Printable View
για αρχη μην ανησυχεις....δεν νομιζω να ειναι τιποτα απλα υπαρξιακα ζητηματα ειναι ,τα εχουμε περασει ολοι μας...Quote:
Originally Posted by raul7
ακουσε με ο ψυχολογος τι σ εχει πει που πας?
ανα νομιζεις πως ο ψυωολογος δεν κανει δοκιμασε να πας και σε εναν ψυχιατρο ετσι για ενα ραντεβου
Οχι με τπτ δεν θελω ψυχιατρο. Ο ψυχολογος με ειπε οτι δεν ειναι αυτο. Και οτι η αποπροσωποιηση ειναι συμπτωμα αγχους κ τπτ αλλο. Ουτε διασιχτικη διαταραχη, ουτε τπτ αλλο. Και οτι ειναι κατι που φευγει
καλα σιγουρα φευγει..οποτε αφου ο ψυχολογος σε ξερει καλα και σου λεει δεν ειναι τοτε μην ανησυχεις φαση ειναι και θα περασειQuote:
Originally Posted by raul7
Το εχεις περασει κ εσυ; Δεν σε τρομαζε οταν ησουν χωμενος αυτες τις σκεψεις.;
εγω περασα πιο πολυ καθαρα υπαρξιακα ζητηματα του τυπου , γτ να πεθανω..και ποσα χρονια μ μενουν ,και γιατι γενηθηκα και τετοια,ναι με τρομαζαν και μ ενοχλουσαν αλλα φυγανεQuote:
Originally Posted by raul7
Πως μπορουμε να ερθουμε σε επαφη ; Μεσω email?
εδω στειλε μ η συμπληρωσε 50 ποστ να μ στειλεις προσωπικο μηνυμα
Ξέρω πολύ καλά τι είναι η αποπροσωποποίηση, το εχω πάθει η ίδια στο παρελθον, αυτό και αποπραγματοποιηση. Νιώθεις πως η ζωή σου είναι ταινία, πως παρακολουθεις απ'εξω και η συνείδηση σου είναι πραγματικά κάπου αλλού, αιωρείται στο κενο, στο τίποτα, κοιτιεσαι στο καθρέφτη και φρικαρεις, λες ποιος είναι αυτός; Δυσκολευεσαι να ταυτιστείς. Ή νιώθεις σαν να γίνονται όλα γύρω σου πιο αργά, ή σαν να μην σε αφορούν...κάτι τέτοιο... Σωστα; Είναι λίγο δύσκολο να μην σε φρικαρει αλλά πραγματικά σου λέω δεν έχεις τίποτα απολυτως να φοβάσαι...το άγχος είναι και όλα τα υπαρξιακά που σε βασανίζουν. Στο υπόσχομαι θα φύγει. Συνήθως είναι σύμπτωμα άγχους ή θλιψης, δεν είναι τίποτα σοβαρο. Φταίει που σκαλιζεις υπερβολικά μέσα σου και τρέχουν πολλές υπαρξιακες σκέψεις στο κεφάλι σου. Θα σε βοηθήσει ο ψυχολόγος. Ακόμα περισσότερο θα σε βοηθήσει όσο μπορείς να το αγνοείς και να απορροφηθείς σε δραστηριότητες....κάνε πράγματα. Δουλεια, σπουδές, διάβασμα, βόλτες με λίγη παρεα. Ή ενδοσκόπηση του εαυτου σου σε φρικαρει. Ε στα ερωτήματα που έχεις δεν βρίσκει κανείς απάντηση...το υγιές είναι να το αποδεχτείς κάποια στιγμή όσο και όπως μπορείς και να ζεις τη ζωή σου...είναι τρομακτικό αλλά είναι και λογικό αν το σκεφτείς να σε φρικαρει. Πας και χωνεσαι σε ερωτήματα που μένουν αναπάντητα όσο υπάρχει άνθρωπος, ε λογικό δεν είναι να βραχυκυκλωσεις; :P
Σε ευχαριστω πολυ ναταλια. Πες μου μονο οτι δεν ειναι διασχιςτικη διαταραχη,,σχιζοφρενεια ή καποια ψυχωση , για να ηρεμησω!
