συγνωμη αδυνατω να βοηθησω οσο και αν το θελω :-(
συγνωμη αδυνατω να βοηθησω οσο και αν το θελω :-(
Γιατί δεν παίρνεις ένα αληθινό σκυλάκι; Ή μια γατούλα; Τα ζώα βοηθάνε πολύ εμάς τους ψυχαναγκαστικούς και τα λουλούδια επίσης. Σε νιώθω να ξέρεις. Αυτή η ΙΨΔ είναι άτιμη!
Έχω έναν γατούλη το Τζέρυ...είναι παππούλης όμως και στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι ότι δεν θ' αργήσει πολύ να με αφήσει κι αυτός...είχα άλλα 3 γατιά που πέθαναν, το τελευταίο μάλιστα πριν την ώρα του στα 12... :( Ακόμα την θυμάμαι...
Αλλά ο Τζέρυ είναι λίγο αλητάκος παρά τα χρόνια του, δεν κάθεται να κοιμηθούμε αγκαλιά...όταν θα μείνω μόνη μου το σκέφτομαι σοβαρά να πάρω έναν σκύλο γιατί όσο ζω με τους γονείς μου δεν γίνεται, δεν θέλουν...
Τώρα για την ΙΨΔ έχω αρχίσει να αμφιβάλλω αν έχω μόνο αυτό τελικά...κι αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο...
Οι αυτόχειρες δεν συγχωρουνται με τίποτα γιατί δεν προλαβαίνουν καν να μετανοησουν. Μεγάλη αμαρτία. Ένας δολοφόνος μπορεί να την γλυτώσει ο αυτόχειρας με τίποτα . Οι πιο πολλοί παπάδες δεν του διαβάζουν. Επίσης να ξέρεις ότι η απελπισία η θλίψη η υπερβολική ενοχή κτλ είναι αμαρτίες.
Κάποιος μου είχε πει ότι τους διαβάζουν επειδή θεωρούνται ψυχικά ασθενείς κι ότι στο τέλος της λειτουργείας λένε και μια έξτρα ευχή για συγχώρεση, ξέρεις αν ισχύει ή αν δεν ξέρεις μήπως μπορείς να μάθεις; Δεν σκέφτομαι πια ν' αυτοκτονήσω άσχετα με τις τάσεις μου κι αυτό γιατί διαρκώς αποτυγχάνω οπότε μπορείς να μου απαντήσεις άφοβα...
Ωχ, αν είναι αμαρτίες αυτά που λες τότε πρέπει να πάω σούμπιτη για εξομολόγηση...από θλίψη κι ενοχές άλλο τίποτα...
μα καλα σοβαρα του μιλατε του ανθρωπου τωρα να παει σε ενα παπα να κανει τι? πανε σε ενα γιατρο βρε ανθρωπε μου να σε κοιταξει και ασε τους παπαδες
εχω γνωστο που ο παπας που πηγαινε του ελεγε να κοψει τα φαρμακα και να προσευχεται....... ακομη φαρμακα παιρνει και ο γιατρος του προτεινε να παει σε βαρυτερα
Με κοιτάει γιατρός Άρη απλά έχω καιρό να πάω στον ψυχίατρο, πάω κάθε βδομάδα στην ψυχολόγο αλλά μάλλον πρέπει να πάω μια βόλτα κι απ' τον ψυχίατρο πάλι μόλις θα έχω τα λεφτά γιατί παίρνει και πολλά...αν δεν έπαιρνα και τα φάρμακα τώρα δεν θα ζούσα για να τα συζητάμε αυτά...εγώ πάλι δεν ξέρω αν έχει και πιο βαριά, νομίζω ότι τα αντιψυχωτικά είναι βαριά φάρμακα και για να είμαι ειλικρινής ντρέπομαι που χρειάζεται να τα παίρνω... :(
΄
θα εκμυστερευτω κατι που δεν το χω πει ποτε... λιγο πριν ξεκινησει το δευτερο ψυχωσικο μου επεισοδιο οδηγουσα με το αμαξι στην θεσσαλονικη... καθως οδηγουσα ειδα έναν παλιο γνωστο στο πεζοδρομιο να περπαταει.. του φωναξα... δεν μου απαντησε συνεχισε να περπαταει σαν χαμενος... αργοτερα εμαθα ότι ειχε πεθανει 2-3 μερες πιο πριν, από τοτε που τον ειδα, από καρκινο.
Δεν ξερω τι σε στοιχιωνει εσενα αν κανεις πραγματι επαφη η αν είναι μεσα στο μυαλο σου αλλα κατι συμβαινει μετα τον θανατο... και αν και αθρησκος πιστευω ότι για καποιο διάστημα οι ''ψυχες'' (ας τις ονομάσουμε ετσι) τριγυρνανε
εσυ μπορεις να κανεις οτι σε κοβει στο κατω κατω ανεξιθρησκεια εχουμε αλλα δεν εχεις το δικαιωμα αφενος να προσυλητιζεις και αφετερου να παρασυρεις σε παπαδες και εκκλησιες ενω το προβλημα του ανθρωπου ειναι ξεκαθαρα υγειας
Στο μυαλό μου είναι αλλά μερικές φορές νιώθω σαν να ζωντανεύουν και να με απειλούν πραγματικά ξανά...σαν να είναι εδώ ενώ δεν μπορεί με τη λογική να είναι...και τώρα μιλάω έτσι γιατί λογικά με έπιασε το φάρμακο και νιώθω σαν να υποχώρησαν λίγο αλλά φοβάμαι μήπως ξανάρθουν και γρήγορα γιατί τώρα θα μείνω ολομόναχη, μόνο η μαμά μου είναι εδώ και τώρα θα φύγει κι αυτή...δεν θέλω την παρέα τους...
Όσο για τις ψυχές εγώ ξέρω ότι τριγυρνάνε για 40 μέρες και μετά πηγαίνουν στον ουρανό, γι' αυτό άλλωστε κάνουμε και τα σαράντα στους νεκρούς...αν κι η cicada σίγουρα θα μας εξηγήσει καλύτερα...
Τώρα για την επαφή απλά πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι σαν θαύματα...όπως ότι είχα βρει στην τσάντα της γιαγιάς μου που έχω τ' όνομα της εικόνα της Αγίας Παρασκευής που είναι κατά κάποιο τρόπο η προστάτιδα μου, όταν ήταν να γεννηθώ κι η μαμά μου δυσκολευόταν η άλλη μου γιαγιά της έβαλε στο χέρι μια άλλη εικόνα της Αγίας και τότε τα κατάφερε και μου την έχει από μικρή κάτω από το στρώμα μου...κι εκείνη τη μέρα μετά το θάνατο της γιαγιάς που αδειάζαμε το σπίτι ένιωσα λες και κάποιο αόρατο χέρι με οδήγησε να πάρω την συγκεκριμένη τσάντα από όσες υπήρχαν μέσα στο ντουλάπι...