Printable View
Αυτό είναι το θέμα. Ακόμα κι αν στεναχωριέται η μαμά μου πραγματικά δεν μπορώ να τη λυπηθω καθόλου γιατί σε σχέση με αυτό που νιώθω εγώ, η στεναχώρια της δεν είναι τίποτα. Μακάρι να υπήρχε ένα κουμπάκι να το πατούσα και να ξεχνούσα, έτσι νιώθω. Έκλεισα τα 27 και νιώθω 60. Είναι πολύ άδικο.
Γιατί η ζωή είναι τιμωρός; Τα "ευτυχισμένα" χρόνια θα πρέπει κάποιος να τα "πληρώσει" επειδή τα γεύτηκε;;; Είναι δηλαδή σαν να σου λέει: "πέρασες τέλεια μέχρι τώρα, αλλά ως εδώ. Πάρε τώρα πόνο μπόλικο για να ξεχρεώσεις";;; Με συγχωρείτε, αλλά εγώ με αυτή τη φιλοσοφία ζωής δε συμφωνώ. Και το αιτιολογώ: με το που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, δεν υπογράφουμε κανένα μα κανένα συμβόλαιο ότι δεν θα αδικηθούμε, δεν θα πικραθούμε, δεν θα ματώσουμε και το αντίθετο. Και πίκρες θα έρθουν, και χαρές θα έρθουν, και πάλι πόνος, και πάλι γέλια. Έτσι είναι η ζωή. Ό,τι μας δίνει, με αυτό πορευόμαστε. Και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να αλλάζουμε προς το καλύτερο την όποια κατάσταση μας παρουσιάζεται. Από αρχής δημιουργίας του κόσμου, αυτό γίνεται, σε όλες τις φυλές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τη στιγμή που δεν μπορεί να αλλαχθεί με τίποτα το γεγονός του θανάτου (είναι η μοναδική κατάσταση που δεν μπορούμε να αλλάξουμε με ανθρώπινη βούληση), το αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Προσπαθώ να σας δώσω έναν άλλο τρόπο προσέγγισης του ζητήματος. Κατανοώ τον πόνο σας απόλυτα.Quote:
Originally Posted by ασπασια