10 χρόνια σχέσης λοιπόν...κοριτσάκι τότε, νεαρή κοπέλα τώρα...28 χρονών...αν αφαιρέσουμε και τα πρώτα 6-7 χρόνια της ζωής του καθενός που οι περισσότεροι δεν έχουν μπορέσει να κρατήσουν αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια..σχεδόν μισή ζωή με έναν άνθρωπο. Και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και δεν βλέπεις την καλημέρα στο κινητό σου, πηγαίνεις στην δουλειά και κοιτάς επίμονα το κινητό μήπως και χτυπήσει και είναι εκείνος και σε κάνει να χαμογελάσεις όπως σε έκανε κάθε μέρα, γυρνάς από την δουλειά και πλέον αυτός δεν είναι εκεί να ακούσει τα νέα της ημέρας σου, βγαίνεις έξω αλλά αυτός δεν είναι δίπλα σου, κοιμάσαι και πάλι καληνύχτα δεν μπορείς να τον πεις. Τι και αν είναι η πρώτη σκέψη στο μυαλό σου κάθε στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου, τι και αν είναι η τελευταία σκέψη κάθε φορά που με πολλές προσπάθειες προσπαθείς να τα κλείσεις ενω το ρολόι απειλητικά δείχνει ότι σε λίγο θα έχει ξημερώσει και μια καινούργια μέρα ήδη θα έχει ξεκινήσει ; Όλα σου τον θυμίζουν, όλα γυρνάνε γύρω από αυτόν και το μόνο που παρακαλάς είναι να μην σκέφτεσαι. Είναι απάνθρωπο να ζεις ετεροχρονισμένα σε δυο εποχές, σε αυτήν που ήσουν με τον άνθρωπο σου και σε αυτήν που είσαι μόνη. Πόνος, θλίψη, οργή, αναπάντητα ερωτήματα, εικασίες και σενάρια για το πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει τότε εκείνο, αν απέφευγα το άλλο, αν προσπαθούσα πιο πολύ, αν δενόμουν λιγότερο με τον άλλον, αν ο άλλος ήταν πιο αποφασιστικός, αν ο άλλος με ήθελε πιο πολύ,κτλ,κτλ. Που πήγε αυτή η αγάπη που για τόσο καιρό μας κρατούσε μαζί ; Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι από εκεί που είναι δυο ξένοι, να γνωρίζονται, να ερωτεύονται, να αγαπιούνται, να γίνονται τα δυο ενα, και μετά πάλι να γίνονται πιο ξένοι και από τους ξένους ;
Είναι ευλογία και κατάρα όσοι έχουν ζήσει μέσα σε μεγάλες σχέσεις. Ευλογία γιατί έμαθαν να συνυπάρχουν με έναν άλλον άνθρωπο για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμαθαν να ρίχνουν τον εγωισμό τους, έμαθαν να μοιράζονται την ζώη τους, να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρχουν κοινά όνειρα, κοινές ζωές. Κατάρα γιατί όλα όσα έχτιζαν 10 χρόνια, ο ένας τα έδωσε μια και τα γκρέμισε, πάνε οι θυσίες, πάνε οι υποχωρήσεις, πάνε τα όνειρα, πάνε τα πάντα. Ως εκεί λοιπόν μπορούσε αυτός, δεν είχε την δύναμη, δεν είχε το θάρρος, δεν είχε την υπομονή, δεν είχε την θέληση να προσπαθήσει κι άλλο. Γιατί κακά τα ψέμματα καρδιά μου, η αγάπη θέλει δυο, δυο να προσπαθούν, δυο να δίνουν, δυο να υποχωρούν, δυο σε όλα. Ο ένας δεν φτάνει...
