Printable View
θελω να σας πω για αλλο ενα συμπτωμα που παρουσιαζω..εδω και πέντε μηνες περιπου..νιώθω σα να περνάει το σώμα μου ηλεκτρικό ρεύμα..για κλάσματα του δευτερολέπτου.δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω..σαν να ξεσπάει κάτι..συγγνώμη αν είναι κάπως ασυνάρτητο αυτο που γράφω.αισθάνομαι οτι γι αυτα τα κλάσματα του δευτερολεπτου είμαι έξω απ το σώμα μου.διάβασα κάπου ότι η αίσθηση ηλεκτροσοκ είναι μέσα στα συμπτώματα της αγχώδους διαταραχής.σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο;
Koπέλα μου γλυκιά, με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου... Δε μπορώ να πιστέψω οτι μια μητέρα μπορεί και συμπεριφέρεται έτσι στο ίδιο της το παιδί! Να ξέρεις οτι κάθε μα ΚΑΘΕ ανθρώπινη ζωή έχει απο μόνη της πολύ μεγάλη αξία και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να την απαξιώνει, ακόμη και μία μάνα, η οποία υπήρξε ζωοδότης. Λοιπόν, είσαι αρκετά μεγάλη για να ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές και απο τη μητέρα σου αλλά και απο τον άνθρωπο που επέλεξες για σύντροφο. Όσο τους αφήνεις να κακοποιούν την ψυχή σου είναι σα να δέχεσαι απο μόνη σου οτι κατα κάποιον τα αξίζεις αυτά που βιώνεις. Σταμάτα να δέχεσαι τις συμπεριφορές σου και υπερασπίσου τον εαυτό σου, μην τα δέχεσαι όλα αμιλητή κι αμαχητή, αν δεν παλέψεις εσύ για την αξιοπρέπεια σου,μην περιμένεις να σε σεβαστούν οι άλλοι. Ο αδερφός μου δίδαξε κάτι πολύ σωστό κι ελπίζω να γίνει και δικό σου μότο "ο σεβασμός κερδίζεται!!!". Ελπίζω να βρείς τη δύναμη και να σταματήσεις όλη αυτήτην κατάσταση, η ζωή ειναί μικρή και στο χέρι μας είναι να την ομορφαίνουμε. Εύχομαι όλα να πάνε καλά στη ζωή σου απο δω και πέρα αλλάνα ξέρεις οτι όλα θέλουν και τη δική σου προσπάθεια.
Θα σ πω κι εγω οτι ο σεβασμοσ ειναι δικαιωμα σ σε αλλεσ χωρεσ θεωρειτε αγενεια ωσ ρατσισμοσ να μη σεβεσαι ειναι δικαιωμα
Ασχετα που εγω δε σεβομαι αλλα με δεχονται
ωραια μου τα λετε εσεις. .κι εγω προσπαθω να ειμαι λιγο φυσιολογικη..αλλα τιποτα..δεν εχω καμμια μα καμμια σχεση μ αυτο που ημουν παλια.αλλος ανθρωπος.δν με αναγνωριζω.σημερα εκανα μια προσπαθεια να παω σουπερμαρκετ..ω θεε μου τι εμπειρια..ελεγα τωρα θα πεσω κατω τωρα θα λιποθυμησω..δν ενιωθα τα ποδια μου..μουδιασε το σαγονι μου. .ωχ θεε μου..και μονο που τα λεω θελω να βαλω τα κλαματα..33 χρονων φοβισμενο παιδακι..τι καταντια..
