Πάω για να βρω μια άκρη με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κάνω παρέα με τους ανθρώπους, ντρέπομαι απίστευτα, παρεξηγούμαι εύκολα και ό,τι και να κάνω, νιώθω ενοχές.
Printable View
Πάω για να βρω μια άκρη με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κάνω παρέα με τους ανθρώπους, ντρέπομαι απίστευτα, παρεξηγούμαι εύκολα και ό,τι και να κάνω, νιώθω ενοχές.
και αυτος είναι ο στοχος σου!:) να βρεις μια ακρη με τον εαυτο σου. Να μπορεις να κανεις παρέα με ανθρωπους , να μην ντρέπεσαι,να μην παρεξηγήσε και να μην νιωθεις ενοχές.Quote:
Originally Posted by Γάτος
Quote:
Originally Posted by Γάτος
Ολα αυτα που αναφερεις , ειναι συμπτωματα χαμηλης αυτοεκτιμησης , τιποτα αλλο .
η χαμηλη αυτοεκτίμηση ειναι απλα η κορυφη του παγόβουνου μακ...απο κατω υπάρχει ολοκληρο βουνο, εχει "χτιστει", εχει βασεις και θεμελια που πρεπει να ξεριζοθουν απο μέσα μας... δεν ειναι κατι απλοQuote:
Originally Posted by Macgyver
Το ξέρω πως είναι χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το είπα και νωρίτερα. Δεν ισχύει αυτό για το τίποτε άλλο όμως, διότι αν ήταν τόσο απλό, θα το είχα λύσει. Επίσης, και πριν είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, τώρα όμως έχει χειροτερέψει πολύ, που έχει ενταθεί και η ΙΨΔ μου. Ευχαριστώ όμως για τη βοήθεια και τους δυο.
Ρέα, έχω ξεκινήσει κάποιες δραστηριότητες τελευταία και μαζεύομαι με κόσμο, αναφορικά με τον στόχο που αναφέρεις. Φοβάμαι όμως πως κάποια στιγμή θα θυμώσω μαζί τους και δεν θα θέλω να πάω (ή κάτι τέτοιο). Επίσης με τρομάζει η πολύ επαφή και η οικειότητα κι είναι πολύ ζεστοί όλοι απέναντι μου, τόσο που κάποιες φορές θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
εγω να σου πω την αληθεια μου ουτε καν το τολμάω αυτό... προσπαθω με μετρο... οχι πολλα πολλα..μεχρι εκει που δεν κουραζομαι, γιατι με ξερω, αμα με ζορίσω πολυ μετα κλεινομαι περισσοτεροQuote:
Originally Posted by Γάτος
Έχεις μέσα σου ενοχές πολλές απο μικρός το είχαμε συζητήσει και παλιότερα.....γιαυτο και σου βγαίνουν τώρα και στις κοινωνικές σχέσεις......εκει πρέπει κατά τη γνώμη μου να δουλεψετε με την ψυχολόγο.....στο κομμάτι των ενόχων.....και εγώ εχω πολλές και με εγκλωβίζουν και δεν μαφηνουν να πάω μπροστά.....
Νομίζεις οτι θα γίνει ή θα κανεις κάτι κακό, θα πληγωσεις, θα πληγωθείς.κλπ......ξερω σε νιώθω....
ευχαριστω πολύ κορίτσια.
Αυτό ρέα το παθαίνω κι εγώ. Βρίσκω μια αφορμή βασικά για να κλειστώ στο καβούκι μου. Από την άλλη, νιώθω πως δεν με παίρνει πλέον να το κάνω αυτό. Έχω διώξει όλους τους φίλους, έχω απομακρυνθεί από όλους τους γνωστούς και τα πάω σχετικά παράξενα με τους δικούς μου. Υπάρχει αγάπη, δυστυχώς όμως, υπάρχουν πολλά πολλά κενά. Τελευταία κάνουμε κάποια βήματα μονάχα.
