Originally Posted by
περαστικός
Παντω εγω συναισθηματα δεν μπορω να νιωσω εκτος απο μιζερια...Το "νιωθω" αυτο καθημερινα, οτι υπαρχει ενα τελειο κενο μεσα και απλα πραγματικα δεν ξερω τι να κανω, πως να το αντιμετωπισω.....Η "δουλεια" αυτη ξεκινησε εδω και παρα πολλα χρονια απο οταν μπορω να θυμηθω τον εαυτο μου...Ημουν λογικα απο την φυση μου εσωστρεφης χαρακτηρας, ειχα σκατα παιδικη ζωη, μετεπειτα εγινα ακομη χειροτερος με τα οσα ασχημα περασα και που ποτε μου δεν μπορεσα να νιωθω πραγματικα χαρουμενος....Θυμαμαι καποτε στην Γερμανια ειχα δει σε εναν σταθμο τρενων μια βαλιτσα σε μια γωνια και σκεφτηκα οτι θα μπορουσε κατα μια πιθανοτητα να ηταν παρατημενη γιατι ειχε βομβα μεσα, γελουσα απο μεσα καθως εφευγα στην σκεψη οτι μπορει να ανατιναχθει και να σκοτωθουν ποσες δεκαδες ανθρωπινες ζωες......Ολοι εσεις μπορει τωρα να με κατακρινετε και να με πειτε ψυχοπαθη και ανωμαλο αλλα ας ειχατε και εσεις την ζωη και βιωματα που ειχα και εχω και θα σας ελεγα αν θα ειχατε μπολικα συναισθηματα για τον συνανθρωπο ή για καμια κοπελα....ή αν θα στεκοσασταν σε κανα ανοιχτο παραθυρο δισταζοντας αν θα πρεπει να πηδηξετε κατω ή όχι.....Τελικα αυτο ειναι το χειροτερο, το να μην νιωθεις τιποτα...Ακομη και στεναχωρια και θλιψη να νιωθεις σου ερχεται η ορεξη καπως να ξεσπασεις εστω με κλαμα, αμα ομως εχεις ενα "απολυτο τιποτα" να κουβαλας στο στηθος σου επι ποσα χρονια απλα δεν εχεις διαθεση για τιποτα ουτε να ζεις ουτε να αναπνεεις...Και οταν ακουω για κατι ψιλοπροβληματακια του στυλ <<με χωρισε/δεν μπορω να τα φτιαξω με τον/ην ταδε/δεν με γουσταρει>> κλπ πολυ απλα λεω <<δεν μας παρατατε ρε παιδια>>