κριση πανικου η χανω το μυαλο μου?

margo έχεις δίκιο.Οι αλλαγές κάνουν καλό.Πόσο μάλλον όταν έχουμε περάσει πολλές άσχημες καταστάσεις μέσα σε ένα σπίτι,λογικό είναι να θέλουμε να φύγουμε από αυτό.Εγώ από τη μία το έχω σαν καταφύγιο το σπίτι μου,όποτε δεν είμαι καλά θέλω να γυρίσω αμέσως εκεί για ασφάλεια αλλά από την άλλη νιώθω κι εγώ ότι το σιχαίνομαι και σίγουρα θέλω να φύγω από αυτό το σπίτι όποτε θα είμαι σε θέση να το κάνω αυτό.Και γενικά η γειτονιά μου,η περιοχή μου μου προκαλούν ένα άγχος.Νιώθω πολύ καλύτερα όταν βρίσκομαι σε άλλη περιοχή παρά όταν είμαι στη γειτονιά μου.

καλημέρα σε όλους. ήθελα να σας ρωτήσω κάποια πράγματα. όλοι παιρνετε φάρμακα? απευθυνθήκατε κατευθειίαν σε ψυχίατρο? δεν σας βοηθάει η ψυχοθεραπεία? γνωρίζω φυσικά ότι σε πόλλες περιπτώσεις έιναι απαραίτητη η φαρμακευτική αγώγη λόγω μεγάλης πτώσης της λειτουργικότητας του ατόμου απλά πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έσχατη λύση καθώς μπορεί να καθυστερήσει την αντιμετώπιση της διαταραχής ή ακόμα και να την διαιωνίσει. Μην νομίζετε, δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, υπέφερα και εγώ απο κρίσεις πανικού οι οποίες με οδήγησαν σε αγοραφοβία, κλειστοφοβία, υψοφοβία και κάθε είδους -φοβία. Ηθελα όμως να αποφύγω τα χάπια και έτσι προσπάθησα να το αντιμετωπίσω μέσω της γνωσιακής συμπεριφοριστικης κατεύθυνσης. Αρχικά δεν υπήρχε καμία βελτίωση και η έκθεση στα αγχογόνα ερεθίσματα ήταν το μεγαλύτερο βασανιστήριο. Απλά έρχεται κάποια μαγική στιγμή που ο φόβος υποχωρεί σημαντικά και δίνει την θέση του στην ψυχραιμία. Τα συμπτώματα δεν φεύγουν απλά αλλάζει η αντιμετώπιση σου απέναντι τους, δεν σε τρομάζουν πια τόσο πολύ, γίνονται κομμάτι σου. Η ζώη μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, πιστεύω ότι πάντα θα έχω ζαλάδες και αυτή την ρημάδα την αποπραγματοποίηση που με βασανίζει πιο πολύ απόλα. Αλλά επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα ξαναπάθω σοβαρή κρίση πανικού, γιατί απλά δεν με πανικοβάλλουν τα συμπτώματα μου(και κρίση πανικού χωρίς πανικό δεν νοείται), ξέρω πως να τα αντιμετωπίσω, τι να κάνω για να ηρεμήσω και έχω πάψει να τα μισώ και να τα πάλευω, τα έχω αποδεχτεί. Ξέρω πως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ότι ίσως τα συμπτωματά μου να ήταν πιο ελαφρά απο κάποιων άλλων απλά ήθελα να δώσω κουράγιο σε κάποιους που είναι κουρασμένοι και απελπισμένοι δείχνοντας τους ότι κάποιος βρήκε τον δρόμο έξω απο αυτήν την άσχημη κατάσταση και ότι δεν είναι αδύνατο, απλά θέλει πολύ υπομονή και πίστη στον εαυτο σας.

mkoo συμφωνώ με όσα γράφεις, και γω τις ελέγχω τις κρίσεις πανικού πιά, και γι αυτό δεν είναι ούτε συχνές, ούτ ισχυρές πλέον.
Τον δύσκολο καιρό όμως που πάθαινα πολλές κάθε μέρα μαζί με όλες τις -φοβίες όπως λες, το χρειαζόμουν το αγχολυτικό μου.
Έχεις δίκιο, άμα τον σνομπάρεις τον πανικό και μάθεις να μην του δίνεις σημασία, τι διάολο, δεν είναι πια πανικός!
@ ντάλια και μάργκο, η ύπαρξη στόχου στη ζωή μου(να πραγματοποιήσω αλλαγές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλω) νομίζω πως ήταν το ισχυρότερο φάρμακο για μένα.

Εγω δεν εχω παρει φαρμακα και ουτε θα παρω ποτε εκτος και αν με κλεισουν σε ιδυμα και μου τα δινουν με το ζορι :)

εχω κανει κατα διαστηματα ψυχοθεραπεια και κανω εδω και ενα χρονο ομοιοπαθητικη (τωρα παλι αρχισα). Και εμενα το πιο βασανιστικο συναισθημα ειναι αυτο της αποπροσωποιησης. Σαν να ειμαι σε ονειρο ενω φυσικα ξερω οτι δεν ειμαι. Φυσικα ολο αυτο ειναι μια τρομακτικη δοκιμασια που για να βγεις θελει πολυ πιστη στον εαυτο σου.

Και εγω θελω αφανταστα να αρχισω να ζω οπως πριν, αλλα ακομα εχω πολυ δρομο. Ειναι πολυ δυσκολο να αρχιζεις να κανεις ολα αυτα που σε τρομαζουν αλλα πρεπει να πιεστουμε αλλος δρομος δεν υπαρχει. ελπιζω παντα για το καλυτερο!
Πιστη που ειναι πολυ ευκολο να χασεις λογω της αδυναμιας που αισθανεσαι νοητικης και σωματικης. Κατι σε ελενχει που εσυ δεν μπορεις να το διαχειριστεις. Ενας βιασμος της ψυχης που σε αφηνει ενα πλασμα που λιγο θυμιζει αυτο που καποτε υπηρξες.

imagine εχεις απολυτο δικιο!συμφωνω μαζι σου!οι αλλαγες που θελουμε πραγματικα κανουν καλο!εγω παντως το προσπαθησα και σε ψυχολογο αλλα τπτ!γιαυτο προτιμω να παιρνω το αγχολυτικο μου και το αντικαταθλιπτικο μου να μπορω να ειμαι λειτουργικη και οχι να υποφερω!!!!!