Marouliw, το θυμάμαι. Το θυμάμαι διότι με αφορά πολύ καλά. Πως το δουλεύεις αυτό όμως; Εξέφρασα τους προβληματισμούς για τις ενοχές μου. Οι ασκήσεις πάλι, δεν λειτουργούν. Και που εκτίθεμαι πλέον, έχει 0 αποτέλεσμα στο κομμάτι της ενοχής θαρρώ. Σου έχει πει κάτι η ψυχολόγος σου για αυτό;
Μου έχει πει απλά οτι ειναι θέμα παραλογων ενοχων το προβλημα μου και όχι τόσο η ιψδ.....δλδ οτι με κάποιο τρόπο όταν πάω ή θέλω να φτάσω την ευτυχία εγώ κολλάω και σαν να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου.....αυτο το θυμάμαι απο παλιά να συμβαίνει και πριν τη διαταραχή αυτή.....σαν όταν γινόταν κάτι καλό στη ζωή μου εγω να εβλεπα την αρνητική του πλευρά....σαν οταν τελικα ενιωθα ευτυχισμενη εγω να πιστευα οτι συντομα αυτο θα τελειωσει......με λιγα λογια αισθανομουν περιεργα οταν ημουν ευτυχισμένη.....σαν να μην θέλω την ευτυχία μου......δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις αλλα πάντα έτσι το βιωνα το κομμάτι αυτό......απλα τώρα αυτή η αυτοτιμωρία και η αρνητικότητα βγαίνει μέσω της ιψδ......παω να ευτυχησω και η ιψδ δεν με αφήνει....δλδ ο ίδιο μου ο εαυτός, το υποσυνείδητο μου δεν με αφήνει διότι έτσι έχει ρυθμιστεί απο παλιά....ετσι και εσύ τώρα ενώ βαζεις στόχους και κατά συνέπεια θες την ευτυχία σου σκεφτεσαι αρνητικά και δεν μπορεις να πας μπροστά......μεχρι στιγμής δεν έχουμε δουλεψει πολυ με τον ψυχολόγο όμως πιστεύω θέλει πολλή δουλειά και προσπαθεια και αν δεν συνειδητοποιησω και εγώ η ιδια αυτά που μου λέει μπορεί και να μην δω διαφορα.....δεν είναι απλές οδηγίες αυτά που λένε οι ψυχολόγοι....πρεπει να αλλάξει μια ολόκληρη δομη μέσα μας και θέλει σκληρή προσπαθεια και κόπο......πάω όμως γιατί αισθάνομαι καλά....
Στην ουσία όμως θέλει να μου περάσει το μηνυμα οτι το να έχουμε ενοχές, το να μην μπορούμε να χαρούμε γενικά και το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας σκεπτόμενοι οτι δεν αξίζουμε δεν έχει καμια βάση διότι όλοι αξίζουμε σαν ανθρώπινα όντα και οτιδήποτε αρνητικό σκεφτόμαστε ειναι μια ψευδαίσθηση ας το πω κι έτσι......με την έννοια οτι όλοι σαν άνθρωποι γεννηθήκαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.....γιαυτο και ο αρνητικός τρόπος ζωής φέρνει τις ασθένειες...ειτε του σώματος είτε της ψυχής.....άρα δεν πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας, δεν μας βοηθά πουθενά και δεν προσφέρει τπτ....
Το θεμα είναι να φυγουν ολα αυτά απο μέσα μας και τοτε θα μπορούμε να πετάξουμε ελεύθεροι ξανά.....δεν πειράζει ας κρατήσουμε και λίγη αρνητικότητα μέσα μας....κατά τη γνώμη μου κάνει καλό και ο λιγος αρνητισμός...αλλα το να μην μπορούμε να κάνουμε τπτ όχι αυτό δεν μας αξίζει...δεν γεννηθήκαμε για κάτι τέτοιο.....
Επίσης εσυ όταν λες ασκήσεις εννοείς της γνωσιακης θεραπείας? Γτ η γνωσιακη σε κάνει να 'καταπινεις' το προβλημα και οχι να το δεις εις βάθος.....κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και αυτή αλλα απο μόνη της δεν κάνει δουλειά......
