Printable View
Εγώ νομίζω πως αν βρεις ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά, είτε αυτοί είναι φίλοι, είτε οικογένεια είτε η σχέση σου, θα μπορείς να ανοιχτείς και να εκφράσεις όλες σου τις σκέψεις, όσο στενάχωρες και αν είναι αυτές, δίχως να φοβάσαι αν θα χάσεις κάποιον από αυτούς.
Το να κρύβεσαι τρέφει το πρόβλημα, αν δείξεις ποιος είσαι τότε θα νιώσεις και πιο ελεύθερος. Πάντα με σεβασμό προς τον εαυτό σου και τους άλλους. Και σε όποιον αρέσεις...οι σχέσεις δε συντηρούνται εκβιαστικά.
Μπράβο κούκλα στη θεωρία είναι τέλεια αυτά στην πράξη δε γίνονται ωραία τα λες πρακτικά δεν είναι ξέρεις τίποτα από ανθρώπινες σχέσεις θες να σ πω θα σ πω όμως με την αγάπη θεραπεύονται τα πάντα το χω δει το χω ζήσει το ξέρω απέξω και ανακατωτά το θέμα που να την βρεις όμως ψάξε για την αδερφή σου κι άμα την βρεις να κάτσω να σε ακούσω μέχρι τότε θα λέμε βλακείες οι σχέσεις είναι πάρε δώσε εσύ άμα δεν ήσουν γιατρός δε θα βρίσκεις άντρα γιατρό άμα ήσουνα καθαρίστρια θα λέγαμε άλλα κι εγώ αν ήμουνα επιτυχημένος τεχνικός θα λέγαμε άλλα και γενικά κάτσε σκέψου αυτά τα απλά και μετά ξανάέλα
Νομίζω ότι η άρνηση δε βοηθάει, αλλά εφόσον έχεις την άποψή σου δε θα επιμείνω. Στο χέρι μας είναι να διαμορφώσουμε την τύχη μας.
Γεια σου ελλε! Καταρχήν να σου πω οτι το θέμα που περιγράφεις δεν είναι πρωτότυπο, έχω ξανακούσει την ιδια ιστορία πολλές φορές και πιο συχνά ανάμεσα σε κοπέλες αδερφές. Τωρα αυτο το διάστημα που δεν μιλουσατε τι νέα έχεις μάθει; τι κάνει, με τι ασχολείται, πώς τη βγάζει;
Κούκλα μου αυτό είναι το πρόβλημα ότι άλλα βλέπω εγώ κι άλλα εσύ εσύ έχεις ένα επίπεδο ζωής που έχτισες μόνη σου καλώς ή κακώς δεν έχεις στρατό στη ζωή σου έχεις την οικογένεια όταν λοιπόν θα κάνεις οικογένεια και αλλάξει η ζωή σου για πρώτη φορά θα μπορούμε κάπως να μιλήσουμε έχω αλλάξει τη ζωή μου τρεις φορές μέχρι τώρα και μιλάω για δουλειά παρέες τα πάντα και στα τρία απέτυχα εσύ μιλάς από την θέση ισχύος που σου δίνει ο μονόδρομος της ζωής σου δεν μπορείς να με καταλάβεις ούτε κατ ελάχιστο και αυτό είναι το πρόβλημα και το ίδιο νιώθει κι η αδερφή σου να σαι σίγουρη έχουμε το πρόβλημα μας έχουμε κι όλους εσάς που ούτε ιδέα έχετε τι είναι ζωή και θέλετε να τα χουμε και καλά δε γίνεται αυτό με καμία Παναγία θες να σου πω τι ξέρω εγώ να διαβάσεις άμα θες να δεις γτ μιλάω έτσι να δεις τι τεχνικός είμαι και τώρα κάνω τον αγρότη γτ η ζωή τα έφερε έτσι άμα έχεις όρεξη να σε κάνω μια μίνι παρουσίαση
Kerasi καλησπέρα :). Σίγουρα δεν είναι πρωτότυπο το θέμα, η κάθε ιστορία όμως είναι διαφορετική, εφόσον διαφοροποιούνται τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Αυτό το διάστημα δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για το τι κάνει, εφόσον ζούμε σε διαφορετική πόλη. Δεν το επεδίωξα κιόλας. Ασχολούμαι κυρίως με τα μαθήματά μου και ελάχιστα πλέον με το συγκεκριμένο ζήτημα.Quote:
Originally Posted by kerasi
Τα λίγα που γνωρίζω είναι αυτά που μου μεταφέρουν περιστασιακά οι γονείς μας, που μένουν στην ίδια πόλη με εκείνην. Ξέρω ότι συγκατοικεί με το φίλο της και διατυμπανίζει παντού τα χειρότερα για την οικογένειά της, όπως έκανε ανέκαθεν. Ξέρω ότι βλέπει τους γονείς μου στο δρόμο και στρίβει και πήγε μέχρι και στο δικηγορικό γραφείο του αδερφού μου να τους κατηγορήσει.
