Νομιζω οτι θελω να πεθανω...

Εκατσα και διάβασα προσεκτικά όλα όσα γράφεις...παρατηρώ πως δεν θέλεις τόσο να ακούσεις γνώμη ή συμβουλή, ήδη εκ των προτέρων απορριπτεις τις μπαναλ συμβουλές...λες μη μου πείτε το ένα και το άλλο. Βλέπω μία κατάθεση ψυχης, ένα ξέσπασμα, για να ξεδώσεις, να τα γράψεις, να βγουν από το σύστημα σου...ήταν λίγο λυτρωτικό δεν ήταν; Από εκεί και πέρα δεν θα σου πω τίποτα το ιδιαιτερο πέρα από το οτι

ότι ταυτιζομουν κάμποσο καιρό πριν με πολλά από όσα λες και αισθάνεσαι και σκέφτεσαι...ένιωθα πως διάβαζα εμένα από το παρελθόν.
Λοιπόν δεν πεθανα είμαι καλά και βασταω γερά. Και αυτό θα κάνεις κι εσύ. Δεν έχει σημασία να σου πω οτιδήποτε άλλο. Είσαι πολύ έξυπνη και θα πάρεις τα σωστά βήματα. Νιώθεις ότι προχωράς μηχανικά στη νέα δουλειά σου και σε ότι κανεις και οτι η ζωη σου δεν εχει νοημα. Ε προχωρα μηχανικά...αλλά ΠΡΟΧΩΡΑ. Και θα μπουν όλα μόνα τους σε σειρά, θα ανακαλυψεις τα νοηματα στη πορεια. Δεν μπορεις να προβλεψεις τι θα γινει και πως θα νιωθεις καμποσο καιρο απο τωρα οσο εξυπνη κι αν εισαι και οση αυτογνωσια και αν εχεις...μπορει να σε εκνευριζουν τα λογια μου αλλα προχωρα και θα δεις. Και η ιδέα να πας σε ψυχολόγο είναι πολυ καλή. Αν μπορείς κάντο, θα σε βοηθήσει. Αυτά από εμένα και καλό κουράγιο!

Συνοψίζω εγώ λοιπόν ο απόφοιτος δημοτικού μια και δεν μπορώ να μιλήσω τόσο σωστά όσο τα κορίτσια που είναι και μορφωμένα έχουμε χαλαρή ψυχοθεραπεία μην πας σε κανένα και σου φάει τα λεφτά κανένα φυτικό συμπλήρωμα κανένα τσάι βοηθητικό άμα γουστάρεις ταξίδι στο εξωτερικό η εκδρομή παρέα με τις κολλητές να βρεις κανένα παιδί της προκοπής τέτοια κι επίσης μπορεί να μην ξέρω να μιλάω αλλά ακούμε και δε θα χάσεις πάντως για φάρμακα και γιατρούς δεν είσαι οπότε κάνε όλα αυτά άμα θες και ξανά έλα να μας πεις πως πήγε

elis για μενα το μπραβο;;;; κοιτα να δεις που μ εκανες λιγο να χαμογελασω..χρονια εχω να το ακουσω..μπραβο..ωραια λεξη..να σαι καλα..

Για σένα κοριτσάρα που τα έγραψες ωραία

περναω την ιδια φαση..μονο που εχω ψηθει αρκετα τοσο καιρο..φροντισε ο ψηστης να μου τα περασει ολα αυτα σιγα-σιγα..και μου το σερβιρε το πιατο..και τι εγινε..;σκεφτομαι ακριβως οπως η nicole..ακριβως ομως..σκεφτομαι κι εγω τοσο καιρο να ανεβω στην ταρατσα και να πεσω..αλλα σιγα που χεστηκε αυτος ή ο καθενας για μενα..οποτε λεω να παραμεινω και να κανω τη ζωη του(ς) δυσκολη και τη δικη μου ομορφη..δηλαδη αφου μπορουν ολοι γιατι να μη μπορω κι εγω;οκ θα πονεσω..θα..θα..αλλα ποτε δεν ξερεις τι γινεται (ειπε η loser δηλ εγω)..αν δινουμε σε αλλους που δεν μας υπολογιζουν ενα εκατομμυριο ευκαιριες ισως πρεπει να δωσουμε εστω μια στον εαυτο μας..τελοσπαντων δε γραφω αλλα γιατι μπορει να ειμαι και εκτος θεματος και μπορει να χαλαω και το θεμα του μελους..απλα περασα κι εγω ενα πολυ δυσκολο απογευμα..

