ημικρανιες και μουδιασμα στα χερια και στα ποδια και ανορεξια και οχι ολα μαζι βεβαια. το τελευταιο που επαθα ήταν ημικρανιες με αυρα...εξτρα τρομακτικο..οποτε καταλαβαινεις οτι ο εγκεφαλος μας παιζει παιχνιδια διαφορα....

---

ναι το καταλαβαινω γιατι ειμαστε ομοιοπαθεις.. το θεμα ειναι ποτε κ πως θα μας αφησουν ολα αυτα?sorry κιολας αλλα δεν βρισκω ακρη μπορεις να προσπαθησεις να με κανεις φιλη εδω? αν θες βεβαια.. καλη αναρρωση σε ολους μας!

σε έκανα add αλλα μου λεει οτι δεν μπορείς να δεχτείς μηνύματα για καποιο λόγο...

Quote:

---

Originally Posted by Fleur

σε έκανα add αλλα μου λεει οτι δεν μπορείς να δεχτείς μηνύματα για καποιο λόγο...

---

Κάποιος να μας απαντήσει γιατί ???

ξερει κανεις παιδιά;

καλημερα και καλη δυναμη!..ο λογος που δεν μπορει να λειτουργησει το πμ σου ειναι οτι πρεπει να εχεις πάνω απο 50 μυν και εχεις μονο 12 :)

Γεια σας παιδια διαβαζω τη συζητηση και επειδη και γω τα εχω ολα τα παπραπανω ας πει καποιος τι γινεται τελικα εγω εχω την εντυπωση οτι θα πεθανω τα προβληματα μου συν το πενθος ειναι τεραστια και δεν ειναι στο μυαλο μου ειναι υπαρκτα.Δεν εχω να παλεψω μονο μυαλο αλλα και πραγματικοτητα.Πριν δυο χρονια που εχασα τη μητερα μου παλευα με το μυαλο πηρα αντικαταθληπτικα και τελικα μολις τωρα τα ειχα καταφερει και τα πραγματα πηραν το δρομο τους πεθαινει ο αντρας μου αιφνιδια που τον ειχα στηρηγμα σε ολη τη ζωη μου και αυτο δεν παλευεται.Εχω χασει τελειως την ορεξη μου για φαγητο εχασα 10 κιλα σε δυο μηνες εχω ταχυκαρδιες τρεμουλο αυπνιες σφυξιμο στο στομαχι και ολα αυτα μαζι και ολη τη μερα απο το πρωι μεχρι το βραδυ που παιρνω κατι για να κοιμηθω και πιστεψτε με ολη τη μερα μονο εκεινη τη στιγμη σκεφτομαι να κλεισω τα ματια για να μη σκεφτομαι.
.

μηπως εχεις χασεις την ορεξη σου για το φαγητο επειδη δεν ειναι αρκετα νοστιμο? για τους αλλους μπορει να φτανει αλλα για σενα να μη φτανει κ να χρειαζεται να το κανεις νοστιμοτερο....

Ψυ κάπως σαν κι εσένα άρχισαν και σε εμένα οι κρίσεις πανικού, αν και ήμουν κι εγώ πάντα υπερβολικά αγχώδης... έζησα θάνατο αγαπημένου προσώπου από πολύ κοντά και μετά την απώλεια... δεν πιστεύω πως το άγχος έχει να κάνει με το πένθος... έχει να κάνει με τον φόβο του θανάτου που πρώτη φορά στην ζωή μου ήρθα τόσο κοντά του έστω και μέσα από τα μάτια άλλου... ξαφνικά κατάλαβα πως όλοι κάποια στιγμη θα πεθάνουμε χωρίς να το καταλάβω όμως...

Κί έτσι τελείως ύπουλα μετά από λίγο καιρό άρχισα να πιστεύω πως πεθαίνει ο σκύλος και να αγχώνομαι... πηγαίναμε βόλτα λαχάνιαζε και νόμιζα οτι πέθαινε... όταν κατάλαβα πως δεν πεθαίνει ο σκύλος κι απλά λαχανιάζει ή κουραζεται άρχισα να πεθαίνω εγώ... και σε μένα ήταν πολύ χειρότερο γιατί δεν το νόμιζα μόνο το ένιωθα κι όλας... το χειρότερο που έχω πάθει σε κρίση πανικού είναι το να μην μπορώ να πάρω ανάσα σε σημείο να μελανιάζω, ευτυχώς μονο δύο φορες...

