agxos!!!!!!!

καλημερα...τι κανετε?εγω ειμαι ΧΑΛΙΑ ΜΑΥΡΑ πραγματικα...πηγα χτες τελικα στο κλαμπ με τον φιλο μου,ειχα καποιες κρισεις πανικου αλλα το ξεπερασα...το θεμα ειναι οτι ειναι η 6η μερα που ειμαι αυπνη εντελως...νιωθω σαν κοτοπουλο...δεν αντεχω αλλο...φοφαμαι οτι θα παθω κατι απο την αυπνια...επιπλεον,χτες ειπε κατι ενασ φιλος μου για εναν φιλο του που πεθανε απο ανακοπη ετσι,χωρις να εχει κατι...ε αυτο ηταν...απο εκεινη την ωρα το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θα παθω ανακοπη...το πιστευω...ειχα διαβασει κι ενα σιτε στο ιντερνετ για τον αιφνιδιο θανατο και φοβαμαι παρα πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ υυυυυ..............αχ δεν αντεχω αλλο να σκεφτομαι \'\'φοβαμαι μην πεθανω\'\'...δεν αντεχω αλλο να ειμαι ετσι χαλια...κουραστηκα...

κουράγιο γλυκιά μου!
μια μέρα όλα αυτά τα δύσκολα που περνάς,θα είναι μια κακή ανάμνηση!
υπομονή και να μην ξεχνας οτι είναι και πολλοι άλλοι στη θέση σου.
θα τα καταφέρεις!
θα τα καταφέρουμε!:)

Ζουζουνίτσα, η αυθυποβολή παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο σε τέτοιες περιπτώσεις όπως θα συνειδητοποιήσεις με τον καιρό. Όσο λιγότερο σκέφτεσαι και ασχολείσαι με τέτοιου είδους σκέψεις τόσο το καλύτερο. Και προπάντων, γνώμη μου βέβαια πάντα μέσα από εμπειρία, προσπάθησε να το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Δοκίμασε πολλά διαφορετικά πράγματα για να νιώσεις πιο εντάξει με τον εαυτό σου, βρες αυτό που πραγματικά σε φέρνει σε αυτή την κατάσταση και βγάλε το από μέσα σου.

Ζουζουνίτσα κανένας δεν πέθανε έως τώρα από καρδιά χωρίς να έχει κάτι.
Απλά είχε κάτι που δεν ήξερε.
Μην κολλάς στον ένα.
Κάθισε κ σκέψου ότι η πιθανότητα να πάθεις κάτι σ\'αυτήν την ηλικία από καρδιά είναι 1/1000000000.
Μην κοιτάς το 1. Κοίτα τις υπόλοιπες 999999999999 πιιθανότητες να μην πάθεις κάτι.
Το να πεθάνεις από αυτό που φοβάσαι είναι τόσο πιθανό, όσο το ν\' ανοίξεις σε 5 λεπτά την πόρτα σου κ να αντικρύσεις μια ΖΕΜΠΡΑ.
Μπορείς να γελάσεις μ\'αυτό που γράφω αλλά είναι στατιστικά αποδεδειγμένο.
Μπράβο σου που ξεπέρασες τις κρίσεις σου χτες. Συνέχισε να το πολεμάς κ μη φοβάσαι. Όλα θα φτιάξουν.

βικυ σ\'ευχαριστω παρα πολυ για τα λογια σου,τα χρειαζομουν...αλλα σκεφτομαι κι αν αυτο το 1 ατομο ειμαι εγω?????βλακεια ε?αλλα το σκεφτομαι...ειμαι ακομα στο κρεβατι γιατι νιωθω κουρασμενη(5 μερες αυπνη ειμαι-και φοβαμαι και γιαυτο...)πηρα τηλ τη μαμα μου στο μαγαζι(πρατηριο αρτου εχουμε)και φωναζε παλι γιατι ειμαι ετσι...λες και φταιω...ξερω εχει κουραστει κι αυτη και με τοσα πραγματα που εχει στο κεφαλι της...εγω καθομαι εδω στο κρεβατι αγναντευω το ταβανι...θελω να κλαψω...ουτε τα χαπια μου δεν θελω να σηκωθω να παρω...ας μου εκαναν μια ενεση να ειμαι καλα...να κοιμηθω...ζηλευω οσους ζουν κανονικα...:(:mad:

Ο φόβος σου είναι μεγάλος...και είναι πολύ φυσικό, με τέτοιο φόβο, να πηγαίνει ο νους σου στο κακό, στο 1 άτομο που λες.
Αυτό όμως που μου φαίνεται χειρότερο από όλα είναι να στερείσαι μια φυσιολογική ζωή. Να ζηλεύεις τα απλά και καθημερινά πράγματα που οι άλλοι μπορούν και κάνουν τόσο αβίαστα και εσύ πρέπει να ξεπεράσεις κάθε φορά τον εαυτό σου για να τα κάνεις. Όπως η επίσκεψη στο κλαμπ με το φίλο σου.
Δεν ξέρω αν αυτό σε βοηθάει, αλλά δεν είσαι μόνη σου σε αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, πολλοί, που περνούν παρόμοιες δυσκολίες.

Τώρα καταλαβαίνω γιατί πήρα κι εγώ εκείνα τα κω**χάπια όταν ήμουν 20 χρονών. Γιατί απλά ήθελα να τα πάρω. Τα λάθη όμως δυστυχώς πληρώνονται αργά ή γρήγορα.