ρε λεβεντες και κοπελιες ξερετε τι λεω εγω; δεν βρισκεται κανα δικο σας ανθρωπο να τα πειτε αυτα που λετε εδω με το στομα; αυτο ειναι θεραπεια οχι το γραψιμο εδω ουτε εγω μπορω να εκφραζω τα συναισθηματα μου δεν ειμαι εξωστρεφης εσωστρεφης και προκλητικος ειμαι και παρολο που πεενω αγωγη και μιλαω σε ομαδες πολυ συχνα για να φευγει η ενταση και παλι εχω ξεσπασματα οργης φυσικα δεν ειμαστε ολοι το ιδιο αλλα η εκφραση με τα λογια παντα ειναι ανακουφιστικη

Καποιοι μπορουν να τα λενε με λόγια και αυτό τους βοηθάει πιο πολύ και κάποιοι άλλοι δεν μπορουν να εκφραστουν το ιδιο ευκολα και καλα προφορικα, προτιμουν ανωνυμα και γραπτα...έχει να κάνει με το τι ταιριάζει στον καθένα...Εσενα σε βοηθάει και σε ανακουφίζει το να μιλάς, εμενα προσωπικα πχ το να γραφω...όλα καλά είναι αρκεί να εκφράζεται κανεις. Και συμφωνω πως είναι καλό να τα λέμε σε δικούς μας ανθρώπους απλά δεν είναι πάντα εύκολο...ποτέ δεν είναι το ίδιο εύκολο σε σχέση με κάποιον άγνωστο...Απλά το όφελος του να τα πεις σε δικό σου άνθρωπο είναι ότι -αν σε καταλάβει και νοιαστει- θα σου σταθεί καλυτερα στη πραγματικη ζωή και τη καθημερινότητα σου.

Quote:

---

Originally Posted by nicole91

Και το εννοώ. Δεν το πίστευα ποτέ στην ζωή μου ότι θα μπορούσα ποτέ να ξεστομίσω αυτή τη φράση αλλά το εννοώ. Και μάλιστα το είπα, το άκουσα, το εξέφρασα. Δεν ήταν μόνο μια ιδέα μέσα μου.

