Originally Posted by
kapa9
Ας πουμε οτι ηταν ενα αγορι και ενα κοριτσι. Ηταν συμφοιτητες αλλα γνωριστηκαν πολυ αργα στο τελευταιο ετος. Αλλα οι συνθηκες δεν τους επετρεψαν να ειναι μαζι. Προσπαθησαν αλλα δεν μπορεσαν να ειναι μαζι. Της εξεφρασε τα συναισθηματα του αλλα η αποσταση ηταν ο χειροτερος εχθρος. Το κοριτσι δεν αρνηθηκε ουτε και δεχτηκε κατι του ειπε απλα οτι τα πραγματα μεταξυ τους ειναι δυσκολα θα μεινουν μακρια αλλα ισως καποια στιγμη συμβει ακτι και μπορεσουν να ειναι μαζι. Το αγορι πιστευει οτι το κοριτσι εχει αισθηματα για εκεινον η θελει να πιστευει... Τωρα πια χωρισαν πηγαν ο καθενας στο σπιτι του, αλλα το αγορι δεν μπορει να τη ξεχασει. Τη σκεφτεται συνεχεια, δεν εχει ματια για αλλη κοπελα, θλιβρετε απιστευτα οταν αναλογιζετε ποσα ηθελε να της πει για κεινον και δε θα της τα πει ποτε,ποσα θα ηθελε να μαθει για εκεινον αλλα δε θα τα μαθει ποτε, ποσες συζητησεις θα ηθελε να κανουν κι ομως δε θα τις κανουν ποτε. Αλλα περισσοτερο το τρελαινει η σκεψη οτι ισως δεν την ξαναδει ποτε απο κοντα... ΥΓ. Το αγορι ειμαι εγω. Μη με ρωτησετε γιατι εγραψα αυτην την ιστορια οπως την εγραψα. Ουτε εγω ξερω, ισως να ηθελα να τη μοιραστω με καποιον. Με συγχωρειτε για τον υπερβολικο συναισθηματισμο αλλα ετσι νιωθω...μπορειτε να με κραξετε αν θελετε δε θα σας παρεξηγησω. Συγνωμη για το μεγαλο μου ποστ. Ευχαριστω για το χρονο σας