Καλησπερα Κατερινα.. καλη δυναμη και ευχομαι καταρχας να βγεις απο αυτη τη δυσκολη θεση... και ψυχολογικη αλλα και σωματικη (λογω βιας συντροφου) .. Δυστυχως υπαρχουν καποιοι ανθρωποι οπως η μητερα σου , που γεννιουνται πολυ σκληροι, χωρις να εχουν την ικανοτητα να ψυχολογισουν τον συνανθρωπο τους.. Σκληροι με την εννοια οτι δεν εχουν ευαισθησιες ... ε εστω οτι εγιναν σκληροι μεσω ασχημων βιωματων τους... Και δυστυχως ετσι δεν μπορουν να σε καταλαβουν... αλλα και εσυ απο τη μερια σου αν θεωρεις οτι μπορεις να βγαλεις ακρη με τη μητερα σου , θα σου προτινα να την προσεγγισεις και να κανετε μια μεγαααλη συζητηση... για τον εαυτο σου.. να σε καταλαβει... για τη σχεση σας.. και αν σε καταλαβει και δειξει προθυμια ολα θα πανε καλα... και μακαρι να σε στηριξει κιολας.. λυπαμαι που εχασες τις σπουδες σου... οσο για το συντροφο σου.. οροι στη βια δεν μπαινουν... εχεις επιλογη να λυτρωθεις απο αυτον ! Καλη συνεχεια!
Καλό μήνα σε όλους..
εδώ και κάτι μέρες είμαι συνέχεια στο κρεβάτι,κοιμάμαι πολύ,νιώθω συνέχεια κουρασμένη και κλαίω συνέχεια..κλαίω με λυγμούς..είμαι τόσο απογοητευμένη..δεν ξέρω απο που να αρχίσω και τι πρέπει να κάνω.έχω φτάσει σε σημείο να μη μπορώ να σκεφτώ καθαρά και-αν είναι δυνατόν-βαριέμαι,αρνούμαι να μιλήσω..επίσης εχω και κάτι άλλο..εκεί που κάθομαι με πιάνει κάτι πως όταν αρχίζει η κρίση πανικού δηλ.νιώθω απίστευτη νευρικότητα στο σώμα μου και νομίζω ότι θα πεθάνω..και σε δευτερόλεπτα φεύγει..και μετά μου μένει ο φόβος.γενικά φοβάμαι πως ότι κι αν κάνω θα πεθάνω.κάποτε αυτό μπορεί να το ξεχνουσα αν μίλαγα με μία φίλη αλλά τώρα γίνεται όλο και πιο δύσκολα...φοβάμαι συνέχεια..μόνο αρνητικές σκέψεις κάνω..
δεν ξέρω αν το μήνυμά μου βγάζει κάποιο νόημα..βρήκα τη δύναμη να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σας ..πιστεύω οτι με βοηθάτε..να είστε καλά..
προσπαθησε να μην αποκοπτεσαι απο τον κοσμο.
συνεχιζεις προσπαθειες να βρεις δουλεια?
απο εκει θα σωθεις, κατερινακι.
μην αφηνεις τις ενεργειες για δουλεια, οσο καταβεβλημενη κι αν νοιωθεις.
ναι εχω κάνει τα χαρτιά μου σε κάποιους φορείς και περιμένω αποτελέσματα..αλλά σκέφτομαι ότι αν νιώθω έτσι μέσα στο σπίτι στη δουλειά πως θα είμαι ακριβώς;θα τρέχω πανικόβλητη κάθε τρεις και λίγο;μάλλον..και στο τέλος θα με διώξουν..η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι ότι βρίσκομαι έχει να κάνει με αγχος φοβίες κλπ;
μπα, μην στεναχωριεσαι, καθολου. πολυ καλυτερα θα εισαι και ολα θα τα αντιμετωπισεις.Quote:
Originally Posted by katerinakilg
αυτα σου δημιουργουνται απο την κλεισουρα αφενος και απο τον εγκλωβισμο με την μανα-τερας, αφετερου.
αν βρεθεις σε δουλεια και ξεφευγεις απο κει μεσα, δεις και λιγα δικα σου χρηματα στην τσεπη σου, θα νοιωσεις αλλος ανθρωπος.
πιστεψε το, ετσι θα γινει.
