Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...

Printable View

Show 40 post(s) from this thread on one page

09-01-2008, 15:17
ΒΙΚΥ

Θα σου πω τι έκανα εγώ όταν οι γονείς μου χτυπούσαν ανελέητα την αυτοπεποίθησή μου κ εύχομαι να βοηθήσω λίγο. Εβαζα ένα στόχο, π.χ. μια σχολή. Έκανα όλον τον κόσμο να γυρίζει για να πετύχω το στόχο μου. Ότι μου άρεσε κ ότι με στεναχωρούσε το χρησιμοποιούσα για το σκοπό μου. Σαν να είχα ωτοασπίδες και να άκουγα μόνον τον εαυτό μου να λέει ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ. Περνάς δύσκολα κοριτσάκι κι είναι άδικο το ξέρω. Κ όλοι εμείς δε σου είμαστε αρκετοί για να σε βοηθήσουμε. Άντεξε όμως. Θα γίνεις τόσο δυνατή που θα εκπλήσσεσαι ακόμα κι η ίδια.
09-01-2008, 16:41
Aphelia

Darkeness, πολλοί έχουμε περάσει από κει. Εγώ στα 15 έκανα απόπειρες αυτοκτονίας, είχα απελπιστεί. Ο λόγος που είχα απελπιστεί είναι γιατί πίστεψα ότι ακόμη κι αν ενηλικιωθώ οι γονείς μου θα με ελέγχουν κι εγώ δε θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από τον έλεγχό τους, θα κανονίζουν τη ζωή μου, θα κάνω αυτό που θέλουν αυτοί.
Μετά τις απόπειρες και μια φυγή από το σπίτι δε ξέρω πως άλλαξαν τα πράγματα μέσα μου, αλλά άλλαξαν. Αποφάσισα ότι θα γίνω λίγο πιο σκληρή και δε θα αφήνω να με επηρεάζει τόσο η συμπεριφορά τους. Πήρα σαν παράδειγμα μια φίλη μου που ήταν όμως το άκρον άωτον της αδιαφορίας προς τους γονείς της. Δεν έγινα φυσικά έτσι αλλά κάπως σα να ατσαλώθηκα, άρχισα να περιεργάζομαι διαφορετικά μέσα μου τη συμπεριφορά τους προς τα εμένα. Βασικά πίστεψα σε μένα περισσότερο και άρχισα να γίνομαι πιο διεκδικητική ακόμα κι αν γινόταν μέσα μου μόνο.

Το πως έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε δε φαντάζεσαι. Έφτιαξε πολύ η σχέση μου με τους γονείς μου όταν ενηλικιώθηκα, γνώρισα την ευτυχία, αγάπησα, σπούδασα, έζησα στο εξωτερικό. Υπήρχαν περίοδοι που ψυχολογικά να μην ήταν όλα ρόδινα, αλλά μου το ξεπλήρωναν οι ευτυχισμένες περίοδοι.
Στη ζωή μας όλοι θα γευτούμε τα πάνω και τα κάτω της. Πίστεψε σε σένα. Όταν θα έχεις περισσότερη ευχέρεια κινήσεων θα κανονίζεις εσύ τα πράγματα.
09-01-2008, 17:19
_hollyman_

DARKENESS ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΙ Κ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟΜΟΝΗ....
15-01-2008, 22:57
Darkness

Quote:

Originally posted by Φοίβη
Ένας λόγος να κάνεις υπομονή τα δυο ολόκληρα χρόνια που χρειάζεται να περιμένεις ακόμα? Κάτι να σε κρατήσει, κάτι να σου δώσει δύναμη, να αναπληρώσει τις δυνάμεις σου που αισθάνεσαι να σε εγκαταλείπουν? Κάτι τέτοιο?