Γιατί να ζω; Τι νόημα υπάρχει; Νιώθω τόσο μόνη. Νιώθω τόσο κενή και ανούσια την ζωή μου. πως δεν υπάρχει τιποτα που να με ευχαριστεί. Τίποτα. Πάντα ήμουν αισιόδοξη πως «ποτε δεν ξερεις» πως ο χρονος περνάει, τα καλύτερα έρχονται, υπομονη, θέληση, επιμονη κ μπλα μπλα. Σκατα. Τίποτα. Τιποτα. Δεν έχω τίποτα. Και δεν ξερω αν είχα και ποτε. Ουτε αν θα εχω ποτε.
Τους τελευταιους 2 μηνες έχω κλαψει όσες φορες δεν εχω κλαψει τα τελευταια 3 χρόνια της ζωης μου. Δεν εχω τιποτα.
Σχεση; Ο τελευταιος αποδειχτηκε μ@@@@ αλλα τελικα συνειδητοποιησα ότι εγω εχω προβλημα και γενικα προβληματα. Καλυτερα να εμενα μονο στην πρωτη διαπιστωση; Δεν μετανιωσα που ημουν μαζι του. Αυτή την στιγμη όμως νιώθω αδεια. Ότι δεν μπορω να δώσω αγάπη. Και αν μου δωσουν (που την θελω) θα ειμαι πολύ δυσπιστη. Δεν ξέρω αν πιστευω πια στην αγαπη.
Φιλοι; Δεν ξερουν αυτή τη στιγμη ότι ειμαι ετσι και δεν προκειται να το μαθουν ποτε. Γιατι να το μαθουν αλλωστε; Δεν θελω να με λυπουνται ουτε να νοιαστουν για μενα. Αν νοιαστουν βεβαια. Δεν ξερω. Μια χαρα εχουν την ζωη τους. Γιατι να ασχοληθουν με τα δικα μου προβληματα. Όχι δεν θα μαθουν τιποτα. Γιατι; Τι τους νοιαζει; Τους νοιαζει;
Γονεις; Ουτε καν. Δεν θελω και να στεναχωρηθουν για μενα. Ουτως η αλλως δεν θελω να τους μιλαω για τα προσωπικα μου, δεν θελω να με λυπουνται, να με ρωτανε για μενα. Αλλωστε τον τελευταιο καιρο ελαχιστες κουβεντες ανταλασσουμε κ συνηθως τους μιλαω αποτομα και νευρικα. Ξεσπαω πανω τους και δεν μ΄αρεσει καθολου. Δεν μπορω όμως να το ελεγξω. Επειτα κλεινομαι στο δωματιο μου.
Παρεες; Όχι φιλοι, απλα παρεες να περνανει η ωρα.. Ναι, βγαινω, φοραω την μασκα μου που λεει ότι όλα είναι καλα, χαμογελαω και περναμε καλα. Ως εκει. Δεν χρειαζεται να ξερουν τιποτα παραπανω.
Εχω βαρεθει τα παντα. Και το χειροτερο είναι ότι δεν βλεπω καμια ελπιδα. Κανενα φως στο τουνελ τιποτα. Μενω με τους γονεις μου. Θελω να φυγω. Και αν φυγω; Αναρωτιεμαι…θα είναι όλα καλα; Δεν με ικανοποιει τιποτα. Δεν με γεμιζει τιποτα. Τιποτα.δεν ξερω τι θελω, τι κανω, για τι ζω. Γιατι ζω; Γιατι; Τι νοημα εχει; Αληθεια… ΓΙΑΤΙ;
Ωρες ωρες σκεφτομαι ότι εχω καποια ψυχολογικη διαταραχη. Καποια του τυπου ότι σκεφτομαι πολύ εγωκεντρικα κ εγωιστικα, ότι με νοιαζει κυριως ο εαυτος μου. Ταυτοχρονα ότι ειμαι πολύ απαιτητικη από τον ευατο μου και αυτό με κανει να μην ευχαριστιεμαι τιποτα. Ειμαι τελειομανης και αυτό με κανει να μην μπορω να ικανοποιηθω με τιποτα και να μην νιωθω ποτε ευτυχισμενη. Ο,τι κι αν εχω θελω παντα κατι άλλο, κατι παραπανω.
Κι αν ξυπνουσα αυριο και δεν ζουσα τι θα γινοταν; Τιποτα. Παλι τιποτα. Τι ειχα, τι εχασα;
Ηταν το μονο μερος που μπορουσα να γραψω… τι ωραια η ανωνυμια. Αυτή τη στιγμη κλαιω και γραφω. Ηθελα καπου τα πω. Γιατι δεν θελω να μιλησω σε κανεναν. Δεν θα με καταλαβει κανενας και δεν θελω παρηγορια από κανέναν. Δεν θελω να με λυπαται κανενας.
«μια φαση είναι» «θα σου περασει» «όλα αυτά στα δημιουργησε αυτος ο μ@@@@» «μην σκεφτεσαι ετσι» «υπαρχουν και χειροτερα από τα δικα σου τα προβληματα..!»….. είναι οι φρασεις που θα ακουγα αν μιλουσα με καποιον. Τι από όλα αυτά να βοηθησει;;; Τι;
Σε λιγες μερες φευγω για μια δουλεια. Μια δουλεια πανω στο αντικειμενο που αγαπω και που περιμενα πως και πως. Πλεον μου φαινεται κι αυτό σαν….σαν να μην εχει κανενα νοημα. Τιποτα. Σαν οτιδηποτε κι αν ενιωθα γι αυτό, να εχει σβησει. Νιωθω ότι θα παω τελειως μηχανικα.