πλέον έχουν περάσει χρόνια... επτά από τις πρώτες κρίσεις και μπορώ να πω πως έχω ηρεμήσει αρκετά... πάντα όμως όταν πιέζομαι θα ξαναεμφανιστούν και είμαι σε μία τέτοια σκατοφάση τώρα... αυτό που κάνω πλέον είναι να το λέω όταν μου συμβαίνει και να προσπαθώ μετά να απασχοληθώ με κάτι άλλο... ξέρω πως αν αφήσω την κρίση να εξελιχθεί θα με πάει ταξίδι... τελευταία "ρομπιά" που έκανα ήταν στο λεωφορείο πριν καμιά βδομάδα που έπιασα την διπλανή στο άκυρο και της λέω "κοπελιά παθαίνω κρίσεις πανικου και νομίζω πως πεθαίνω και τώρα φοβάμαι πως θα πάθω κάτι τέτοιο..." μιλησαμε λίγο και μου πέρασε... σίγουρα πριν κάποια χρόνια δεν θα διανοούμουν να κάνω κάτι τετοιο αλλά πιάνει...

Kαθρέπτη σ'ευχαριστώ για την απάντησή σου.. Το να ξέρεις ότι και άλλοι υποφέρουν απο τα ίδια περίπου συμπτώματα είναι λίγο ανακουφιστικό.Στην αρχή πραγματικά νόμιζα οτι έχω αρχίσει κ τρελαίνομαι. Είπες έχουν περάσει αρκετα χρόνια.. 'Επαιρνες κάποια αγωγή?Είχε αποτέλεσμα?Εγω παίρνω efexor 225 mg εδω κ 5 μήνες όμως δεν βλέπω κάτι διαφορετικό. Πριν καμια βδομαδα έπαθα πάλι κρίση πανικού κ μη σας πω ήταν χειρότερη από την πρώτη.. Θα ήθελα να ξέρω αν αυτό το πράγμα τελικά ξεπερνιέται ή πάντα θα παραμονευει και στη δύσκολη στιγμή θα εμφανίζεται? Ναι συμφωνω το αγχος δεν εχει να κανει με το πενθος.. Το οτι βιωσαμε απο πολυ κοντα τον θανατο σίγουρα μας έκανε να σκεφτομαστε οτι στην τελική είμαστε ένα τίποτα και όλοι εκέι θα καταλήξουμε.. Με τη ζωη μας ομως τι κανουμε? Είμαι σε μια φαση πολυ ασχημη κλεισμενη στο σπιτι δεν εχω ορεξη για τιποτα..Και οσο βλεπω και την μανα μου ετσι τοσο πιο δυσκολο γινεται για μενα..

Quote:

---

Originally Posted by ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ

Γεια σας παιδια διαβαζω τη συζητηση και επειδη και γω τα εχω ολα τα παπραπανω ας πει καποιος τι γινεται τελικα εγω εχω την εντυπωση οτι θα πεθανω τα προβληματα μου συν το πενθος ειναι τεραστια και δεν ειναι στο μυαλο μου ειναι υπαρκτα.Δεν εχω να παλεψω μονο μυαλο αλλα και πραγματικοτητα.Πριν δυο χρονια που εχασα τη μητερα μου παλευα με το μυαλο πηρα αντικαταθληπτικα και τελικα μολις τωρα τα ειχα καταφερει και τα πραγματα πηραν το δρομο τους πεθαινει ο αντρας μου αιφνιδια που τον ειχα στηρηγμα σε ολη τη ζωη μου και αυτο δεν παλευεται.Εχω χασει τελειως την ορεξη μου για φαγητο εχασα 10 κιλα σε δυο μηνες εχω ταχυκαρδιες τρεμουλο αυπνιες σφυξιμο στο στομαχι και ολα αυτα μαζι και ολη τη μερα απο το πρωι μεχρι το βραδυ που παιρνω κατι για να κοιμηθω και πιστεψτε με ολη τη μερα μονο εκεινη τη στιγμη σκεφτομαι να κλεισω τα ματια για να μη σκεφτομαι.
.