-->Ακριβώς αυτό εννοούσα Φοιβη&#8230;κάτι να με κρατήσει&#8230;

Παιδία μου δίνετε κουράγιο&#8230;τι να πω? σας ευχαριστώ πολύ το χρειαζόμουν αυτό.
Αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα έρθει να μείνει εδώ μερικές μέρες. Δε θελωωωω. :(Οι γονείς μου θα φύγουν ταξίδι και εγώ θα μείνω εδώ με την γιαγιά μου και αυτόν!!:(( Για 3 μέρες μόνο αλλά πάλι δεν θέλω...Δεν είμαι καθόλου καλά...
17-01-2008, 18:52
Aphelia

Δεν το είδα Darkeness την προηγούμενη φορά το μήνυμά σου. Δε ξέρω τι να σου πω για αυτό, κουράγιο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι, μη διστάσεις να βάλεις τι φωνές αν αισθανθείς απειλή, ας τις ακούσουν όλοι, ας σε πιάσει υστερία.
18-01-2008, 03:21
konman

Καλημερα Darkeness. Αυριο 19/1, ειναι η παγκόσμια ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης.Θα μου επιτρεψετε να διαφωνησω μαζι σας,με την αντιμετωπιση της υπομονης που προτεινετε ως λυση,διοτι αν δεν το αντιμετωπισει τωρα που ειναι νωρις,μετα θα της δημιουργησει μεγαλυτερα προβληματα.Φυσικα και υπαρχει λυση και δεν πρεπει να παραμεινεις απραγη και πνιγμενη απο πονο και υπομονη..Υπομονη για πιο πραγμα?Για το δικαιωμα σου να ζεις?Αργοτερα τα πραγματα μπορει να μην ερθουν οπως τα ονειρευεσαι..Ποσοι απο μας πραγματοποιησαμε τα ονειρα μας?Ελαχιστοι..Τι κι αν περασουν 2-3 χρονια?Θητεια στο στρατο θα κανει η κοπελα?Εδω χρειαζεται επιγοντως βοηθεια απο καποιους,ειδικους σε αυτα τα θεματα..Απ\' οσο γνωριζω το \"Χαμογελο του Παιδιου\" μπορει να σου παρεχει πληρης υποστηριξη,ΔΩΡΕΑΝ,αρκει να τους παρεις τηλεφωνο και να τους μιλησεις για το προβλημα σου..Οπου κι αν μενεις,εχουν τμηματα υποστηριξης σχεδον στις περισσοτερες πολεις της χωρας.
Δεν ειναι η λυση να μεινεις απραγη και με τη θλιψη,τον θυμο και την πικρα που σου προκαλουν οι γυρω σου.Ουτε σαφως η λυση ειναι η αυτοκτονια,διοτι σιγουρα εχεις πολλα υπεροχα πραγματα να γνωρισεις και να γευτεις στη ζωη..
Οσο κι αν φοβασαι τις επιπτωσεις,εκει θα σου συμπαρασταθουν και θα σε βοηθησουν να σταθεις στα ποδια σου.Σκεψου τι ειναι καλυτερο για σενα..Να το αντιμετωπισεις και να συνεχισεις τη ζωη σου,σπουδαζοντας και κανοντας ονειρα πραγματοποιησιμα με ψηλα το κεφαλι,ή να κλαις καθε βραδυ νιωθοντας φοβο,λυπη και αγανάχτηση για τα υπολοιπα 2-3-5 χρονια?
Ελπιζω να μη διστασεις και να τους παρεις ενα τηλεφωνο..εστω και για συμβουλες,ανωνυμα αν θες..Το τηλεφωνο ειναι το 1056
Ριξε μια ματια εδω:
http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=107&newid=265&la=1

Αποσπασμα απο τη σελιδα το Χαμογελο του Παιδιου:

\"Τι πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά;
&#8226; Το σώμα μου και το μυαλό μου είναι δικά μου. Οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωμά μου αυτό.
&#8226; Μπορώ να πω «όχι» σε κάποιον που θέλει να με αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυμώ.
&#8226; Πρέπει να λέω «όχι» σε κάθε συμπεριφορά που με κάνει να ανησυχώ, να φοβάμαι ή να νιώθω μπερδεμένος/η.
&#8226; Τρέχω μακριά από όποιον με κάνει να φοβηθώ.
&#8226; Λέω πάντα στους γονείς μου &#8211; και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι μου συμβαίνει κυρίως αν με κάνει να νιώθω άσχημα.
&#8226; Δεν πηγαίνω ποτέ κάπου όπου δεν γνωρίζω και αν μου συμβεί κάτι δεν θα ξέρω πώς να βοηθήσω.
&#8226; Δεν ακολουθώ ποτέ αγνώστους και δεν πλησιάζω περισσότερο από όσο πρέπει αυτοκίνητα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω.
&#8226; Βρίσκω πάντα κάποιον που να μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη για να με βοηθήσει, όπως οι δάσκαλοί μου.
&#8226; ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ 10 56 ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΩ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.\"