Περιμενα 2 μηνες για αυτην την δουλεια. 2 μηνες που δεν ειχα να κανω τιποτα άλλο ουσιαστικό στην ζωη μου. Απλα περνουσαν οι μερες! Απλα περιμενα τις μερες να περασουν! Χωρις νοημα… περίμενα. Μια ζωή περιμένω και δεν ξερω τι και γιατί.
Δεν εχω να περιμενω τιποτα. Νιωθω πως δεν θα ειμαι ποτε ευτυχισμενη. Γιατι να ζω τοτε; Γιατι να ξυπναω; Γιατι να παιζω ένα θεατρο ολη την μερα;
Ολη μερα εξω ημουν σημερα με κοσμο και παρεα γυρισα σπιτι. «σκεπτικη σε βλεπω» μου λεει ο μπαμπας. Ουτε καν του απαντησα. Κλειστηκα στο δωματιο μου. Δεν με γεμιζει τιποτα.
Δεν εχω να περιμενω τιποτα. Ειμαι 25 χρονων και αλλα ειχα φανταστει για την ζωη μου. Απο όλα αυτά όχι απλως τα μισα δεν εχω, δεν εχω τιποτα. Και αυτό που μου λειπει κυριως είναι ο εαυτος μου. Δεν μου αρεσει αυτό που ειμαι. Καπου με εχω χασει. Δεν ξερω τι θελω. Δεν ξερω τι να κυνηγησω και για τι να παλεψω. Για τι να ονειρευομαι. Νομιζω δεν υπαρχει τιποτα. Δεν μου αρεσει η ζωη μου. Και δεν ξερω τι πρεπει να κανω γι αυτο. Τι να αλλαξω, τι μπορω να αλλαξω τι θελω να αλλαξω.
Νομιζω ότι εχω καποιο προβλημα. Νιωθω μια ανικανοτητα σε όλα. Δεν μπορω να δωσω και δεν μπορω να παρω. Νιωθω ότι δεν αξιζω σαν ατομο.
Γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο. Παρόλο που το παρόν κέιμενο μόνο αισιοδοξια δεν αποπνέει. Όταν μπαινω σε συζητησεις για το νόημα της ζωής εκφράζω ακράδαντα την πίστη μου πως το νόημα είναι να είσαι ευτυχισμένος. Μόνο ευτυχισμένη δεν νιώθω. Νιώθω ένα κενό. Ένα κενό που δεν ξερω πως γεμίζει και αν γεμιζει. Δεν ηξέρω πλεον τι θελω. Δεν ξερω τι μπορει να με κανει χαρουμενη.
Θυμαμαι τον εαυτο μου περυσι τετοιο καιρο. Πόσο ωραία ενιωθα! Με τα παντα. Με την ζωη μου. Σε όλα τα επίπεδα. Ενιωθα πλήρης. Ότι δεν μου ελειπε τιποτα. Δεν ήθελα τιποτα. Δεν τα ειχα όλα αλλά είχα τόσα ώστε να είμαι καλά. Θυμαμαι τον ευατό μου και στο μυαλό μου ερχεται το προσωπο μου με ένα χαμογελο. Ένα αληθινο χαμογελο. Το οποίο κράτησε καιρό. Πώς ήμουν, πώς ένιωθα και πώς είμαι τώρα. Στην άλλη άκρη.
Σε τετοιες ωρες (γιατί τον τελευταιο καιρό «πέφτω» συχνά), προσεύχομαι. Μοιράζομαι με αυτόν τον τρόπο τα προβληματα μου. Μετά από αυτό νιώθω λίγο μια ανακούφιση και μια μικρη αισιοδοξία. Σαν να εισχωρεί αυτόματα στο μυαλό μου η σκέψη «Όλα καλά θα πάνε. Είναι όλα μέσα στην ζωή. Μια δοκιμασία είναι και θα περάσει. Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, θα το δεις». Όχι. Πλέον τα σκεφτομαι και λεω πόσο γελοια εισαι. Που είναι τα καλύτερα; Ποια είναι τα καλυτερα; Δεν μου αρεσει που το λεω αλλά νιώθω θυμό απέναντι στον Θεό. Παλιά του μιλούσα και ένιωθα καποια στήριξη. Νιώθω πως πλεον δεν με ακουει. Δεν τον νοιαζει. Ουτε κι αυτόν. Νιωθω πως μιλαω μονη μου. Γιατι να του μιλαω τοτε; Δεν θελω. Και βασικά γιατί να με βοηθησει; Γιατί να μου φερει κατι καλό; Κανω εγω κατι καλό για αυτόν για να μου το ανταποδώσει; Είμαι τελειως μονη.
Νομιζω πως πρεπει να παω να μιλησω με καποιον ψυχολογο. Θελω να με βοηθησει. Δεν μου αρεσει η ζωη μου. Δεν την θελω αυτην την ζωη. Θελω καιρο να παω κι ολο το αναβαλλω. Πάντα όλα τα αναβαλλω… οι μέρες περνανε, δεν κανω τιποτα και δεν μου φτανει ο χρόνος. Νομιζω ότι ο ψυχολογος είναι η τελευταια μου ελπίδα. Αν δεν μπορεσει να με βοηθησει δεν ξερω τι… ίσως κιολας φοβαμαι να παω. Φοβάμαι μήπως εκτεθώ. Κάτι μεσα μου δεν με αφηνει να είμαι ελευθερη. Ένα πεπλο που με καλυπτει και δεν με αφηνει να είμαι όπως νομιζω ότι ειμαι πραγματικα.
Θέλω να ζησω.
Σχολια του τυπου «υπαρχουν πιο δυσκολες περιπτωσεις από την δικη σου» δεν βοηθανε καθολου….ακριβως το αντιθετο.

