Eιμαι πολλα χρονια μελος στο φορουμ συγκεγκριμενα 6 χρονια δεν ειναι λιγο απιθανο να εγινα ξαφνικα τρολ.Αλλα δεν σε παρεξηγω μπορει να εγραψα κατι και να μην σου αρεσε.Quote:
Originally Posted by davidh
Printable View
Eιμαι πολλα χρονια μελος στο φορουμ συγκεγκριμενα 6 χρονια δεν ειναι λιγο απιθανο να εγινα ξαφνικα τρολ.Αλλα δεν σε παρεξηγω μπορει να εγραψα κατι και να μην σου αρεσε.Quote:
Originally Posted by davidh
για να μην παρεξηγουμαι συμφωνω οτι οι πιο βιαιοι ειναι οι αντικοινωνικοι και συμφωνω για την προκαταληψη της κοινωνιας κιαυτο γινεται γιατι φοβουνται αλλα οταν ακουμε για περιστατικα π.χ ενδοοικογενειακου φονου χωρις ιστορικο βιας εκει νομιζω οτι ειναι ψυχωτικοι σε επεισοδειο ..α και δεν μιλαω για παιδερες σαδιστες κτλπ υπαρχουν περιστατικα βιας που ο θυτης μετα κιολας να βαλει τελος στη ζωη του η δικια μου αποψη ειναι χωρις να μαι ειδικος η να βαζω τοχερι μου στη φωτια πως ειναι ψυχωτικοι αλλα και παλι συμφωνω ειναι παρεξηγημενη η ψυχωση ενω την αντικοινωνικη την μπερδευουν με την ψυχωση και γιαυτο εχουμε αυτην την προκαταληψη...αλλα ενταξει και μεις μπορουμε να χουμε μια ανωνυμια δεν χρειαζεται να διαλαλουμαι τι ειμαστεQuote:
Originally Posted by mgilleas
θελω να κανω και μια ερωτηση δεν υπαρχει περιπτωση ενας ψυχωτικος να χει και αντικοινωνικα στοιχεια η δεν ταιριαζουν αυτα μεταξυ τους;
Yπαρχει περιπτωση ενας ψυχωτικος να εχει και αντικοινωνικα στοιχεια διπλη διαγνωση δηλαδη.Αυτος ειναι ενας επικίνδυνος συνδυασμός και τα ατομα ειναι εξαιρετικα βιαια.Quote:
Originally Posted by kavkaz
Nα αυτα τα δυο σαιτ που σου παραπεμπω παρακατω αν ξερεις να διαβασεις αγγλικα ειναι ειδησεις απο το εξωτερικο που αφορουν ατομα που εγκληματισαν και εχουν και σχιζοφρενεια και αντικοινωνικη διαταραχη
1)http://www.news-press.com/story/news...iend/28441611/
2)http://www.bbc.com/news/uk-england-g...shire-30729493
Συνοψιζοντας ο συνδυασμος των δυο αυτων παθησεων ειναι επικινδυνος.
Το οτι καποιος ειναι ψυχωτικος νομιζω δεν προσδιοριζει και τον χαρακτηρα του. Οπως υπαρχει μια πολυποικιλια χαρακτηρων που δεν ειναι ψυχωτικοι , ετσι υπαρχει και μια πολυποικιλια χαρακτηρων που ειναι ψυχωτικοι.
Για παραδειγμα , εγω ειμαι εξαιρετικα εσωστρεφης και δεν ανοιγομαι ευκολα, ζω σε επαρχιακη πολη που υπαρχει αφθονο "κακο" κουτσομπολιο και ειμαι ως επι το πλειστων αποκομμενος απο τα κοινωνικα γιγνεσθαι.
Δυσκολευομαι να κανω κοινωνικες σχεσεις και καταλαβαινω οτι και χαρακτηρες που ειναι πιο εξωστρεφεις δεν ερχονται σε επαφη ευκολα με μενα , γιατι σιγουρα σε ενα βαθμο επηρεαζονται απο το τι λεει ο κοσμος. Αν χαρακτηριστει καποιος "τρελλος" απο τους αλλους , οι περισσοτεροι πανε πασο, δεν πλησιαζουν καν να τον γνωρισουν οπως θα εκαναν με εναν χ αγνωστο.
Θα ελεγα οτι εχω υποφερει αρκετα και νοιωθω μοναξια , παρολο που σε γενικες γραμμες θα ελεγα οτι σαν χαρακτηρας ειμαι σχιζοειδης και εχω συνηθισει να περναω και μονος καλα , εχοντας μια πλουσια γκαμα ενδιαφεροντων.