Δεν στο λέω απλα για να ηρεμήσεις στο λέω επειδή είναι αλήθεια: ΔΕΝ είναι ψυχική διαταραχή. Μπορείς να εισαι ήρεμος :)Quote:
Originally Posted by raul7
Οταν μου πρωτοσυνεβει στα 14 , ηταν πολυ εντονο κ περασα πολυ ασχημα. Δεν ηξερα ποιος ημουν! Ακομα το θυμαμαι κ με επηρεαζει... Κ καποιες νυχτες ατγοτερα ουαν ημουν ετοιμος να κοιμηθω, πεταγομουν με ενα τεραστιο κενο μεσα μου. Σαν να μην εχω εαυτο! Κ αυτο πολυ τρομακτικο ρε συ
Δεν είναι τίποτα τραγικό αλήθεια...είναι ωστόσο πολύ τρομακτικό και σε καταλαβαινω...Αυτή τη φρίκη τη τρώμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης και το βιώνουμε τόσο συγκεκριμένα και έντονα στο πετσί μας. Είναι φυσιολογικό και το βιώνει πολύς κόσμος σε περιόδους έντονου στρες, ασχετα αν δεν μπορεί πάντα να το περιγράψει. Κάποιοι απλά το εκφράζουν ως "νιώθω χαμένος η σκατά". Αλλά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο σαν σύμπτωμα είναι αμελητέο, αλήθεια.Quote:
Originally Posted by raul7
Απλά εσένα σε βασανίζει και το άγχος σου, δεν μπορείς να το αφήσεις οτι εγινε και παει...και σε φοβίζει ότι τρελαινεσαι ξέρω γω...από τα 14 και ακόμα να σε βασανίζει..από μόνο του δεν είναι τιποτα, απλά προσεξε μην σου γίνει εμμονή...προσπάθησε να το αποδεχτείς ως ένα απλό βίωμα και μη ψαχνεις να του αποδωσεις καμία ιδιαίτερη σημασία...πολύ απλά επειδή δεν έχει κάποια σημασία. Κι εγω το παθαινα, μου περασε χωρις κανενα φαρμακο και χωρις να τρελλαθω, προχωρώ με τη ζωή μου. Σου το είπε και ο ψυχολόγος ότι θα περάσει. Και έτσι είναι. Απλά άφησε το να περάσει , μη γατζωνεσαι στην εμπειρια και μη την υπεραναλυεις.
δεν ειναι τιποτα απο ολα αυτα καμια σχεση ,μην καθεσαι και αγχωνεσαι τσαμπα ρε φιλε...στο λεω εγω...δεν εχει καμια σχεση με αυταQuote:
Originally Posted by raul7
Σε ευχαριστω πολυ nick
Για εμενα οταν συνεβη πρωτη φορα κρατησε λιγο και δεν ταραχτηκα - ποια ειμαι που ειμαι-... σαν κενο μυαλου.
Οταν το βιωσα με ενταση και διαρκεια, μετα ηρθε εντονη καταθλιπτικη συμπεριφορα, ε εκει θορυβηθηκα. Ειχα ηδη ομως χρονιο στρες και πολλες αλλαγες στην ζωη μου οποτε πιστευω ηταν κατι σαν το τελικό μπαμ.
Μου αρεσει που η ναταλια το θετει πιο αισιοδοξα και μαλιστα με υγιη τροπο αντιμετωπισης του.
Εγω λογω συνθηκων και δεδομενων (προσωπικης επιλογης ) ειχα ηδη στραφει σε ειδικο για να ισσοροπησω καπως.
Μου φαινεται πλεον τοσο φυσιολογικο το να ζησει ενας ανθρωπος εστω μια φορα στη ζωη του - κριση ταυτοτητας, συνειδησης, υπαρξης, επιλογων- απλα σε αλλους συμβαινει σκετο αυτο και σε αλλους συνυπαρχουν διαταραχες και ηδη επιβαρυμενα ζητηματα.
Ο τοτε γιατρος που ειχα μου ειχε εξηγησει πως ειναι καθαρα μια αμυνα του εγκεφαλου για να προστατευθει απο το στρες και συμβαινει παρα πολυ συχνα. Εκεινη τη στιγμη βεβαια δεν μπορουσε να με πεισει αν θα το ξανα παθω ή οχι οποτε εγω ειχα αποκτησει μια νεα φοβία στο καρνέ μου.
Αν εστω καθε μερα, προσθετεις ενα θετικο χαρακτηριστικο στον εαυτο σου μεσω μιας επιλογης σου η οποια σου δινει ψυχικο feedback τοτε λογικα θα εξαφανιστει κι αυτο. Ειναι σαν να ζητα η ψυχη τροφη - ξεκουραση - προσοχη.
Καπως ετσι το σκεφτομαι.