---

τιποτα στο μυλο σου ειναι αν ειχες γκομενο μια χαρα θα ησουν τον εβαλες ιεραρχικα πρωτο οποτε υτο σου λειπει

Συμφωνώ το θέμα είναι να τα βγάλεις από μέσα σου μετά βλέπεις τι κάνεις

Λοιπον...
σας διαβασα ολους. Κατ αρχην γραφω γιατι με βοηθαει να βλεπω καλυτερα μεσα μου. το γραπτο μενει. Βαζω τα πραγματα σε μια ταξη, τα οργανωνω κ πρσπαθω να δω ετσι τι φταει και να βρω ετσι μια λυση. Γραφω εδω γιατι δεν θελω να μιλησω καπου αλλου και γιατι θα ηθελα να ακουσω κι αλλες αποψεις.
Με βαλατε σε σκεψεις. Ειδικα μια κοπελα που σχολιασε. Διαβασα προσεκτικα στις απανωτες ερωτησεις και νομιζω θα απαντουσα ναι. Ποιος αλλωστε δεν παραδεχεται πως θα ηθελε εναν ανθρωπο την ζωη του να τον νιωθει δικο του; Θεωρω(δεν θα πω σιγουρα) πως αν ειχα μια σχεση ισως θα εβλεπα τα πραγματα. Αν εχεις μια ομορφη και υγιη σχεση θεωρω οτι σε γεμιζει.