εγω συμφωνω οτι υπαρχει ποικιλομορφια στον χαρακτηρα ενος ψυχωτικου π.χ εγω εχω κοινωνικες επαφες αλλα δυσκολευομαι να βγαλω συναισθημα ως προς τους αλλους.βαριεμαι ευκολα και μονος και ανθρωπους.περναω μεγαλα διαστηματα που ειμαι παγωμενος.δεν νιωθω καθολου τυψεις.ειμαι παρορμητικος ας πουμε ειχα τραυματισει εναν και δεν σκεφτομουν καν τις συνεπειες.παλια εκανα χρηση ουσιων.εχω δικαστηρια.θελω ερεθισματα εξαρσης και ανδρεναλινης γιατι πληττω.και ας πουμε μεχρι πριν απο λιγο καιρο δεν ειχα και την καλυτερη συμπεριφα αλλα γενικα δεν δινω βαση το πως φερομαι μονο πως μου φερονται δεν ξερω αν ειναι συμπτωματα ψυχωσης αυτα αλλα εχω γενικα παραληρημα και κατα καιρους μου δινανε διαφορες διαγνωσεις
δε θα γράψω σχετικό με το θέμα..απλά δε θέλω να ανοίξω καινούργιο θέμα..
εγώ ας πούμε τα έχω κόψει 3 φορές τα φάρμακα απότομα και έχω πάθει υποτροπές..τώρα μου λέει ο γιατρός ότι είμαι καλά και ότι βελτιώνομαι σιγά σιγά..πάμε αργά και σταθερά..έτσι μου λέει..εν τω μεταξύ τελευταία φορά που νοσηλεύτηκα ήταν το 2014 το καλοκαίρι..αυτή τη φορά χωρίς να έχω κόψει τα φάρμακα..δεν ξέρω τι έπαθα..
τέλος πάντων..υποτίθεται έχω συνέλθει αλλά να διαβάσω πολλή ώρα δεν μπορώ..και από θέμα συγκέντρωσης και επειδή χαζεύω και αφαιρούμαι(μάλλον είναι το ίδιο)..
Επίσης έχω κουραστεί με αυτό το αργά και σταθερά..παραείναι αργά..ουσιαστικά έχουν περάσει 4 χρόνια απ'την πρώτη μου νοσηλεία και ακόμα σκέφτομαι τα ίδια..πχ τι κάνω εγώ εδώ και ότι θέλω να πεθάνω και τέτοια..
Επίσης δεν έχω φίλους..είμαι μόνη μου..όχι λόγω αυτού που έπαθα αλλά απ' ό,τι έχω καταλάβει τους διώχνω όλους από κοντά μου γιατί κατά βάθος δεν είμαι ικανή να έχω φίλους και να τους προσφέρω κάτι απ'τον εαυτό μου..
η μάνα μου μου λέει πως είμαι εγωίστρια και ότι ορισμένες συμπεριφορές μου είναι θέμα χαρακτήρα και δεν αλλάζουν όπως το ότι προτιμώ να βασανίζομαι παρά να υποχωρήσω, να παραδεχτώ το λάθος μου και να συμφιλιωθώ με τον άλλον..είμαι πεισματάρα..
αλλά δεν αντέχω όταν μου τα λέει αυτά..δλδ πώς θα αγαπήσω τον εαυτό μου αν ξέρω ότι έχω ένα κάρο στραβά?
κι έπειτα τη μισώ όταν μου τα λέει κι ας είναι και αλήθεια..
Επίσης ήθελα να ρωτήσω..έχει σταματήσει κανείς τα φάρμακα 3 ή 4 φορές?
και αν ναι,πώς είναι τώρα?μπορεί να μιλήσει κανονικά?έχει ροή ο λόγος και η σκέψη του ή κολλάνε?
έχει αποδεχτεί αυτό που είναι?αυτό το καινούργιο απαθές ον που έχει γίνει μετά απ'την περιπέτειά του?
Εγώ πχ που είμαι σε μια κατάσταση που το μυαλό μου δε λειτουργεί καλά,προφανώς ύστερα από όλα αυτά που πέρασα έχουν καεί κάποια κύτταρα για να είμαι έτσι όπως είμαι,που βαριέμαι όλη την ώρα τη ζωή μου,που δε θέλω και αρνούμαι να κάνω κάτι γιατί δε βρίσκω ενδιαφέρον πουθενά,εν τέλει καταλήγω στην επιθυμία να έρθει ο θάνατος να με λυτρώσει..
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είμαι έτσι όπως είμαι λόγω αυτών που έπαθα και κυρίως λόγω των υποτροπών..δε μου φτάνει αυτό που είμαι..
θέλω να είμαι καλύτερα και αυτό δε γίνεται..