Αναφορικά με τα επαγγελματικά της φαντάζομαι κάνει ιδιαίτερα όπως έκανε και στο παρελθόν. Δε νομίζω να άλλαξε κάτι ως προς αυτό.
Κατά τ΄άλλα λεπτομέρειες καθημερινότητας δε γνωρίζω και δεν επιδιώκω να μάθω. Μακάρι να είναι ευτυχισμένη με το παιδί με το οποίο συγκατοικεί.
elle εγω με τον αδερφο μου κοντευουμε τα 2 χρόνια που κοψαμε. Αν και τον αγαπούσα πολυ, ηταν χειριστικος εως κακοποιητικος μαζι μου. η λεκτικη βια ηταν η μονη γλώσσα που ηξερε να μιλάει..αλλα μονο απέναντι μου ..και φυσικα οσες φορες και αν του το επισημανα ποτε δεν το δεχτηκε. Ναι και εγω ενιωθα πάντα μια "ζηλεια" απο την μερια του, αλλα ποτε μου δεν της εδινα βαση γιατι δεν εχει τιποτα να ζηλέψει απο μενα και απο την αλλη ο ιδιος πάντα με κατηγορουσε οτι τον ζηλευα, οποτε θεωρουσα οτι δεν με ζηλευε αλλα ειχε αμυνες.
Για μενα η μ@λακια ξεκιναει απο τους γονείς, σε μια οικογενεια που εχουν νουθετησει τον σεβασμο αναμεσα στα αδερφια αυτες η μικροτητες δεν υπάρχουν.
οσο και αν με πονάει οταν τον βλέπω, τυχαια πλέον,δεν μπορω ουτε να του μιλησω, ουτε να τον κοιταξω.. δεν θελω να ξαναζησω όλον αυτόν τον πόνο και την ταπείνωση. εγω ηθελα να εχω αδερφικη αγαπη και οχι εναν δικαστη που κατακρινει καθε τι πάνω μου και ξεσπαει πάνω μου ολη του την κακια. είναι η συνεχεια των γονιων μου και μαλλον δεν θα καταλάβει ποτε τα λάθη του και μαλλον δεν θα τα ξαναβρουμε ποτε.
αλλα καπου βαθια μεσα μου τον περιμενω...να καταλάβει τα λάθη του και να ερθει να με βρει και να γινουμε 2 πραγματικα αδερφια. αυτο ειναι ενα αγκαθακι με ο οποιο θα πρεπει να ζησω. αλλα δεν μετανιωνω ουτε στιγμη την αποφαση μου.. και δεν γυρναω σε αυτην την κολαση.
μην νιωθεις ασχημα που προστατευεις τον εαυτο σου και μην αφηνεις κανεναν να σε πεισει για το αντιθετο, το "ειστε αδερφια" δεν ειναι δικαιολογια για κακομεταχειρηση. μακαρι καποτε να καταλάβουν...