εν τω μεταξυ , εχεις κανει καποιες ενεργεις εστω σε κψυ να βρεις καποιον ψυχολογο να συζητας? χρειαζεσαι στηριξη ειδικου.
να μην ρωτησω για τον φιλο σου, δεν μπορω να μην βριζω οταν αναφερομαι σε κακοποιους η κακοηθεις (ανδρες και γυναικες),
Ίσως χρειάζεται επειγόντως να βρεις βοήθεια γιατρού να πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι .....να πάρεις γνώμες ίσως δεν συνέλθεις χωρίς ιατρική καλή βοήθεια....καλό κουραγιο...!!!!
Καλή μου rita-2 ευχαριστώ για την απάντηση και το ενδιαφέρον..αλλά δεν κατάλαβα όταν λες γιατρό εννοείς παθολόγο ή ψυχίατρο; το ''επειγόντως'' που γράφεις αλήθεια με ανησυχεί πάρα πολύ..
Συγνώμη που σε φοβησα απλά από αυτά που περιγραφείς θυμήθηκαν τον εαυτό μου που έπρεπε να φτάσω να μη μπορώ να φάω να αισθάνομαι ναυτία να χάνω κιλά για να αποφασισω να ζητησω ψυχιατρική βοήθεια .....βέβαια κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και συ είσαι νέα και εύχομαι όλα αυτά που αισθάνεσαι να φύγουν απο μόνα τους σιγά σιγά και να ασταθείς στα πόδια σου ....γιατί τους άλλους δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να βοηθήσουμε.....και γω αγχωδη διαταραχή έχω από όλα αυτά που περνά ω και ο γιατρός που πήγα στην αρχή μου είπε πως ο μόνος τρόπος για να σωθω είναι τα χάπια ...άργησα να βρω άκρη ...!!!
καλή μου ρίτα μη μου ζητας συγγνωμη..αυτό που περιγράφεις το είχα κι εγώ..ακόμα είμαι στο στάδιο που λέω ότι δε μπορεί θα σηκωθώ μια μέρα και θα πω σε όλους και όλα αντε @##$$#%..προς το παρόν η διαθεσή μου αλλάζει ..δηλ εκεί που ήμουν ξαπλωμένη κι εκλαιγα τώρα σηκώθηκα και κάνω σχέδια..με το μυαλό πάντα..δεν είναι και τόσο φυσιολογικό..ίσως και να αρνούμαι να πάω στον ψυχίατρο για χάρη τους..ήμουν χαρούμενος άνθρωπος και είχα όνειρα..μ άρεσε να κάνω πράγματα..και σκέφτομαι ότι αφου κάποτε ήμουν γιατί να μην μπορώ να ξαναγίνω;;;
ωραία τα λέω ε;;κατα τα άλλα φοβάμαι να αλλάξω δωμάτιο για να κάνω ένα τσιγάρο..αν είναι δυνατον..είμαι τραγικη..
είχες και τα άλλα συμπτώματα που περιγράφω;;τώρα πως είσαι;βλέπεις βελτίωση;;
Μα δεν θα ζητησεις βοήθεια για χάρη των άλλων μα για χάρη του εαυτού σου ...και δω που τα λες ένα είδος βοήθειας είναι ....ο εαυτός μας μας καθοδηγεί όταν πονάει και δεν φταίμε που ποναμε να γίνουμε καλά πρέπει με οποίο τρόπο.....ναι και γω έχω μια πάνω μια κάτω αυτά είναι στο παιχνίδι θέλει χρόνο ή ίαση υπομονή και θέληση όχι ότι ή εξωτερική βοήθεια είναι πανάκεια....αρωστησαμε όπως συμβαίνει στους ανθρώπους. Όλα αυτά τα καταπιεστικά συναισθήματα που βιωσαμε κάποτε θα μας επισκεφτούν αργά ή γρήγορα όλους αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις για τον καθένα μας άλλους ως θύματα και άλλους ως θύτες.......πολύ θεωρία....