Λοιπον χθες εκανα το βημα και πηγα σε ψυχολογο.
Βασικα χθες που πηγα δεν ενιωθα τοσο σκατα οσο προχθες αλλα ξερω οτι με πιανει αυτο το....''να πεφτω'' με τις ωρες του.
Πραγματικα η 1η μου αντιδραση οταν εφυγα (ακομη την θυμαμαι σαν τωρα) ηταν ενα αυθορμητο χαμογελο. Σαν να ειχα ζησει κατι αστειο. Δεν ξερω γιατι αλλα χαζογελουσα. Και ξερετε γιατι; Γιατι συνειδητοποιησα ποσο γελοιο ηταν αυτο που πριν λιγο ειχα κανει.
Ισως εφταιγε η ψυχολογος. Μαλλον. Το πιο πιθανο.
Πηγα μιλησαμε, κυριως μιλουσα εγω. Ηθελα να τα πω. Οχι τοσο για να τα βγαλω απο μεσα μου, εγω τα εχω ακουσει τόσες πολλές φορες μεσα στο μυαλο μου, αλλα για να μου πει τι εχω και να με βοηθησει. Θελω ο,τι κι αν εχω να φυγει απο πανω μου και να ζησω.
Παιδια αληθεια θυμαμαι το χθεσινο και γελαω. Ενα γελιο που ειναι ετοιμο να ξεσπασει σε κλαματα απελπισιας.
Της τα ειπα ολα. Και καποια θεματα απο το παιδικο μου παρελθον γιατι ξερω οτι τα περισσοτερα αναγονται εκει. Περιστατικα τα οποια με ειχαν επηρεασει πολυ. Τα ειπα γιατι ηθελα να μου πει τι εχω και να γινω καλα!
Της ειπα πως νομιζω οτι ειμαι τελειομανης. Αν κατι δεν ειναι ετσι οπως το θελω απογοητευομαι, μου ριχνω ενοχες και νιωθω αχρηστη. Αυτο συμβαινει και σε θεμα δουλειας και με τις κοινωνικες μου σχεσεις. Ισως ειναι και εγωισμος δε ξερω.
Της ειπα επισης πως παλιοτερα καταπιεζα πολυ τον ευατο μου. Δεν ημουν αυτο που πραγματικα ημουν. Το εχω παλεψει αυτο. Κατι με "κραταει" να αφεθω και δεν ξερω τι ακριβως. Φοβος για κατι; Ανασφαλεια;
Σιγουρα εχω κανει καποια βηματα αλλα και παλι νιωθω πως δεν ειμαι αυτη. Θελω να ειμαι αυτη που πραγματικα ειμαι.
Μου λεει κιολας...θελεις να με ρωτησεις κατι γιατι θα πρεπει να φυγω σε λιγο; Και της λεω πως μπορω να νιωσω ''γεματη'';
Μου απανταει και μου λει 1ον οτι το εχω δουλεψει πολυ απ ο,τι βλεπει. Δηάδη σε σχεση με το παρελθον εχω εντοπισει αυτο που με προβληματιζει και οτι ηδη εχω κανει μια μεγαλη προσαθεια και θα επρεπε τωρα να ειμαι καλα με τον εαυτο μου και ευτυχισμενη.
2ον μου ειπε οτι το παρελθον με τραβαει πισω. Αυτο το πιστευω. Νομιζω οτι δεν εκανα στο παρελθον καποια πραγματα και τα σκεφτομαι. Με το να τα σκεφτομαι ομως απογοητευομαι και χανω και το παρον μου....
και 3ον μου λεει...εισαι 25, κουκλα,εξυπνη και μορφωμενη. Κανε και καμια τρελα στην ζωη σου! Αν δεν την κανεις τωρα ποτε θα την κανεις;
Κατι μεσα μου κατερρευσε οταν το ακουσα αυτο. Οκ...δηλαδη τα εχω ολα; Και δεν ειμαι χαρουμενη; Και αυτο που μου ειπε ειναι συμβουλη; και πώς θα επρεπε ακριβως να με βοηθησει αυτο; θα εβγαινα απο το γραφειο και θα ελεγα οκ..''εισαι 25, κουκλα,εξυπνη και μορφωμενη'', ξεκινα τις τρελες.......
Τεσπα, της εδωσα 20 ευρω που εννοειται πως τα λυπηθηκα, δεν προκειται να ξαναπαω, δεν με βοηθησε και αρχισα να αναρωτιεμαι "αφου τα εχεις ολα αυτα τι κανεις λαθος να παρει....;''