διαβασε οποσδηποτε και αυτο:
http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=19&la=1

Ελπιζω να βρεις τη δυναμη και μην σκεφτεσαι τις επιπτωσεις σχετικα με τους γυρω σου..Κανεις εξυπνος ανθρωπος δεν θα σε κατηγορησει.Αυτοι που νομιζεις πως θα το κανουν,θα παρουν το μερος σου οταν μαθουν την αληθεια,αλλα τοτε κι εσυ θα χεις κερδισει και παλι την χαμενη σου αξιοπρεπια και θα κανεις ελευθερα τα ονειρα σου για οτι επιθυμεις στη ζωη!Ομως ειναι βασικο να απευθυνθεις εκει που τοσα παιδια στον κοσμο βρηκαν την ανθρωπινη ζεστασια..Μην το σκεφτεσαι..Απλα καντο..σηκωσε το τηλεφωνο και μιλα μαζι τους..Παρε μαζι σου και τη φιλη σου και βγαλε απο μεσα σου αυτα που σε πονουν...
Περιμενω νεα σου και να ξερεις πως ολοι ειμαστε μαζι σου,οκ?
23-01-2008, 16:58
konman

Καλησπερα Darkeness,ελπιζω να βρεις το θαρρος και να κανεις ενα βημα εμπρος..και ολα τ\'αλλα θα΄ρθουν,θα δεις..Περιμενουμε νεα σου,εστω και μια καλησπερα μονο..
23-01-2008, 23:06
Darkness

Καλησπέρα παιδία,

Aphelia έφυγε τώρα και ησύχασα γιατί αυτές οι μέρες ήταν σκέτη κόλαση.

konman σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες, τις είχα διαβάσει βέβαια και παλαιότερα&#8230;Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν αντέχω άλλο, αλλά και πάλι μου είναι παρά πολύ δύσκολο να πω όλα αυτά που έγιναν&#8230;Προσπάθησα να πάρω αλλά δεν τα κατάφερα τελικά. Δεν ήξερα καν πώς να αρχίσω.. τι να πω.. :(

Εκείνος φέρεται σχεδόν &#8220;φυσιολογικά&#8221;. Εκτός από κάτι φορές που του λέει ή του ξεφεύγουν κάτι πράγματα, και με φοβίζει. Όπως αυτά τα Χριστούγεννα που ήταν χάλια. Έκανα την άρρωστη για να μην αναγκαστώ και πάω με όλη την οικογένεια και μαζί του βέβαια σε ένα τραπέζι. Έμεινα σπίτι μόνη μου, κατά τις 2 η ώρα άκουσα κάποιον να μπαίνει, απόρησα γιατί δεν γυρνάνε νωρίς, και ήταν αυτός μόνος του! που έμπαινε σιγά σιγά σχεδόν δεν ακούστηκε η πόρτα. Έμπαινε σιγά για να μην τον ακούσω(!)Εγώ βέβαια κλείστηκα στο δωμάτιο μου αλλά μέχρι να γινει αυτό κοψοχολιαστηκα&#8230;:(Kαι αυτά με κάνουν χειρότερα&#8230;νιώθω λες και είμαι εγώ τρελή/ λες και τα βγάζω από το μυαλό μου κτλ.

Χτες θυμήθηκα και κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, και έγινα χάλια. Δεν το αντέχω αυτό να θυμάμαι δηλαδή λίγα λίγα είναι βασανιστικό.
24-01-2008, 17:42
Φοίβη

Quote:

Originally posted by Darkness

Εκείνος φέρεται σχεδόν &#8220;φυσιολογικά&#8221;. Εκτός από κάτι φορές που του λέει ή του ξεφεύγουν κάτι πράγματα, και με φοβίζει. Όπως αυτά τα Χριστούγεννα που ήταν χάλια. Έκανα την άρρωστη για να μην αναγκαστώ και πάω με όλη την οικογένεια και μαζί του βέβαια σε ένα τραπέζι. Έμεινα σπίτι μόνη μου, κατά τις 2 η ώρα άκουσα κάποιον να μπαίνει, απόρησα γιατί δεν γυρνάνε νωρίς, και ήταν αυτός μόνος του! που έμπαινε σιγά σιγά σχεδόν δεν ακούστηκε η πόρτα. Έμπαινε σιγά για να μην τον ακούσω(!)Εγώ βέβαια κλείστηκα στο δωμάτιο μου αλλά μέχρι να γινει αυτό κοψοχολιαστηκα&#8230;:(Kαι αυτά με κάνουν χειρότερα&#8230;νιώθω λες και είμαι εγώ τρελή/ λες και τα βγάζω από το μυαλό μου κτλ.

Χτες θυμήθηκα και κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, και έγινα χάλια. Δεν το αντέχω αυτό να θυμάμαι δηλαδή λίγα λίγα είναι βασανιστικό.

Darkness, αυτό που ζεις μου φαίνεται πολύ τρομακτικό...Έίναι πάρα πολύ το φορτίο που κουβαλάς...να υπάρχει μια απειλητική παρουσία στο σπίτι, στο πρόσωπο του ίδιου σου του αδερφού. Και από τη μια αμφιβάλεις για την ίδια σου τη λογική αλλά από την άλλη οι αναμνήσεις σου είναι πολύ ζωντανές και αληθινές...και σου χτυπούν την πόρτα πιο συχνά τον τελευταίο καιρό.
Χαίρομαι τουλάχιστον που έχεις βρει αυτό το site. Για μένα δεν θα ήταν αρκετό, αλλά φαίνεται οτι για σένα είναι ένας τρόπος να μιλήσεις λιγάκι για αυτό που σου συμβαίνει. Ίσως ο μόνος τρόπος, αυτή τη στιγμή, αφού όπως λες ούτε από το τηλέφωνο δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτά τα πράγματα.
25-01-2008, 21:36
miss_loulou

Darkness καλησπέρα.
Δεν σκοπευω να σου υποδειξω τι να κανεις, θα σου γραψω απλα τι εκανα εγω.
Περασα 10 μαρτυρικα χρονια χωρις να το πω σε κανεναν. Προσπαθησα να το πω στην μητερα μου 2 χρονια μετα το συμβαν, αλλα δεν με πιστεψε. Πως ειναι δυνατον ο πατερας μου να εκανε κατι τετοιο? Προσπαθησε να με πεισει οτι \"βλεπω\" πολλη τηλεοραση. Τελικα προπερσυ, μετα απο εναν τεραστιο τσακωμο με τον πατερα μου, το αποκαλυψα κ στους 2 γονεις μου. Ο πατερας μου δεν μιλησε, κοκκαλωσε, εγω το μονο που ηθελα να ρωτησω ηταν \"ΓΙΑΤΙ?\". Δεν απαντησε, δεν μπορουσε να με κοιταξει, ειχε αποδεχτει την ενοχη του αλλα δεν μπορουσε να την εκφρασει με λογια. Η μητερα μου εκλαιγε για 2 μερες, με τον πατερα μου δεν μιλαγα για βδομαδες. Ομως απο εκεινη την ημερα το βαρος εφυγε απο το στομαχι μου, ημουν ελευθερη... Ο πατερας μου το αρνηθηκε στην μητερα μου κ η μητερα μου δεν θελει να το συζηταει, ουτε εγω πια. Αυτη η συζητηση με εκανε να αποδεχτω το παρελθον κ να προχωρησω. Δικαιωθηκα, ειμαι σιγουρη οτι κ οι 2 ξερουν την αληθεια, αλλα δεν μπορουν να την αντεξουν... Εγω ομως μπορεσα κ προχωραω πιο δυνατη.

Ελπιζω να βρεις την σωτηρια σου, ο καθενας μας ειναι διαφορετικος. Κατα την γνωμη μου ο ψυχολογος δεν βοηθαει (δεν ακυρωνω το επαγγελμα) αν εσυ δεν θελεις να βοηθηθεις. Διαβασε αρ8ρα, βιβλια, μαρτυριες για περιστατικα παρομοια με τα δικα μας κ θα παρεις κουραγιο να κανεις το σωστο.