Ρεα μου ποτε μην λες ποτε εγω παντα πιστευα οτι με την αδελφη μου δεν θα τα βρισκαμε ποτε επρεπε να παω 50 και η αδελφη μου 52 να γινει μια μεγαλη φασαρισ απο την μανα μου προς την αδελφη μου για να νοιωσουμε για ορωτη ισως φορα οτι ειμαστε αδελφια....Μην Ακουτε Κανεναν! Οι Γονεις Ευθυνονται !!!
μακαρι!Quote:
Originally Posted by pavlina
και βεβαια απο εκει ξεκιναει το κακό, αλλα εκτοτε ενηλικιωθηκαμε, το σωστο και το λάθος μπορουμε να το ξεχωρησουμε..επιλέγουμε να μην μας ενδιαφερει!.. απο καποιο σημειο και μετα ..επέλεξε να μου φερεται ετσι και δεν ηθελε καν να το δει οτι ηταν λάθος.. καθε φορα που προσπαθησα να το συζητησω μαζι του ... δεν ηθελε καν να το δει..έλεγε οτι εγω το προκαλουσα με την συμπεριφορα μου...
χαιρομαι πολυ για σενα και την αδερφη σου!..μακαρι καποτε να γινει αυτο και με εμενα... μακαρι...
Ρε συ Ρέα έχεις αδερφό τον κλασσικό Έλληνα μαλακά κι εγώ είμαι μαλακάς και δεν βλέπω τίποτα ρε Ρένα πλέον περίεργο όπως στην αρχή έβλεπα κάτι λίγα τώρα ηρέμησες δεν σου λέω ότι είναι καλός αλλά η καθημερινή τριβή για χρόνια δημιουργεί τέτοια πράγματα όταν ανοίγεις μια κουβέντα και σε ξέρει ο άλλος σε γνωρίζει απέξω είναι πιο αληθινη η αντίδραση του κι εγώ το χα αυτό το θέμα προκαλούσα τον κόσμο για καυγά χωρίς να το θέλω αλλά στανιάρησα κι εγώ με τα χρόνια εγώ με τον αδερφό μου έχουμε τα τυπικά και λίγο ακόμα τίποτα ζεστό τίποτα κρύο όταν είμαστε μικροί τις ψιλόέτρωγα αλλά είμαστε αγόρια εμείς είναι φυσιολογικό κάπως το λίγο ξύλο εγώ νομίζω ότι είχα ένα μικρό αυτισμο που έφυγε σιγά σιγά στη διάρκεια της ζωής μόλις ωρίμασε ο εγκέφαλος δηλαδή στα τριάντα και μετά εγώ αυτό λέω άλλη εξήγηση δεν δίνω
εδω δεν εχεις και πολυ αδικο, τα αγαπημενα αδερφια ειναι σπάνια υπόθεση. αλλα επετρεψε μου να ξερω οτι ο αδερφος μου ειναι λιγο πιο μαλακας απο τον κοινο μεσο ορο..Quote:
Originally Posted by elis
Καλησπέρα elle.,
Διάβασα την ιστορία σου και θα ήθελα να σου πω πως μοιάζει αρκετά με την δική μου. Έχω κι εγώ μια αδερφή με την οποία ανέκαθεν υπήρχε ανταγωνισμός. Πριν από 3 περίπου χρόνια, η σχέση μας άρχισε στην κυριολεξία να διαλύεται. Ο,τιδήποτε κι αν συνέβαινε, ήμουν το επίκεντρο του θυμού της. Οι λεκτικές επιθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Είχα σκεφτεί πως όλο αυτό δεν μπορεί να ήταν φυσιολογικό. Διαισθανόμουν πως κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα πρέπει να είχε. Οι γονείς μου ούτε να το ακούσουν δεν ήθελαν. Ξέρεις, τα ταμπού... Αποφάσισα λοιπόν να την απομακρύνω από κοντά μου κόβοντας της ακόμη και την "καλημέρα". Οι γονείς μου ήταν αντίθετοι με όλο αυτό και με κατέκριναν αρνητικά ουκ ολίγες φορές. Ωστόσο, εγώ είχα πάρει την απόφασή μου - να αποκτήσω ξανά την ηρεμία μου!