Μεχρι και σημερα ζω μηχανικα...νομιζω παιζω σε ενα θεατρο. Ξημερωνει-ανοιγει η αυλαια, παιζω και νυτωνει, κοιμαμαι-τελειωνει η παρασταση.

Quote:

---

Originally Posted by nicole91

Λοιπον χθες εκανα το βημα και πηγα σε ψυχολογο.
Βασικα χθες που πηγα δεν ενιωθα τοσο σκατα οσο προχθες αλλα ξερω οτι με πιανει αυτο το....''να πεφτω'' με τις ωρες του.
Πραγματικα η 1η μου αντιδραση οταν εφυγα (ακομη την θυμαμαι σαν τωρα) ηταν ενα αυθορμητο χαμογελο. Σαν να ειχα ζησει κατι αστειο. Δεν ξερω γιατι αλλα χαζογελουσα. Και ξερετε γιατι; Γιατι συνειδητοποιησα ποσο γελοιο ηταν αυτο που πριν λιγο ειχα κανει.
Ισως εφταιγε η ψυχολογος. Μαλλον. Το πιο πιθανο.
Πηγα μιλησαμε, κυριως μιλουσα εγω. Ηθελα να τα πω. Οχι τοσο για να τα βγαλω απο μεσα μου, εγω τα εχω ακουσει τόσες πολλές φορες μεσα στο μυαλο μου, αλλα για να μου πει τι εχω και να με βοηθησει. Θελω ο,τι κι αν εχω να φυγει απο πανω μου και να ζησω.
Παιδια αληθεια θυμαμαι το χθεσινο και γελαω. Ενα γελιο που ειναι ετοιμο να ξεσπασει σε κλαματα απελπισιας.
Της τα ειπα ολα. Και καποια θεματα απο το παιδικο μου παρελθον γιατι ξερω οτι τα περισσοτερα αναγονται εκει. Περιστατικα τα οποια με ειχαν επηρεασει πολυ. Τα ειπα γιατι ηθελα να μου πει τι εχω και να γινω καλα!
Της ειπα πως νομιζω οτι ειμαι τελειομανης. Αν κατι δεν ειναι ετσι οπως το θελω απογοητευομαι, μου ριχνω ενοχες και νιωθω αχρηστη. Αυτο συμβαινει και σε θεμα δουλειας και με τις κοινωνικες μου σχεσεις. Ισως ειναι και εγωισμος δε ξερω.
Της ειπα επισης πως παλιοτερα καταπιεζα πολυ τον ευατο μου. Δεν ημουν αυτο που πραγματικα ημουν. Το εχω παλεψει αυτο. Κατι με "κραταει" να αφεθω και δεν ξερω τι ακριβως. Φοβος για κατι; Ανασφαλεια;
Σιγουρα εχω κανει καποια βηματα αλλα και παλι νιωθω πως δεν ειμαι αυτη. Θελω να ειμαι αυτη που πραγματικα ειμαι.
Μου λεει κιολας...θελεις να με ρωτησεις κατι γιατι θα πρεπει να φυγω σε λιγο; Και της λεω πως μπορω να νιωσω ''γεματη'';
Μου απανταει και μου λει 1ον οτι το εχω δουλεψει πολυ απ ο,τι βλεπει. Δηάδη σε σχεση με το παρελθον εχω εντοπισει αυτο που με προβληματιζει και οτι ηδη εχω κανει μια μεγαλη προσαθεια και θα επρεπε τωρα να ειμαι καλα με τον εαυτο μου και ευτυχισμενη.
2ον μου ειπε οτι το παρελθον με τραβαει πισω. Αυτο το πιστευω. Νομιζω οτι δεν εκανα στο παρελθον καποια πραγματα και τα σκεφτομαι. Με το να τα σκεφτομαι ομως απογοητευομαι και χανω και το παρον μου....
και 3ον μου λεει...εισαι 25, κουκλα,εξυπνη και μορφωμενη. Κανε και καμια τρελα στην ζωη σου! Αν δεν την κανεις τωρα ποτε θα την κανεις;
Κατι μεσα μου κατερρευσε οταν το ακουσα αυτο. Οκ...δηλαδη τα εχω ολα; Και δεν ειμαι χαρουμενη; Και αυτο που μου ειπε ειναι συμβουλη; και πώς θα επρεπε ακριβως να με βοηθησει αυτο; θα εβγαινα απο το γραφειο και θα ελεγα οκ..''εισαι 25, κουκλα,εξυπνη και μορφωμενη'', ξεκινα τις τρελες.......
Τεσπα, της εδωσα 20 ευρω που εννοειται πως τα λυπηθηκα, δεν προκειται να ξαναπαω, δεν με βοηθησε και αρχισα να αναρωτιεμαι "αφου τα εχεις ολα αυτα τι κανεις λαθος να παρει....;''