Με εκτιμηση
25-01-2008, 23:45
Reina

Darkness?

Δεν υπάρχει κάποιο άτομο στο οικογενειακό περιβάλλον που μπορείς να εμπιστευτείς για να σε συμβουλέψει? Καμμιά θεία ίσως?
Δεδομένης της ηλικίας σου και της πολύ φορτισμένης κατάστασης, θα σε διευκόλυνε να προσεγγίσεις κάποιον μεγαλύτερο που δεν θα είναι ούτε ψυχολόγος, ούτε οι γονείς σου για αρχή.:(

Μετά την άμεση πρακτική βοήθεια, θα έρθει και η στιγμή για τον ειδικό.
09-02-2008, 11:58
Darkness

Φοίβη ετσι είναι δυστυχως τα πραγματα:(

miss_loulou δεν το πιστεύω! πως κατάφερες να το κανείς αυτό. Μπροστά σε εκείνον και τη μάνα σου!!&#8230;εγώ θα είχα λιποθυμήσει πριν προλάβω να πω λέξη μπροστά του&#8230;και μόνο που ο σκέφτομαι, τρέμω, και σίγουρα αυτός δεν θα έλεγε πως το έκανε.. κανείς δεν θα με πίστευε. τι μπορεί να θυμάται ένα 10χρονο?δεν κατάλαβες καλά, θα μου πουν...

Reina δεν υπάρχει γιατί σε οποίον και να το μέγα θα το έλεγε στη μάνα μου. Είχα σκεφτεί κάποτε μια ξαδέρφη μου, αλλά δεν ξέρω ,φοβάμαι μην κάνει τίποτα χωρίς να με ρωτήσει, η ηλικία μου πρέπει να φταίει που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά αυτά που λέω&#8230;:(
15-02-2008, 16:45
Φοίβη

Μήπως να σκεφτόσουν πάλι την ξαδέρφη σου? Στο λέω γιατί, στη θέση σου αν ήμουν, θα χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον να μου σταθεί, έστω να με ακούσει.
Δεν ξέρω αν αυτό σε ανακουφίζει, αλλά θέλω να σου πω οτι εγώ σε παίρνω στα σοβαρά και νομίζω και όλοι όσοι σου απάντησαν εδώ.
16-02-2008, 01:10
konman

Quote:

Originally posted by Φοίβη
Μήπως να σκεφτόσουν πάλι την ξαδέρφη σου? Στο λέω γιατί, στη θέση σου αν ήμουν, θα χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον να μου σταθεί, έστω να με ακούσει.
Δεν ξέρω αν αυτό σε ανακουφίζει, αλλά θέλω να σου πω οτι εγώ σε παίρνω στα σοβαρά και νομίζω και όλοι όσοι σου απάντησαν εδώ.

Εννοειται..
23-02-2008, 05:25
rapsolos

\"γεια σου και καλώς έγραψες. η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στους γονείς σου στον καθένα ξεχωριστά και να τους πεις πως δεν θέλεις πολλά πράγματα παρά το να σταματήσουν να τον αναφέρουν και να του κάνουν μνείες. μίλησε στον αδερφό σου γι\'αυτό. πες του πως νοιώθεις και σε τι κατάσταση σε έχει οδηγήσει όλο αυτό. ζήτησέ του να απολογηθεί μήπως μπορέσεις και τον συγχωρέσεις. διαφορετικά, δήλωσέ του πως τον μισείς και δεν θέλεις να τον ξαναδείς στα μάτια σου. ίσως πονέσει και αρχίσει να σου φέρεται όπως σου αξίζει. μη φοβάσαι να μιλήσεις, να ανοιχτείς. είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε.:)

πόσων ετών είσαι;
μένεις ακόμα με τους γονείς σου; \"

Δεν έχει νόημα η ανόητη έκθεση ιδεών
(ειδικά από ανόητα χαμένα 19χρονα από Σαλονίκη -και όχι μόνο-βλπ και ρατσιστοφασιστοΚασσίδα, αλλά και \"Interrαpted brain growth\" που παιρνουν τα κουμπια με τις χούφτες και το ευχαριστιούνται.)
Καμιά φορά οι κακοί τιμωρούνται... όχι από μένα, αλλά από τη φύση...

Show 40 post(s) from this thread on one page