Μετά από πολλές προσπάθειες, και το εννοώ αυτό, συνειδητοποίησε η αδερφή μου πως πλέον δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί της. Το αποτέλεσμα ήταν ο θυμός της να επικεντρωθεί στους γονείς μου κι έπειτα στους φίλους, τους συναδέλφους και γενικότερα, σε όλο τον κοινωνικό της περίγυρο. Πλέον, κανείς δεν της είχε απομείνει. Μονάχα οι γονείς μου, οι οποίοι υπέμεναν τα πάντα...οι σκηνές που διαδραματίζονταν στο σπίτι μας, τα λόγια που ειπώνονταν στο τηλέφωνο δεν έχεις ιδέα πόσο σκληρά και πληγωτικά ήταν.
Κάπου εκεί ήρθαν και οι ακουστικές ψευδαισθήσεις. Πλέον, είχαν πειστεί και οι γονείς μου πως η επίσκεψη σε έναν ειδικό είναι απαραίτητη. Ένας άνθρωπος δεν γίνεται να έχει ΤΟΣΑ νεύρα αδικαιολόγητα. Η ρίζα του προβλήματος ήταν αλλού. Διαγνώστηκε λοιπόν η αδερφή μου με ψύχωση πριν 6 μήνες. Σήμερα, είναι πολύ καλύτερα. Λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή και έχει ηρεμήσει τόσο που δεν έχει καμία σχέση με το "πριν".
Ο λόγος, λοιπόν, που στα γράφω όλα αυτά είναι γιατί ίσως και η αδερφή σου χρειάζεται κάποιου είδους ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό. Ανέφερες επίσης πως η αδερφή σου είχε ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις. Αυτό δεν σας ανησυχεί; Νομίζω πως η αδερφή σου παρουσιάζει αρκετά στοιχεία ψυχοπαθολογίας και πως ο θυμός της μάλλον δεν είναι και τόσο επιτηδευμένος. Κι αυτό στο λέω εγώ που μέχρι πρότινος πίστευα απλώς πως η αδερφή μου είναι ένας κακός άνθρωπος που μισεί την οικογένειά της κι όλο τον κόσμο.
Νομίζω πως η αδερφή σου σας έχει πραγματικά ανάγκη και σίγουρα το ότι δεν βρίσκεστε κοντά της δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Αυτά στα λέω φιλικά και χωρίς καμιά διάθεση νουθεσίας.
Εύχομαι ειλικρινά να πάνε όλα καλά!
Καλησπέρα hope89,
Σε ευχαριστώ πολύ για την άμεση απάντηση. Το ότι έχει ψυχιατρικό πρόβλημα έχει διαγνωστεί. Οι γονείς μου την έπεισαν μια φορά να πάει σε ψυχίατρο στα 20, ο οποίος της έδωσε φαρμακευτική αγωγή, την οποία και αρνήθηκε να πάρει. Είχαν εντοπίσει ότι κάτι δεν πάει καλά ήδη από την εφηβεία της. Είναι και οι δυο πολύ μορφωμένοι άνθρωποι και έχουν γνώση του πράγματος. Η πρώτη επίσκεψη στον ψυχίατρο έγινε στα 20 της. 2η επίσκεψη δική της δεν υπήρξε ποτέ.
Επίσης, εγώ η ίδια όπως και οι γονείς μου την παρακαλούσαμε να πάει σε κάποιον άλλο ψυχίατρο της επιλογής της χρόνια τώρα και αρνείται πεισματικά. Έτσι, πήγαν οι γονείς μου σε διάφορους ψυχιάτρους να πάρουν γνώμη για το πως μπορούν να τη βοηθήσουν. Αυτά τα έγραψα και σε προηγούμενο Post μου.
Εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι είναι κακό άτομο. Γι αυτό άλλωστε και δεχόμουν όλα αυτά τα σφυροκοπήματα χωρίς να αντιδρώ. Αλλά πλέον είπα πως μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, πράγμα που σε ένα εξάμηνο θα έχει επιτευχθεί, θέλω ηρεμία και έτσι ξέκοψα. Και φυσικά μετα από όλα τα σκηνικά ξεγυμνωμάτων κλπ. Δεν είναι εύκολο να είσαι στην ιατρική με τόσο φόρτο εργασίας και να έχεις ένα άτομο με εμμονές και ψυχολογικά προβλήματα να σε παίρνει τηλέφωνα και να σε βρίζει όλη μέρα και να γδύνεται μπροστά στο σύντροφό σου -και να παραμένεις καθιστός βούδας-. Μετά δεν μπορείς να αυτοσυγκεντρωθείς και εγώ θέλω να πάρω το πτυχίο μου και μετά έχω σκοπό να την ξαναπροσεγγίσω.
Οι γονείς μου ποτέ δεν ήταν μακριά της. Ζουν στην ίδια πόλη, το τι έχουν ακούσει δεν λέγεται...ό,τι μπορείς να φανταστείς... γνωρίζουν όπως είπα και σε προηγούμενο Post μου ότι χρήζει ψυχιατρικής υποστήριξης αλλά δεν θέλουν να επέμβουν με το ζόρι, γιατί είναι ενήλικας. Επίσης, η μητέρα μου την παίρνει τακτικά τηλ και εκείνη είτε δεν το σηκώνει είτε την ειρωνεύεται είτε όταν βρεθούν από κοντά καταλήγει να τη βρίζει μπροστά σε κόσμο.
Ψευδαισθήσεις ακουστικές και οπτικές είχε ναι. Επίσης υπέφερε από χρόνιους πονοκεφάλους και κάναμε μαγνητική και αξονική και δεν είχε τίποτα παθολογικό. Επίσης, όταν συγκατοικούσαμε μαζί εμφανιζόταν σε άσχετο χρόνο μπροστά μου γυμνή και με ρωτούσε επίμονα γιατί δεν την κοιτάω και μια μέρα εκνευρίστηκε τόσο πολύ που έδωσε κλωτσιά στη συρόμενη πόρτα και έσπασε το τζάμι της και ούρλιαζε μετά ότι με μισεί και ότι εγώ φταίω για όλα... Επίσης, είχε εκρήξεις θυμού συνέχεια και είχε φοβερή επιθετικότητα με όσους ένιωθε ασφάλεια (ότι δεν θα την εγκαταλείψουν όσο και αν τους βρίσει). Με τις φίλες της πχ που ήταν ξένες (ξένες εννοώ τρίτα πρόσωπα όχι τόσο οικείοι) ήταν τι να σου πω, καθόταν σούζα, σαν να τις έγλειφε. Μεταμορφωνόταν κατά κάποιο τρόπο.
Επίσης πολλές φορές με είχε πάρει τηλ και μου έλεγε πως θέλει να πεθάνει και πως θα πιεί χλωρίνη. Έλεγε ότι βλέπει εξωγήινους και ότι ξέρει το μέλλον όλων μας και πως ξέρει ότι εκείνη θα πεθάνει νωρίς και δεν θέλει να κάνει παιδιά. Επίσης κάθε φορά που την συναντούσα τώρα που ζούμε σε άλλη πόλη το πρώτο πράγμα που με ρωτούσε ήταν "είμαι πολύ μπάζο";
Ιατρική τελειώνω, λίγο πολύ καταλαβαίνω τι παίζει. Σίγουρα έχει στοιχεία χρόνιας κατάθλιψης, από κει και πέρα δε θέλω να μιλήσω για ψύχωση αλλά δεδομένης της χρονιότητας του προβλήματος και της έναρξής του από την εφηβεία ίσως είναι κάτι πιο σοβαρό πέρα από κατάθλιψη ή διαταραχή προσωπικότητας. Το σίγουρο είναι ότι στη δουλειά της είναι λειτουργική. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πραγματικά μεταμορφώνεται. Σαν δυο προσωπικότητες μαζί.