Μεχρι και σημερα ζω μηχανικα...νομιζω παιζω σε ενα θεατρο. Ξημερωνει-ανοιγει η αυλαια, παιζω και νυτωνει, κοιμαμαι-τελειωνει η παρασταση.

---

Ομολογώ Νικόλ ότι μάλλον έπεσες σε λάθος ψυχολόγο! Μη σκας! τέτοιες συμβουλές μπορώ να σου δώσει ο καθένας. Από εκεί και πέρα αγαπητέ ειδικέ? Τέλος πάντων! Μάλλον θα πρέπει να ψάξεις καλύτερα και να βρεις κάποιον ειδικό που να μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά. Κατά την ταπεινή μου άποψη περνάς μια μικρή μελαγχολία. Στο χέρι σου είναι να μην εμβαθύνεις και να μην μεγαλοποιήσεις την φάση που περνάς. Αν την μεγαλοποιήσεις κινδυνεύεις να μπεις ακόμα πιο βαθιά. Στο λέω εκ πείρας. Στο λέει μια γυναίκα που έχει ζήσει την κατάθλιψη σε όλες τις εκδοχές της. Αλλά δεν πήρα φάρμακα και τώρα είμαι 45 ετών κι έχω δυο δίδυμα αγοράκια που είναι στο φάσμα του αυτισμού! Όμως προσπαθώ κι αγωνίζομαι για τους μικρούς μου ήρωες και παίρνω δύναμη! Είμαι έτσι από την εφηβεία μου. Ένας γιατρός ψυχίατρος μου είχε πει κάποτε ότι οι άνθρωποι που σκέφτονται πολύ είναι πιο επιρρεπής σε ψυχικές ασθένειες. Ο έρωτας δεν βοηθά να νοιώσουμε καλύτερα αν πραγματικά μέσα μας δεν νοιώθουμε όμορφα. Σας το λέω εκ πείρας!
Καλή δύναμη

Συμβουλές της πλάκας.Και εγώ άμα θέλω να εμψυχώσω ένα φιλο/η τα ίδια θα πω...Μετά αυτό το πρέπει να φύγω σε λίγο είναι άθλιο να λέγεται απο κάποιον γιατρό..

Νicole, σαν χαρακτήρας, πιστεύεις ότι (πάντα) χρειάζεσαι ένα κίνητρο για να λειτουργείς ??