Να σου πω κάτι,
πάρε λίγο μπροστά......
Κανείς και το επαναλαμβάνω, ΚΑΝΕΙΣ (κι αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνει κ την ίδια σου τη μαμα) δεν μπορεί να καταλάβει τι περνάς απόλυτα. Φυσικά ειδικά η μαμά σου δεν έχει δικαίωμα να σου φωνάζει για το πρόβλημά σου. όσο όμως περιμένεις από χάπια ή από ενέσεις ή από άλλους να διώξουν το πρόβλημα τότε απλά το αφήνεις να κερδίζει έδαφος.
Σήκω όρθια κατ\'αρχήν κ ασχολήσου με κάτι άλλο.
Μετά σου ξαναλέω ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟ ΕΝΑ. Πιο πιθανο είναι εκεί που κάθεσαι να σου πέσει σοφάς από το κεφάλι.
Μίλα για το πρόβλημά σου. Αφού νιώθεις χάλια σημαίνει ότι η αγωγή σου δε σε βοηθά.
Μίλα με το γιατρό σου.
Μην το κρατάς μέσα σου.
Κι ας τους κουράζεις, κι ας νευριάζουν.
Κλάψε, νευρίασε, φώναξε.
Έτσι θα ξεσπάσεις κ θα πάρεις μπροστα.
όσο όμως κάθεσαι κ αγναντεύεις στο ταβάνι τόσο χειροτερεύεις την κατάσταση.
Και στα λέει κάποιος που τα έχει περάσει όλα αυτά.
Μακάρι να μου είχα βρει το site όταν πρωτοείχα πανικούς.
Σήκω όρθια και πολέμααααα. Είσαι η μόνη που μπορείς να σε βοηθήσεις

σας ευχαριστω ολους για τη βοηθεια σας...ηταν πολυ δυσκολος ο πρωτος καιρος με την εναρξη της καινουριας φαρμακευτικης αγωγης αλλα στρωνουν τα πραγματα σιγα σιγα...σημερα με επιασε ενα πραγμα οτι νιωθω μονη μου,οτι εχω περασει πολλα,οτι νιωθω σαν γρια που θα πεθανει , οτι τιποτα δεν μ\'αρεσει πανω μου(τα μαλλια μου,τα ρουχα μου κ.α)και αρχισα να κλαιω..δεν ξερω τι ειναι αυτο...α επισης αν ξερετε τιποτα απο φακους επαφης γιατι ειχαν χαλασει και τους φορεσα και τωρα ποναει το ματι μου και βλεπω θολα και ειναι πιο κλειστο απο το αλλο...φοβαμαι......το ματι μου....

Οι αγάπη και η σκέψη όλων είναι μαζί σου.
Δεν είναι απλα λόγια.
Όσοι τα εχουμε περάσει και μπαινοβγαίνουμε χρόνια σ\'αυτην την κόλαση καταλαβαίνουμε τι περνάς και ευτυχώς ξεπερνας.
Θα έρθει σύντομα η μέρα που θα σου φαίνονται όλα αυτά ενα κακό όνειρο.
Να είσαι καλά.

ευτυχως ολα σιγα σιγα νομιζω οτι μπαινουν σε μια σειρα σε σχεση με τη φοβια μου.αλλα θα ειναι ετσι?τρομαζω οταν σκεφτομαι ποσο υπεφερα.ακομα δεν τα εχω βρει με τον εαυτο μου και με αυτα που με βασανιζουν και ηρθε κι αλλο προβλημα.χωρισα με το αγορι μου που τον αγαπουσα πολυ.ερωτευμενη 8 χρονια ημουν.πως μπορω να αντεξω και αυτο τωρα?εχω την δυναμη?δεν γινεται να περασω λιγο καιρο μια ηρεμη ζωη?πρεπει συνεχεια να εχω προβληματα?

Quote:

---

Originally posted by zouzounitsaaa
...δεν γινεται να περασω λιγο καιρο μια ηρεμη ζωη?πρεπει συνεχεια να εχω προβληματα?...

---

νομιζεις αυτο δεν σκεφτομαστε συνεχεια ολοι μας?

χωρισα χτες!!!!εχω πλανταξει στο κλαμα!!!!!νομιζω οτι θα καταρρευσω με τοσα προβληματα!!!!!!!

zouzounitsa γιατι χωρισες ?? λογο του πανικου

Quote:

---

Originally posted by zouzounitsaaa
ευτυχως ολα σιγα σιγα νομιζω οτι μπαινουν σε μια σειρα σε σχεση με τη φοβια μου.αλλα θα ειναι ετσι?τρομαζω οταν σκεφτομαι ποσο υπεφερα.ακομα δεν τα εχω βρει με τον εαυτο μου και με αυτα που με βασανιζουν και ηρθε κι αλλο προβλημα.χωρισα με το αγορι μου που τον αγαπουσα πολυ.ερωτευμενη 8 χρονια ημουν.πως μπορω να αντεξω και αυτο τωρα?εχω την δυναμη?δεν γινεται να περασω λιγο καιρο μια ηρεμη ζωη?πρεπει συνεχεια να εχω προβληματα?

---

Με δικη σου πρωτοβουλια η δικη του χωρισατε? Αφου τον αγαπας δεν υπάρχει περιπτωση να τα ξαναβρειτε? Γιατι χωρισατε? (αν δεν ειμαι αδιακριτος και αν θες απαντας)