Δυστυχώς σε αυτή τη φάση πρέπει κάποιος να την πάει με το ζόρι στο γιατρό. Αρνείται πεισματικά να πάει η ίδια. Ο σύντροφός της δυστυχώς είναι πολύ ανώριμος και δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας να την πάει στον ψυχίατρο. Αμφιβάλλω αν συνειδητοποιεί πως έχει πρόβλημα. Ίσως τώρα που συγκατοίκησαν και τη ζει περισσότερο να καταλάβει καλύτερα τι συμβαίνει. Άλλωστε και με εκείνον όλη μέρα βρίζονταν (τουλάχιστον μεχρι τότε που είχαμε τηλ επικοινωνία και πριν συγκατοικήσει μαζί του), αλλά επέμενε να είναι μαζί του μόνο και μόνο γιατί φοβόταν μη μείνει μόνη ή μήπως δε βρει ποτέ κάποιον άλλο.
Εγώ έχω πει στους γονείς μου πως όταν τελειώσω θα αναλάβω και πάλι δράση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι βρίσιμο ειρωνίες κλπ θα ακούσω και πόσες προκλήσεις θα δεχτώ. Αλλά δε με ενδιαφέρει, έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Σε αυτό το μεσοδιάστημα των 6 μηνών όμως, που έχουν απομείνει για τη λήψη του πτυχίου χρωστάω στον εαυτό μου λίγη ηρεμία. Αρκετά χρόνια έχασα από τη ζωή μου κάνοντας τον προσωπικό της φροντιστή (στην κυριολεξία), και εν τέλει έχω και εγώ τη δική μου ζωή που πρέπει να ζήσω. Δεν την εγκαταλείπω, απλά κάνω μια παύση.
Σίγουρα χρειάζεται φάρμακα όπως και ψυχοθεραπεία. Γιατί με όποιον και να έχει συναναστραφεί αυτό που προσωπικά βλέπω είναι ότι ευτυχισμένη δεν την είδα ποτέ. Όση αγάπη και αν έχει πάρει από όλους μας. Διότι, μεταξύ μας, όλη η οικογένεια αναγκαστικά χορεύει στο δικό της ρυθμό, εφόσον είναι αυτή ο θεωρητικά πιο αδύναμος κρίκος και εφόσον είμαστε μια οικογένεια που νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο.
Όσο για τους γονείς μας πραγματικά είμαι πολύ τυχερή που έχουμε αυτούς τους γονείς και μόνο αδιάφορους δε θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς. Δεν έχω διάθεση να πω περισσότερα, κάποια πράγματα δεν λέγονται, αλλά το τι έχουν τραβήξει και με πόση ψυχραιμία το διαχειρίστηκαν μόνο εκείνοι κι εμείς τα παιδιά τους το ξέρουμε.
elle. μπορώ να καταλάβω το μέγεθος του προβλήματος και μάλιστα εκ των έσω. Τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι να βρίσκεσαι "απέναντι" σε ένα άτομο της οικογένειάς σου. Είναι πραγματικά λυπηρό. Εύχομαι να πάνε όλα καλά με το πτυχίο σου και τη σχέση σου με την αδερφή σου. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τον πόνο που απορρέει από τις ψυχιατρικές διαταραχές τόσο για τον πάσχοντα όσο και για την οικογένειά του. Καλό κουράγιο!
Ελε μου τώρα μιλάς σωστά να ξέρεις κανείς μια παύση και θα την ξαναπιάσει τώρα μάλιστα σ αγαπάμε γτ δε λες την αδερφή σου να μας γράψει που ναι και το πιο όμορφο τώρα που τα βρήκαμε