---

Ασπασια μου αν κ σου εστειλα παλι σου ξαναλεω.. ακομα ειναι νωρις.. απασχολεισαι τον εαυτο σου με κατι..με οτιδηποτε εστω να ξεχνιεσαι κ για δεκα λεπτα.. Ο πονος που νιωθεις και τα συμπτωματα που αναφερεις πιστευω ειναι φυσιολογικα.. Μονη σου μενεις? θα δεις πως ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος κ προσπαθησε κ εσυ να κρατησεις οσο μπορεις τον εαυτο σου υγιη.. Εχεις κ παιδια αποτι θυμαμαι.. Κ εκεινα θα υποφερουν.. Σκεψου συλλογικα..

Ψυ εγώ είχα αρχίσει ψυχοθεραπεία πριν το γεγονός αυτό με αφορμή το πρόβλημα μου με τις σχέσεις, που δεν μπορουσα να κάνω σε κανένα άλλο επίπεδο εκτός του επαγγελματικού... Αυτό συνάιβει κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας και το γιατρός μου σύστησε να πάρω αντικαταθλιπτικά και σταθεροποιητές διάθεσης... εγώ δεν ήθελα αλλά η κατάσταση όλο και χειροτέρευε οπότε στο τέλος δέχτηκα να ακολουθήσω φαρμακοθεραπεία... δυστυχώς σύντομα σταμάτησα και τα φάρμακα και την ψυχοθεραπεία για οικονομικούς λόγους... Υποτροπίασα στα ναρκωτικά μετά από έξι περίπου χρόνια που ήμουν καθαρή...

Αν βοήθησε η φαρμακοθεραπεία δεν είχα καταλάβει λόγο διαστήματος κυρίως αλλά και λόγο σύγκρισης που δεν είχα... όπως πριν σίγουρα δεν είχα γίνει πάντως... Το ότι τα φάρμακα βοηθάνε το κατάλαβα όταν πήγα στο ΚΕΘΕΑ και πέρασα από κει ψυχίατρο ο οποίος τα ενέκρινε... Επειδή διέκοψα το πρόγραμμα και πήγα δύο φορές, είχα μέτρο σύγκρισης. Την πρώτη φορά αν και με στείλανε οι απο κει θεραπευτές στον ψυχίατρο του προγράμματος εγώ αρνήθηκα να πάρω φάρμακα... την δεύτερη φορά που τα πήρα κατάλαβα πραγματικά πως βοηθάνε... την πρώτη φορά πραγματικά αντιδρούσα σαν παρανοική, σε εκείνη την φάση όμως που μου συνέβαινε το θεωρούσα φυσιολογική άμυνα του οργανισμου μου στην πίεση που δεχόμουνα.

Απ ότι έχω δει μέχρι τώρα δυστυχώς έτσι και ανοίξεις την πορτα, ποτέ δεν θα την κλείσεις ή μάλλον και να την κλείσεις δεν θα την κλειδώσεις ποτέ... όταν φυσάει ένας δυνατός αέρας θα την ανοίγει... όπου πόρτα οι κρίσεις πανικού και όπου αέρας καταστάσεις αγχωτικές... Με τον καιρό όμως και με θεραπεία για όσους έχουν βρει έναν τρόπο να κάνουν μαθαίνεις να το κουμαντάρεις καλύτερα...

Καθρεπτη κ παλι σ ευχαριστω.. Ναι νομιζω πως εχεις δικιο σ αυτα που λες.. Τωρα οσο αφορα τα ναρκωτικα να πω οτι κ εγω υποτροπιασα για καμια 10αρια μερες? Ομως μεχρι εκει.. Δεν ξερω γιατι το εκανα ενω ημουν σιγουρη πως δεν θα το ξανακανω κ μπροστα μου να το εβλεπα.. Σε καταλαβαινω να ξερεις 100% ειδικα σ αυτο το θεμα.. Η δικη μου περιπτωση ετσι ξεκινησε απο τα 14.. Οι κρισεις πανικου ειναι κατι καινουριο για μενα κ θα δω πως θα τις διαχειριστω..