Δεν είναι όλες οι σχέσεις μάτια μου οι ίδιες...δεν τελειώνουν όλες οι σχέσεις με τον χωρισμό. Υπάρχουν μερικές που αυτός που μένει πίσω, συνεχίζει να αγαπάει και ας μην το ξέρει ο άλλος, συνεχίζει να πονάει ακόμα και αν βάλει τον εαυτό του στην διαδικασία μιας νέας σχέσης, συνεχίζει να θέλει το καλό του άλλου ακόμα και αν έχει να μάθει νέα του για πολύ καιρό. Ευχή και κατάρα για όποιον έχει αγαπήσει. Ένας χωρισμός μπορεί να καταστρέψει τον άλλον, έχω γνωρίσει άντρες που έχουν καταστραφεί επαγγελματικά από την αγάπη, γυναίκες που δεν ξαναγάπησαν ποτε γιατί η αγάπη στην ζωή τους ήταν αφιερωμένη σε ένα και μόνο πρόσωπο. Όποιος δεν έχει αγαπήσει...δεν έχει ζήσει λένε !!! Ο χρόνος είναι το καλύτερο γιατρικό λένε !!! Εγω λέω ότι όποιος πληγώνεται επειδή έχει αγαπήσει κάποιον, ποτε δεν θα είναι το ίδιο αθώος ξανά. Ποτέ δεν θα ξαναφήσει τόσο εύκολα να μπει κάποιος στην ζωή του. Πάντα υπάρχει κάποιος που μας καταστρέφει...κάποιος που εμεις επιτρέψαμε να μας καταστρέψει !!!
Ηλιαχτίδα κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σου πάρει την θλίψη και το κενό που έχεις μέσα σου. Δεν βοηθάνε ούτε οι φίλοι, ούτε οι γνωστοί, ούτε οι ψυχολόγοι. Ή για την ακρίβεια βοηθάνε, να μην είμαι και υπερβολικός, άλλα όταν θα γυρνάς σπίτι και το ρολοί θα δείχνει περάσμενες τρεις, όταν θα είσαι μόνη σου και θα σκέφτεσαι τότε κανείς δεν θα μπορεί να σε βοηθήσει. Για αυτό όσο γρηγορότερα πακετάρεις τα όνειρα σου, τις αναμνήσεις σου, τα συναισθήματα σου, τα θέλω σου με αυτό τον άνθρωπο σε ένα πακέτο και το χώσεις όσο πιο βαθιά μπορείς, κάπου που δεν θα χρειάστει ποτε ξανά να τα ανοίξεις και να τα διαβάσεις, τόσο γρηγορότερα θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό. Και αν έκανες το λάθος και έδωσες όλη την καρδιά σου σε αυτόν τον άνθρωπο...πολύ φοβάμαι ότι για να ξανανιώσεις αισθήματα για κάποιον άλλον, θα πρέπει εκείνος ο άλλος να σου χαρίσει την μισή καρδιά του. Δεν θα σου ευχηθώ σχεδόν τίποτα, γιατί το έχω πέρασει αυτό που μόλις εσυ άρχισες να βιώνεις και δυστυχώς πάντα ευχόμουν να μην υπάρξει κανείς να το ξαναζήσει. Μονάχα αυτό θα σου ευχηθώ: να βρεις ξανά τον εαυτό σου και το χαμένο σου χαμόγελο, να βρεις την δικιά σου ηλιαχτίδα να φωτίσει το πρόσωπο σου και την καρδιά σου. Δεν σε ξέρω...δεν με ξέρεις αλλά αν μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε για να είσαι χαρούμενη θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Ξέρεις λένε ότι όταν μια χαρά την μοιραζόμαστε με κάποιον άλλον αυτή διπλασιάζεται...όταν ένα πόνο μας τον μοιραζόμαστε με κάποιον άλλον, αυτός μειώνεται στο μισό. Εδω είμαστε λοιπόν να μοιραστούμε τις χαρές και τους πόνους μας και στο τέλος της ημέρας να θυμηθούμε ότι δεν έχουν πεθάνει οι άνθρωποι με φιλότιμο, ότι ακόμα εκει έξω υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να μην μας ξέρουν αλλά νοιάζονται για μας και περιμένουν να χαρούν με τις χαρές μας, να λυπηθούν με τις λύπες μας.
Καλή χρονιά σε σένα και στην οικογένεια σου !!!