Σε καταλαβαινω απόλυτα γιατί το κάνω επίσης. Πλάθω σενάρια αποτυχίας με το μυαλό μου όταν όλα πάνε καλά, με αποτέλεσμα στο τέλος να πηγαίνουν όλα χάλια από την πολύ ανάλυση. Δεν γίνεται να μην συμβεί αυτό, όταν σκέφτομαι πως θα συμβεί εκείνο ή το άλλο και στο τέλος, το φέρνω τεχνητά.
Με την ψυχολόγο, το συζητήσαμε αυτό, για να σου δώσω κι εγώ μια εικόνα. Δεν έχουμε βγάλει ακόμα μια άκρη, φαίνεται πως απλά λειτουργώ πολύ πολύ την ενοχή σε όλα όσα με απασχολούν. Εχω συνειδητοποιήσει, πως η ενοχή αυξάνεται αν το άλλο πρόσωπο έχει μια θέση κύρους, οπότε έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως έχει στάνταρ σχέση με την εικονα που έχω για τους γονείς μου. Πλέον, νιώθω σαν να "ακούω" μια εσωτερική φωνούλα, να μου λέει πως ΔΕΝ πρέπει να κάνω κάτι και δεν το κάνω από φόβο πως θα στεναχωρήσω τους άλλους. Πάντα, στη συζήτηση, η εσωτερική φωνή επιβεβαιώνεται ως λόγος από τους δικούς μου, που σημαίνει πως η ενοχή, είναι οι γονείς μου ξανά.
Προσπαθώ να κάνω κάποιες ασκήσεις έκθεσης. Στην γνωσιακή δεν το έχουμε συζητήσει αναλυτικά δυστυχώς. Υποτίθεται πως εκτίθεμαι στο περιβάλλον και ας νιώθω ενοχές, απλά δεν τις ενστερνίζομαι. Πολλές φορές όμως υποφέρω πραγματικά και μου είναι υπερβολικά δύσκολο να τις προσπεράσω, ώστε να τρώω όλο μου τον χρόνο στο να τις αναλύσω και να στεναχωριέμαι. Αισθάνομαι πως δεν θα αλλάξω ποτέ σε αυτό.
Η σωματική σου αντίδραση όντως παραπέμπει 100% σε κοινωνική φοβία (δάκρυσμα, ντροπή, αμηχανία, φόβος). Οι σκέψεις σου μετά ότι μπορεί να φάνηκες αγενής/ψεύτικος/ότιθες έχουν λογική βάση, το παράλογο είναι να αγωνιάς τόσο πολύ, όταν ο άλλος δεν το πρόσεξε καν ή αν το πρόσεξε το ξέχασε σχεδόν αμέσως μετά (γιατί οι άλλοι άνθρωποι έχουν κι αυτοί έγνοιες και άγχη, δεν νοιάζονται για το αν κάποιος φέρθηκε λίγο περίεργα ή όχι - εκτός κι αν πάσχουν κι αυτοί από κοινωνική φοβία!). Γενικά και η αναμάσηση που κάνεις για μια κοινωνική συνάντηση που πάει και πέρασε παραπέμπει σε κοινωνική φοβία.Quote:
Originally Posted by Γάτος
Απ' τα υπόλοιπα μηνύματά σου νομίζω ότι έχεις επικεντρώσει πολύ στο λάθος τομέα. Ψάχνεις το γιατί φοβάσαι μην στενοχωρήσεις κάποιον, ενώ αυτό μου φαίνεται να καλύπτει μια άλλη σκέψη, το γιατί φοβάσαι τόσο πως θα σε δουν οι άλλοι (αυτό είναι η βασική σκέψη της κοινωνικής φοβίας, γύρω απ' την οποία περιστρέφονται όλες οι άλλες).
Αν κάνω λάθος διόρθωσε με, απλά αυτά μου έρχονται στο μυαλό γιατί εγώ πάσχω από βαριά κοινωνική φοβία απ' το γυμνάσιο ακόμα (τώρα το έχω ξεπεράσει λίγο και μου έχει μείνει η αποφευκτική διαταραχή)