Είναι κι άλλα που με ενοχλούνε πάνω μου απλά τώρα δεν μου'ρχονται να τα εκφράσω..
Συγγνώμη mgilleas για το άσχετο κείμενό μου πάνω στο θέμα σου αλλά πια δε θέλω να ανοίγω καινούργια θέματα..
θέλω απλά να λέω τον πόνο μου κατά καιρούς και να μου φεύγει το βάρος..
πως να αγαπησεις τον εαυτο σου ενω εχεις τοσα στραβα; υπαρχει καποιος που δεν εχει στραβα; αν νομιζεις οτι παραεχεις εσυ μπορω να σου γραψω αναλυτικα για τον χαρακτηρα μου καθως και την διπλη διαγνωση μου...περα απο αυτο και εγω κοβω τα φαρμακα και υποτροπιαζω αλλα με αυτο το ρισπερνταλ πραγματικα δεν νιωθω κανενα συναισθημα και δεν εχω ορεξη για τιποτα σκεφτομαι να περνω μιση δοσηQuote:
Originally Posted by favvel
Προφανώς τα πάντα είναι ουσίες.. Είμαστε χημικές ουσίες.. Αυτό έχω καταλάβει.. Το είπατε και παραπάνω για τους δολοφόνους που σε κάποιους βρήκανε όγκο στον εγκέφαλο.. Όλα εξηγούνται.. Αν είμαστε όντως ουσίες μόνο τότε όλες οι συζητήσεις περί ηθικής χάνουν το νόημά τους και οι φυλακισμένοι θα έβγαιναν έξω όλοι να τους θεραπεύσουν στα ψυχιατρεία..
Αν αισθάνεσαι απάθεια να το πεις στο γιατρό σου μπας και σου μειώσει το φάρμακο..
Εγώ περιμένω να' ρθει το καλοκαίρι να πάω στο γιατρό να του πω σοβαρά για άλλη μια φορά να αρχίσει να μου τα μειώνει.. Κάθε φορά του λέω τα ίδια κι εκείνος επίσης.. Μου λέει θέλει να δει κάποιες αλλαγές πάνω μου.. Αλλά εγώ είμαι στο ίδιο σημείο κι έχω κουραστεί..
Πριν κανα 2μηνο δοκίμασα να ξυσω το φάρμακο στην άκρη με σκοπό να αρχίσω να το μειωνω μόνη μου αφού απ' το γιατρό δε βλέπω προκοπή.. Δεν ειδα κάποια αλλαγή πέρα από κάποια υπερένταση που είχα μετά από 2 βδομάδες οπότε και ξαναρχισα να το παίρνω κανονικά.. Εγώ ξέρω εδώ και χρόνια πώς να τα κόψω αλλά δεν μπορώ να βρω γιατρό να συνεναισει να μου δώσει πόσιμο abilify γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω απ τους γονείς μου που εμπιστεύονται το γιατρό που πάω τώρα και οποιαδήποτε κίνηση κάνω να πάω σε άλλον γιατρό πρέπει να τους το πω για να μου δώσουν χρήματα και πέρα απ' αυτό τις συνταγές στο ικα μου τις τυπώνουνε για 6μηνο.. 6 συνταγές δλδ ηλεκτρονικές.. Τώρα πρέπει να εκτελεστούν άλλες 4.. Δλδ πρέπει να περιμένω 4 μήνες να εκτελεστούν όλες οι συνταγές και μετά να πάω σε άλλον γιατρό να μου γράψει το πόσιμο abilify που θέλω.. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να συμφωνήσουν και οι γονείς μου..
Είναι μπέρδεμα..
Πάντως ότι φταίνε οι ουσίες αυτό είναι αλήθεια..
Το θέμα είναι ότι ζούμε μια μετριότητα κι ενα βασανιστήριο μέχρι να ρυθμιστούν οι ουσίες ΚΑΙ ΑΝ γίνει αυτό ποτέ κιόλας..
εγω νομιζω οτι και τα φαρμακα προκαλουν απαθεια ανηδονια κατατονια πριν ξεκινησω για πολλοστη φορα το ρισπερνταλ ειχα συναιαθηματα απλα δυσκολευομαι γενικα να αισθανθω τους αλλους...της ειπα πως ειμαι και ηθελε να μου δωσει και φαρμακα για την διαθεση αλλα δεν θα τα παρω παντως βαρεθηκα εδω και χρονια αυτη την κατασταση
Μήπως δυσκολεύεσαι να αισθανθείς και να συμπονεσεις τους άλλους επειδή σκέφτεσαι συνέχεια τον εαυτό σου και δεν σε ενδιαφέρουν οι άλλοι??
Με μένα κάτι τέτοιο παίζει να συμβαίνει παρόλο που δεν θέλω να παραδεχτώ ότι είμαι τόσο εγωίστρια.. Γιατί παλιά τουλάχιστον έμμεσα με ενδιέφεραν οι άλλοι αν όχι σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον γενικά με ενδιέφερε όλος ο κόσμος να είναι καλά ακόμα κι όταν εγώ ήμουνα χάλια.. Τώρα πια ύστερα από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας απ ' τη στιγμή που κι εγώ έχω χάσει κάθε ελπίδα να γίνω φυσιολογική και να χαρώ τη ζωή και δεν με ενδιαφέρει ούτε ο εαυτός μου, πόσο μάλλον ο υπόλοιπος κόσμος.. Από μέσα μου λέω " δενπα να ψοφησουμε όλοι πάνω στη γη"
Πάντως κι εγώ δυσκολεύομαι να συναισθανθω τους άλλους.. Συνήθως είμαι μαγγωμενη και στέκομαι σαν ξυλαγγουρο άμα κάποιος πάθει κάτι..
Εδώ λέμε τώρα άμα πεθάνει άνθρωπος μπροστά μου δε θα τρέξω να φωνάξω βοήθεια αλλά θα κάθομαι και θα κοιτάω.. Ούτε θα κλονισθω ούτε θα πανικοβληθω.. Θα το θεωρήσω απόλυτα φυσιολογικό και δεν θα με νοιαξει κιόλας.. Ακόμα και κοντινός συγγενής μου να είναι..
Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχω αναπτύξει με κανέναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό ώστε να μου λείψει η παρέα του αν τον χάσω..
Ουσιαστικά είμαι μόνη μου.. Κοντά μου συναισθηματικά δεν νιώθω κανέναν..
δεν ειναι μονο αυτο ας πουμε λογο παρορμητισμου εχω κανει κακο σε ανθρωπους και ουτε καταλαβαινα τον πονο τους ουτε αισθανομουν αυτο που λενε τυψεις...δεν ξερω καν πως ειναι οι τυψεις...γενικα ειμαι κοινωνικος αλλα δςν συνδεομαι συναισθηματικα και παραταω ανθρωπους
πάντα έτσι ήσουνα?ή έγινες λόγω της πάθησης και των φαρμάκων?
εγώ πάλι θεωρώ παλιά,όταν ήμουν παιδί δλδ, ήμουνα φυσιολογική..από ένα σημείο κι έπειτα χάλασα..
οι τύψεις είναι και ένα κοινωνικό φαινόμενο..
δλδ το ότι είναι κακό να λέμε ψέματα και πως αν πούμε θα είμαστε κακά παιδιά μας,το φυτεύουνε από νωρίς στο μυαλό..
λέω τώρα ένα παράδειγμα απ'την παιδική ηλικία..
εγώ ας πούμε μικρή μπορεί να είχα τύψεις επειδή είχα μεγαλώσει με κάποιες συγκεκριμένες αρχές απ'την οικογένεια όπως οι περισσότεροι..
Αργότερα όταν απέβαλα αυτές τις αρχές εξαφανίστηκαν και οι τύψεις..
Τύψεις έχουμε όταν θεωρούμε πως έχουμε κάνει κάτι κακό..
Το αν εσύ πχ πλάκωνες στο ξύλο κάποιον,προφανώς θα είχες λόγο για να το κάνεις..μπορεί να σε είχε προσβάλει,να σε είχε βρίσει,να σε είχε πληγώσει..πάντως κάποιο λόγο θα είχες..
Όταν υπάρχει λόγος που κάνουμε κάτι κακό τότε δεν υπάρχει λόγος να έχουμε τύψεις..
δλδ τι με νοιάζει αν εσύ πονάς όταν με έχεις κάνει κι εμένα να πονέσω?
κι εγώ πάντως τώρα πια έτσι είμαι..βασικά είναι κάτι χειρότερο..είναι ότι βλέπω ισοπεδωτικά όλους τους ανθρώπους..
δεν υπάρχει η σπίθα του πειράγματος που είχα παλιά που μου έδινε περιθώρια να αναπτύξω οικειότητα με κάποιον..
πλέον είμαι φοβισμένη και μαζεμένη..
δεν ξέρω αν λέμε το ίδιο..εγώ πάντως έτσι είμαι..
σα να μη μου κάνει αίσθηση κανένας και τίποτα..
όταν λες έχεις κάνει κακό σε ανθρώπους..δλδ?τι κακό έχεις κάνει?
οχι δεν μου ειχαν κανει τιποτα απλα το εκανα γιατι ηθελα να ανεβει η ανδρεναλινη...οσο για τα ψεματα το κανω χωρις καμια εσωτερικη ενοχληση